ایثار در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←منابع) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
(←پانویس) |
||
| (۱۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = | | موضوع مرتبط = ایثار | ||
| عنوان مدخل = ایثار | | عنوان مدخل = ایثار | ||
| مداخل مرتبط = [[ایثار در قرآن]] - [[ایثار در حدیث]] - [[ایثار در معارف و سیره حسینی]] - [[ایثار در معارف و سیره نبوی]] - [[ایثار در معارف و سیره فاطمی]] - [[ایثار در جامعه‌شناسی اسلامی]] - [[ایثار در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]] | | مداخل مرتبط = [[ایثار در قرآن]] - [[ایثار در حدیث]] - [[ایثار در معارف و سیره حسینی]] - [[ایثار در معارف و سیره نبوی]] - [[ایثار در معارف و سیره فاطمی]] - [[ایثار در جامعه‌شناسی اسلامی]] - [[ایثار در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]] | ||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
}} | }} | ||
'''ایثار''' به معنای مقدم داشتن دیگری بر خود است و با مفاهیمی چون [[سخاوت]]، [[انفاق]] و [[احسان]] مرتبط است، گرچه تفاوتهایی هم با این مفاهیم دارد. این صفت ریشه در [[فطرت انسان]] دارد و ایثار [[مال]] و ایثار نفس از مراتب ان است. ایثار رسیدن به مرتبه [[مروت]] و سبب و علامت [[محبت]] و [[معرفت الهی]] است. خوابیدن [[امام علی]]{{ع}} در بستر [[پیامبر]]{{صل}} در شب لیله المبیت و [[شهادت]] [[سیدالشهدا]]{{ع}} نمونه‌های روشن ایثار است. | |||
== مقدمه == | |||
«[[ایثار]]» به معنای مقدّم‌داشتن دیگری بر خود<ref>جوهری، اسماعیل بن حماد، الصحاح، تاج اللغة وصحاح العربیه، ج۲، ص۵۷۵.</ref> یا به هرگونه [[تفضیل]] و ترجیح میان دو چیز<ref>عسکری، حسن بن عبدالله، الفروق فی اللغه، ص۱۱۸؛ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۴، ص۷.</ref> می‌گویند. علمای [[اخلاق]] ایثار را به معنای [[بخشش]] با وجود نیاز<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۷؛ نراقی، ملااحمد، معراج السعاده، ص۴۰۹.</ref>، گذشتن از ضروریات [[زندگی]] و بخشش آن به [[نیازمندان]]<ref>گیلانی، عبدالرزاق، ص۴۶۴.</ref> و مقدّم شمردن دیگری بر خود در کسب [[سود]] یا [[دفع ضرر]]<ref>جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۱۸ و ۱۰۴.</ref> تعریف کرده‌اند. بعضی صفت مقابل ایثار را «[[بخل]]» می‌دانند<ref>جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۱۹.</ref>. [[اهل معرفت]] ایثار را مقدّم داشتن دیگری بر خود<ref>کاشانی، لطائف الاعلام، ص۱۲۸.</ref> و بخشش آنچه خود به آن نیازمند است<ref>ابن عربی، محی الدین، الفتوحات المکیه، ج۱، ص۵۸۵.</ref>، تعریف کرده‌اند. | |||
==پیشینه== | ایثار با مفاهیمی چون [[سخاوت]]، [[انفاق]] و [[احسان]] مرتبط است. فرق ایثار با سخاوت در آن است که ایثار بخشش چیزی است که شخص خود به آن نیازمند است و سخاوت بخشش چیزی است که فرد به آن نیاز ندارد<ref>ورام، مسعود بن عیسی، تنبیه الخواطر و نزهة النواظر(مجموعة ورام)، ج۱، ص۱۷۲.</ref>، خواه بخشیدن به نیازمند یا غیر آن باشد<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۷.</ref>. انفاق به معنای صرف کردن [[مال]] در موارد نیاز است<ref>جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۱۷.</ref> و احسان به هر فعلی از [[افعال]] [[نیک]] که سزاوار انجام است، گفته می‌شود<ref>جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۵.</ref>، بدون اینکه نیاز شخص در آن دخیل باشد<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۶.</ref>. | ||
== پیشینه == | |||
ایثار از جمله ویژگی‌هایی است که ریشه در [[فطرت انسانی]] دارد<ref>مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۲۲، ص۳۸۲.</ref> و در [[ادیان الهی]] و غیر [[الهی]] وجود دارد. در [[ادیان]] غیر الهی، بارزترین ظهور آن، [[قربانی کردن]] است<ref>منصوری لاریجانی، اسماعیل، از قیام تا قیام، قیام امام حسین{{ع}} و قیام امام خمینی، ص۱۸۰.</ref>؛ در [[مکاتب الهی]] این ویژگی از جایگاه بلندی برخوردار است. در [[آیین]] قبالا که [[مکتب عرفانی]] [[یهود]] است، از [[ایثار]] و از جان‌گذشتگی یاد شده است<ref>منصوری لاریجانی، اسماعیل، از قیام تا قیام، قیام امام حسین{{ع}} و قیام امام خمینی، ص۱۷۳ – ۱۷۴.</ref> و در [[مسیحیت]] از ایثار [[حضرت مسیح]]{{ع}} در به [[صلیب]] کشیده‌شدن سخن به میان آمده است و پاره‌ای از [[تفاسیر]] متون [[مسیحی]] بر این امر تأکید می‌ورزند که [[مرگ]] حضرت مسیح{{ع}} ایثاری برای پاک‌کردن [[گناهان]] [[مردم]] بوده است<ref>هینلز، جان. ر، راهنمای ادیان زنده، ج۱، ص۲۶۳.</ref>. برخی بر این باورند که ویژگی ایثار جایگاه مهمی در [[رشد]] و [[شکوفایی]] [[جوامع]] و [[تمدن‌ها]] داشته است؛ چنانکه منشأ ظهور [[دولت‌ها]] و تمدن‌ها در کشورهای مختلف، ایثار و جانفشانیهای افراد بر پایه اصول و عقایدی است که به آن [[اعتقاد]] [[راسخ]] دارند؛ اما اگر این [[اعتقادات]] و مقاصد [[ضعیف]] باشد، از مرگ می‌ترسند و به [[شکست]] و [[خواری]] دچار می‌شوند<ref>ابن خلدون، عبدالرحمن بن محمد، تاریخ ابن خلدون، ج۱، ص۱۹۷ – ۱۹۹.</ref>. بخشی از ظهور [[تمدن]] [[عظیم]] [[اسلامی]] نیز به دلیل [[روحیه]] والای [[مسلمانان]]، به ویژه ایثار و [[فداکاری]] آنان بوده است<ref>مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۱۴، ص۳۴۱ – ۳۴۲.</ref>. در [[صدر اسلام]] نیز، [[قدرت]] [[تحمل]] و ایثار [[مسلمین]] در [[شعب ابی‌طالب]]<ref>ابن اثیر، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۸۷ – ۹۰.</ref> و مقدّم داشتن [[مهاجرین]] توسط [[انصار]] در [[مدینه]]<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۹، ص۲۰۶.</ref> نقش مؤثری در رشد و [[بالندگی]] [[اسلام]] داشته است. | ایثار از جمله ویژگی‌هایی است که ریشه در [[فطرت انسانی]] دارد<ref>مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۲۲، ص۳۸۲.</ref> و در [[ادیان الهی]] و غیر [[الهی]] وجود دارد. در [[ادیان]] غیر الهی، بارزترین ظهور آن، [[قربانی کردن]] است<ref>منصوری لاریجانی، اسماعیل، از قیام تا قیام، قیام امام حسین{{ع}} و قیام امام خمینی، ص۱۸۰.