نهج البلاغه و امام مهدی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲ مارس ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۴۰ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • مسأله مهدویت در نهج البلاغه از دو نظر قابل بررسی است. یکی از دیدگاه ملاحم و پیشگویی‌های امام (ع) و دیگر مربوط‍‌ به آینده جهان است.
  • و اما خطبه‌هایی که حضرت در آن‌ها به مهدویت اشاره کرده‌اند: خطبه ۱۵۰، ۱۳۸، ۱۰۰، ۱۹۵، ۱۸۷، ۱۸۲ و حکمت ۱۴۷ و ۲۵۹. در نهج البلاغه امیر مؤمنان (ع) درباره حضرت مهدی (ع) سخنانی آمده است. برای نمونه درباره سیرت حضرت ولی عصر (ع)، در خطبه شیوایی چنین آمده: جامه حکمت به تن کرده، و آن را با جمیع آداب و شرایطش، از توجه و شناخت و اتصال با او و گسستن از غیر او، فراگرفته است. پس حکمت نزد آن حضرت گمشده اوست که در جست‌وجوی آن کوشا است، و آرزوی اوست که به برآورده شدنش دل بسته است. هنگامی که فتنه‌ها روی آورده اسلام غریب شود، او در گوشه‌ای عزلت می‌گزیند و غربت اختیار می‌نماید. رنج‌ها را به جان می‌خرد و از عزلت‌گاه خود بیرون نمی‌آید. او یکتا بازمانده از حجت‌های پروردگار و واپسین جانشین از تبار پیامبران است[۱]. ابن ابی الحدید و دیگران تصریح کرده‌اند که این خطبه در حق‌ قائم آل محمد (ع) می‌باشد[۲]. و در خطبه شقشقیه در همین رابطه می‌فرماید: قسم به پروردگاری که دانه را شکافت و انسان را آفرید، اگر نبود انبوه حاضران و قیام حجت باوجود یار و یاور، و نبود آن پیمانی که خداوند از دانایان امت گرفته است که در برابر پرخوری ستمگر و گرسنگی ستمکش صبر نکنند، هرآینه زمام و ریسمان شتر خلافت را بر کوهان آن می‌انداختم...[۳].
  • امیر المؤمنین (ع) در این خطبه یکی از علل پذیرش بیعت را پس از ۲۵ سال فترت، اجتماع انبوه مردم و زمینه‌سازی برای حکومت جهانی حضرت مهدی (ع) و قیام قائم آل محمد به هنگام فراهم شدن اصحاب و یاران آن حضرت می‌شمارد. از جمله مطالبی که در نهج البلاغه درباره حضرت مهدی (ع) آمده است می‌توان چنین اشاره کرد:
  1. خالی نبودن زمین از حجت‌های الهی (خطبه ۱).
  2. امام زمان، جانشین پیامبران الهی (خطبه ۱۸۲).
  3. غیبت طولانی حضرت (خطبه ۱۸۲).
  4. ظهور امام زمان بعد از انتظاری طولانی (خطبه ۱۵۰).
  5. کامل شدن نعمت‌ها و برآورده شدن آرزوها در عصر ظهور (حکمت ۲۰۹).
  6. الهی شدن خواسته‌های بشر در زمان ظهور (خطبه ۱۰۰).
  7. محوری شدن قرآن در عصر ظهور (خطبه ۱۳۸).
  8. حاکمیت عدل اسلامی در عصر ظهور (خطبه ۱۳۸).
  9. احیای مجدد قرآن و سنت پیامبر (ص) در عصر ظهور (همان)[۴].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. نهج البلاغه عبده، ج ۲، ص ۱۰۸؛ شرح ابن ابی الحدید، ج ۲، ص ۴۳۵.
  2. شرح ابن ابی الحدید، ج ۴، ص ۳۳۶.
  3. نهج البلاغه عبده، ج ۱، ص ۳۶.
  4. مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۷۴۷.