ابوعبدالرحمان قینی: تفاوت میان نسخهها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۱) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[ابوعبدالرحمان قینی در تراجم و رجال]] - [[ابوعبدالرحمان قینی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[ابوعبدالرحمان قینی در تراجم و رجال]] - [[ابوعبدالرحمان قینی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
خط ۱۵: | خط ۱۴: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده:اصحاب پیامبر]] | [[رده:اصحاب پیامبر]] |
نسخهٔ ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۵۲
مقدمه
قین، تیرهای از قضاعه است[۱]، از وی در شمار صحابه ساکن در مصر یاد شده است[۲]، از شخص دیگری با کنیه ابوعبدالله قینی نام برده شده که به یکی بودن او با ابوعبدالرحمان تصریح گردیده است[۳]. به گفته ابن کلبی، وی را به دلیل هیبت و مقاومت در نبرد، ذوالشوکه میگفتند. او در فتوحات شرکت داشت و همراه ابوعبیده در اجنادین[۴]. جنگید و هشت نفر از رومیها را کُشت[۵].
او از طرف معاویه، فرمانده جنگ با روم شد و از سال ۴۵ تا ۴۸ با اهل انطاکیه جنگید [۶]. روایتی که از او نقل شده چنین است: ابوعبدالرحمان میگوید: دزدی از مردی جنسی خرید. فروشنده پول جنس فروخته شده را خواست، اما خریدار پنهان شد. فروشنده، خریدار را یافت و او را نزد رسول خدا(ص) برد. حضرت به فروشنده فرمود: او (خریدار) را بفروش تا به حق خود برسی. فروشنده، خریدار را برای فروش برد که صحابه رسول خدا(ص)، او را سرزنش کردند و او نیز خریدار را آزاد کرد[۷]. ابن عبدالبر[۸] این حدیث را قوی ندانسته است.[۹]
منابع
پانویس
- ↑ سمعانی، ج۴، ص۳۴۹؛ سیوطی، ص۲۱۶؛ کحاله، ج۲، ص۴۷۵.
- ↑ ابن عبدالبر، ج۴، ص۲۶۸.
- ↑ ابن حجر، ج۷، ص۲۱۴ و ۲۲۰؛ ابن اثیر، ج۶، ص۱۹۰؛ ابونعیم، ج۵، ص۲۹۵۴.
- ↑ موضعی در شام از نواحی فلسطین که مسلمانان در دوران خلافت عمر، در آن مکان با رومیان جنگیدند. سال این درگیری را سیزده، چهارده و پانزده گفتهاند؛ ر.ک: یاقوت حموی، ج۱، ص۱۰۳.
- ↑ ابن حجر، ج۷، ص۲۲۰.
- ↑ خلیفة بن خیاط، ص۱۵۷؛ ابن عساکر، ج۱۶، ص۱۶۳؛ ابن حجر، تهذیب، ج۱، ص۳۵۶.
- ↑ طبرانی، ج۲۲، ص۲۹۱؛ ابونعیم، ج۵، ص۲۹۵۴؛ هیثمی، ج۴، ص۱۴۲.
- ↑ ابن عبدالبر، ج۴، ص۲۶۸.
- ↑ محمدی، رمضان، مقاله «ابوعبدالرحمان قینی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۴۲۴.