نمایش مبدأ برای بحث:آیا داوود پیامبر علم غیب داشت؟ (پرسش)

==پاسخ اجمالی==
==[[غیب]] دانستن [[پیامبران]]==
*در [[قرآن مجید]] آیاتی وجود دارد که آشکارا [[آگاهی]] [[پیامبران]] و برخی [[بندگان]] خاص [[خدا]] از امور [[پنهان]] از [[حس]] را، [[تصدیق]] می‌کند و هیچ فرد مسلمانی که [[قرآن]] را [[وحی]] آسمانی می‌داند پس از دقت در مفاد آنها، نمی‌تواند در این مسأله [[تردید]] داشته باشد<ref>ر.ک: سبحانی، جعفر، آگاهی سوم یا علم غیب، ص ۱۰۱ـ ۱۰۳.</ref>. یکی از این [[پیامبران]] [[حضرت]] داوود۷ می‌باشد. اهمیت و جایگاهی که [[قرآن]] و [[روایات]] برای پیشوای [[الهی]] و خلیفةالله قایل است، خود به خود [[علم غیب]] را برای چنین افرادی ثابت می‌کند:<ref>ر.ک: لطیفی، رحیم، علم غیب معصوم، قسمت اول، ش ۴۶، صفحه؟؟؟</ref> {{متن قرآن|إِنِّي جَاعِلٌ فِي الأَرْضِ خَلِيفَةً}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که پروردگارت به فرشتگان فرمود: می‌خواهم جانشینی در زمین بگمارم، گفتند: آیا کسی را در آن می‌گماری که در آن تباهی می‌کند و خون‌ها می‌ریزد در حالی که ما تو را با سپاس، به پاکی می‌ستاییم  و تو را پاک می‌شمریم ؛ فرمود: من چیزی می‌دانم که» سوره بقره، آیه ۳۰.</ref>، {{متن قرآن|يَا دَاوُودُ إِنَّا جَعَلْنَاكَ خَلِيفَةً فِي الأَرْضِ فَاحْكُم بَيْنَ النَّاسِ}}<ref>«ای داود! ما تو را در زمین خلیفه (خویش) کرده‌ایم پس میان مردم به درستی داوری کن و از هوا و هوس پیروی مکن که تو را از راه خداوند گمراه کند؛ به راستی آن کسان که از راه خداوند گمراه گردند، چون روز حساب را فراموش کرده‌اند، عذابی سخت خواهند داشت» سوره ص، آیه ۲۶.</ref>.
==[[علم غیب]] داشتم [[حضرت داوود]]==
*[[قرآن مجید]] [[وحی]] و [[تعلیم]] غیبی را لازمۀ کار [[پیشوایان الهی]] می‌داند:<ref>ر.ک: لطیفی، رحیم، علم غیب معصوم، قسمت اول، ش ۴۶، صفحه؟؟؟</ref> {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ}}<ref>«و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند و به آنها انجام کارهای نیک  را وحی کردیم». سوره انبیاء، آیه ۷۳.</ref> [[شناخت]] و [[دانایی]] [[داوود]] و [[سلیمان]] از [[منطق]] پرندگان، قسمی از [[غیب]] است:<ref>ر.ک: سبحانی، جعفر، آگاهی سوم یا علم غیب، ص ۱۰۱ و ۱۰۳؛ شاکر، محمد تقی، منابع علم امام در قرآن و روایات، ص۱۲۰ ـ ۱۲۸.</ref> {{متن قرآن|وَوَرِثَ سُلَيْمَانُ دَاوُودَ وَقَالَ يَا أَيُّهَا النَّاسُ عُلِّمْنَا مَنطِقَ الطَّيْرِ وَأُوتِينَا مِن كُلِّ شَيْءٍ}}<ref>«و سلیمان از داود میراث برد و گفت:‌ای مردم! به ما زبان مرغان آموخته‌اند و از همه چیز (بهره‌ای) بخشیده‌اند؛ بی‌گمان این برتری  آشکاری است» سوره نمل، آیه ۱۶.