هدایت در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

| مداخل مرتبط = [[هدایت در لغت]] - [[هدایت در قرآن]] - [[هدایت در کلام اسلامی]] - [[هدایت در معارف دعا و زیارات]] - [[هدایت در معارف و سیره سجادی]] - [[هدایت در سیره معصوم]] - [[هدایت در جامعه‌شناسی اسلامی]]

ریشه این لغت «ه‌دی» به معنای [[ارشاد]] و [[ارائه طریق]]، در مقابل [[اضلال]] و گمراه‌کردن است<ref>الصحاح: تاج اللغة و صحاح العربیة (ط. دار العلم للملایین، بی‌تا)، ج۶، ص۲۵۳۳.</ref>. برخی اهل لغت، مثل ابن‌اثیر، [[هدایت]] را به معنای تبیین و [[روشنگری]] امری بیان کرده‌اند. بر این اساس، «[[هادی]]» که از [[اسماء الهی]] است، چنین معنا شده: {{عربی|هوالذی بَصَّرَ عِبادَه و عَرَّفَهم طَریقَ معرفته}}<ref>لسان العرب (ط. دار الفکر للطباعة والنشر و التوزیع دار صادر، ۱۴۱۴ ه. ق)، ج۱۵، ص۳۵۳.</ref>. ولی در [[فرهنگ قرآن]]، هدایت به دو معنای [[عام و خاص]] به کار رفته: اوّلی به معنای ارائه طریق و ارشاد به مطلوب است؛ دوّمی که اخص از اوّلی است، [[هدایت ایصالی]] است؛ یعنی [[مؤمنین]] بعد از [[پذیرفتن]] هدایت اوّل، مشمول [[رحمت]] رحیمیّه [[پروردگار]] واقع شده و [[خداوند]] علاوه بر [[هدایت ارشادی]]، آنان را مرحله به مرحله تا رسیدن به مقصد هدایت می‌نماید<ref>مفردات ألفاظ القرآن (ط. دار القلم الدار الشامیة. ۱۴۱۲ ه. ق.)، ص۸۳۵؛ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم (ط. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۶۸ ه. ش.). ج۱۱، ص۲۵.</ref>.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴]] ص ۵۰۱.</ref>