نمایش مبدأ برای نقش رحمت و محبت در اداره امور

{{سیره معصوم}}

== مقدمه ==
* نقش [[محبت]] و [[مهرورزی]] در [[اداره]] امور از نکات شایان توجه در [[سیره]] [[نبی اکرم]] {{صل}} است و شواهد این سخن را می‌توان در [[سنت]] [[رسول خدا]] {{صل}} و همچنین در [[قرآن]] یافت. [[اصحاب پیامبر]] {{صل}} هم به [[دلیل]] [[شخصیت پیامبر]] {{صل}} و مهربانی‌های ایشان، وی را [[دوست]] می‌داشتند و [[محبت]] خویش را ابراز می‌کردند. این نوشته در دو قسمت به بررسی [[مهرورزی]] [[پیامبر]] {{صل}} به [[مردم]] و [[محبت]] [[مردم]] به ایشان می‌پردازد<ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۵۶.</ref>.

== [[محبت]] به [[مردم]] در [[سیره نبوی]] {{صل}} ==
=== [[همدردی]] [[پیامبر]] {{صل}} با [[اصحاب]] ===
* از ویژگی‌های ایشان [[همدردی]] با [[یاران]]، هنگام [[رنج]] و گرفتاری‌هایشان بود. انس بن مالک [[رسول خدا]] {{صل}} را فردی می‌دانست که بیشترین [[لطف]] و [[محبت]] را به [[مردم]] داشت<ref>ابونعیم اصفهانی، مسند الامام ابی‌حنیفه، ص۵۱ و عبدالله بن سعید ععبادی لحجی، منتهی السؤل، ج۲، ص۵۷۸.</ref>. شرکت در [[تشیع]] جنازه [[مسلمانان]] از کارهایی بود که در آن [[حضرت]] همیشه در ‌آن شرکت داشت. گفته‌اند، [[رسول اکرم]] {{صل}} به عیادت بیماران در نقاط مختلف [[مدینه]] می‌رفت<ref>ابوالفرج حلبی شافعی، السیرة الحلبیه، ج۳، ص۴۷۸؛ قاضی عیاض اندلسی، الشفا بتعریف حقوقو المصطفی، ج۱، ص ۲۴۸؛ ابن سید الناس، عیون الأثر، ج ۲، ص ۴۰۰ و ابن‌شهرآشوب، مناقب فی آل ابی طالب، ج ۱، ص ۱۴۶.</ref> و به فرموده [[امام علی]] {{ع}} "هرگاه [[پیامبر]] {{صل}} یکی از [[اصحاب]] را تا سه روز نمی‌دید، سراغ او را می‌گرفت. پس اگر در سفر بود، برایش [[دعا]] می‌کرد و اگر گرفتار یا [[بیمار]] بود، به عیادتش می‌رفت"<ref>حسن بن فضل طبرسی، مکارم الأخلاق، ص ۱۹؛ ابو سعید خرگوشی نیشابوری، شرف المصطفی {{صل}}، ج ۴، ص ۳۶۷ - ۳۶۸؛ تقی الدین مقریزی، امتاع الأسماع، ج ۲، ص ۲۴۸ - ۲۴۹ و ابویعلی موصلی، مسند، ج ۶، ص ۱۵۰.</ref><ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۵۶-۶۵۷.</ref>.
* [[پیامبر]] {{صل}} گاه برای دیدن [[سعد بن معاذ]] به [[دین]] او می‌رفت<ref>الهیثمی، مجمع الزوائد، ج ۹، ص ۵۷؛ نورالدین سمهودی، وفاء الوفاء، ج ۴، ص ۱۲ و الطبرانی، مسند الشامیین، ج۱، ص۳۷۵.</ref> و پس از درگذشت وی نیز از خانواده‌اش بازدید می‌کرد<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج ۱، ص ۳۲۹ - ۳۳۰ و امتاع الأسماع، ج ۱۳، ص ۲۶۸ - ۲۶۹.</ref>. [[جابر]] [[نقل]] می‌کند: "روزی با [[پیامبر]] {{صل}} نشسته بودیم که از سعد بن [[ربیع]] (پس از شهادتش) سخن به میان آمد. [[حضرت]] به ما فرمود: "برخیزید تا به [[دیدار]] [[خانواده]] سعد برویم". پس همه همراه آن [[حضرت]] برخاستیم و به محله اسواف رفتیم و با [[پیامبر]] {{صل}} به خانه سعد وارد شدیم و [[رسول خدا]] {{صل}} از سعد برای ما صحبت کرد و بر او [[درود]] فرستاد و یادش را گرامی داشت. وقتی [[خانواده]] سعد از شنیدن سخنان [[پیامبر]] {{صل}} [[گریه]] کردند، چشمان [[پیامبر]] {{صل}} هم پر از [[اشک]] شد"<ref>امتاع الأسماع، ج ۱۳، ص ۲۶۸ - ۲۶۹.</ref><ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۵۷.</ref>.
