مرگ سرخ و سفید

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(تغییرمسیر از مرگ سفید)

بنا‌بر برخی روایات در آستانه قیام امام مهدی (ع) دو نوع مرگ که با عنوان مرگ سرخ و مرگ سفید از آنها تعبیر شده است، فراوان می‌گردد.

مرگ سرخ و سفید

در برخی از روایات مربوط‍‌ به ظهور امام مهدی (ع) به فراوانی دو نوع مرگ در آستانه قیام حضرت مهدی (ع) اشاره شده است. از این دو نوع مرگ در روایات به مرگ سرخ و مرگ سفید تعبیر شده است. بنا‌بر این روایات مرگ سرخ به جنگ‌ها و کشتارهای خونین پیش از ظهور و مرگ سفید به مرگ با بیماری واگیردار (همچون طاعون) و مرگ ناگهانی اشاره دارند.

امیر المؤمنین (ع) می‌‌فرمایند: «در آستانه قیام قائم، مرگ سرخ، مرگ سفید و ملخ‏‌هایی به هنگام و ملخ‌‏هایی نابه‌ ‏هنگام سرخ، همچون خون خواهد بود؛ اما مرگ سرخ کشته شدن با شمشیر است و مرگ سفید به وسیله طاعون»[۱].[۲]

امام صادق (ع) فرمودند: «پیش از ظهور قائم (ع) دو نوع مرگ پدیدار می‌گردد: مرگ سرخ و مرگ سفید. به اندازه‌ای از انسان‌ها کشته می‌شوند که از هر هفت نفر، پنج تن نابود می‌گردند، مرگ سرخ، قتل با شمشیر است و مرگ سفید، مردن از بیماری وبا»[۳].[۴]

در برخی از روایات تنها تعبیر به مرگ سفید شده و به مرگ سرخ اشاره‌ای نشده است. پیامبر اسلام (ص) می‌فرمایند: «قیامت برپا نمی‌گردد تا اینکه مرگ سفید ظاهر شود. گفتند: یا رسول الله! مرگ سفید چیست‌؟ فرمود: مرگ ناگهانی»[۵].[۶]

پرسش مستقیم

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. «بَیْنَ‏ یَدَیِ‏ الْقَائِمِ‏ مَوْتٌ‏ أَحْمَرُ وَ مَوْتٌ‏ أَبْیَضُ‏ وَ جَرَادٌ فِی‏ حِینِهِ‏ وَ جَرَادٌ فِی‏ غَیْرِ حِینِهِ‏ أَحْمَرُ کَأَلْوَانِ‏ الدَّمِ‏ فَأَمَّا الْمَوْتُ‏ الْأَحْمَرُ فَالسَّیْفُ‏ وَ أَمَّا الْمَوْتُ‏ الْأَبْیَضُ‏ فَالطَّاعُونُ‏‏‏‏»؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۴۳۸، ح ۴۳۰ غیبة نعمانی، ص ۲۷۷؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۱۱.
  2. ر.ک: مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۶۴۰؛ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص ۵۴۳-۵۴۴؛ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص ۳۹۳.
  3. «قُدَّامَ الْقَائِمِ (ع)مَوْتَانِ مَوْتٌ أَحْمَرُ وَ مَوْتٌ أَبْیَضُ حَتَّی یَذْهَبَ مِنْ کُلِّ سَبْعَةٍ خَمْسَةٌ فَالْمَوْتُ الْأَحْمَرُ السَّیْفُ وَ الْمَوْتُ الْأَبْیَضُ الطَّاعُون»؛ ‏ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۰۷.
  4. ر.ک: مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۶۴۰؛ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص ۵۴۳-۵۴۴.
  5. الفائق، ج ۱، ص ۱۴۱.
  6. ر.ک: مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۶۴۰.