سیف

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Saqi (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۷ مارس ۲۰۱۹، ساعت ۱۳:۰۵ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • به‌معنای شمشیر است و براساس روایات، قیام حضرت با شمشیر است. امام سجاد (ع) در حدیثی فرمود: در قائم ما نشانه‌هایی از هفت پیامبر وجود دارد... و اما نشانه‌اش از حضرت محمد (ص) خروج او با شمشیر است[۱]. امام صادق (ع) نیز فرمود: "فَإِذَا كَانَ وَقْتُ خُرُوجِهِ يَكُونُ لَهُ سَيْفٌ مَغْمُودٌ نَادَاهُ السَّيْفُ: قُمْ يَا وَلِيَّ اللَّهِ! فَاقْتُلْ أَعْدَاءَ اللَّهِ"[۲]؛ چون زمان ظهور او فرا رسد، شمشیرش که در غلاف است او را صدا می‌زند: ای ولی‌ خدا! برخیز و دشمنان خدا را طعمه شمشیر کن.
  • امام باقر (ع) می‌فرماید: "لَيْسَ شَأْنُهُ إِلَّا السَّيْفَ"[۳]؛ او فقط‍‌ شمشیر را می‌شناسد. و نیز امام صادق (ع) می‌فرماید: "لَا يَكُفُّونَ سُيُوفَهُمْ حَتَّى يَرْضَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ"[۴]؛ [یاران قائم] شمشیرهای خویش را بر زمین نمی‌نهند تا این‌که خداوند راضی شود. در دعای عهد نیز از خداوند می‌خواهیم ما را از یاران حضرتش قرار دهد و اگر پیش از زمان او مردیم، ما را از قبر بیرون آورد در حالی که شمشیر را از غلاف بیرون آورده‌ایم: "وَ اجْعَلْنِي مِنْ أَنْصَارِهِ... فَأَخْرِجْنِي مِنْ قَبْرِي، مُؤْتَزِراً كَفَنِي، شَاهِراً سَيْفِي"[۵].
  • در روایتی از امام صادق (ع) آمده است که: یاران حضرت مهدی (ع) شمشیرهایی دارند که بر هر شمشیری، کلمه‌ای و از هر کلمه، هزار کلمه مفتوح می‌شود"[۶]. در پاره‌ای روایات، از حضرت به "صاحب السیف" تعبیر شده است[۷][۸].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. کمال الدین، ج ۱، ص ۴۳۸؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۲۱۷.
  2. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۴.
  3. غیبة نعمانی، ص ۲۳۳؛ کمال الدین، ج ۱، ص ۳۳۱.
  4. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۷.
  5. مفاتیح الجنان، دعای عهد.
  6. نجم الثاقب، باب سوم.
  7. اصول کافی، ج ۱، ص ۵۳۶.
  8. مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۴۲۰.