</ref>؛ در [[مکاتب الهی]] این ویژگی از جایگاه بلندی برخوردار است. در [[آیین]] قبالا که [[مکتب عرفانی]] [[یهود]] است، از [[ایثار]] و از جان‌گذشتگی یاد شده است<ref>منصوری لاریجانی، اسماعیل، از قیام تا قیام، قیام امام حسین{{ع}} و قیام امام خمینی، ص۱۷۳ – ۱۷۴.</ref> و در [[مسیحیت]] از ایثار [[حضرت مسیح]]{{ع}} در به [[صلیب]] کشیده‌شدن سخن به میان آمده است و پاره‌ای از [[تفاسیر]] متون [[مسیحی]] بر این امر تأکید می‌ورزند که [[مرگ]] حضرت مسیح{{ع}} ایثاری برای پاک‌کردن [[گناهان]] [[مردم]] بوده است<ref>هینلز، جان. ر، راهنمای ادیان زنده، ج۱، ص۲۶۳.</ref>. برخی بر این باورند که ویژگی ایثار جایگاه مهمی در [[رشد]] و [[شکوفایی]] [[جوامع]] و [[تمدن‌ها]] داشته است؛ چنانکه منشأ ظهور [[دولت‌ها]] و تمدن‌ها در کشورهای مختلف، ایثار و جانفشانیهای افراد بر پایه اصول و عقایدی است که به آن [[اعتقاد]] [[راسخ]] دارند؛ اما اگر این [[اعتقادات]] و مقاصد [[ضعیف]] باشد، از مرگ می‌ترسند و به [[شکست]] و [[خواری]] دچار می‌شوند<ref>ابن خلدون، عبدالرحمن بن محمد، تاریخ ابن خلدون، ج۱، ص۱۹۷ – ۱۹۹.</ref>. بخشی از ظهور [[تمدن]] [[عظیم]] [[اسلامی]] نیز به دلیل [[روحیه]] والای [[مسلمانان]]، به ویژه ایثار و [[فداکاری]] آنان بوده است<ref>مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۱۴، ص۳۴۱ – ۳۴۲.</ref>. در [[صدر اسلام]] نیز، [[قدرت]] [[تحمل]] و ایثار [[مسلمین]] در [[شعب ابی‌طالب]]<ref>ابن اثیر، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۸۷ – ۹۰.</ref> و مقدّم داشتن [[مهاجرین]] توسط [[انصار]] در [[مدینه]]<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۹، ص۲۰۶.</ref> نقش مؤثری در رشد و [[بالندگی]] [[اسلام]] داشته است. | ||
پیش از اسلام این مفهوم برای مردم شبه جزیره مفهومی شناخته شده بود<ref>علی، جواد، المفصل فی تاریخ العرب قبل الاسلام، ج۴، ص۵۷۵ – ۵۸۴.</ref>. [[قرآن کریم]] با [[تأیید]] این [[رفتار نیک]] و به‌کارگیری آن در [[آموزه‌های دینی]]، به تکمیل آن پرداخته است<ref>بقره/ ۱۷۷؛ حشر/ ۹.</ref>. [[روایات]] فراوانی نیز این موضوع را بیان و بر اهمیت و [[ارزش]] آن تأکید کرده و در برخی کتب [[روایی]] نیز بابی بر آن اختصاص داده شده است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۴، ص۱۸؛ حرّعاملی، | پیش از اسلام این مفهوم برای مردم شبه جزیره مفهومی شناخته شده بود<ref>علی، جواد، المفصل فی تاریخ العرب قبل الاسلام، ج۴، ص۵۷۵ – ۵۸۴.</ref>. [[قرآن کریم]] با [[تأیید]] این [[رفتار نیک]] و به‌کارگیری آن در [[آموزه‌های دینی]]، به تکمیل آن پرداخته است<ref>بقره/ ۱۷۷؛ حشر/ ۹.</ref>. [[روایات]] فراوانی نیز این موضوع را بیان و بر اهمیت و [[ارزش]] آن تأکید کرده و در برخی کتب [[روایی]] نیز بابی بر آن اختصاص داده شده است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۴، ص۱۸؛ حرّعاملی، محمد بن حسن، تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ج۹، ص۴۲۹.</ref>. در [[روایات]] از [[ایثار]] به عنوان نهایت [[احسان]] و [[بهترین عبادت]] و روش و [[خلق و خوی]] [[نیکان]] یاد شده است<ref>آمدی، عبدالواحد، تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص۳۹۵ – ۳۹۶.</ref>. علمای [[اخلاق]]، کمتر به صورت مستقل به این موضوع پرداخته‌اند، بلکه در بیشتر منابع [[اخلاقی]]، تنها در ضمن بحث‌هایی نظیر [[زهد]]، [[جود]] و [[سخاوت]] از آن سخن گفته‌اند<ref>ابن مسکویه، احمد، تهذیب الاخلاق و تطهیرالاعراق، ص۱۰۴؛ فیض کاشانی، ملامحسن، المحجة البیضاء فی تهذیب الأحیاء، ج۶، ص۷۹ - ۸۲؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲.</ref>؛ اما [[اهل معرفت]] به این موضوع توجهی ویژه کرده‌اند و در آثار [[عرفانی]] باب مستقلی برای آن گشوده‌اند؛ چنانکه [[خواجه]] عبدالله [[انصاری]] ایثار را یکی از [[مقامات]] عرفانی می‌شمرد<ref>ص۷۵ – ۷۶.</ref>، [[صوفیه]] نیز یکی از ارکان تصوف را ایثار می‌دانند<ref>کلاباذی، محمد بن ابراهیم، کتاب التعرف، ص۹۰.</ref>. | ||
[[امام خمینی]] در کتاب‌های اخلاقی خود، مستقل به این مسئله نپرداخته و تنها ذیل موضوعاتی، مانند [[صدقه]] و [[انفاق]] از آن سخن گفته است<ref>چهل حدیث، ص۴۹۲.</ref>؛ اما در سخنرانی‌های خود بحث‌های فراوانی درباره ایثار و [[فداکاری]] مطرح کرده است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۴، ص۳۱۱؛ ج۱۲، ص۳۸۷؛ ج۱۶، ص۱۹۶ - ۱۹۹.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۶.</ref> | [[امام خمینی]] در کتاب‌های اخلاقی خود، مستقل به این مسئله نپرداخته و تنها ذیل موضوعاتی، مانند [[صدقه]] و [[انفاق]] از آن سخن گفته است<ref>چهل حدیث، ص۴۹۲.</ref>؛ اما در سخنرانی‌های خود بحث‌های فراوانی درباره ایثار و [[فداکاری]] مطرح کرده است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۴، ص۳۱۱؛ ج۱۲، ص۳۸۷؛ ج۱۶، ص۱۹۶ - ۱۹۹.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۶.</ref> | ||
==[[حقیقت]] و منشأ== | == [[حقیقت]] و منشأ == | ||
برخی علمای اخلاق ایثار را فضیلتی [[نفسانی]] دانسته‌اند که [[انسان]] با آن نه تنها از برخی نیازهایش چشم می‌پوشد، بلکه به [[نیازمندان]] نیز [[بذل و بخشش]] می‌کند<ref>ابن مسکویه، احمد، تهذیب الاخلاق و تطهیرالاعراق، ص۱۰۴.</ref>. سخاوت از اخلاق [[انبیا]]{{عم}}<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۲۵.</ref> و ایثار بالاترین درجه آن است<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۷؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲.</ref>. اهل معرفت ایثار را از ارکان<ref>مستملی بخاری، اسماعیل بن محمد، شرح التعرف لمذهب التصوف، ج۳، ص۱۱۶۷.</ref> و [[آداب]] تصوف<ref>سلمی، | برخی علمای اخلاق ایثار را فضیلتی [[نفسانی]] دانسته‌اند که [[انسان]] با آن نه تنها از برخی نیازهایش چشم می‌پوشد، بلکه به [[نیازمندان]] نیز [[بذل و بخشش]] می‌کند<ref>ابن مسکویه، احمد، تهذیب الاخلاق و تطهیرالاعراق، ص۱۰۴.</ref>. سخاوت از اخلاق [[انبیا]]{{عم}}<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۲۵.</ref> و ایثار بالاترین درجه آن است<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۷؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲.</ref>. اهل معرفت ایثار را از ارکان<ref>مستملی بخاری، اسماعیل بن محمد، شرح التعرف لمذهب التصوف، ج۳، ص۱۱۶۷.</ref> و [[آداب]] تصوف<ref>سلمی، محمد بن حسین، تسعة کتب فی اصول التصوف والزهد، ص۲۵۱.</ref> شمرده و آن را منبع [[رشد]] درخت [[محبت]] می‌دانند که با ایثار و انفاق آبیاری می‌شود<ref>ابونعیم اصفهانی، احمد بن عبدالله، حلیة الأولیاء و طبقات الاصفیاء، ج۱۰، ص۲۱۴.</ref>. به [[باور]] ایشان [[ایثار]] [[خُلق]] و [[رفتار]] پسندیده‌ای در [[سلوک]] است که اگر [[ملکه]] نفس شده باشد و ایثارکننده به آسانی و از روی علاقه به این کار [[اقدام]] کند، نیکوست<ref>انصاری، خواجه عبدالله، منازل السائرین، ص۷۵؛ کاشانی، شرح منازل، ص۳۸۶.</ref>. برخی [[اهل معرفت]]، منشأ ایثار را متّصف شدن [[بنده]] به [[اسمای الهی]] می‌دانند<ref>ابن عربی، محی الدین، الفتوحات المکیه، ج۲، ص۱۷۹.</ref>. | ||