* هنگامی که "[[زید بن حارثه]]" در یکی از [[جنگ‌ها]] مجروح شد، [[پیامبر]] {{صل}} برای عیادت به منزل او رفت و دختر [[زید]] وقتی آن [[حضرت]] را دید، با [[گریه]] به استقبالش رفت. [[رسول خدا]] {{صل}} نیز گریست، [[اصحاب]]، [[علت]] را پرسیدند؛ [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "این، [[شوق]] [[دوست]] به [[دوست]] است"<ref>مکارم الاخلاق. ، ص ۲۲؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج ۳، ص ۳۴ و احمد بن یحیی بلاذری، انساب الاشراف، ج۱، ص۴۷۳.</ref><ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۵۷.</ref>.
* [[حضرت]] برای [[یاران]] خود، [[دعا]] و هنگام سفر، آنان را مشایعت می‌کرد و می‌فرمود: "[[خداوند]]، همراهان خوبی، نصیب تو و توشه تو را کامل سازد و ناملایمات را بر تو آسان و دور را بر تو نزدیک و مهمات تو را [[کفایت]] کند و [[دین]] و [[امانت]] تو را نگهبانی، و عمل تو را به خیر، ختم، و تو را به همه نیکی‌ها متوجه کنند! بر تو [[باد]] به رعایت [[تقوا]] و [[ترس از خدا]]! تو را به [[خدا]] [[امانت]] می‌دهم؛ به [[برکت]] [[خدا]] حرکت کن!"<ref>مکارم الاخلاق، ص ۲۴۹؛ شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج ۲، ص ۲۷۶؛ احمد بن محمد بن خالد برقی، المحاسن، ج ۲، ص ۳۵۴ و ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج ۱، ص ۲۲۹ - ۲۳۰.</ref><ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۵۷.</ref>.
=== ابراز [[شادی]] از [[دیدار]] [[مسلمانان]] ===
* [[خاتم انبیا]] {{صل}} هرگاه [[یاران]] خود را می‌دید، با تبسم، [[خرسندی]] خود را از دیدن ایشان ابراز می‌کرد. در نوشته‌ها و ایشان را فردی متبسم معرفی کرده‌اند<ref>المناقب، ج ۱، ص ۱۴۵؛ شرف المصطفی، ج ۴، ص ۵۵۵؛ الشفا بتعریف حقوق المصطفی، ج ۱، ص ۲۴۹ و عیون الاثر، ج۲، ص۴۰۰.</ref>. [[جریر]] بن [[عبدالله]] می‌گوید: {{متن حدیث| مَا رَآنِي رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} مُذْ أَسْلَمْتُ‌ إِلَّا تَبَسَّمَ‌ فِي‌ وَجْهِي‌}}<ref>ورام بن أبی فراس، مجموعة ورام، ج ۱، ص ۳۰.</ref>؛ از هنگامی که [[اسلام]] آوردم، [[رسول خدا]] {{صل}} را ندیدم؛ مگر آنکه به رویم تبسم می‌کرد<ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۵۸.</ref>.
* هنگامی که [[جعفر بن ابی طالب]] برای [[مهاجرت]] به سوی [[حبشه]] حرکت می‌کرد، [[پیامبر]] {{صل}} او را [[همراهی]] فرمود و برایش [[دعا]] کرد<ref>مکارم الاخلاق، ص ۲۴۹.</ref> و پس از چند سال که از آن سرزمین بازگشت، [[پیامبر]] {{صل}} به استقبالش رفت و او را بوسید. آن [[حضرت]] از بازگشت وی که با [[پیروزی]] [[مسلمانان]] در [[خیبر]]، هم‌زمان بود، آن [[قدر]] خوشحال شد که فرمود: "نمی‌دانم آیا از [[پیروزی]] [[خیبر]] خوشحال باشم یا از آمدن [[جعفر]]"<ref>ابن جوزی، المنتظم، ج ۳، ص ۲۹۴ و ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج ۴، ص ۲۵۶.</ref><ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۵۸.</ref>.
