ایثار در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی
 
(۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = فضایل اخلاقی
| موضوع مرتبط = ایثار
| عنوان مدخل  = ایثار
| عنوان مدخل  = ایثار
| مداخل مرتبط = [[ایثار در قرآن]] - [[ایثار در حدیث]] - [[ایثار در معارف و سیره حسینی]] - [[ایثار در معارف و سیره نبوی]] - [[ایثار در معارف و سیره فاطمی]] - [[ایثار در جامعه‌شناسی اسلامی]] - [[ایثار در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]]
| مداخل مرتبط = [[ایثار در قرآن]] - [[ایثار در حدیث]] - [[ایثار در معارف و سیره حسینی]] - [[ایثار در معارف و سیره نبوی]] - [[ایثار در معارف و سیره فاطمی]] - [[ایثار در جامعه‌شناسی اسلامی]] - [[ایثار در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]]
خط ۶: خط ۶:
}}
}}


==مقدمه==
'''ایثار''' به معنای مقدم داشتن دیگری بر خود است و با مفاهیمی چون [[سخاوت]]، [[انفاق]] و [[احسان]] مرتبط است، گرچه تفاوت‎هایی هم با این مفاهیم دارد. این صفت ریشه در [[فطرت انسان]] دارد و ایثار [[مال]] و ایثار نفس از مراتب ان است. ایثار رسیدن به مرتبه [[مروت]] و سبب و علامت [[محبت]] و [[معرفت الهی]] است. خوابیدن [[امام علی]]{{ع}} در بستر [[پیامبر]]{{صل}} در شب لیله المبیت و [[شهادت]] [[سیدالشهدا]]{{ع}} نمونه‌های روشن ایثار است.
«[[ایثار]]» به معنای مقدّم‌داشتن دیگری بر خود<ref>جوهری، اسماعیل بن حماد، الصحاح، تاج اللغة وصحاح العربیه، ج۲، ص۵۷۵.</ref> یا به هرگونه [[تفضیل]] و ترجیح میان دو چیز<ref>عسکری، حسن بن عبدالله، الفروق فی اللغه، ص۱۱۸؛ ابن منظور، محمدبن مکرم، لسان العرب، ج۴، ص۷.</ref> می‌گویند. علمای [[اخلاق]] ایثار را به معنای [[بخشش]] با وجود نیاز<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۷؛ نراقی، ملااحمد، معراج السعاده، ص۴۰۹.</ref>، گذشتن از ضروریات [[زندگی]] و بخشش آن به [[نیازمندان]]<ref>گیلانی، عبدالرزاق، ص۴۶۴.</ref> و مقدّم شمردن دیگری بر خود در کسب [[سود]] یا [[دفع ضرر]]<ref>جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۱۸ و ۱۰۴.</ref> تعریف کرده‌اند. بعضی صفت مقابل ایثار را «[[بخل]]» می‌دانند<ref>جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۱۹.</ref>. [[اهل معرفت]] ایثار را مقدّم داشتن دیگری بر خود<ref>کاشانی، لطائف الاعلام، ص۱۲۸.</ref> و بخشش آنچه خود به آن نیازمند است<ref>ابن عربی، محی الدین، الفتوحات المکیه، ج۱، ص۵۸۵.</ref>، تعریف کرده‌اند.