[[امام خمینی]] نفسانیت و انانیت را در [[حقیقت]] ایثار دخیل می‌داند و باور دارد ایثار در جایی است که ایثارگر، خود و عمل خود را [[مشاهده]] کند؛ اما اگر خود را نبیند و تنها [[خدا]] را ببیند، این ایثار نیست بلکه بالاتر است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۹، ص۴۹.</ref>. ایشان [[اسلام]] را عامل تحرک و [[جانفشانی]] می‌داند و بر این باور است که [[اعتقاد]] به وجود [[عالم آخرت]] و [[بهشت]] سبب جانفشانیهای [[صدر اسلام]] و آنچه در [[ایران]] پیدا شد، بوده است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۱، ص۱۸۲ – ۱۸۳.</ref>. ایشان متحول شدن<ref>همان، ج۱۳، ص۴۴۰.</ref> و دست‌برداشتن از [[حجاب]] خودیت و مشاهده [[جمال الهی]] را زمینه‌ساز ایثار معرفی می‌کند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۸، ص۳۳۳ - ۳۳۴.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۷.</ref> | [[امام خمینی]] نفسانیت و انانیت را در [[حقیقت]] ایثار دخیل می‌داند و باور دارد ایثار در جایی است که ایثارگر، خود و عمل خود را [[مشاهده]] کند؛ اما اگر خود را نبیند و تنها [[خدا]] را ببیند، این ایثار نیست بلکه بالاتر است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۹، ص۴۹.</ref>. ایشان [[اسلام]] را عامل تحرک و [[جانفشانی]] می‌داند و بر این باور است که [[اعتقاد]] به وجود [[عالم آخرت]] و [[بهشت]] سبب جانفشانیهای [[صدر اسلام]] و آنچه در [[ایران]] پیدا شد، بوده است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۱، ص۱۸۲ – ۱۸۳.</ref>. ایشان متحول شدن<ref>همان، ج۱۳، ص۴۴۰.</ref> و دست‌برداشتن از [[حجاب]] خودیت و مشاهده [[جمال الهی]] را زمینه‌ساز ایثار معرفی می‌کند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۸، ص۳۳۳ - ۳۳۴.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۷.</ref> | ||
==مراتب ایثار== | == مراتب ایثار == | ||
[[قرآن کریم]] به مراتبی از ایثار، مانند ایثار [[مال]]<ref>حشر/ ۹؛ انسان/ ۸.</ref> و ایثار نفس<ref>بقره/، ۲۰۷؛ توبه/ ۱۱۱؛ غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین ج۴، ص۴۹.</ref> اشاره کرده است. [[اندیشمندان اسلامی]] [[بذل جان]] و مال را بالاترین مراتب [[سخاوت]] می‌دانند<ref>فیض کاشانی، ملامحسن، المحجة البیضاء فی تهذیب الأحیاء، ج۱، ص۷۸؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲.</ref>. برخی [[عارفان]] برای ایثار مراتبی برشمرده‌اند که عبارت‌اند از: ۱. ترجیح و [[برگزیدن]] [[خلق]] بر خود، در اموری که [[حرام]] نیست. ۲. مقدّم‌داشتن [[رضای خدا]] بر رضای دیگران، هرچند [[دشواری‌ها]] و ناهمواری‌هایی در پی داشته باشد. ۳. خود را ندیدن و ایثار را از [[خداوند]] دانستن که بالاترین مرتبه ایثار است<ref>انصاری، خواجه عبدالله، منازل السائرین، ص۷۵ - ۷۶.</ref>. برخی، از این مراتب به ایثار [[شریعت]] و ایثار [[طریقت]] و [[ایثار]] [[حقیقت]] تعبیر کرده‌اند<ref>کاشانی، لطائف الإعلام فی اشارات اهل الالهام، ص۱۲۸.</ref>. | [[قرآن کریم]] به مراتبی از ایثار، مانند ایثار [[مال]]<ref>حشر/ ۹؛ انسان/ ۸.</ref> و ایثار نفس<ref>بقره/، ۲۰۷؛ توبه/ ۱۱۱؛ غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین ج۴، ص۴۹.</ref> اشاره کرده است. [[اندیشمندان اسلامی]] [[بذل جان]] و مال را بالاترین مراتب [[سخاوت]] می‌دانند<ref>فیض کاشانی، ملامحسن، المحجة البیضاء فی تهذیب الأحیاء، ج۱، ص۷۸؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲.</ref>. برخی [[عارفان]] برای ایثار مراتبی برشمرده‌اند که عبارت‌اند از: ۱. ترجیح و [[برگزیدن]] [[خلق]] بر خود، در اموری که [[حرام]] نیست. ۲. مقدّم‌داشتن [[رضای خدا]] بر رضای دیگران، هرچند [[دشواری‌ها]] و ناهمواری‌هایی در پی داشته باشد. ۳. خود را ندیدن و ایثار را از [[خداوند]] دانستن که بالاترین مرتبه ایثار است<ref>انصاری، خواجه عبدالله، منازل السائرین، ص۷۵ - ۷۶.</ref>. برخی، از این مراتب به ایثار [[شریعت]] و ایثار [[طریقت]] و [[ایثار]] [[حقیقت]] تعبیر کرده‌اند<ref>کاشانی، لطائف الإعلام فی اشارات اهل الالهام، ص۱۲۸.</ref>. | ||
[[امام خمینی]] کمال ایثار را در [[اخلاص]]، [[حضور قلب]] و جهات [[باطنی]] آن می‌داند که برای [[اولیای الهی]] حاصل می‌شود<ref>امام خمینی، سرّالصلاة، ص۱۶؛ امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۱۹۷ – ۱۹۸.</ref>؛ همان‌طور که [[نزول آیه]] {{متن قرآن|وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ}}<ref>«و خوراک را با دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند» سوره انسان، آیه ۸.</ref>؛ در [[مدح]] [[اهل بیت]]{{عم}} به سبب ایثار چند قرص نان نبوده، بلکه جهات باطنی و [[نورانی]] عمل در نظر بوده است<ref>امام خمینی، سرّالصلاة، ص۱۶.</ref>. ایشان ایثار در [[راه خدا]] همراه با اخلاص را آن‌چنان [[ارزشمند]] می‌داند که حتی در ترازوی عالم سنجیدنی نیست و تنها نزد [[خداوند متعال]] سنجیده می‌شود<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۱۹۸.</ref>. ایشان ایثار [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} و [[پیامبر اسلام]]{{صل}} در فداکردن ثمره وجودشان را نهایت ایثار و [[فداکاری]] دانسته و [[باور]] دارد مراتب فداکاری به سبب تفاوت [[معرفت]] افراد متفاوت است و هر چه معرفت [[انسان]] بیشتر باشد، مرتبه فداکاری او بالاتر خواهد بود<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۸، ص۱۲۱.