رجب

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Saqi (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۴ فوریهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۵۰ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • ماه هفتم از سال قمری و از ماه‌های حرام است. بر طبق روایات، اتفاقات گوناگونی در آن می‌افتد. امام رضا (ع) فرمود: در ماه رجب، سه ندا از آسمان طنین می‌افکند: یکی می‌گوید: "به هوش باشید که لعنت خدا بر ستمکاران باد"، دوّمی می‌گوید: "هان ای مؤمنان! رستاخیز، نزدیک است." و سومی می‌گوید: "خداوند آن گرامی را فرمان ظهور داده است، پس سخنان او را بشنوید و فرمان او را گردن نهید"[۱]. در سلسله روایاتی که در باب آشوب‌های جهانی وارد شده، از امیر المؤمنین (ع) آمده است: "همه شگفتی‌ها در میان جمادی و رجب است". یکی از مستمعان پرسید: ای امیر مؤمنان! این چه حادثه شگفت‌انگیزی است که این‌همه موجب تعجب شما شده است‌؟ فرمود: وای بر تو، چه چیزی شگفت‌انگیزتر از این‌که مردگان برخیزند و گردن زنده‌ها را بزنند[۲]. در روایت دیگری می‌خوانیم: "خروج سفیانی، یمانی و خراسانی، در یک روز و یک ماه و یک سال خواهد بود. هرسه در یک روز از ماه رجب یک سال، خروج خواهند کرد"[۳]. نیز در سالی که حضرت مهدی (ع) ظهور می‌کند، بیست و چهار باران رحمت می‌بارد که به وسیله آن‌ها زمین مرده را زنده می‌سازد، یکی از آن‌ها در ماه جمادی الثانیه می‌بارد و دیگری در ماه رجب که ده روز تمام طول می‌کشد و اثر آن در همه‌جا دیده می‌شود و برکت آن در همه‌جا ظاهر می‌گردد[۴]. همچنین آمده است: سالی که صیحه آسمانی در آن شنیده می‌شود، نشانه‌ای پیش از آن، در ماه رجب دیده می‌شود. گفته شد: آن نشانه چیست‌؟ امام صادق (ع) فرمود: سیمایی در قرص ماه دیده می‌شود..."[۵][۶].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. غیبة طوسی، ص ۲۶۸؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۸۹.
  2. بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۸۱.
  3. روزگار رهایی، ج ۲، ص ۱۱۰۱.
  4. الزام الناصب، ص ۱۸۵؛ روزگار رهایی، ج ۲، ص ۸۲۸.
  5. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۳۳؛ ارشاد مفید، ص ۳۳۷.
  6. مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۳۴۹.