سن امام مهدی هنگام ظهور

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Saqi (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۹ مارس ۲۰۱۹، ساعت ۱۳:۱۸ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • درباره سن حضرت به هنگام ظهور، اقوال مختلفی است. بیشتر احادیث، سن حضرت را هنگام ظهور، چهل ساله معرفی می‌کنند. عمران بن حصین می‌گوید: به رسول خدا (ص) گفتم: این مرد-مهدی-را برایم توصیف کن. پیامبر فرمود: "او از فرزندان من است؛ اندامش چونان مردان بنی اسرائیل سخت و ستبر است؛ به هنگام سختی و گرفتاری امّت من قیام می‌کند؛ رنگ چهره‌اش به عرب‌ها شباهت دارد؛ قیافه‌اش چون مرد چهل ساله می‌نماید؛ صورتش چون پاره ماه می‌درخشد؛ زمین را پر از عدل و داد می‌کند، آن‌گاه که آکنده از ظلم و ستم شود..."[۱].
  • امام حسن مجتبی (ع) می‌فرماید: "... خداوند عمر حضرت مهدی (ع) را در روزگار غیبت طولانی می‌گرداند. پس از آن با قدرت بی‌پایانش او را از چهره جوانی کمتر از چهل سال ظاهر می‌کند"[۲]. امام صادق (ع) می‌فرماید: "زمانی که حضرت قائم (ع) ظهور می‌کند، مردم او را انکار می‌کنند و کسی بر او درنگ نمی‌کند؛ جز آنان که خداوند در عالم ذر -عالم پیش از آفرینش انسان‌ها بر روی زمین- از آنان پیمان گرفته است. آن حضرت در چهره جوانی کامل و موفق ظاهر می‌شود"[۳]. مراد از کلمه موفق، معتدل بودن اعضاست و کنایه از این‌که در سنین متوسط‍‌ و یا آخر سنین جوانی است[۴].
  • امیر مؤمنان (ع) می‌فرمایند: "هنگامی که مهدی قیام کند، سنّ‌ او بین سی تا چهل سال خواهد بود"[۵]. مروی می‌گوید: به امام رضا (ع) عرض کردم: نشانه قائم شما به هنگام قیام و ظهور چیست‌؟ امام فرمود: نشانه‌اش این‌که سن حضرت زیاد است؛ ولی از نظر چهره جوان می‌نماید؛ به گونه‌ای که اگر کسی به او نظر کند، می‌پندارد او در سن چهل سالگی یا کم‌تر است. نشانه دیگرش این‌که گذشت روزگار او را پیر نمی‌کند تا زمانی که اجلش فرا رسد[۶][۷].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. ملاحم ابن طاووس، ص ۱۴۲.
  2. کمال الدین، ج ۱، ص ۳۱۵؛ کفایة الاثر، ص ۲۲۴؛ الاحتجاج، ص ۲۸۹.
  3. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۸۷؛ غیبة نعمانی، ص ۱۸۸.
  4. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۸۳.
  5. احقاق الحق، ج ۱۹، ص ۶۵۴.
  6. کمال الدین، ج ۲، ص ۶۵۲.
  7. مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۴۱۱.