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۷.</ref> | [[امام خمینی]] کمال ایثار را در [[اخلاص]]، [[حضور قلب]] و جهات [[باطنی]] آن می‌داند که برای [[اولیای الهی]] حاصل می‌شود<ref>امام خمینی، سرّالصلاة، ص۱۶؛ امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۱۹۷ – ۱۹۸.</ref>؛ همان‌طور که [[نزول آیه]] {{متن قرآن|وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ}}<ref>«و خوراک را با دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند» سوره انسان، آیه ۸.</ref>؛ در [[مدح]] [[اهل بیت]]{{عم}} به سبب ایثار چند قرص نان نبوده، بلکه جهات باطنی و [[نورانی]] عمل در نظر بوده است<ref>امام خمینی، سرّالصلاة، ص۱۶.</ref>. ایشان ایثار در [[راه خدا]] همراه با اخلاص را آن‌چنان [[ارزشمند]] می‌داند که حتی در ترازوی عالم سنجیدنی نیست و تنها نزد [[خداوند متعال]] سنجیده می‌شود<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۱۹۸.</ref>. ایشان ایثار [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} و [[پیامبر اسلام]]{{صل}} در فداکردن ثمره وجودشان را نهایت ایثار و [[فداکاری]] دانسته و [[باور]] دارد مراتب فداکاری به سبب تفاوت [[معرفت]] افراد متفاوت است و هر چه معرفت [[انسان]] بیشتر باشد، مرتبه فداکاری او بالاتر خواهد بود<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۸، ص۱۲۱.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۷.</ref> | ||
== ثمره‌ها و آفات == | |||
در [[روایات]] برای ایثار آثاری، مانند به دست آوردن [[قلوب]] دیگران و رسیدن به مرتبه [[مروت]] بیان شده است<ref>آمدی، عبدالواحد، تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص۳۹۶.</ref>. [[اهل معرفت]]، ایثار را سبب و علامت [[محبت]] و [[معرفت الهی]] می‌دانند<ref>تستری، سهل بن عبدالله، تفسیر التستری، تحقیق باسل عیون السود، ص۱۶۷؛ مکی، ابوطالب محمد بن علی، قوت القلوب فی معاملة المحبوب، ج۲، ص۹۰.</ref>. امام خمینی باور دارد اگر انسان به واسطه [[صدقه دادن]] و ایثار دیگران بر نفس خویش بتواند علاقه‌مندی و محبت به [[مال]] را از میان ببرد یا کم کند، ماده [[فساد]] را در وجود خودش از میان برده و راه به دست آوردن [[معارف]] و [[انقطاع]] به [[عالم غیب]] و [[ملکوت]] و تحصیل [[ملکات فاضله]] را بر خود گشوده است<ref>چهل حدیث، ص۴۹۲.</ref>. ایشان [[روحیه]] [[ایثارگری]] را مقدمه‌ای بر این می‌داند که انسان قابلیت [[خدمت]] کردن به [[اسلام]] را پیدا کند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۹، ص۵۰.</ref>. همچنین از جمله ثمرهای [[ایثار]] را [[سرافرازی]] و [[روسفیدی]] در پیشگاه [[پروردگار]]، الگوشدن نزد دیگران و [[نجات]] از [[سلطه]] [[مستکبران]] می‌داند<ref>امام خمینی، ج۱۶، ص۲۰۴؛ ج۲۰، ص۲۰۷ و ۲۱۸.</ref>. | |||
[[امام خمینی]] ایثار و [[از خودگذشتگی]] [[اولیای الهی]] را عامل مهم [[اصلاح]] [[مردم]] و خروج آنان از [[غفلت]] و [[ندامت]] می‌شمرد<ref>حدیث جنود، ص۲۵۶.</ref> و در سطح [[جامعه]]، ارتقای وجودی [[اجتماع]]، برپایی [[کمالات]] والای [[انسانی]] در بستر اجتماع و [[سربلندی]] نسل‌های [[آینده]] را یکی دیگر از ثمرهای ایثار معرفی می‌کند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۲۰۴.</ref>. ایشان ایثار [[ملّت]] [[ایران]] را طی دوران [[نهضت اسلامی]] می‌ستاید و این ایثار [[جان]] و [[مال]] را سبب پاک‌شدن جامعه از لوث [[اجانب]]<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۹، ص۲۵۴ و ۳۸۳.</ref>، [[رهایی]] از بند [[ستمگران]]<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۷، ص۵۰۱.</ref>، [[پیروزی]] [[ملت ایران]]<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۲۰، ص۲۱۷ – ۲۱۸.</ref>، سرفرود آوردن [[دنیا]] در مقابل آنان<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۷، ص۳۰۵.</ref>، نشان‌دهنده [[شکست]] توطئه‌های داخلی و خارجی در مقابل ملّت<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۴، ص۸۰.</ref>، نترسیدن از [[دشمنان]]<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۲۰، ص۱۹۸.</ref> و زمینه ساز [[ظهور حضرت مهدی]]{{ع}}<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۲۱، ص۳۲۵.</ref> می‌شمارد. همچنین ایثار و [[شهادت]] را عامل دوام و [[حیات]] [[انقلاب اسلامی]] می‌داند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۴، ص۸۰؛ ج۱۶، ص۷۵، ۱۹۶.</ref> که توانست [[کشور]] را در برابر انبوه توطئه‌های استکباری مصون گرداند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۱۹۶ – ۱۹۸.</ref>. | |||
امام خمینی افزون بر اینکه حجم [[تحمل]] زحمت‌ها و [[رنج‌ها]] و به ویژه ایثارها را متناسب با حجم بزرگی [[هدف]] و [[ارزشمندی]] و بلندی رتبه آن می‌داند، هدفی را که ملّت ایران برای آن به ایثار مال و جان پرداخته است نیز بالاترین و ارزشمندترین هدف برمی‌شمارد<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۲۱، ص۴۴۹.</ref>. ایشان در پیام‌های خود، ایثارگری‌های ملّت ایران را الگوی دیگر ملت‌های [[محروم]] برشمرده است تا با [[الهام]] از آن بتوانند با [[استعمارگران]] [[مبارزه]] کنند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۲۰، ص۲۱۷ – ۲۱۸.</ref>. | |||
امام خمینی برای ایثار و [[فداکاری]] آفاتی نیز قائل است که مانع از به ثمر نشستن آن است؛ از جمله: ۱. نداشتن [[اخلاص]]: یکی از اموری که عمل را به [[تباهی]] می‌کشاند، انجام دادن عمل برای [[هوای نفس]] و [[شیطان]] است. از این جهت [[ایثار]] و [[فداکاری]] باید برای رضای [[خداوند]] باشد<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۲۰۲.</ref>؛ ۲. [[غرور]]: [[ابتلا]] به غرور سبب می‌شود [[انسان]] به جای [[توکل به خداوند]]، به نیروی خود متکی باشد و از [[کمک‌های غیبی]] [[محروم]] بماند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۲۰۲.</ref> و این یکی از کیدهای شیطان است که انسان را از توجه به خداوند بازمی‌دارد و به [[پیروی از هوا]] و [[شرک خفی]] می‌کشاند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۸، ص۱۴۸.</ref>. ۳. نداشتن [[تحمل]]: یکی از عواملی که سبب می‌شود ایثار و فداکاری‌ها به نتیجه نرسد، نداشتن [[صبر]] در برابر [[مشکلات]] و تخریب‌های [[دشمنان]] است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۵، ص۶۳.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۸.</ref> | |||
