روش‌های زمینه‌ساز تربیتی در سیره معصومین (مقاله)

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
روش‌های زمینه‌ساز تربیتی در سیره معصومین (ع)
رتبه علمیعلمی ترویجی
زبانفارسی
نویسندهسید محمد هادی گرامی
موضوعتربیت، سیره تربیتی
مذهبشیعه
منتشر شده درفصلنامه بصیرت و تربیت اسلامی
وابسته بهدفتر مطالعات و تحقیقات علوم اسلامی سازمان عقیدتی سیاسی ناجا
محل نشرتهران، ایران
تاریخ نشرزمستان ۱۳۹۱
شماره۲۳
تعداد صفحات۳۸
شماره صفحاتاز صفحه ۶۷ تا ۱۰۴ مجله
ناشر الکترونیکپایگاه مجلات تخصصی نور

روش‌های زمینه‌ساز تربیتی در سیره معصومین (ع) عنوان مقاله‌ای است که با زبان فارسی که به شیوه و روش تربیتی معصومین (ع) می‌پردازد. این مقالهٔ ۳۸ صفحه‌ای به قلم سید محمد هادی گرامی نگاشته شده و در فصلنامه بصیرت و تربیت اسلامی (شماره ۲۳، زمستان ۱۳۹۱) انتشار یافته است.[۱]

چکیدهٔ مقاله

  • نویسنده در ابتدای چکیده مقاله خود می‌نویسد: «مقاله پیش رو بر آن است تا برخی فنون و مؤلفه‌های زمینه‌ساز تربیتی را از سیره معصومان استخراج کند و آن را در اختیار مخاطبان قرار دهد».
  • نویسنده در ادامه می افزاید: «این تحقیق یکی از مهمترین زوایای زندگی دینی ائمه معصومین (ع) یعنی سیره آنها را پیجویی کند و با استخراج و سپس تحلیل آن در جهت کاربرد آن برای امروز گام بردارد. شکی نیست که معصومین (ع) لحظات عمر خویش را در تربیت دینی صرف کردند، اما این پژوهش بر آن است تا مشخص کند که سیره عملی آنها در زمینه‌سازی تربیت چه نقشی داشته است. این تحقیق به طور جزئی‌تر تلاش می کند تا مؤلفه‌های استخراج شده را در قالب الگوی عملی که برای مربیان مفید باشد ارائه کند. این مقاله در دو قالب کلی مؤلفه‌های زمینه‌ساز تربیتی و برخی نکات برای مربیان به گفتگو می‌پردازد».[۱]

فهرست مقاله

  • مقدمه؛
  • راهبردهای کلی جذب متربی؛
    • التزام عینی و عملی به قرآن و اخلاق اسلامی؛
    • محبت و نیکی؛
    • تکریم و بزرگداشت؛
    • احسان و بخشش؛
    • آبرومداری؛
    • تواضع و همراهی با مردم؛
    • اکرام مهمان و مهمان‌نوازی؛
    • رفق و مدارا؛
    • خوش‌رویی و مصافحه؛
    • امانت‌داری و پایبندی به عهد و پیمان؛
  • برخی فنون مربوط به مربی؛
    • التزام به دستورات شرع در روند تربیت؛
    • در نظر گرفتن سطح فکری متربی؛
    • استقبال نکردن از سعایت؛
    • پرهیز از ایجاد جایگاه خاص و برتری‌جویی میان جمع؛
    • مشورت گرفتن؛
    • پرهیز از نزاع و ضرورت کظم غیظ؛
    • همدهلی با مردم و نزدیک شدن به آنها؛
    • مراقبت از رفتار برای دلخور نشدن دیگران؛
    • پرهیز از پاسخ منفی مستقیم؛
    • موعظه با کنایه؛
    • هزینه مادی برای دستیابی به اهداف تربیتی؛
    • خوش‌بینی؛
    • تحمل سختی‌ها و ناملایمات؛
    • دلسوز بودن؛
    • استعانت از خدا؛
    • توقع مزد نداشتن؛
    • فصاحت بیان؛
    • به سراغ متربی رفتن؛
  • نتیجه گیری؛
  • منابع.[۱]

دربارهٔ پدیدآورنده

در این مورد اطلاعاتی در دست نیست.

پانویس

دریافت متن مقاله