امام حسین و امام مهدی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Saqi (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۸ فوریهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۰:۳۰ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • این دو امام بزرگوار، ارتباط‍‌ بسیار نزدیکی باهم دارند که به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنیم: مهدی (ع)، فرزند حسین (ع)[۱] و خونخواه اوست[۲]. نخستین کلامش، یاد حسین (ع) است[۳]. شعار او، فریاد خونخواهی حسین (ع) است[۴].
  • در القاب "ثار الله"، "وتر الموتور" و "طرید الشرید" هر دو شریکند[۵]. با فضیلت‌ترین اعمال شب ولادت حضرت مهدی (ع)، زیارت امام حسین (ع) است[۶]. امام حسین (ع) از مکه به کوفه رفت و حضرت مهدی (ع) نیز از مکه به کوفه خواهد رفت و مقرر حکومت خود را در کوفه قرار خواهد داد[۷]. فرشته‌هایی که به یاری امام حسین (ع) آمدند، از یاوران حضرت مهدی (ع) هستند[۸] و امام حسین (ع) در عصر ظهور حضرت مهدی (ع)، نخستین کسی است که رجعت می‌کند[۹]. هر دو امام در هدف مشترکند. امام باقر (ع) می‌فرماید: "هنگامی که قائم قیام کند، هرآینه باطل از بین می‌رود"[۱۰] و هدف امام حسین (ع) نیز در زیارت اربعین آمده است: "خون خود را تقدیم تو کرد، تا انسان‌ها را از نادانی و گمراهی رهایی بخشد"[۱۱].
  • زمانه آن دو در انحراف فکری، فساد اجتماعی، رواج بی‌دینی و بدعت در سطح جهانی، مشابه یکدیگر است. یاران هر دو، از معرفت، محبت و اطاعت نسبت به امام خود برخوردارند[۱۲]. هردو سازش‌ناپذیرند. امام حسین (ع) در ردّ درخواست یزید با بیعت، با قاطعیت می‌گوید: "مِثْلِي لَا يُبَايِعُ مِثْلَهُ‏"[۱۳]. حضرت مهدی (ع) نیز با هیچ‌کس سر سازش ندارد، امام باقر و صادق (ع) می‌فرمایند: "لَيْسَ شَأْنُهُ إِلَّا السَّيْفَ"[۱۴]؛ او فقط‍‌ شمشیر را می‌شناسد و "يَقْتُلُ أَعْدَاءَ اللَّهِ حَتَّى يَرْضَى اللَّهُ"[۱۵]؛ دشمنان خدا را می‌کشد تا خدا راضی گردد. نسبت به شهادت حسین (ع)[۱۶] و غیبت و ظهور حضرت مهدی (ع)[۱۷] پیشگویی شده است. زیارت ناحیه مقدسه، سوگنامه امام زمان (ع) در رثای حسین (ع) است[۱۸]. و اما داستانی از حواله کردن حضرت، شیعیان را به امام حسین (ع)؛ "سرور" که از کودکی گنگ بود و قدرت سخن گفتن نداشت، سیزده یا چهارده ساله بود که پدرش دست او را گرفت و نزد سوّمین سفیر خاصّ‌، جناب حسین بن روح آورد و از او درخواست کرد که از حضرت مهدی (ع) تقاضا کند که خود آن گرامی، شفای زبان او را از خدا بخواهد. جناب حسین بن روح پس از اندکی به آنان گفت: حضرت مهدی (ع) به شما دستور داده است که به مرقد مطهر امام حسین (ع) بروید.
  • آن جوان گنگ را پدرش به همراه عمویش به کربلا آوردند و پس از زیارت مرقد منوّر پیشوای شهیدان، پدر و عمویش او را بنام صدا کردند و گفتند: "سُرور!" که به ناگاه با زبانی فصیح و گشاده گفت: "لبیک!"
  • پدرش گفت: "پسرم! سخن گفتی‌؟"
  • سُرور گفت: "آری! پدر جان!"[۱۹][۲۰].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. منتخب الاثر، ص ۱۴۰-۱۳۹ و ۲۵۴-۲۶۴.
  2. بحار الانوار، ج ۱۰، ص ۱۵۰.
  3. الزام الناصب، ج ۲، ص ۲۸۲.
  4. نجم الثاقب، ص ۴۶۹.
  5. کمال الدین، ج ۱، ص ۳۱۸؛ مفاتیح الجنان، زیارت صاحب الامر.
  6. مفاتیح الجنان، اعمال شب نیمه شعبان.
  7. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۲۵.
  8. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۸۵.
  9. بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۶۲.
  10. کافی، ج ۸، ص ۲۷۸.
  11. مفاتیح الجنان، زیارت اربعین.
  12. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۸ و ۳۸۶.
  13. بحار الانوار، ج ۴۴، ص ۳۲۵.
  14. کمال الدین، ج ۱، ص ۳۳۱.
  15. غیبة طوسی، ص ۳۲.
  16. بحار الانوار، ج ۴۱، ص ۲۹۵.
  17. منتخب الاثر، ص ۶۲۹.
  18. بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۲۶۹.
  19. غیبة طوسی، ص ۱۸۸؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۳۲۳.
  20. مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۲۷۹.