=== [[سلام]] کردن به همه و [[مصافحه]] با مسلمانان‌===
* [[پیامبر]] {{صل}} به هر کس می‌رسید، ابتدا به او [[سلام]] و با او [[مصافحه]] می‌کرد و اگر کسی دست ایشان را می‌گرفت، دست خود را از دست وی نمی‌کشید تا اینکه آن شخص دستشان را رها کند<ref>المناقب، ج ۱، ص ۱۴۷؛ السیرة الحلبیه، ج ۳، ص ۴۷۸؛ الشفا بتعریف حقوق المصطفی، ج ۱، ص ۲۴۸ و عیون الاثر، ج۲، ص۴۰۰.</ref><ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۵۸.</ref>.
=== شوخی با [[اصحاب]] ===
* [[رسول خدا]] {{صل}} با وجود متانت و صلابتی ‌که داشت، گاه با [[یاران]] خود شوخی می‌کرد و گاه نیز آنان با [[پیامبر]] {{صل}} شوخی می‌کردند؛ ایشان می‌فرمود: "همانا من شوخی می‌کنم، اما جز [[حق]] نمی‌گویم"<ref>{{متن حدیث| إِنِّي لَأَمْزَحُ وَ لَا أَقُولُ‌ إِلَّا حَقّاً}}؛ مجموعه ورام، ج۱، ص۱۱۱؛ مکارم الاخلاق، ص ۲۱؛ علی بن عیسی اربلی، کشف الغمه، ج ۱، ص ۹ و السیرة الحلبیه، ج ۳، ص ۴۷۱.</ref>؛ روزی ام‌ایمن نزد [[پیامبر]] {{صل}} رفت و گفت: "همسرم شما را به منزل [[دعوت]] کرده است"؛ [[حضرت]] به شوخی به او فرمود: "همان که در چشمش سفیدی هست"؛ ام‌ایمن که تعجب کرده بود، گفت: "در چشم او سفیدی نیست!"‌ [[رسول خدا]] {{صل}} با تبسم فرمود: "بخشی از چشم همه [[مردم]] سفید است"<ref>مجموعه ورام، ص ۱۱۲ - ۱۱۳.</ref><ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۵۸-۶۵۹.</ref>.
* روزی [[پیامبر]] {{صل}} پیرزنی را دید که دندان‌هایش ریخته بود؛ پس به شوخی فرمود: "پیرزنان بی‌دندان به [[بهشت]] نمی‌روند"؛ آن پیرزن با شنیدن این سخن [[اندوهگین]] شد؛ پس آن [[حضرت]] خندید و فرمود: "تو [[جوان]] می‌شوی و دندان‌هایت می‌روید، سپس به [[بهشت]] می‌روی"<ref> المناقب، ج ۱، ص ۱۴۸ و شرف المصطفی، ج ۵، ص ۱۲۴.</ref><ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۵۹.</ref>.
* [[خاتم انبیا]] {{صل}} گاه مطلبی را به خردسالان می‌فرمود و سپس به شوخی می‌گفت: "ای [[صاحب]] دو گوش! فراموش نکنی"<ref>{{متن حدیث| لا تنس یا ذاالاذنین}}؛ المناقب، ج ۱، ص ۱۴۸ و ابوعیسی ترمذی، الشمائل المحمدیه، ص ۱۴۱.</ref>. نعیمان، از [[یاران]] [[شوخ طبع]] [[رسول خدا]] {{صل}} بود. او روزی یک [[اعرابی]] را دید که عسل می‌فروشد؛ پس او را به در خانه [[پیامبر]] {{صل}} برد و عسل را از او گرفت و به یکی از اهالی خانه داد و خود رفت. [[رسول اکرم]] {{صل}} نیز مجبور شد قیمت آن را بپردازد<ref>المناقب، ج ۱، ص ۱۴۹ و محدث نوری، مستدرک الوسائل، ص ۴۱۲ - ۴۱۳.</ref><ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۵۹.</ref>.