ایثار با مفاهیمی چون [[سخاوت]]، [[انفاق]] و [[احسان]] مرتبط است. فرق ایثار با سخاوت در آن است که ایثار بخشش چیزی است که شخص خود به آن نیازمند است و سخاوت بخشش چیزی است که فرد به آن نیاز ندارد<ref>ورام، مسعود بن عیسی، تنبیه الخواطر و نزهة النواظر(مجموعة ورام)، ج۱، ص۱۷۲.</ref>، خواه بخشیدن به نیازمند یا غیر آن باشد<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۷.</ref>. انفاق به معنای صرف کردن [[مال]] در موارد نیاز است<ref>جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۱۷.</ref> و احسان به هر فعلی از [[افعال]] [[نیک]] که سزاوار انجام است، گفته می‌شود<ref>جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۵.</ref>، بدون اینکه نیاز شخص در آن دخیل باشد.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۶.</ref>
== مقدمه ==
«[[ایثار]]» به معنای مقدّم‌داشتن دیگری بر خود<ref>جوهری، اسماعیل بن حماد، الصحاح، تاج اللغة وصحاح العربیه، ج۲، ص۵۷۵.</ref> یا به هرگونه [[تفضیل]] و ترجیح میان دو چیز<ref>عسکری، حسن بن عبدالله، الفروق فی اللغه، ص۱۱۸؛ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۴، ص۷.</ref> می‌گویند. علمای [[اخلاق]] ایثار را به معنای [[بخشش]] با وجود نیاز<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۷؛ نراقی، ملااحمد، معراج السعاده، ص۴۰۹.</ref>، گذشتن از ضروریات [[زندگی]] و بخشش آن به [[نیازمندان]]<ref>گیلانی، عبدالرزاق، ص۴۶۴.</ref> و مقدّم شمردن دیگری بر خود در کسب [[سود]] یا [[دفع ضرر]]<ref>جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۱۸ و ۱۰۴.</ref> تعریف کرده‌اند. بعضی صفت مقابل ایثار را «[[بخل]]» می‌دانند<ref>جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۱۹.</ref>. [[اهل معرفت]] ایثار را مقدّم داشتن دیگری بر خود<ref>کاشانی، لطائف الاعلام، ص۱۲۸.</ref> و بخشش آنچه خود به آن نیازمند است<ref>ابن عربی، محی الدین، الفتوحات المکیه، ج۱، ص۵۸۵.</ref>، تعریف کرده‌اند.


==پیشینه==
ایثار با مفاهیمی چون [[سخاوت]]، [[انفاق]] و [[احسان]] مرتبط است. فرق ایثار با سخاوت در آن است که ایثار بخشش چیزی است که شخص خود به آن نیازمند است و سخاوت بخشش چیزی است که فرد به آن نیاز ندارد<ref>ورام، مسعود بن عیسی، تنبیه الخواطر و نزهة النواظر(مجموعة ورام)، ج۱، ص۱۷۲.</ref>، خواه بخشیدن به نیازمند یا غیر آن باشد<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۷.</ref>. انفاق به معنای صرف کردن [[مال]] در موارد نیاز است<ref>جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۱۷.</ref> و احسان به هر فعلی از [[افعال]] [[نیک]] که سزاوار انجام است، گفته می‌شود<ref>جرجانی، سیدشریف، کتاب التعریفات، ص۵.</ref>، بدون اینکه نیاز شخص در آن دخیل باشد<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۶.</ref>.
 
