عبدالله بن شبیل احمسی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←پانویس) |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
از نامه‌ای که حضرت به قیس می‌نویسد، [[جلالت]] و [[ایمان]] عبدالله به خوبی استفاده می‌شود. حضرت درباره وی می‌فرماید: «من او را آرام و [[فروتن]]، خوش رویه و روش دیدم». چنین کسی [[شایستگی]] [[کارگزاری]] حضرت را دارد به همین جهت به قیس بن سعد درباره او توصیه می‌کند که با وی به [[نیکی]] برخورد نماید و او را گرامی بدارد. | از نامه‌ای که حضرت به قیس می‌نویسد، [[جلالت]] و [[ایمان]] عبدالله به خوبی استفاده می‌شود. حضرت درباره وی می‌فرماید: «من او را آرام و [[فروتن]]، خوش رویه و روش دیدم». چنین کسی [[شایستگی]] [[کارگزاری]] حضرت را دارد به همین جهت به قیس بن سعد درباره او توصیه می‌کند که با وی به [[نیکی]] برخورد نماید و او را گرامی بدارد. | ||
[[ابن عبدالبر]] گوید: در اینکه | [[ابن عبدالبر]] گوید: در اینکه عبدالله بن شبیل احمسی از [[صحابه]] باشد، نظر است. وی در سال بیست و هشت برای [[جهاد]] به آذربایجان رفت و با [[مردم]] آنجا طبق آنچه [[حذیفه]] [[صلح]] کرده بود، صلح نمود<ref> الإستیعاب، ج۲، ص۹۲۶؛ مامقانی، تنقیح المقال، ج۲، ص۳۲۶.</ref>. | ||
در [[تاریخ طبری]] و کامل می‌نویسد: همین که [[عثمان]]، ولید را به [[امارت کوفه]] [[منصوب]] کرد، [[عتبة بن فرقد]] را از [[امارت]] آذربایجان [[عزل]] نمود. مردم آذربایجان بر اثر عزل او [[عهد]] را شکستند و به [[عصیان]] کمر بستند. ولید هم در سال بیست و پنجم یا بیست و چهارم [[هجری]] به [[جنگ]] آنها مبادرت نمود و عبدالله بن شبیل احمسی را به [[فرماندهی]] مقدمه [[لشکر]] به آنجا فرستاد. و [[اهل]] [[مغان]] و تبر و طیلستان را مغلوب و گروهی را [[اسیر]] نمود و غنایمی به دست آورد. مردم منطقه آذربایجان درخواست صلح کردند. وی با همان شروطی که حذیفه مقرر کرده بود، با آنها صلح کرد و آنها طبق [[قرارداد]]، هشتصد هزار درهم پرداخت کردند و به مناطق مختلف نیرو فرستاد از جمله [[سلمان بن ربیعه باهلی]] را همراه [[دوازده]] هزار جنگ جو به [[ارمنستان]] روانه نمود. وی به هر جا که می‌رسید [[غنیمت]] جمع کرده، [[اسیر]] می‌گرفت و با دست پر نزد ولید برگشت. ولید هم با [[غنایم]] زیاد از طریق [[موصل]] به [[کوفه]] رفت<ref>تاریخ طبری (ده جلدی)، ج۴، ص۲۴۶؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۸۳ و مترجم، ج۳، ص۱۳۴.</ref>. | در [[تاریخ طبری]] و کامل می‌نویسد: همین که [[عثمان]]، ولید را به [[امارت کوفه]] [[منصوب]] کرد، [[عتبة بن فرقد]] را از [[امارت]] آذربایجان [[عزل]] نمود. مردم آذربایجان بر اثر عزل او [[عهد]] را شکستند و به [[عصیان]] کمر بستند. ولید هم در سال بیست و پنجم یا بیست و چهارم [[هجری]] به [[جنگ]] آنها مبادرت نمود و عبدالله بن شبیل احمسی را به [[فرماندهی]] مقدمه [[لشکر]] به آنجا فرستاد. و [[اهل]] [[مغان]] و تبر و طیلستان را مغلوب و گروهی را [[اسیر]] نمود و غنایمی به دست آورد. مردم منطقه آذربایجان درخواست صلح کردند. وی با همان شروطی که حذیفه مقرر کرده بود، با آنها صلح کرد و آنها طبق [[قرارداد]]، هشتصد هزار درهم پرداخت کردند و به مناطق مختلف نیرو فرستاد از جمله [[سلمان بن ربیعه باهلی]] را همراه [[دوازده]] هزار جنگ جو به [[ارمنستان]] روانه نمود. وی به هر جا که می‌رسید [[غنیمت]] جمع کرده، [[اسیر]] می‌گرفت و با دست پر نزد ولید برگشت. ولید هم با [[غنایم]] زیاد از طریق [[موصل]] به [[کوفه]] رفت<ref>تاریخ طبری (ده جلدی)، ج۴، ص۲۴۶؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۸۳ و مترجم، ج۳، ص۱۳۴.</ref>. | ||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
[[رده:اصحاب امام علی]] | [[رده:اصحاب امام علی]] | ||
[[رده:کارگزاران حکومت امام علی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۷ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۰۲
مقدمه
عبدالله به دستور حضرت امیر(ع)، جانشین قیس بن سعد در آذربایجان شده و مدتی در این سمت مشغول خدمت بوده است.