</ref> در [[روایات]] از [[قضاوت داوودی]] نام برده شده که قضاوتی بر پایۀ [[علم غیب]] بوده،<ref>ر.ک: محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام مهد{{ع}}. جلد و صفحه؟؟؟</ref> و نیز وارد شده است، [[قضاوت]] [[امام زمان]]{{ع}} هم اینچنین خواهد بود؛ [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: «[[قائم آل محمد]]{{ع}} به [[حکم]] [[داوود]] و [[سلیمان]] [[داوری]] می‌کند یعنی از [[مردم]] شاهدی نمی‌خواهد».<ref>ر.ک: صدر، سیدمحمد، تاریخ پس از ظهور، ص ۴۸۷ تا ۴۹۵.</ref> [[حضرت سلیمان]] در بیان برخی از علومی که نصیب وی و [[پدر]] بزرگوارش [[حضرت داوود]] شده می‏‌فرماید: «ما زبان و [[منطق]] پرنده‌ها را می‏‌دانیم. [[خداوند]] آنچه را لازمه [[ارشاد]] و [[هدایت]] در این [[نظام]] است به ما داده است، چه در مسایل [[تشریع]] و چه در مسایل [[تکوین]]، و بسیاری از امور را مسخّر ما کرده است و این فضلی [[آشکار]] است».<ref>ر.ک: جوادی آملی، عبدالله، سیره پیامبران در قرآن، وبگاه تبیان. جلد و صفحه؟؟؟</ref>

==پاسخ تفصیلی==
==[[غیب]] دانستن [[پیامبران]]==
*در [[قرآن مجید]] آیاتی وجود دارد که آشکارا [[آگاهی]] [[پیامبران]] و برخی [[بندگان]] خاص [[خدا]] از امور [[پنهان]] از [[حس]] را، [[تصدیق]] می‌کند و هیچ فرد مسلمانی که [[قرآن]] را [[وحی]] آسمانی می‌داند پس از دقت در مفاد آنها، نمی‌تواند در این مسأله [[تردید]] داشته باشد<ref>ر.ک. سبحانی، جعفر، آگاهی سوم یا علم غیب، ص ۱۰۱ ـ ۱۰۳.</ref>. یکی از این [[پیامبران]] [[حضرت داوود]]{{ع}} می‌‌باشد. اهمیت و جایگاهی که [[قرآن]] و [[روایات]] برای پیشوای [[الهی]] و خلیفةالله قایل است، خود به خود [[علم غیب]] را برای چنین افرادی ثابت می‌کند: <ref>ر.ک. لطیفی، رحیم، علم غیب معصوم، قسمت اول، ش ۴۶، صفحه؟؟؟</ref> {{متن قرآن|إِنِّي جَاعِلٌ فِي الأَرْضِ خَلِيفَةً}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که پروردگارت به فرشتگان فرمود: می‌خواهم جانشینی در زمین بگمارم، گفتند: آیا کسی را در آن می‌گماری که در آن تباهی می‌کند و خون‌ها می‌ریزد در حالی که ما تو را با سپاس، به پاکی می‌ستاییم  و تو را پاک می‌شمریم ؛ فرمود: من چیزی می‌دانم که» سوره بقره، آیه ۳۰.</ref>، {{متن قرآن|يَا دَاوُودُ إِنَّا جَعَلْنَاكَ خَلِيفَةً فِي الأَرْضِ فَاحْكُم بَيْنَ النَّاسِ}}<ref>«ای داود! ما تو را در زمین خلیفه (خویش) کرده‌ایم پس میان مردم به درستی داوری کن و از هوا و هوس پیروی مکن که تو را از راه خداوند گمراه کند؛ به راستی آن کسان که از راه خداوند گمراه گردند، چون روز حساب را فراموش کرده‌اند، عذابی سخت خواهند داشت» سوره ص، آیه ۲۶.</ref>.
