نجبا

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲ مارس ۲۰۱۹، ساعت ۱۰:۱۲ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • یاران حضرت مهدی(ع) از سرزمین مصر هنگام ظهور.
  • حضرت علی(ع) فرمود: "نجبا از مصر بیرون می‏‌آیند ... که راهبان شب و شیران روز هستند؛ دل‏‌هایشان چون فولاد سخت است. میان رکن و مقام با او بیعت می‏‌کنند"[۱].
  • امام باقر(ع) نیز فرمود: "سیصد و چند نفر، به شمار اهل بدر بین رکن و مقام با قائم بیعت می‌‏کنند. بین آنان نجبا، از اهل مصر ... وجود دارند .... "[۲][۳].

نجبا در موعودنامه

  • طبق روایتی که از حضرت علی و امام باقر (ع) نقل شده، اینان از یاران حضرت مهدی (ع) از سرزمین مصر هستند[۴]. و در روایتی از امام صادق (ع) رسیده است که نجبا از سرزمین کوفه هستند[۵]. باتوجه به‌معنای نجبا که جمع "نجیب" و به‌معنای افراد پاک‌سرشت و خوش‌نفس و جوانمرد است، به ویژگی دیگری از یاران حضرت مهدی (ع) پی می‌بریم. تعداد نجبا را هفتاد نفر آورده‌اند و گفته‌اند گاهی می‌شود که بیشتر از این باشند[۶]. امام صادق (ع) فرمود: "آنان که در امر دین به بحث و جدال نشستند، تباه گشتند و آن‌ها که به حقایق دین تسلیم شدند، اهل نجات خواهند بود، همانا تسلیم‌شدگان نجبا باشند[۷][۸].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. " فَيَخْرُجُ‏ النُّجَبَاءُ مِنْ‏ مِصْر... رُهْبَانٌ بِاللَّيْلِ لُيُوثٌ بِالنَّهَارِ كَأَنَّ قُلُوبَهُمْ زُبَرُ الْحَدِيدِ فَيُبَايِعُونَهُ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ ‏‏‏"، شیخ مفید، الاختصاص، ص ۲۰۸
  2. " يُبَايِعُ‏ الْقَائِمَ‏ بَيْنَ‏ الرُّكْنِ‏ وَ الْمَقَامِ‏ ثَلَاثُمِائَةٍ وَ نَيِّفٌ‏ عِدَّةَ أَهْلِ‏ بَدْرٍ فِيهِمُ‏ النُّجَبَاءُ مِنْ‏ أَهْلِ‏ مِصْر ‏‏‏"، شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۴۷۶، ح ۵۰۲
  3. سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص: ۴۴۱.
  4. بحار الانوار، ج ۶۲، ص ۳۳۴.
  5. بحار الانوار، ج ۶۲، ص ۳۳۴.
  6. نجم الثاقب، باب نهم.
  7. بحار الانوار، ج ۲، ص ۱۳۲.
  8. مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۷۲۹.