=== [[رفتار]] [[محبت]] آمیز با [[دشمنان]] ===
*"[[ثمامة بن اثال]]"، [[رئیس]] یکی از [[قبایل]] [[عرب]] و از [[دشمنان]] سرسخت [[پیامبر]] {{صل}} بود که به دست [[مسلمانان]] [[اسیر]] شد. [[رسول خدا]] {{صل}} نیز با [[مهربانی]] با او [[رفتار]] و پس از مدتی وی را آزاد کرد. او هم که این [[رفتار]] ایشان را دید، [[اسلام]] آورد<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج ۲، ص ۶۳۸ و ابوبکر بیهقی، دلائل النبوه، ج ۱۴، ص ۷۸.</ref>. پس از [[جنگ]] [[هوازن]] و [[اسارت]] عده‌ای از [[مردم]] این [[قبیله]]، عده‌ای از آنها که نماینده‌شان ابوصرد زهیر بن صرد جشمی بود، نزد [[رسول خدا]] {{صل}} آمدند. ابوصرد قصیده‌ای سروده بود که [[دوازده]] بیت داشت و اولین بیت آن چنین بود: "ای [[رسول خدا]]! بر ما منت گذار و درباره ما [[بزرگواری]] کن؛ چرا که تو شخصی هستی که گذشت و [[کرم]] را از شما [[امید]] و [[انتظار]] داریم" و بیت آخر آن این گونه بود: "پس ما را ببخشای! [[خدا]] در [[قیامت]] کسی را ببخشاید که تو ترساننده‌اش هستی؛ خدایی که تو را به [[پیروزی]] رساند". ‌ [[پیامبر]] {{صل}} با شنیدن این [[شعر]] فرمود: "کسانی که جزو سهمیه من و [[فرزندان عبدالمطلب]] بودند، آزاد کردم". پس دیگر [[مسلمانان]] هم به [[تبعیت]] از ایشان، سهمیه خود را بخشیدند و بدین ترتیب، همه [[اسیران]] آزاد شدند<ref>المغازی، ج ۳، ص ۹۵۰ -۹۵۱؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم و الملوک (تاریخ الطبری)، ج۳، ص۸۶-۸۷؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۲۶۸ و عیون الاثر، ج۳، ص۱۷۸-۱۷۹.</ref><ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۵۹-۶۶۰.</ref>.
* [[نقل]] شده است: در بازگشت از [[جنگ تبوک]] به [[مدینه]]، تعدادی از [[منافقان]] تصمیم گرفتند شتر [[حضرت]] را از بالای گردنه‌ای بین راه [[مدینه]] و [[شام]] رم دهند و [[حضرت]] را درون دره بیندازند. [[پیامبر]] {{صل}} از نقشه ایشان باخبر شد و آنان نتوانستند نقشه خود را عملی کنند. [[حذیفه]] می‌گوید: "نزد [[رسول خدا]] {{صل}} رفتم و خبر دادم که آنان را شناخته‌ام و از ایشان خواستم آنان را مجازات کند؛ اما [[حضرت]] با لحن محبت‌آمیزی به من [[دستور]] داد از افشای [[راز]] آنها خودداری کنم؛ سپس فرمود: "اگر من آنها را مجازات کنم، بیگانگان می‌گویند، [[محمد]] {{صل}} پس از آن که به اوج [[قدرت]] رسید؛ [[شمشیر]] بر گردن [[یاران]] خود نهاد"<ref>المغازی، ج ۲، ص ۵۹۸؛ تاریخ الطبری، ج ۲، ص ۶۲۷؛ ذهبی، تاریخ الاسلام، ج ۲، ص ۳۶۹ و امتاع الأسماع، ج ۹، ص ۱۱.</ref><ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۶۰.</ref>.
* [[نقل]] شده است که [[پیامبر]] {{صل}}، از یک [[مجرم]] [[یهودی]] به [[علت]] [[حسن]] خلقش گذشت؛ مرد [[یهودی]] نیز به [[دلیل]] این کار، [[مسلمان]] شد<ref>محمد بن حسن فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ج ۲، ص ۳۸۵؛ شیخ صدوق، الامالی، ص ۱۰۷ و همو، الخصال، ج۱، ص۹۶.</ref><ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۶۰.</ref>.