== نمونه‌های ایثار == | |||
برخی علمای [[اخلاق]] با استناد به بعضی [[آیات]]<ref>حشر/ ۹.</ref> و برخی گزارش‌های [[تاریخی]]، نمونه‌های گوناگونی از ایثار در [[زندگی پیامبران]]{{عم}} و [[اولیا]] ذکر کرده‌اند<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۸؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲ – ۱۲۳.</ref>: همانند ایثار [[حضرت علی]]{{ع}} در [[لیلة‌المبیت]] (شب بیتوته) که با [[خوابیدن در بستر پیامبر]]{{صل}}، [[جان]] آن [[حضرت]] را بر جان خود مقدّم داشت<ref>نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۳.</ref> و [[ایثار اهل بیت]]{{عم}} در [[اطعام]] افطاری در سه [[روز]] پیاپی به [[فقیر]] و [[یتیم]] و [[اسیر]] که [[سبب نزول]] [[سوره انسان]] شد<ref>زمخشری، محمود، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل وعیون الأقاویل فی وجوه التأویل، ج۴، ص۶۷۰؛ طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲۰، ص۱۳۲.</ref>؛ همچنین ایثار [[مالی]] [[حضرت خدیجه]]{{س}} که سبب شد [[فقر]] و [[تنگدستی]] [[مسلمانان]] را از پای در نیاورد<ref>مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۱۶، ص۱۸۱.</ref>. | |||
[[امام خمینی]] نیز [[عید قربان]] را نماد ایثار و فداکاری در [[اسلام]] و [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} را بنیانگذار آن می‌داند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۹، ص۴۸ – ۴۹.</ref> و بر این [[باور]] است که قربانی‌کردن اسماعیل{{ع}} در [[راه خدا]] به دست پدرش، [[ابراهیم]]{{ع}}، پیش از آنکه جنبه [[توحیدی]] و [[عبادی]] داشته باشد، عبادتی با جنبه‌های [[سیاسی]] و ارزش‌های [[اجتماعی]] است؛ زیرا به معنای فداکردن عزیزان خویش در راه [[خداوند]] است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۸، ص۸۶.</ref> و ثمره آن برپایی [[دین خدا]] و [[نظام]] [[عدل و داد]] است. به [[باور]] ایشان، ابراهیم{{ع}} به همه [[دینداران]] آموخت که [[مکه]] و [[منا]] [[قربانگاه]] [[عاشقان]] و محل نشر [[توحید]] و [[نفی شرک]] است و [[دلبستگی]] به [[جان]] و عزیزان از مصادیق [[شرک]] به شمار می‌آید و لازم است در این مکان [[عظیم]]، [[ایثار]]، [[فداکاری]] و [[از خودگذشتگی]] در راه [[حق]] و [[اقامه عدل]] [[الهی]] و کوتاه کردن دست [[مشرکان]] [[زمان]] به جهانیان [[ابلاغ]] شود؛ البته به باور ایشان کار ابراهیم{{ع}} و اسماعیل{{ع}} که در نگاه عرف، ایثار و کمال بزرگی است، برای آنان معنای دیگری دارد؛ زیرا ایثار در جایی است که نفسانیت و خودیت [[انسان]] باقی باشد و ایثارکننده، خود و عمل ایثار و شخصی را که برای او ایثار می‌کند، ببیند؛ اما آنان خود را نمی‌بینند تا ایثاری کرده باشند. دیدن خود و عمل خود و دیدن دیگری به جز [[حق تعالی]] در نگاه بزرگان [[معرفت]] و [[اولیای خدا]] شرک است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۹، ص۴۹.</ref>. نمونه روشن دیگر ایثار، [[شهادت]] [[سیدالشهدا]]{{ع}} است که با ایثار [[خون]] خود و عزیزانش، [[اسلام]] و [[عدالت]] را [[نجات]] داد و دستگاه [[بنی‌امیه]] را نابود کرد<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۵، ص۲۸۳.</ref>. به باور [[امام خمینی]]، [[الهام]] گرفتن از [[ایثارگری]] و [[شهادت امام علی]]{{ع}} و [[امام حسین]]{{ع}} و [[روز عاشورا]] سبب شد [[مردم]] [[قیام]] کنند و خود را ادامه‌دهنده آن راه بدانند و در نتیجه از ایثار و شهادت در راه [[انقلاب]] به هیچ‌وجه، هراسی به [[دل]] راه ندهند و حتی مشتاقانه به سوی آن گام بردارند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۲۰، ص۱۹۷ – ۱۹۹.</ref>. همان‌گونه که در [[جنگ]] تحمیلی هشت ساله [[عراق]] علیه [[ایران]]، مفهوم ایثار و [[شهادت]] در میان [[رزمندگان]] بسیار [[مقدس]] و [[الهی]] شد. [[امام خمینی]] [[باور]] داشت در حوادث پس از [[پیروزی انقلاب]]، گروه‌های فراوانی با [[ایثار]] و [[فداکاری]] و [[شهادت‌طلبی]]، [[کشور]] را بیمه کردند که مصداق کامل آن بسیجیان‌اند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۲۱، ص۱۹۴.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۹.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۳۵: | خط ۵۱: | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:ایثار]] | |||
[[رده:مدخل‌های تلخیص شده]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۴ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۱۰
این مدخل زیرشاخهٔ بحث ایثار است. ایثار از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ایثار در قرآن - ایثار در حدیث - ایثار در معارف و سیره حسینی - ایثار در معارف و سیره نبوی - ایثار در معارف و سیره فاطمی - ایثار در جامعه‌شناسی اسلامی - ایثار در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی - پرسش مرتبط نداردایثار به معنای مقدم داشتن دیگری بر خود است و با مفاهیمی چون سخاوت، انفاق و احسان مرتبط است، گرچه تفاوتهایی هم با این مفاهیم دارد. این صفت ریشه در فطرت انسان دارد و ایثار مال و ایثار نفس از مراتب ان است. ایثار رسیدن به مرتبه مروت و سبب و علامت محبت و معرفت الهی است. خوابیدن امام علی(ع) در بستر پیامبر(ص) در شب لیله المبیت و شهادت سیدالشهدا(ع) نمونه‌های روشن ایثار است.
مقدمه
«ایثار» به معنای مقدّم‌داشتن دیگری بر خود[۱] یا به هرگونه تفضیل و ترجیح میان دو چیز[۲] می‌گویند. علمای اخلاق ایثار را به معنای بخشش با وجود نیاز[۳]، گذشتن از ضروریات زندگی و بخشش آن به نیازمندان[۴] و مقدّم شمردن دیگری بر خود در کسب سود یا دفع ضرر[۵] تعریف کرده‌اند. بعضی صفت مقابل ایثار را «بخل» می‌دانند[۶]. اهل معرفت ایثار را مقدّم داشتن دیگری بر خود[۷] و بخشش آنچه خود به آن نیازمند است[۸]، تعریف کرده‌اند.