==[[علم غیب]] داشتم [[حضرت داوود]]==
*[[قرآن مجید]] [[وحی]] و [[تعلیم]] غیبی را لازمۀ کار [[پیشوایان الهی]] می‌‌داند:<ref>ر.ک. لطیفی، رحیم، علم غیب معصوم، قسمت اول، ش ۴۶، صفحه؟؟؟</ref> {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ}}<ref>«و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند و به آنها انجام کارهای نیک و برپا داشتن نماز و دادن زکات را وحی کردیم و آنان پرستندگان ما بودند» سوره انبیاء، آیه ۷۳.</ref> [[امام]] ادامه‌دهنده [[وظایف]] نبّی است و از شئونات و ویژگی‌های او، جز [[دریافت وحی]] برخوردار است، پس [[مقام امامت]] همان [[مقام]] خلیفةاللهی است که [[خداوند]] به [[آدم]]{{ع}} با [[تعلیم اسماء]] داد؛ همان مقامی است که به [[داوود]]{{ع}} داد تا میان [[مردم]] [[حکومت]] کند و چنین مقامی ملازم با [[علم]] [[برتر]] است وگرنه [[خلیفه]] نخواهد بود<ref>ر.ک. طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان، ج۱، ص۲۷۵-۸۷۲. </ref>.<ref>ر.ک. لطیفی، رحیم، علم غیب معصوم، قسمت اول، ش ۴۶، صفحه؟؟؟</ref> آشنا بودن [[داوود]] و [[سلیمان]] به زبان پرندگان و [[آگاه]] بودن از مقصود آنان جز [[آگاهی از غیب]] است؟<ref>ر.ک. سبحانی، جعفر، آگاهی سوم یا علم غیب، ص ۱۰۱ و ۱۰۳، شاکر، محمدتقی، منابع علم امام در قرآن و روایات، ص۱۲۰ ـ ۱۲۸.</ref> {{متن قرآن|وَوَرِثَ سُلَيْمَانُ دَاوُودَ وَقَالَ يَا أَيُّهَا النَّاسُ عُلِّمْنَا مَنطِقَ الطَّيْرِ وَأُوتِينَا مِن كُلِّ شَيْءٍ إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَضْلُ الْمُبِينُ}}<ref>«و سلیمان از داود میراث برد و گفت:‌ای مردم! به ما زبان مرغان آموخته‌اند و از همه چیز (بهره‌ای) بخشیده‌اند؛ بی‌گمان این برتری  آشکاری است» سوره نمل، آیه ۱۶.</ref>
*کلینی در کافی با [[سند صحیح]] از [[امام صادق]]{{ع}} [[روایت]] کرده است: {{متن حدیث|«إِنَّ دَاوُودَ وَرِثَ عِلْمَ الانْبِیَاءِ وَ إِنَّ سُلَیْمَانَ وَرِثَ دَاوُودَ وَ إِنَّ مُحَمَّداً صلی الله علیه و آله و سلم وَرِثَ سُلَیْمَانَ وَ إِنَّا وَرِثْنَا مُحَمَّداً صلی الله علیه و آله و سلم».}}<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج١، ص ٢٢۵؛ مرآة العقول، ج١، ص ١۶٩.</ref>»<ref>ر.ک. سبحانی، جعفر، آگاهی سوم یا علم غیب، ص١٩٠.</ref>
*در [[روایات]] از [[قضاوت داوودی]] نام برده شده که قضاوتی بر پایۀ [[علم غیب]] بوده،<ref>ر.ک. ری شهری، محمد، دانشنامه امام مهدی{{ع}}. جلد و صفحه؟؟؟</ref> و نیز وارد شده است، [[قضاوت]] [[امام زمان]]{{ع}} هم اینچنین خواهد بود؛ [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: «[[قائم آل محمد]]{{ع}} به [[حکم]] [[داوود]] و [[سلیمان]] [[داوری]] می‌کند یعنی از [[مردم]] شاهدی نمی‌خواهد».<ref>ر.ک. صدر، سیدمحمد، کتاب تاریخ پس از ظهور، ص ۴۸۷ تا ۴۹۵.</ref> [[حضرت سلیمان]] در بیان برخی از علومی که نصیب وی و [[پدر]] بزرگوارش [[حضرت داوود]] شده می‏‌فرماید: «ما زبان و [[منطق]] پرنده‌ها را می‏‌دانیم. [[خداوند]] آنچه را لازمه [[ارشاد]] و [[هدایت]] در این [[نظام]] است به ما داده است، چه در مسایل [[تشریع]] و چه در مسایل [[تکوین]]، و بسیاری از امور را مسخّر ما کرده است و این فضلی [[آشکار]] است».<ref>ر.ک. جوادی آملی، عبدالله، سیره پیامبران در قرآن، وبگاه تبیان. جلد و صفحه؟؟؟</ref>