== پیشینه ==
ایثار از جمله ویژگی‌هایی است که ریشه در [[فطرت انسانی]] دارد<ref>مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۲۲، ص۳۸۲.</ref> و در [[ادیان الهی]] و غیر [[الهی]] وجود دارد. در [[ادیان]] غیر الهی، بارزترین ظهور آن، [[قربانی کردن]] است<ref>منصوری لاریجانی، اسماعیل، از قیام تا قیام، قیام امام حسین{{ع}} و قیام امام خمینی، ص۱۸۰.</ref>؛ در [[مکاتب الهی]] این ویژگی از جایگاه بلندی برخوردار است. در [[آیین]] قبالا که [[مکتب عرفانی]] [[یهود]] است، از [[ایثار]] و از جان‌گذشتگی یاد شده است<ref>منصوری لاریجانی، اسماعیل، از قیام تا قیام، قیام امام حسین{{ع}} و قیام امام خمینی، ص۱۷۳ – ۱۷۴.</ref> و در [[مسیحیت]] از ایثار [[حضرت مسیح]]{{ع}} در به [[صلیب]] کشیده‌شدن سخن به میان آمده است و پاره‌ای از [[تفاسیر]] متون [[مسیحی]] بر این امر تأکید می‌ورزند که [[مرگ]] حضرت مسیح{{ع}} ایثاری برای پاک‌کردن [[گناهان]] [[مردم]] بوده است<ref>هینلز، جان. ر، راهنمای ادیان زنده، ج۱، ص۲۶۳.</ref>. برخی بر این باورند که ویژگی ایثار جایگاه مهمی در [[رشد]] و [[شکوفایی]] [[جوامع]] و [[تمدن‌ها]] داشته است؛ چنانکه منشأ ظهور [[دولت‌ها]] و تمدن‌ها در کشورهای مختلف، ایثار و جان‌فشانی‌های افراد بر پایه اصول و عقایدی است که به آن [[اعتقاد]] [[راسخ]] دارند؛ اما اگر این [[اعتقادات]] و مقاصد [[ضعیف]] باشد، از مرگ می‌ترسند و به [[شکست]] و [[خواری]] دچار می‌شوند<ref>ابن خلدون، عبدالرحمن بن محمد، تاریخ ابن خلدون، ج۱، ص۱۹۷ – ۱۹۹.</ref>. بخشی از ظهور [[تمدن]] [[عظیم]] [[اسلامی]] نیز به دلیل [[روحیه]] والای [[مسلمانان]]، به ویژه ایثار و [[فداکاری]] آنان بوده است<ref>مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۱۴، ص۳۴۱ – ۳۴۲.</ref>. در [[صدر اسلام]] نیز، [[قدرت]] [[تحمل]] و ایثار [[مسلمین]] در [[شعب ابی‌طالب]]<ref>ابن اثیر، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۸۷ – ۹۰.</ref> و مقدّم داشتن [[مهاجرین]] توسط [[انصار]] در [[مدینه]]<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۹، ص۲۰۶.</ref> نقش مؤثری در رشد و [[بالندگی]] [[اسلام]] داشته است.
ایثار از جمله ویژگی‌هایی است که ریشه در [[فطرت انسانی]] دارد<ref>مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۲۲، ص۳۸۲.</ref> و در [[ادیان الهی]] و غیر [[الهی]] وجود دارد. در [[ادیان]] غیر الهی، بارزترین ظهور آن، [[قربانی کردن]] است<ref>منصوری لاریجانی، اسماعیل، از قیام تا قیام، قیام امام حسین{{ع}} و قیام امام خمینی، ص۱۸۰.</ref>؛ در [[مکاتب الهی]] این ویژگی از جایگاه بلندی برخوردار است. در [[آیین]] قبالا که [[مکتب عرفانی]] [[یهود]] است، از [[ایثار]] و از جان‌گذشتگی یاد شده است<ref>منصوری لاریجانی، اسماعیل، از قیام تا قیام، قیام امام حسین{{ع}} و قیام امام خمینی، ص۱۷۳ – ۱۷۴.</ref> و در [[مسیحیت]] از ایثار [[حضرت مسیح]]{{ع}} در به [[صلیب]] کشیده‌شدن سخن به میان آمده است و پاره‌ای از [[تفاسیر]] متون [[مسیحی]] بر این امر تأکید می‌ورزند که [[مرگ]] حضرت مسیح{{ع}} ایثاری برای پاک‌کردن [[گناهان]] [[مردم]] بوده است<ref>هینلز، جان. ر، راهنمای ادیان زنده، ج۱، ص۲۶۳.</ref>. برخی بر این باورند که ویژگی ایثار جایگاه مهمی در [[رشد]] و [[شکوفایی]] [[جوامع]] و [[تمدن‌ها]] داشته است؛ چنانکه منشأ ظهور [[دولت‌ها]] و تمدن‌ها در کشورهای مختلف، ایثار و جان‌فشانی‌های افراد بر پایه اصول و عقایدی است که به آن [[اعتقاد]] [[راسخ]] دارند؛ اما اگر این [[اعتقادات]] و مقاصد [[ضعیف]] باشد، از مرگ می‌ترسند و به [[شکست]] و [[خواری]] دچار می‌شوند<ref>ابن خلدون، عبدالرحمن بن محمد، تاریخ ابن خلدون، ج۱، ص۱۹۷ – ۱۹۹.</ref>. بخشی از ظهور [[تمدن]] [[عظیم]] [[اسلامی]] نیز به دلیل [[روحیه]] والای [[مسلمانان]]، به ویژه ایثار و [[فداکاری]] آنان بوده است<ref>مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۱۴، ص۳۴۱ – ۳۴۲.</ref>. در [[صدر اسلام]] نیز، [[قدرت]] [[تحمل]] و ایثار [[مسلمین]] در [[شعب ابی‌طالب]]<ref>ابن اثیر، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۸۷ – ۹۰.</ref> و مقدّم داشتن [[مهاجرین]] توسط [[انصار]] در [[مدینه]]<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۹، ص۲۰۶.</ref> نقش مؤثری در رشد و [[بالندگی]] [[اسلام]] داشته است.


