خذلان حق

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

خذلان حق خذلان نقطۀ مقابل نصر است، یعنی ترک یاری و کمک، آنجا که نیاز به یاری است، یعنی واگذاشتن. در جبهۀ درگیری حق و باطل، وظیفۀ مسلمان یاری حقّ و ستیز با باطل است و بی‌تفاوت ماندن و تماشاچی بودن گناه است. افراد بی‌طرف، گرچه در صف باطل و یاور ظالم نیستند، امّا همین‌که در جبهۀ حق حضور نمی‌یابند و پشت مدافعان حق را خالی می‌کنند، نتیجۀ کارشان تضعیف حق است.[۱]

مقدمه

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۴۲.
  2. نهج البلاغه، حکمت ۱۸
  3. نهج البلاغه، خطبه ۲۷
  4. نهج البلاغه، خطبه ۱۶۶
  5. «رأی و نظر مرا تباه ساختید، با نافرمانی و ترک یاری». نهج البلاغه، خطبه ۲۷
  6. موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج ۴ ص ۹۲
  7. موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج ۴ ص ۹۳
  8. موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج ۴ ص ۴۳
  9. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۴۲.