محمد بن منصور مرادی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - 'پرونده:9030760879.jpg|22px]] 22px جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی')
 
خط ۸: خط ۸:
== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
# [[پرونده:9030760879.jpg|22px]] [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱''']]
# [[پرونده: IM009687.jpg|22px]] جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}



نسخهٔ کنونی تا ‏۴ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۵۵

مقدمه

ابوجعفر محمد بن منصور بن یزید مرادی زیدی کوفی از برجستگان شیعه اهل بیت (ع) در عراق بود.[۱] حدیث را از کسانی چون حسن بن عبدالواحد کوفی[۲] و سلیمان بن خالد[۳] فرا گرفت. ابوجعفر استاد قرائت بود و آن را از اصحاب حمزة بن حبیب، از پیشوایان هفت‌گانه علم قرائت آموخت.[۴] از شاگردان وی در حدیث و قرائت افرادی چون احمد بن محمد بن سعید همدانی،[۵] حسین بن سعدان[۶] و عبدالله بن عبدالمجید را می‌‌توان نام برد.[۷]

عمر کحاله با استفاده از آثار بر جای مانده از او نوشته که مرادی در علومی چون تفسیر، حدیث، فقه، تاریخ و قرآن مهارت داشت.[۸] الندیم او را از علمای زیدیه دانسته و آثار متعددی را برای او ذکر کرده که عبارت‌اند از: التفسیر الکبیر، التفسیر الصغیر، کتاب احمد بن عیسی (امالی) سیرة الائمة العادله کتاب‌هایی در احکام مثل طهارة و صلوة الخمیس رساله‌ای از زبان برخی از سادات علوی خطاب به حسن بن زید علوی در طبرستان[۹] علوم آل محمد (ص) کتاب الذکر المناهی[۱۰] و عدد سور القرآن وعدد آیاته وعدد کلماته و حروفه ونصفه و اثلاثه و اخماسه و اسداسه و اسباعه و اثمانه و اتساعه و اعشاره و اجزاء عشرین و اجزاء ثلاثین. کتاب اخیر در جای دیگری به اختلاف المصاحف تعبیر شده است.[۱۱] تاریخ وفات وی حدود ۲۹۰هـ است[۱۲].[۱۳].

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. شرح الازهار ۱/۱۲۵.
  2. مقاتل الطالبیین ۳۴۸.
  3. بحار الانوار ۸۳/۷۰.
  4. غایة النهایه ۲/۲۶۷.
  5. مقاتل الطالبیین ۳۴۸.
  6. فلاح السائل ۱۱۷.
  7. غایة النهایه ۲/۲۶۷.
  8. معجم المؤلفین ۱۲/۵۳.
  9. الفهرست (الندیم) ۲۴۴.
  10. مسند زید بن علی ۲۲ و پاورقی.
  11. سعد السعود ۲۴ و ۲۸۷ کتابخانه ابن طاووس ۱۶۷ و ۳۰۲.
  12. کتابخانه ابن طاووس ۳۰۲.
  13. فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص۷۴۰.