فاطمیان

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

ایجاد حکومت فاطمیان

ابن حوشب، داعی اسماعیلیان در یمن، بعد از مرگ دو تن از داعیان اسماعیلی در مغرب به نام‌های حُلوانی و ابوسفیان، در سال ۲۸۸ ق/۹۰۱م. ابوعبدالله شیعی را برای نشر دعوت به آن سرزمین فرستاد. ابوعبدالله جماعتی از حُجاج کتامه[۱] را جذب کرده، با آنان به سرزمین مغرب رفت، دعوتش را میان مردم گسترش داد، پیروانی گرد او فراهم آمدند و بدین گونه کارش بالا گرفت تا این که در سال ۲۹۶ ق. / ۹۰۹ م. بر قَیروان مسلط شد و حکومت اغالبه را برانداخت. او سپس درپی عبیدالله مهدی در سَلَمِیّه فرستاد و او را برای به دست گرفتن کارها به افریقیه فرا خواند. عبیدالله دعوت او را اجابت و سلمیه را به سوی مغرب ترک کرد، در سال ۲۹۷ ق. / ۹۱۰م. به آنجا رسید، به عنوان خلیفه با وی بیعت شد و مهدی امیرالمؤمنین لقب گرفت. او بنیانی را نهاد که حکومت فاطمی بر آن استوار شد[۲].[۳]

منابع

پانویس

  1. کنامه از قبایل بربر در افریقا است.
  2. در خصوص نسب خلفای فاطمی، ر. ک: عنان، محمد عبدالله: الحاکم بامرالله و اسرار الدعوة الفاطمیه، ص۴۷-۷۵. اما در خصوص ایجاد حکومت فاطمیان، ر. ک: حسن ابراهیم حسن، تاریخ الدولة الفاطمیه، ص۱-۵۰.
  3. طقوش، محمد سهیل، دولت عباسیان، ص ۲۱۰.