ایثار با مفاهیمی چون سخاوت، انفاق و احسان مرتبط است. فرق ایثار با سخاوت در آن است که ایثار بخشش چیزی است که شخص خود به آن نیازمند است و سخاوت بخشش چیزی است که فرد به آن نیاز ندارد[۹]، خواه بخشیدن به نیازمند یا غیر آن باشد[۱۰]. انفاق به معنای صرف کردن مال در موارد نیاز است[۱۱] و احسان به هر فعلی از افعال نیک که سزاوار انجام است، گفته می‌شود[۱۲]، بدون اینکه نیاز شخص در آن دخیل باشد[۱۳].
پیشینه
ایثار از جمله ویژگی‌هایی است که ریشه در فطرت انسانی دارد[۱۴] و در ادیان الهی و غیر الهی وجود دارد. در ادیان غیر الهی، بارزترین ظهور آن، قربانی کردن است[۱۵]؛ در مکاتب الهی این ویژگی از جایگاه بلندی برخوردار است. در آیین قبالا که مکتب عرفانی یهود است، از ایثار و از جان‌گذشتگی یاد شده است[۱۶] و در مسیحیت از ایثار حضرت مسیح(ع) در به صلیب کشیده‌شدن سخن به میان آمده است و پاره‌ای از تفاسیر متون مسیحی بر این امر تأکید می‌ورزند که مرگ حضرت مسیح(ع) ایثاری برای پاک‌کردن گناهان مردم بوده است[۱۷]. برخی بر این باورند که ویژگی ایثار جایگاه مهمی در رشد و شکوفایی جوامع و تمدن‌ها داشته است؛ چنانکه منشأ ظهور دولت‌ها و تمدن‌ها در کشورهای مختلف، ایثار و جانفشانیهای افراد بر پایه اصول و عقایدی است که به آن اعتقاد راسخ دارند؛ اما اگر این اعتقادات و مقاصد ضعیف باشد، از مرگ می‌ترسند و به شکست و خواری دچار می‌شوند[۱۸]. بخشی از ظهور تمدن عظیم اسلامی نیز به دلیل روحیه والای مسلمانان، به ویژه ایثار و فداکاری آنان بوده است[۱۹]. در صدر اسلام نیز، قدرت تحمل و ایثار مسلمین در شعب ابی‌طالب[۲۰] و مقدّم داشتن مهاجرین توسط انصار در مدینه[۲۱] نقش مؤثری در رشد و بالندگی اسلام داشته است.
پیش از اسلام این مفهوم برای مردم شبه جزیره مفهومی شناخته شده بود[۲۲]. قرآن کریم با تأیید این رفتار نیک و به‌کارگیری آن در آموزه‌های دینی، به تکمیل آن پرداخته است[۲۳]. روایات فراوانی نیز این موضوع را بیان و بر اهمیت و ارزش آن تأکید کرده و در برخی کتب روایی نیز بابی بر آن اختصاص داده شده است[۲۴]. در روایات از ایثار به عنوان نهایت احسان و بهترین عبادت و روش و خلق و خوی نیکان یاد شده است[۲۵]. علمای اخلاق، کمتر به صورت مستقل به این موضوع پرداخته‌اند، بلکه در بیشتر منابع اخلاقی، تنها در ضمن بحث‌هایی نظیر زهد، جود و سخاوت از آن سخن گفته‌اند[۲۶]؛ اما اهل معرفت به این موضوع توجهی ویژه کرده‌اند و در آثار عرفانی باب مستقلی برای آن گشوده‌اند؛ چنانکه خواجه عبدالله انصاری ایثار را یکی از مقامات عرفانی می‌شمرد[۲۷]، صوفیه نیز یکی از ارکان تصوف را ایثار می‌دانند[۲۸].
امام خمینی در کتاب‌های اخلاقی خود، مستقل به این مسئله نپرداخته و تنها ذیل موضوعاتی، مانند صدقه و انفاق از آن سخن گفته است[۲۹]؛ اما در سخنرانی‌های خود بحث‌های فراوانی درباره ایثار و فداکاری مطرح کرده است[۳۰].[۳۱]
حقیقت و منشأ
برخی علمای اخلاق ایثار را فضیلتی نفسانی دانسته‌اند که انسان با آن نه تنها از برخی نیازهایش چشم می‌پوشد، بلکه به نیازمندان نیز بذل و بخشش می‌کند[۳۲]. سخاوت از اخلاق انبیا(ع)[۳۳] و ایثار بالاترین درجه آن است[۳۴]. اهل معرفت ایثار را از ارکان[۳۵] و آداب تصوف[۳۶] شمرده و آن را منبع رشد درخت محبت می‌دانند که با ایثار و انفاق آبیاری می‌شود[۳۷]. به باور ایشان ایثار خُلق و رفتار پسندیده‌ای در سلوک است که اگر ملکه نفس شده باشد و ایثارکننده به آسانی و از روی علاقه به این کار اقدام کند، نیکوست[۳۸]. برخی اهل معرفت، منشأ ایثار را متّصف شدن بنده به اسمای الهی می‌دانند[۳۹].
امام خمینی نفسانیت و انانیت را در حقیقت ایثار دخیل می‌داند و باور دارد ایثار در جایی است که ایثارگر، خود و عمل خود را مشاهده کند؛ اما اگر خود را نبیند و تنها خدا را ببیند، این ایثار نیست بلکه بالاتر است[۴۰]. ایشان اسلام را عامل تحرک و جانفشانی می‌داند و بر این باور است که اعتقاد به وجود عالم آخرت و بهشت سبب جانفشانیهای صدر اسلام و آنچه در ایران پیدا شد، بوده است[۴۱]. ایشان متحول شدن[۴۲] و دست‌برداشتن از حجاب خودیت و مشاهده جمال الهی را زمینه‌ساز ایثار معرفی می‌کند[۴۳].[۴۴]
مراتب ایثار
قرآن کریم به مراتبی از ایثار، مانند ایثار مال[۴۵] و ایثار نفس[۴۶] اشاره کرده است. اندیشمندان اسلامی بذل جان و مال را بالاترین مراتب سخاوت می‌دانند[۴۷]. برخی عارفان برای ایثار مراتبی برشمرده‌اند که عبارت‌اند از: ۱. ترجیح و برگزیدن خلق بر خود، در اموری که حرام نیست. ۲. مقدّم‌داشتن رضای خدا بر رضای دیگران، هرچند دشواری‌ها و ناهمواری‌هایی در پی داشته باشد. ۳. خود را ندیدن و ایثار را از خداوند دانستن که بالاترین مرتبه ایثار است[۴۸]. برخی، از این مراتب به ایثار شریعت و ایثار طریقت و ایثار حقیقت تعبیر کرده‌اند[۴۹].