*[[سلیمان]] و [[داوود]] [[منطق]] الطیر را می‏‌دانستند اما نه به این معنا که تنها از علایم و [[رفتار]] حیوانات پی به مقاصدشان ببرند، بلکه افکار و اندیشه‏‌های حیوانات را هم به ‏وسیله حروف یا غیر حروف تشخیص می‏‌دادند. نمونه‌هایش داستان نمل و هدهد است. [[سلیمان]] و [[داوود]] از [[استدلال]]، طرز [[تفکر]] و اندیشه‌های این حیوانات باخبر بودند<ref>وبگاه تبیان.</ref>.

== پاسخ جامع==
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
<div style="border-right-style: solid; border-right-color: #FFCC33; background-color: #FFF1B9; font-size: 100%;">* ''<sub>پاسخ جامع به این پرسش، برگرفته از تمامی پاسخ‌های تفصیلی (متفرقه) اندیشمندان و نویسدندگانی است که تصویر و متن سخنان آنان در ذیل دیده می‌شود:</sub>''</div>
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
{|style="text-align: center; background-color:##fff; width:40%; border-radius:0px; align:left !important; margin:left"
|-
|[[پرونده:1368171.jpg|95px]]||[[پرونده:sobhani.jpg|95px]]||[[پرونده:769540432.jpg|95px]]||[[پرونده:11046759983.jpg|95px]]||[[پرونده:847645352.jpg|95px]]||[[پرونده:11213.jpg|95px]]
|-
|<sub>[[سید محمد صدر|صدر]]</sub>||<sub>[[جعفر سبحانی|سبحانی]]</sub>||<sub>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی]]</sub>||<sub>[[محمد م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌| م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌]]</sub>||<sub>[[محمد تقی شاکر|شاکر]]</sub>||<sub>[[رحیم لطیفی|لطیفی]]</sub>||
|}
{{جعبه نقل قول سفید| عنوان =| نقل‌قول ={{سخ}}
اهمیت و جایگاهی که قرآن و روایات برای پیشوای الهی و خلیفةالله قایل است، خود به خود [[علم غیب]] را برای چنین موجودی ثابت می‌کند <ref>[[رحیم لطیفی|لطیفی]]، [http://www.hawzah.net/fa/Magazine/View/5211/7610/95460/%D8%B9%D9%84%D9%85-%D8%BA%DB%8C%D8%A8-%D9%85%D8%B9%D8%B5%D9%88%D9%85(%D8%B9)-%D9%82%D8%B3%D9%85%D8%AA-%D8%A7%D9%88%D9%84 علم غیب معصوم، قسمت اول، شماره۴۶، خرداد۱۳۸۶.]</ref>: {{عربی|اندازه=155%|﴿{{متن قرآن|إِنِّي جَاعِلٌ فِي الأَرْضِ خَلِيفَةً}}﴾}}<ref>«می‌خواهم جانشینی در زمین بگمارم»؛ سوره بقره، آیه۳۰.</ref> {{عربی|اندازه=155%|﴿{{متن قرآن|يَا دَاوُودُ إِنَّا جَعَلْنَاكَ خَلِيفَةً فِي الأَرْضِ فَاحْكُم بَيْنَ النَّاسِ}}﴾}}<ref>«ای داوود! ما تو را در زمین خلیفه (خویش) کرده‌ایم پس میان مردم به درستی داوری کن»؛ سوره ص، آیه۲۶.