پرهیز از حرفهای بیهوده
رابطه پرهیز از حرفهای بیهوده با زیارت
- ادب دیگر در تشرف به حرمهای مطهر، پرهیز از هر کاری است که مغایر با ادب حضور است، از جمله کلمات لغو و حرفهای بیهوده و حرکات سبک و ناپسند و دور از شأن زیارتگاه. محدث قمی در مفاتیح الجنان (ادب بیست و یکم) میگوید: "ترک نمودن سخنان ناشایسته و کلمات لغو و اشتغال به صحبتهای دنیویه که همیشه در هرجا مذموم است و قبیح و مانع رزق و جالبِ قساوت قلب است، خصوصاً در این بقاع مطهره"[۱].
- هدف از زیارت، بهره وری از فیضهای معنوی است، پرداختن به سخنان و کارهای لغو، مانع آن فیضها میشود و چه بسا اوقات کسی در داخل حرمها به چنین حرفها و کارهایی سپری شود و از مائده معنوی گشوده در آن ضیافت خانههای آسمانی بی بهره بماند. به علاوه اینگونه حرفها و حرکات و رفتارها، توجه و حضور قلب زائران دیگر را هم بر هم میزند و بیهوده گوی غافل، هم خودش محروم میماند، هم مانع بهرهوری روحی دیگران میشود. صحبتهای بلندبلند هم، علاوه بر اینکه خلاف ادب در محضر ولیّ خداست، برای دیگران هم مزاحمت و حواس پرتی میآورد. مستند این نکته، به گفته بعضی از علما آیه شریفه يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَرْفَعُوا أَصْوَاتَكُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِيِّ[۲] است، یعنی صداهایتان را از صدای پیامبر بلندتر نکنید. رعایت این نکته یک ادب اجتماعی و معاشرتی است، حتی نه حرفهای عادی، بلکه زیارتنامه را هم بلندبلند خواندن، به نحوی که تمرکز روحی و حضور قلبی دیگران را به هم بزند، مناسب نیست[۳].
- آنچه در این اماکن مطلوب است، آرامش و فضای آرام است تا برای پیدایش حضور قلب و روح عبادت و زیارت مؤثر باشد. سر و صداهای بسیار یا صلوات و زیارت بلندبلند، مخلّ این حالت است و رشته پیوند و اتصال زائران دیگر را از هم میگسلد[۴].
منابع
پانویس
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ زیارت، ص۳۵۰.
- ↑ حجرات، ۲.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ زیارت، ص۳۵۰.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ زیارت، ص۳۵۰.