امام خمینی کمال ایثار را در اخلاص، حضور قلب و جهات باطنی آن می‌داند که برای اولیای الهی حاصل می‌شود[۵۰]؛ همان‌طور که نزول آیه ﴿وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ﴾[۵۱]؛ در مدح اهل بیت(ع) به سبب ایثار چند قرص نان نبوده، بلکه جهات باطنی و نورانی عمل در نظر بوده است[۵۲]. ایشان ایثار در راه خدا همراه با اخلاص را آن‌چنان ارزشمند می‌داند که حتی در ترازوی عالم سنجیدنی نیست و تنها نزد خداوند متعال سنجیده می‌شود[۵۳]. ایشان ایثار حضرت ابراهیم(ع) و پیامبر اسلام(ص) در فداکردن ثمره وجودشان را نهایت ایثار و فداکاری دانسته و باور دارد مراتب فداکاری به سبب تفاوت معرفت افراد متفاوت است و هر چه معرفت انسان بیشتر باشد، مرتبه فداکاری او بالاتر خواهد بود[۵۴].[۵۵]
ثمره‌ها و آفات
در روایات برای ایثار آثاری، مانند به دست آوردن قلوب دیگران و رسیدن به مرتبه مروت بیان شده است[۵۶]. اهل معرفت، ایثار را سبب و علامت محبت و معرفت الهی می‌دانند[۵۷]. امام خمینی باور دارد اگر انسان به واسطه صدقه دادن و ایثار دیگران بر نفس خویش بتواند علاقه‌مندی و محبت به مال را از میان ببرد یا کم کند، ماده فساد را در وجود خودش از میان برده و راه به دست آوردن معارف و انقطاع به عالم غیب و ملکوت و تحصیل ملکات فاضله را بر خود گشوده است[۵۸]. ایشان روحیه ایثارگری را مقدمه‌ای بر این می‌داند که انسان قابلیت خدمت کردن به اسلام را پیدا کند[۵۹]. همچنین از جمله ثمرهای ایثار را سرافرازی و روسفیدی در پیشگاه پروردگار، الگوشدن نزد دیگران و نجات از سلطه مستکبران می‌داند[۶۰].
امام خمینی ایثار و از خودگذشتگی اولیای الهی را عامل مهم اصلاح مردم و خروج آنان از غفلت و ندامت می‌شمرد[۶۱] و در سطح جامعه، ارتقای وجودی اجتماع، برپایی کمالات والای انسانی در بستر اجتماع و سربلندی نسل‌های آینده را یکی دیگر از ثمرهای ایثار معرفی می‌کند[۶۲]. ایشان ایثار ملّت ایران را طی دوران نهضت اسلامی می‌ستاید و این ایثار جان و مال را سبب پاک‌شدن جامعه از لوث اجانب[۶۳]، رهایی از بند ستمگران[۶۴]، پیروزی ملت ایران[۶۵]، سرفرود آوردن دنیا در مقابل آنان[۶۶]، نشان‌دهنده شکست توطئه‌های داخلی و خارجی در مقابل ملّت[۶۷]، نترسیدن از دشمنان[۶۸] و زمینه ساز ظهور حضرت مهدی(ع)[۶۹] می‌شمارد. همچنین ایثار و شهادت را عامل دوام و حیات انقلاب اسلامی می‌داند[۷۰] که توانست کشور را در برابر انبوه توطئه‌های استکباری مصون گرداند[۷۱].
امام خمینی افزون بر اینکه حجم تحمل زحمت‌ها و رنج‌ها و به ویژه ایثارها را متناسب با حجم بزرگی هدف و ارزشمندی و بلندی رتبه آن می‌داند، هدفی را که ملّت ایران برای آن به ایثار مال و جان پرداخته است نیز بالاترین و ارزشمندترین هدف برمی‌شمارد[۷۲]. ایشان در پیام‌های خود، ایثارگری‌های ملّت ایران را الگوی دیگر ملت‌های محروم برشمرده است تا با الهام از آن بتوانند با استعمارگران مبارزه کنند[۷۳].
امام خمینی برای ایثار و فداکاری آفاتی نیز قائل است که مانع از به ثمر نشستن آن است؛ از جمله: ۱. نداشتن اخلاص: یکی از اموری که عمل را به تباهی می‌کشاند، انجام دادن عمل برای هوای نفس و شیطان است. از این جهت ایثار و فداکاری باید برای رضای خداوند باشد[۷۴]؛ ۲. غرور: ابتلا به غرور سبب می‌شود انسان به جای توکل به خداوند، به نیروی خود متکی باشد و از کمک‌های غیبی محروم بماند[۷۵] و این یکی از کیدهای شیطان است که انسان را از توجه به خداوند بازمی‌دارد و به پیروی از هوا و شرک خفی می‌کشاند[۷۶]. ۳. نداشتن تحمل: یکی از عواملی که سبب می‌شود ایثار و فداکاری‌ها به نتیجه نرسد، نداشتن صبر در برابر مشکلات و تخریب‌های دشمنان است[۷۷].[۷۸]
نمونه‌های ایثار
برخی علمای اخلاق با استناد به بعضی آیات[۷۹] و برخی گزارش‌های تاریخی، نمونه‌های گوناگونی از ایثار در زندگی پیامبران(ع) و اولیا ذکر کرده‌اند[۸۰]: همانند ایثار حضرت علی(ع) در لیلة‌المبیت (شب بیتوته) که با خوابیدن در بستر پیامبر(ص)، جان آن حضرت را بر جان خود مقدّم داشت[۸۱] و ایثار اهل بیت(ع) در اطعام افطاری در سه روز پیاپی به فقیر و یتیم و اسیر که سبب نزول سوره انسان شد[۸۲]؛ همچنین ایثار مالی حضرت خدیجه(س) که سبب شد فقر و تنگدستی مسلمانان را از پای در نیاورد[۸۳].
امام خمینی نیز عید قربان را نماد ایثار و فداکاری در اسلام و حضرت ابراهیم(ع) را بنیانگذار آن می‌داند[۸۴] و بر این باور است که قربانی‌کردن اسماعیل(ع) در راه خدا به دست پدرش، ابراهیم(ع)، پیش از آنکه جنبه توحیدی و عبادی داشته باشد، عبادتی با جنبه‌های سیاسی و ارزش‌های اجتماعی است؛ زیرا به معنای فداکردن عزیزان خویش در راه خداوند است[۸۵] و ثمره آن برپایی دین خدا و نظام عدل و داد است. به باور ایشان، ابراهیم(ع) به همه دینداران آموخت که مکه و منا قربانگاه عاشقان و محل نشر توحید و نفی شرک است و دلبستگی به جان و عزیزان از مصادیق شرک به شمار می‌آید و لازم است در این مکان عظیم، ایثار، فداکاری و از خودگذشتگی در راه حق و اقامه عدل الهی و کوتاه کردن دست مشرکان زمان به جهانیان ابلاغ شود؛ البته به باور ایشان کار ابراهیم(ع) و اسماعیل(ع) که در نگاه عرف، ایثار و کمال بزرگی است، برای آنان معنای دیگری دارد؛ زیرا ایثار در جایی است که نفسانیت و خودیت انسان باقی باشد و ایثارکننده، خود و عمل ایثار و شخصی را که برای او ایثار می‌کند، ببیند؛ اما آنان خود را نمی‌بینند تا ایثاری کرده باشند. دیدن خود و عمل خود و دیدن دیگری به جز حق تعالی در نگاه بزرگان معرفت و اولیای خدا شرک است[۸۶]. نمونه روشن دیگر ایثار، شهادت سیدالشهدا(ع) است که با ایثار خون خود و عزیزانش، اسلام و عدالت را نجات داد و دستگاه بنی‌امیه را نابود کرد[۸۷]. به باور امام خمینی، الهام گرفتن از ایثارگری و شهادت امام علی(ع) و امام حسین(ع) و روز عاشورا سبب شد مردم قیام کنند و خود را ادامه‌دهنده آن راه بدانند و در نتیجه از ایثار و شهادت در راه انقلاب به هیچ‌وجه، هراسی به دل راه ندهند و حتی مشتاقانه به سوی آن گام بردارند[۸۸]. همان‌گونه که در جنگ تحمیلی هشت ساله عراق علیه ایران، مفهوم ایثار و شهادت در میان رزمندگان بسیار مقدس و الهی شد. امام خمینی باور داشت در حوادث پس از پیروزی انقلاب، گروه‌های فراوانی با ایثار و فداکاری و شهادت‌طلبی، کشور را بیمه کردند که مصداق کامل آن بسیجیان‌اند[۸۹].[۹۰]
منابع
پانویس
- ↑ جوهری، اسماعیل بن حماد، الصحاح، تاج اللغة وصحاح العربیه، ج۲، ص۵۷۵.