</ref> قرآن مجید [[وحی]] و تعلیم غیبی را لازمه کار پیشوایان الهی می‌داند: {{عربی|اندازه=155%|﴿{{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ}}﴾}}<ref>«و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند و به آنها انجام کارهای نیک را وحی کردیم»؛ سوره انبیا، آیه۷۳.</ref> شناخت و دانایی داوود و سلیمان از منطق پرندگان {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|[[آیا آیه ۱۶ سوره نمل علم غیب غیر خدا را اثبات می‌کند؟ (پرسش) |وَوَرِثَ سُلَيْمَانُ دَاوُودَ وَقَالَ يَا أَيُّهَا النَّاسُ عُلِّمْنَا مَنطِقَ الطَّيْرِ وَأُوتِينَا مِن كُلِّ شَيْءٍ إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَضْلُ الْمُبِينُ]]}}﴾}}<ref>«و سلیمان از داود میراث برد و گفت: ای مردم! به ما زبان مرغان آموخته‌اند و از همه چیز (بهره‌ای) بخشیده‌اند؛ بی‌گمان این برتری آشکاری است». سوره نمل، آیه۱۶.</ref>، قسمی از غیب است<ref>[[جعفر سبحانی|سبحانی]]، [[آگاهی سوم یا علم غیب (کتاب)|آگاهی سوم یا علم غیب]] ص ۱۰۱ و ۱۰۳؛ [[محمد تقی شاکر|شاکر]]، [[منابع علم امام در قرآن و روایات (پایان‌نامه)|منابع علم امام در قرآن و روایات]]، ص۱۲۰ – ۱۲۸؛ [http://www.adyannet.com/fa/book/11046 پایگاه جامع ادیان و مذاهب]</ref>. همچنین در روایات از قضاوت داوودی نام برده شده که قضاوتی بر پایۀ [[علم غیب]] بوده است<ref>[[محمد م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌| م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌]][http://www.hadith.net/post/45103/%DA%86%DA%AF%D9%88%D9%86%DA%AF%DB%8C-%D9%82%D8%B6%D8%A7%D9%88%D8%AA-%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85-%D9%85%D9%87%D8%AF%DB%8C-%D8%B9/ دانشنامه امام مهدی]</ref>، و آمده که قضاوت [[امام زمان]]{{ع}} هم اینچنین خواهد بود؛ [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "[[قائم آل محمد]]{{ع}} به حکم داوود و سلیمان داوری می‌کند یعنی از مردم شاهدی نمی‌خواهد"<ref>[[سید محمد صدر|صدر]][http://article.tebyan.net/212095/%D9%82%D8%B6%D8%A7%D9%88%D8%AA-%D8%AF%D8%A7%D9%88%D9%88%D8%AF%DB%8C کتاب تاریخ پس از ظهور صفحه ۴۸۷ تا ۴۹۵]</ref>
[[حضرت سلیمان]] در بیان برخی از علومی که نصیب وی و پدر بزرگوارش [[حضرت داوود]] شده می‏‌فرماید: "ما زبان و منطق پرنده‌ها را می‏‌دانیم. خداوند آنچه را لازمه ارشاد و هدایت در این نظام است به ما داده است، چه در مسایل تشریع و چه در مسایل تکوین، و بسیاری از امور را مسخّر ما کرده است و این فضلی آشکار است"<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی]]، [http://maarej.esra.ir/-/%D8%AC%D9%84%D8%AF-%D8%B4%D8%B4%D9%85-%D9%88-%D9%87%D9%81%D8%AA%D9%85-%D8%B3%DB%8C%D8%B1%D9%87-%D9%BE%DB%8C%D8%A7%D9%85%D8%A8%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D9%82%D8%B1%D8%A7%D9%86 سیره پیامبران در قرآن]</ref>.
