زمانی بیاید

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

  • یأتی زمان، سیأتی زمان. عنوانی معروف در کتب حدیث است که روایات بسیاری تحت این عنوان مبنی بر پیشگوئی از وقایع و حوادث و یا ملاحم و فتن ذکر شده است. اینک شماری از آن‌ها را می‌آوریم.
  • رسول خدا (ص) فرمود: زمانی بیاید که چهره‌های مردم چهره آدمیان و دل‌هاشان دل‌های شیاطین باشد، بسان گرگ درنده خونخوار باشند، از منکرات اجتناب نکنند. اگر در جمع آن‌ها باشی بدنامت کنند و چون با آن‌ها سخن گویی به تو دروغ گویند و چون از آن‌ها جدا شوی غیبتت کنند. سنت در میان آن‌ها بدعت و بدعت به نزدشان سنت بود، محترمتان نزد آن‌ها موهون، و موهونان محترم باشند. مؤمن نزد آن‌ها خوار و فاسق ارجمند بود. کودکان‌شان گستاخ و بی‌ادب و زنان‌شان بی‌شرم و پیران‌شان امر به معروف و نهی از منکر نکنند. پناه بردن به آن‌ها خواری و اعتماد به آن‌ها ذلت و درخواست مال از آن‌ها بیچارگی و ننگ باشد. در آن هنگام خداوند باران به موقع به آن‌ها نبارد و در غیر موسم خود ببارد و بدانشان را بر آنان چیره سازد که به بدترین وجهی آن‌ها را آزار دهند، پسرانشان را بکشند و زنانشان را زنده دارند، در آن حال هر چه نیکان دعا کنند به اجابت نرسد.
  • زمانی بر مردم بیاید که شکم‌هاشان خدای‌شان بود (هرچه خواهد از حلال و حرام به آن بدهند) و زنانشان قبله‌شان باشد (که تمام توجه‌شان به آن‌ها بود) و پولشان دینشان (که آن را در حد پرستش دوست دارند) و شرف و عزت خویش را در تجملات و امتعه دنیا دانند، از ایمان جز نامی و از اسلام جز آثاری و از قرآن جز درسی بیش نماند. مساجدشان از حیث ساختمان آباد و دل‌هاشان از هدایت تهی و ویران، علماشان بدترین خلق خدا در روی زمین باشند. در آن هنگام خداوند آن‌ها را به سه بلیه دچار سازد: جور سلطان و خشکسالی و ظلم و ستم حکام و زمامداران. اصحاب از سخنان حضرت به شگفت آمده عرض کردند: مگر آن‌ها بت می‌پرستند؟! فرمود: آری، پول نزد آن‌ها چون بت مورد پرستش باشد.
  • زمانی بیاید که دینداری به نگهداری آتش در کف دست بماند. زمانی بر امتم بیاید که زمامدارانشان به شیوه جباران و ستمگران عمل کنند و علمای‌شان طمعکار و کم‌پرهیز، و پارسایان‌شان متظاهر، و بازرگانان رباخوار و فریبکار، و زنان‌شان خود را برای نامحرمان بیارایند. در آن هنگام اشرارشان بر آن‌ها چیره گردند و هرچه دعا کنند به اجابت نرسد.
  • زمانی بر مردم بیاید که (اخلاق انسانی از آنان رخت بربندد چنان‌که) اگر نام یکی را بشنوی، به از آن بود که وی را ببینی و یا او را ببینی به از آن باشد که او را بیازمایی و چون او را بیازمایی حالاتی (زشت و ناروا) در او مشاهده کنی. دین‌شان پول، و همّ‌ و غمّشان شکم و قبله‌شان زنان‌شان باشد. برای رسیدن به گرده‌نانی کرنش کنند و برای درهمی به خاک افتند. پریشان و سرگردان باشند، نه خود را در پناه اسلام دانند و نه به کیش نصاری زندگی کنند[۱].
  • امیر المؤمنین (ع) فرمود: زمانی بر مردم فرارسد که مقرب نباشد جز سخن‌چین، و جالب شمرده نشود جز فاجر، و تحقیر نگردد جز افراد با انصاف. در آن زمان دستگیری مستمندان زیان بشمار آید، و صله رحم لطف و بزرگواری محسوب شود، و عیادت بیمار، وسیله برتری جویی بر مردم باشد. در آن زمان حکومت به مشورت با زنان و فرمانروایی کودکان و تدبیر خواجه‌سرایان برگزار شود[۲][۳].

پرسش‌های وابسته

منابع

پانویس

  1. بحار الانوار، ج ۱۰۳، ص ۸۲ و ۲۲ و ۷۴.
  2. نهج البلاغه، حکمت ۱۰۲.
  3. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۷۹.