* [[رسول خدا]] {{صل}} [[دشمنان]] را نیز از [[محبت]] خویش [[محروم]] نمی‌فرمود. [[سعد بن عباده]] در [[فتح مکه]] [[پرچمدار]] [[مسلمانان]] بود و قصد داشت با [[شعار]] {{عربی| الْيَوْمُ‌ يَوْمُ‌ الْمَلْحَمَةِ الْيَوْمُ تُسْتَحَلُّ الْحُرَمَةُ}}، [[انتقام]] دشمنی‌های گذشته را از مکیان بگیرد. [[پیامبر]] {{صل}} با شنیدن این مطلب، به سرعت [[پرچم]] را از دست او گرفت و به [[علی]] {{ع}} داد و فرمود: {{متن حدیث| الْيَوْمُ‌ يَوْمُ‌ الْمَرْحَمَةِ }}<ref>المغازی، ص۸۲۱-۸۲۲ و السیرة الحلبیه، ج ۳، ص ۱۱۸.</ref><ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۶۰.</ref>.
* [[نقل]] شده است که [[رسول خدا]] {{صل}} پس از [[پیروزی]] در [[جنگ]] با [[قبیله هوازن]]، برای به دست آوردن [[قلوب]] تازه مسلمانانی که تا پیش از [[فتح مکه]] از بزرگ‌ترین دشمنانش به شمار می‌آمدند؛ مانند [[ابوسفیان]]، پسرش، [[معاویه]]، [[سهیل بن عمرو]]، [[صفوان بن امیه]] و دیگران، [[اموال]] بسیاری به آنان بخشید. تأثیر این عطایا به حدی بود که ابن شهاب از مسیب و او از [[صفوان بن امیه]] [[نقل]] کرده است که می‌گفت: "به [[خدا]] قسم! [[پیامبر]] {{صل}} به من عطا کرد؛ در حالی که او منفورترین [[مردم]] در نظرم بود؛ پس آن‌قدر به من عطا کرد تا این که محبوب‌ترین [[مردم]] در نظرم شد"<ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۶۱.</ref>.

== [[محبت]] [[اصحاب]] به [[پیامبر]] {{صل}} ==
* [[محبت]] [[رسول خدا]] {{صل}} به [[مسلمانان]] و [[اصحاب]]، در [[اداره]] امور، جذب [[مخالفان]] به [[دین اسلام]] و [[اصلاح]] روابط [[مسلمانان]] نقشی اساسی داشت. این [[محبت]]، یک‌طرفه نبود و [[مسلمانان]] نیز ایشان را بسیار [[دوست]] می‌داشتند؛ آن [[قدر]] که حاضر بودند از [[جان]] خویش نیز بگذرند<ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۶۱.</ref>.
* [[علی]] {{ع}} در پاسخ به این سؤال که [[پیامبر خدا]] {{صل}} را چقدر [[دوست]] می‌دارد؛ فرمود: "به [[خدا]] [[سوگند]]! از [[اموال]]، [[فرزندان]]، [[پدران]] و مادرانمان محبوب‌تر بود و حتی از [[آب]] سرد، بر [[انسان]] تشنه"<ref>الشفا بتعریف حقوق المصطفی، ج ۲، ص ۵۲؛ امتاع الأسماع، ج ۱۳، ص ۱۷۸ و احمد بن محمد قسطلانی، المواهب اللدینه، ج ۲، ص ۶۱۹.</ref>. انس بن مالک نیز می‌گوید: "شخصی [[دوست]] داشتنی‌تر از [[رسول اکرم]] {{صل}} نزد [[مسلمانان]] نبود"<ref>مکارم الاخلاق، ص ۱۶، الشمائل المحمدیه، ص ۱۹۱؛ أحمد بن حنبل، مسند احمد، ج ۳، ص ۱۳۲ و ترمذی، سنن، ج ۴، ص ۱۸۴.</ref><ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۶۱.</ref>.