از نامه‌ای که حضرت به قیس می‌نویسد، جلالت و ایمان عبدالله به خوبی استفاده می‌شود. حضرت درباره وی می‌فرماید: «من او را آرام و فروتن، خوش رویه و روش دیدم». چنین کسی شایستگی کارگزاری حضرت را دارد به همین جهت به قیس بن سعد درباره او توصیه می‌کند که با وی به نیکی برخورد نماید و او را گرامی بدارد.
ابن عبدالبر گوید: در اینکه عبدالله بن شبیل احمسی از صحابه باشد، نظر است. وی در سال بیست و هشت برای جهاد به آذربایجان رفت و با مردم آنجا طبق آنچه حذیفه صلح کرده بود، صلح نمود[۱].
در تاریخ طبری و کامل می‌نویسد: همین که عثمان، ولید را به امارت کوفه منصوب کرد، عتبة بن فرقد را از امارت آذربایجان عزل نمود. مردم آذربایجان بر اثر عزل او عهد را شکستند و به عصیان کمر بستند. ولید هم در سال بیست و پنجم یا بیست و چهارم هجری به جنگ آنها مبادرت نمود و عبدالله بن شبیل احمسی را به فرماندهی مقدمه لشکر به آنجا فرستاد. و اهل مغان و تبر و طیلستان را مغلوب و گروهی را اسیر نمود و غنایمی به دست آورد. مردم منطقه آذربایجان درخواست صلح کردند. وی با همان شروطی که حذیفه مقرر کرده بود، با آنها صلح کرد و آنها طبق قرارداد، هشتصد هزار درهم پرداخت کردند و به مناطق مختلف نیرو فرستاد از جمله سلمان بن ربیعه باهلی را همراه دوازده هزار جنگ جو به ارمنستان روانه نمود. وی به هر جا که می‌رسید غنیمت جمع کرده، اسیر می‌گرفت و با دست پر نزد ولید برگشت. ولید هم با غنایم زیاد از طریق موصل به کوفه رفت[۲].
در دوران خلیفه دوم و سوم، استاندار کوفه مسئول جنگ‌های مسلمین با ایرانیان بود و در دوران حکومت حضرت امیر(ع) اکثر مناطق ایران، تحت پوشش استانداری بصره قرار گرفت. گویا عبدالله بن شبیل از سال بیست و چهارم که به آذربایجان رفت در آنجا باقی ماند و از این روی حضرت امیر(ع) از قیس می‌خواهد که وی را به عنوان جانشین خود در آذربایجان انتخاب کند[۳].
منابع
پانویس
- ↑ الإستیعاب، ج۲، ص۹۲۶؛ مامقانی، تنقیح المقال، ج۲، ص۳۲۶.
- ↑ تاریخ طبری (ده جلدی)، ج۴، ص۲۴۶؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۸۳ و مترجم، ج۳، ص۱۳۴.
- ↑ ذاکری، علی اکبر، سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین، ج۱، ص۵۷۶-۵۷۸.