- ↑ عسکری، حسن بن عبدالله، الفروق فی اللغه، ص۱۱۸؛ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۴، ص۷.
- ↑ غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۷؛ نراقی، ملااحمد، معراج السعاده، ص۴۰۹.
- ↑ گیلانی، عبدالرزاق، ص۴۶۴.
- ↑ جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۱۸ و ۱۰۴.
- ↑ جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۱۹.
- ↑ کاشانی، لطائف الاعلام، ص۱۲۸.
- ↑ ابن عربی، محی الدین، الفتوحات المکیه، ج۱، ص۵۸۵.
- ↑ ورام، مسعود بن عیسی، تنبیه الخواطر و نزهة النواظر(مجموعة ورام)، ج۱، ص۱۷۲.
- ↑ غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۷.
- ↑ جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۱۷.
- ↑ جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۵.
- ↑ گرامی، علی، مقاله «ایثار»، دانشنامه امام خمینی ج۲ ص ۵۰۶.
- ↑ مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۲۲، ص۳۸۲.
- ↑ منصوری لاریجانی، اسماعیل، از قیام تا قیام، قیام امام حسین(ع) و قیام امام خمینی، ص۱۸۰.
- ↑ منصوری لاریجانی، اسماعیل، از قیام تا قیام، قیام امام حسین(ع) و قیام امام خمینی، ص۱۷۳ – ۱۷۴.
- ↑ هینلز، جان. ر، راهنمای ادیان زنده، ج۱، ص۲۶۳.
- ↑ ابن خلدون، عبدالرحمن بن محمد، تاریخ ابن خلدون، ج۱، ص۱۹۷ – ۱۹۹.
- ↑ مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۱۴، ص۳۴۱ – ۳۴۲.
- ↑ ابن اثیر، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۸۷ – ۹۰.
- ↑ طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۹، ص۲۰۶.
- ↑ علی، جواد، المفصل فی تاریخ العرب قبل الاسلام، ج۴، ص۵۷۵ – ۵۸۴.
- ↑ بقره/ ۱۷۷؛ حشر/ ۹.
- ↑ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۴، ص۱۸؛ حرّعاملی، محمد بن حسن، تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ج۹، ص۴۲۹.
- ↑ آمدی، عبدالواحد، تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص۳۹۵ – ۳۹۶.
- ↑ ابن مسکویه، احمد، تهذیب الاخلاق و تطهیرالاعراق، ص۱۰۴؛ فیض کاشانی، ملامحسن، المحجة البیضاء فی تهذیب الأحیاء، ج۶، ص۷۹ - ۸۲؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲.
- ↑ ص۷۵ – ۷۶.
- ↑ کلاباذی، محمد بن ابراهیم، کتاب التعرف، ص۹۰.
- ↑ چهل حدیث، ص۴۹۲.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۴، ص۳۱۱؛ ج۱۲، ص۳۸۷؛ ج۱۶، ص۱۹۶ - ۱۹۹.
- ↑ گرامی، علی، مقاله «ایثار»، دانشنامه امام خمینی ج۲ ص ۵۰۶.
- ↑ ابن مسکویه، احمد، تهذیب الاخلاق و تطهیرالاعراق، ص۱۰۴.
- ↑ غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۲۵.
- ↑ غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۷؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲.
- ↑ مستملی بخاری، اسماعیل بن محمد، شرح التعرف لمذهب التصوف، ج۳، ص۱۱۶۷.
- ↑ سلمی، محمد بن حسین، تسعة کتب فی اصول التصوف والزهد، ص۲۵۱.
- ↑ ابونعیم اصفهانی، احمد بن عبدالله، حلیة الأولیاء و طبقات الاصفیاء، ج۱۰، ص۲۱۴.
- ↑ انصاری، خواجه عبدالله، منازل السائرین، ص۷۵؛ کاشانی، شرح منازل، ص۳۸۶.
- ↑ ابن عربی، محی الدین، الفتوحات المکیه، ج۲، ص۱۷۹.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۱۹، ص۴۹.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۱۱، ص۱۸۲ – ۱۸۳.
- ↑ همان، ج۱۳، ص۴۴۰.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۱۸، ص۳۳۳ - ۳۳۴.
- ↑ گرامی، علی، مقاله «ایثار»، دانشنامه امام خمینی ج۲ ص ۵۰۷.
- ↑ حشر/ ۹؛ انسان/ ۸.
- ↑ بقره/، ۲۰۷؛ توبه/ ۱۱۱؛ غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین ج۴، ص۴۹.
- ↑ فیض کاشانی، ملامحسن، المحجة البیضاء فی تهذیب الأحیاء، ج۱، ص۷۸؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲.
- ↑ انصاری، خواجه عبدالله، منازل السائرین، ص۷۵ - ۷۶.
- ↑ کاشانی، لطائف الإعلام فی اشارات اهل الالهام، ص۱۲۸.
- ↑ امام خمینی، سرّالصلاة، ص۱۶؛ امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۱۹۷ – ۱۹۸.
- ↑ «و خوراک را با دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند» سوره انسان، آیه ۸.
- ↑ امام خمینی، سرّالصلاة، ص۱۶.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۱۹۸.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۱۸، ص۱۲۱.
- ↑ گرامی، علی، مقاله «ایثار»، دانشنامه امام خمینی ج۲ ص ۵۰۷.
- ↑ آمدی، عبدالواحد، تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص۳۹۶.
- ↑ تستری، سهل بن عبدالله، تفسیر التستری، تحقیق باسل عیون السود، ص۱۶۷؛ مکی، ابوطالب محمد بن علی، قوت القلوب فی معاملة المحبوب، ج۲، ص۹۰.
- ↑ چهل حدیث، ص۴۹۲.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۱۹، ص۵۰.
- ↑ امام خمینی، ج۱۶، ص۲۰۴؛ ج۲۰، ص۲۰۷ و ۲۱۸.
- ↑ حدیث جنود، ص۲۵۶.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۲۰۴.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۹، ص۲۵۴ و ۳۸۳.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۱۷، ص۵۰۱.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۲۰، ص۲۱۷ – ۲۱۸.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۱۷، ص۳۰۵.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۱۴، ص۸۰.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۲۰، ص۱۹۸.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۲۱، ص۳۲۵.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۱۴، ص۸۰؛ ج۱۶، ص۷۵، ۱۹۶.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۱۹۶ – ۱۹۸.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۲۱، ص۴۴۹.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۲۰، ص۲۱۷ – ۲۱۸.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۲۰۲.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۲۰۲.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۱۸، ص۱۴۸.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۱۵، ص۶۳.
- ↑ گرامی، علی، مقاله «ایثار»، دانشنامه امام خمینی ج۲ ص ۵۰۸.
- ↑ حشر/ ۹.
- ↑ غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۸؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲ – ۱۲۳.
- ↑ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۳.
- ↑ زمخشری، محمود، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل وعیون الأقاویل فی وجوه التأویل، ج۴، ص۶۷۰؛ طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲۰، ص۱۳۲.
- ↑ مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۱۶، ص۱۸۱.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۱۹، ص۴۸ – ۴۹.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۱۸، ص۸۶.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۱۹، ص۴۹.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۵، ص۲۸۳.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۲۰، ص۱۹۷ – ۱۹۹.
- ↑ امام خمینی، صحیفه، ج۲۱، ص۱۹۴.
- ↑ گرامی، علی، مقاله «ایثار»، دانشنامه امام خمینی ج۲ ص ۵۰۹.