تاج‌گذاری ابلیس

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

  • پیام غدیر، تداوم دین خدا با محوریّت امام معصوم بود. وقتی پس از پیامبر، وصیت او زیرپا گذاشته شد و امام غدیر را کنار زدند، راه برای عصیان فرمان خدا و رسول باز شد. امام باقر (ع) فرموده است: روز غدیر که پیامبر دست علی (ع) را گرفت و به جانشینی تعیین کرد، ابلیس در جمع یارانش صیحه‌ای بلند کشید. علّت را پرسیدند، گفت: اگر این کار سامان بگیرد، دیگر هرگز معصیت خدا نشود. منافقان که پس از این نصب، گفتند: پیامبر از روی هوی سخن می‌گوید و مثل دیوانگان شده، ابلیس باز هم فریادی کشید و گفت: من پیشتر برای فریب آدم دام گستردم، او پیمان شکست ولی به خدا کافر نگشت و اینان هم پیمان شکستند، هم به رسول خدا کافر گشتند. پس از رحلت پیامبر، چون کسی جز علی (ع) را بر سر کار آوردند، ابلیس تاج بر سر نهاد و آراسته بر تخت نشست و سواره‌نظام و پیاده‌نظام خود را جمع کرد و گفت: شادی کنید، که دیگر خدا اطاعت نشود تا آنکه امامی حاکم گردد...[۱] این است که روز غصب خلافت علوی و محروم ساختن امت از امامت، روز تاجگذاری ابلیس است، چون جوهرۀ غدیر و ولایت، از مردم گرفته شد[۲].

منابع

پانویس

  1. بحار الأنوار، ج ۲۸ ص ۲۵۷
  2. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۱۵۵.