|تاریخ بایگانی | منبع = <small>'''با انتخاب "ادامه مطلب" از پاسخ‌های تفصیلی ذیل بهره‌مند شوید:'''</small>  | تراز = راست| عرض = 770px | اندازه خط = 14px| گیومه نقل‌قول = | تراز منبع = چپ}}
<div style="padding: 15.0em 0em 0.0em;">
<br/><br/><br/><br/><br/><br/>

==گزیده‌های پاسخ‌ها==
{{ستون-شروع|2}}
* {{nowrap|[[Image:1368171.jpg|25px]]&nbsp; '''[[سید محمد صدر|صدر]]:''' داوری [[حضرت داوود]]{{ع}} بر اساس [[علم غیب]].&nbsp;&nbsp;}}
* {{nowrap|[[Image:sobhani.jpg|25px]]&nbsp; '''[[جعفر سبحانی|سبحانی]]:''' در قرآن مجید آیاتی وجود دارد که آشکارا آگاهی پیامبران و برخی از بندگان خاص خدا را از امور پنهان از حس، تصدیق می‌کند. آیا آشنا بودن داوود و سلیمان به زبان پرندگان و آگاه بودن از مقصود آنان جز آگاهی از غیب است.&nbsp;&nbsp;}}
* {{nowrap|[[Image:769540432.jpg|25px]]&nbsp; '''[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی]]:''' ما زبان و منطق پرنده‌ها را می‏‌دانیم. خداوند آنچه را لازمه ارشاد و هدایت در این نظام است به ما داده است، چه در مسایل تشریع و چه در مسایل تکوین، و بسیاری از امور را مسخّر ما کرده است و این فضلی آشکار است.&nbsp;&nbsp;}}
* {{nowrap|[[Image:11046759983.jpg|25px]]&nbsp; '''[[محمد م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌| م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌]]:''' روش قضاوت [[امام زمان]]{{ع}} مانند [[حضرت داوود]]{{ع}} است یعنی قضاوت بر اساس عدم مطالبه بیّنه، داوری بر اساس علم، حق را به ذی حق رساندن، [[الهام]] الهی و امور پنهان را آشکار ساختن. یعنی استفاده از [[علم غیب]].&nbsp;&nbsp;}}
* {{nowrap|[[Image:847645352.jpg|25px]]&nbsp; '''[[محمد تقی شاکر|شاکر]]:''' آگاهی از زبان پرندگان یعنی دانستن غیب.&nbsp;&nbsp;}}
* {{nowrap|[[Image:11213.jpg|25px]]&nbsp; '''[[رحیم لطیفی|لطیفی]]:''' اهمیت و جایگاهی که قرآن و روایات برای پیشوای الهی و خلیفةالله قایل است، خود به خود [[علم غیب]] را برای چنین موجودی ثابت می‌کند. و قرآن مجید [[وحی]] و تعلیم غیبی را لازمه کار پیشوایان الهی می‌داند.&nbsp;&nbsp;}}
* {{nowrap|[[Image:9030760879.jpg|25px]]&nbsp; '''[[پژوهشگران پایگاه جامع ادیان و مذاهب]]:''' دانستن زبان پرندگان یعنی علم لدنی، یعنی [[علم غیب]].&nbsp;&nbsp;}}
* {{nowrap|[[Image:9030760879.jpg|25px]]&nbsp; '''[[پژوهشگران پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه]]:''' ارث بردن از انبیای گذشته.&nbsp;&nbsp;}}
{{پایان}}
==پانویس==
{{یادآوری پانویس}}
{{پانویس2}}