دعای غیبت

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

  • امام صادق (ع) به زراره فرمود: اگر زمان غیبت را درک کردی این دعا را بخوان: «"اللَّهُمَّ عَرِّفْنِي نَفْسَكَ؛ فَإِنَّكَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي نَفْسَكَ لَمْ أَعْرِفْ نَبِيَّكَ؛ اللَّهُمَّ عَرِّفْنِي رَسُولَكَ؛ فَإِنَّكَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي رَسُولَكَ لَمْ أَعْرِفْ حُجَّتَكَ؛ اللَّهُمَّ عَرِّفْنِي حُجَّتَكَ؛ فَإِنَّكَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي حُجَّتَكَ ضَلَلْتُ عَنْ دِينِي"»[۱]. نیز سید جلیل ابن طاووس در کتاب "مهج الدعوات" روایت کرده که فرموده‌اند در عصر غیبت، چنین دعا کنید: «"اللَّهُمَّ أَنْتَ عَرَّفْتَنِي نَفْسَكَ وَ عَرَّفْتَنِي رَسُولَكَ وَ عَرَّفْتَنِي مَلَائِكَتَكَ وَ عَرَّفْتَنِي وُلَاةَ أَمْرِكَ اللَّهُمَّ لَا آخُذُ إِلَّا مَا أَعْطَيْتَ وَ لَا أَقِي إِلَّا مَا وَقَيْتَ اللَّهُمَّ لَا تُغَيِّبْنِي عَنْ مَنَازِلِ أَوْلِيَائِكَ وَ لَا تُزِغْ قَلْبِي بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنِي اللَّهُمَّ اهْدِنِي لِوَلَايَةِ مَنِ افْتَرَضْتَ طَاعَتَهُ"»[۲]. سید ابن طاووس در همان‌جا فرموده که: کسی در خواب، دعای غیبت را چنین به من تعلیم داد: «"يَا مَنْ فَضَّلَ إِبْرَاهِيمَ وَ آلَ إِسْرَائِيلَ عَلَى الْعَالَمِينَ بِاخْتِيَارِهِ وَ أَظْهَرَ فِي مَلَكُوتِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ عِزَّةَ اقْتِدَارِهِ وَ أَوْدَعَ مُحَمَّداً (ص) وَ أَهْلَ بَيْتِهِ غَرَائِبَ أَسْرَارِهِ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ اجْعَلْنِي مِنْ أَعْوَانِ حُجَّتِكَ عَلَى عِبَادِكَ وَ أَنْصَارِهِ"»[۳]. دعای غریق و ادعیه دیگری را نیز به‌عنوان دعای غیبت ذکر کرده‌اند[۴][۵].
  • از ادعیه‌ای است که خواندن آن در دوران غیبت حضرت مهدی (ع) سفارش شده است. امام صادق (ع) فرمودند: "به زودی امر مشتبهی غیبت طولانی به شما می‌رسد، پس بدون نشانه‌ای که دیده شود و بدون امام هدایت‌کننده می‌مانید. از آن نجات نمی‌یابد، مگر کسی که دعای غریق را بخواند. راوی می‌گوید: دعای غریق چگونه است‌؟ حضرت فرمودند: می‌گویی: «" يَا اللَّهُ يَا رحمن يَا رَحِيمُ، يا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِي عَلَى دِينِكَ"»[۶][۷].

پرسش مستقیم

پرسش‌های وابسته

منابع

پانویس

  1. اصول کافی، ج ۱، ص ۳۳۷.
  2. بحار الانوار، ج ۹۵، ص ۳۳۶.
  3. بحار الانوار، ج ۹۵، ص ۳۳۶.
  4. نجم الثاقب، باب دهم.
  5. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۲۱.
  6. کمال الدین، ص ۳۵۱.
  7. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۲۶.