* همچنین [[نقل]] شده است که در ماجرای [[صلح حدیبیه]] پیش از قرارداد [[صلح]]، سفیرانی بین [[مسلمانان]] و [[کفار]] [[قریش]] رفت و آمد کردند و گفتگوهایی صورت گرفت و از فرستادگان [[قریش]]، عروة بن مسعود ثقفی بود. او پس از بازگشت به نزد [[قریش]] آن [[حضرت]] را برای [[قریش]] چنین ستود: "من به دربار [[پادشاهان]] رفته‌ام؛ ولی به [[خدا]] [[سوگند]] هیچ [[پادشاهی]] را ندیده‌ام که اطرافیانش این [[قدر]] به او [[محبت]] داشته، از او [[اطاعت]] کنند"<ref>المغازی، ج ۲، ص ۵۹۸؛ تاریخ اسلام و وفیات، ج ۲، ص ۳۶۹ و امتاع الأسماع، ج ۹، ص ۱۱.</ref>.
* [[سریه]]"رجیع" و [[اسارت]] و [[شهادت]] دو تن از مبلّغان [[پیامبر اکرم]] {{صل}} به نام‌های [[زید]] بن دثنه و خُبَیب بن عدّی به دست مشکران [[مکه]] نیز نمونه دیگری از [[عشق]] و ارادت [[مسلمانان]] به [[رسول خدا]] {{صل}} است. [[نقل]] شده است، زمانی که [[مشرکان]] برای کشتن [[زید]] آماده شدند از وی پرسیدند: "آیا [[دوست]] داشتی اکنون [[محمد]] {{صل}} به جای تو بود تا گردن او را می‌زدیم و تو در میان خانواده‌ات آسوده بودی؟"‌ [[زید]] پاسخ داد: "نه به [[خدا]] [[سوگند]]! [[دوست]] ندارم که در پای [[محمد]] {{صل}} خاری [[رود]] و من در میان خانواده‌ام آسوده باشم". [[ابوسفیان]] پس از شنیدن این سخن، با [[خشم]] گفت: "من هرگز ندیده‌ام [[یاران]] کسی او را آن چنان [[دوست]] بدارند که [[یاران]] [[محمد]] او را [[دوست]] دارند". سپس گردن او را زدند. خبیب نیز در پاسخ به سؤال مشابهی همین پاسخ را داد و به [[شهادت]] رسید<ref>المغازی، ج ۱، ص ۳۶۰ - ۳۶۲ و امتاع الأسماع، ج ۱۳، ص ۲۷۶ - ۲۷۹.</ref><ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۶۱-۶۲.</ref>.
* مورد دیگری که می‌توان آن را از مصادیق [[محبت]] [[اصحاب]] به [[رسول خدا]] {{صل}} دانست، جریان علاقه سمیرا دختر [[قیس]] به [[پیامبر اکرم]] {{صل}} است. پس از پایان [[جنگ احد]] و با خبر شدن [[مردم مدینه]] از وقایع تلخ آن، عده‌ای از ساکنان [[مدینه]] برای [[کمک]] به مجروحان و باخبر شدن از احوال عزیزان خود به سوی [[احد]] شتافتند. یکی از این افراد سمیرا بنت [[قیس]] بود و با اینکه در این [[جنگ]]، [[همسر]]، [[برادر]] و دو پسرش به [[شهادت]] رسیدند؛ اما او تنها جویای حال [[پیامبر خدا]] {{صل}} بود و وقتی از [[سلامتی]] ایشان [[اطمینان]] یافت، نزدش رفت و گفت، "ای [[رسول خدا]] {{صل}} هر مصیبتی در قبال [[سلامتی]] تو ناچیز و تحمل شدنی است". آن گاه جنازه‌ها را بر شتری گذاشت و به سوی [[مدینه]] حرکت کرد. [[عایشه]] در راه وی را دید و از او درباره نتیجه [[جنگ]] پرسید. او در پاسخ [[عایشه]] گفت: [[خدا]] را [[شکر]] [[رسول خدا]] {{صل}}[[سلامت]] است و [[خداوند]]، گروهی از [[مؤمنان]] را به درجه [[شهادت]] رساند"<ref>المغازی، ج ۱، ص ۲۹۲.</ref><ref>[[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۶۲.</ref>.

== منابع ==
{{منابع}}
* [[پرونده:152259.jpg|22px]] [[معصومه اخلاقی|اخلاقی، معصومه]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|'''فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم''']]
{{پایان منابع}}

== پانویس ==
{{پانویس}}

[[رده: نقش رحمت و محبت در اداره امور]]