وظایف نواب خاص

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

  1. پنهان نگه داشتن نام، مکان و رفع شک و تردید درباره آن حضرت. از یک طرف نام و محل زندگی امام را نه تنها از دشمنان، بلکه از شیعیان مخفی نگه می‌داشتند و به وکلای خود آموزش می‌دادند که مبادا اسمی از حضرت به میان آید، و لذا توانستند شیعیان را از خطر عباسیان مصون دارند، از سوی دیگر بر آن‌ها لازم بود که وجود مبارک امام (ع) را برای هواداران مورد اعتماد به اثبات برسانند، تا خط‍‌ انحراف نتواند شک‌ و تردید در میان آن‌ها ایجاد کند.
  2. جلوگیری از فرقه‌گرایی و انشعابات شیعیان.
  3. پاسخ‌گویی به سؤالات فقهی و مشکلات علمی و عقیدتی؛ نواب خاص، سؤالات فقهی و شرعی شیعیان را به خدمت امام (ع) می‌رساندند و پاسخ آن‌ها را می‌گرفتند و به مردم ابلاغ می‌کردند.
  4. مبارزه با مدعیان دروغین نیابت.
  5. اخذ و توزیع اموال متعلق به امام.
  6. سازماندهی وکلاء؛ بنا به ضرورت در هرمنطقه‌ای وکیلی تعیین شده و گاه چند وکیل در مناطق کوچک‌تر تحت سرپرستی وکیلی قرار داشتند که امام و بعدا نواب برای آن‌ها تعیین می‌کردند. این وکلاء اموالی را که بابت وجوهات می‌گرفتند به شیوه‌های گوناگونی به بغداد، نزد نواب می‌فرستادند و آن‌ها نیز طبق دستور امام (ع) در مواردی که لازم بود، به کار می‌گرفتند[۱][۲].

پرسش‌های وابسته

منابع

پانویس

  1. زندگانی نواب خاص امام زمان، علی غفارزاده، ص ۸۵.
  2. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۵۶.