حدیث عدم خلو زمان از امام قرشی چگونه بر وجود امام مهدی دلالت دارد؟ (پرسش)

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
حدیث عدم خلو زمان از امام قرشی چگونه بر وجود امام مهدی دلالت دارد؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل اصلیمهدویت
تعداد پاسخ۱ پاسخ

حدیث عدم خلو زمان از امام قرشی چگونه بر وجود امام مهدی دلالت دارد؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

پاسخ نخست

علی اصغر رضوانی

آقای علی اصغر رضوانی، در کتاب «موعودشناسی و پاسخ به شبهات» در این‌باره گفته است:

«بخاری و مسلم و دیگران به سندهای خود از رسول خدا (ص) نقل کرده اند که فرمود: لا یزال هذا الأمر فی قریش ما بقی من الناس اثنان[۱] این امر خلافت در قریش ثابت است مادامی که دو نفر از مردم باقی باشد. در این حدیث خبر از واقعیتی خارجی می‌دهد که واجب است تحقق یابد و وظیفه مسلمین است که خلافت رسول خدا (ص) را در هر زمان به دست یک نفر شایسته از قریش قرار دهند. مقصود از هذا الامر چیست؟ همان امری است که در آیه اولی الامر به آن اشاره شده است: أَطِيعُواْ اللَّهَ وَأَطِيعُواْ الرَّسُولَ وَأُولِي الأَمْرِ مِنكُمْ[۲]. مطابق بیان فخر رازی و دیگران، مقصود از اولی الامر در این آیه معصومین هستند[۳]. پس باید در هر زمانی امام معصومی از قریش باشد مادامی که عمر دنیا به سر نیامده و از مردم روی زمین دو نفر باقی مانده است، و او در این زمان، غیر از حضرت مهدی (ع) نیست. به بیان دیگر: مقصود از الامر در روایت و آیه، امر زعامت و ولایت و رهبری ظاهری و باطنی و هدایت مطلق مردم به حق و حقیقت است، شخصی که به تمام معنا دارای صفات و خصوصیات پیامبر است تا بتواند امر خلافت و جانشینی او را در تمام شؤونات به جز وحی ادامه دهد، چنین شخصی در هر زمان باید موجود باشد، و در این زمان کسی جز حضرت مهدی (ع) نیست. ابن حجر عسقلانی می‌گوید: نماز خواندن عیسی (ع) پشت سر مردی از این امت در آخرالزمان و نزدیک به برپایی قیامت، دلالت صحیح بر این قول دارد که: زمین هیچ گاه از حجتی که قائم باللَّه است خالی نخواهد بود[۴]»[۵].

پانویس

  1. صحیح بخاری، ج ۹، ص ۷۸؛ صحیح مسلم، ج ۳، ص ۱۴۵۲؛ مسند احمد، ج ۲، ص ۲۹
  2. سوره نساء، آیه ۵۹
  3. تفسیر فخر رازی، ج ۱۰، ص ۱۴۴؛ تفسیر المیزان، ج ۴، ص ۳۸۷-۴۰۱
  4. فتح الباری، ج ۶، ص ۳۸۵
  5. رضوانی، علی اصغر، موعودشناسی و پاسخ به شبهات، ص ۳۱۰.