سمات

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

  • سمات جمع سِمَة به معنی علامت‌ها و نشانه‌ها است. دعایی است معروف که علامه مجلسی در سلسله سند آن، نام محمد بن عثمان عمری، یکی از نواب خاص حضرت حجت (ع) را ذکر کرده است[۱]. نیز در مصباح شیخ طوسی و جمال الاسبوع سید بن طاووس، به سندهای معتبر، این دعا از محمد بن عثمان عمری است و از حضرت امام محمد باقر و امام جعفر صادق (ع) روایت شده است. دعای شبّور هم نامیده می‌شود و خواندن آن در ساعات آخر روز جمعه مستحب است. مطلع آن چنین است: "اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الْعَظِيمِ الْأَعْظَمِ..."[۲]. [۳].

منابع

پانویس

  1. معارف و معاریف ج ۶، ص ۳۲۷.
  2. مفاتیح الجنان، باب اوّل.
  3. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۴۰۸.