البیعة لله

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۵ مارس ۲۰۱۹، ساعت ۱۴:۲۵ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • شعار پرچم مهدی(ع) هنگام ظهور
  • از برخی روایات اسلامی - اعم از شیعه و اهل سنت- استفاده می‏شود که شعار پرچم پرافتخار حضرت مهدی(ع) هنگام ظهور، جمله "البیعة للّه" است. شیخ صدوق روایت کرده است: "همانا بر پرچم مهدی(ع) البیعة للّه است"[۱]
  • همچنین در برخی روایات دیگر گفته شده است: البیعة للّه ندایی است که از سوی جبرئیل امین به گوش جهانیان می‌‏رسد. *شیخ مفید از امام صادق(ع) نقل کرده است: "جبرئیل، از کنار دست راست او ندا سرمی‌‏دهد: البیعة للّه پس در آن هنگام، پیروان او از اقصی نقاط گیتی به سوی او می‌‏شتابند، تا این‏که با آن حضرت بیعت کنند. پس خداوند سبحانه و تعالی به وسیله او زمین را پر از عدل ‏وداد می‌‏سازد؛ آن‏سان که پر از ظلم و جور شده است"[۲][۳].

البیعة لله در موعودنامه

  • یعنى بیعت مخصوص خداست. این شعار پرچم قیام حضرت مهدى (ع) است[۴]. حضرت علی (ع) مى‌فرماید: "براى ما اهل بیت پرچمى است که هرکس بر آن پیشى گیرد دزدیده مى‌شود. هرکس از آن عقب بماند هلاک مى‌گردد و هرکس از آن پیروى کند به آن مى‌پیوندد، روى آن پرچم نوشته مى‌شود: "الْبَيْعَةُ لِلَّهِ"[۵]. البته آورده‌اند که هنگام ظهور حضرت، بانگ جبرئیل در فضا طنین‌انداز مى‌شود که جهانیان را به بیعت آن حضرت دعوت مى‌کند و مى‌فرماید: "الْبَيْعَةُ لِلَّهِ"[۶][۷].

پرسش های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. " أَنَّهُ‏ يَكُونُ‏ فِي‏ رَايَةِ الْمَهْدِيِ‏ (ع) الْبَيْعَةُ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ‏‏‏‏‏‏"، شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۶۵۴، ح ۲۲؛ علی بن عبد الکریم نیلی نجفی، منتخب الانوار المضئیة، ص ۱۷۸؛ علی بن یوسف حلی، العدد القویة، ص ۶۶؛ نعیم بن حماد المروزی، الفتن، ص ۲۲۰؛ قندوزی، ینابیع المودة، ج ۳، ص ۲۶۷
  2. " جَبْرَئِيلُ (ع) عَنْ يَدِهِ الْيُمْنَى يُنَادِي‏ الْبَيْعَةَ لِلَّهِ‏ فَتَصِيرُ إِلَيْهِ‏ شِيعَتُهُ‏ مِنْ أَطْرَافِ الْأَرْضِ تُطْوَى لَهُمْ طَيّاً حَتَّى يُبَايِعُوهُ فَيَمْلَأُ اللَّهُ بِهِ الْأَرْضَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً‏‏‏‏‏‏"، شیخ مفید، الارشاد، ج ۲، ص ۳۷۹؛ طبری، دلائل الامامة، ص ۲۵۰؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۴۵۳؛ فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ص ۲۶۲
  3. سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۱۲۹ - ۱۳۰.
  4. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۹۰
  5. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۹۰.
  6. روزگار رهایى، ج ۲، ص ۱۰۶۹
  7. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص:۱۱۶