پیش از اسلام این مفهوم برای مردم شبه جزیره مفهومی شناخته شده بود<ref>علی، جواد، المفصل فی تاریخ العرب قبل الاسلام، ج۴، ص۵۷۵ – ۵۸۴.</ref>. [[قرآن کریم]] با [[تأیید]] این [[رفتار نیک]] و به‌کارگیری آن در [[آموزه‌های دینی]]، به تکمیل آن پرداخته است<ref>بقره/ ۱۷۷؛ حشر/ ۹.</ref>. [[روایات]] فراوانی نیز این موضوع را بیان و بر اهمیت و [[ارزش]] آن تأکید کرده و در برخی کتب [[روایی]] نیز بابی بر آن اختصاص داده شده است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۴، ص۱۸؛ حرّعاملی، محمدبن حسن، تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ج۹، ص۴۲۹.</ref>. در [[روایات]] از [[ایثار]] به عنوان نهایت [[احسان]] و [[بهترین عبادت]] و روش و [[خلق و خوی]] [[نیکان]] یاد شده است<ref>آمدی، عبدالواحد، تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص۳۹۵ – ۳۹۶.</ref>. علمای [[اخلاق]]، کمتر به صورت مستقل به این موضوع پرداخته‌اند، بلکه در بیشتر منابع [[اخلاقی]]، تنها در ضمن بحث‌هایی نظیر [[زهد]]، [[جود]] و [[سخاوت]] از آن سخن گفته‌اند<ref>ابن مسکویه، احمد، تهذیب الاخلاق و تطهیرالاعراق، ص۱۰۴؛ فیض کاشانی، ملامحسن، المحجة البیضاء فی تهذیب الأحیاء، ج۶، ص۷۹ - ۸۲؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲.</ref>؛ اما [[اهل معرفت]] به این موضوع توجهی ویژه کرده‌اند و در آثار [[عرفانی]] باب مستقلی برای آن گشوده‌اند؛ چنان‌که [[خواجه]] عبدالله [[انصاری]] ایثار را یکی از [[مقامات]] عرفانی می‌شمرد<ref>ص۷۵ – ۷۶.</ref>، [[صوفیه]] نیز یکی از ارکان تصوف را ایثار می‌دانند<ref>کلاباذی، محمد بن ابراهیم، کتاب التعرف، ص۹۰.</ref>.
پیش از اسلام این مفهوم برای مردم شبه جزیره مفهومی شناخته شده بود<ref>علی، جواد، المفصل فی تاریخ العرب قبل الاسلام، ج۴، ص۵۷۵ – ۵۸۴.</ref>. [[قرآن کریم]] با [[تأیید]] این [[رفتار نیک]] و به‌کارگیری آن در [[آموزه‌های دینی]]، به تکمیل آن پرداخته است<ref>بقره/ ۱۷۷؛ حشر/ ۹.</ref>. [[روایات]] فراوانی نیز این موضوع را بیان و بر اهمیت و [[ارزش]] آن تأکید کرده و در برخی کتب [[روایی]] نیز بابی بر آن اختصاص داده شده است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۴، ص۱۸؛ حرّعاملی، محمد بن حسن، تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ج۹، ص۴۲۹.</ref>. در [[روایات]] از [[ایثار]] به عنوان نهایت [[احسان]] و [[بهترین عبادت]] و روش و [[خلق و خوی]] [[نیکان]] یاد شده است<ref>آمدی، عبدالواحد، تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص۳۹۵ – ۳۹۶.</ref>. علمای [[اخلاق]]، کمتر به صورت مستقل به این موضوع پرداخته‌اند، بلکه در بیشتر منابع [[اخلاقی]]، تنها در ضمن بحث‌هایی نظیر [[زهد]]، [[جود]] و [[سخاوت]] از آن سخن گفته‌اند<ref>ابن مسکویه، احمد، تهذیب الاخلاق و تطهیرالاعراق، ص۱۰۴؛ فیض کاشانی، ملامحسن، المحجة البیضاء فی تهذیب الأحیاء، ج۶، ص۷۹ - ۸۲؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲.</ref>؛ اما [[اهل معرفت]] به این موضوع توجهی ویژه کرده‌اند و در آثار [[عرفانی]] باب مستقلی برای آن گشوده‌اند؛ چنان‌که [[خواجه]] عبدالله [[انصاری]] ایثار را یکی از [[مقامات]] عرفانی می‌شمرد<ref>ص۷۵ – ۷۶.</ref>، [[صوفیه]] نیز یکی از ارکان تصوف را ایثار می‌دانند<ref>کلاباذی، محمد بن ابراهیم، کتاب التعرف، ص۹۰.</ref>.


[[امام خمینی]] در کتاب‌های اخلاقی خود، مستقل به این مسئله نپرداخته و تنها ذیل موضوعاتی، مانند [[صدقه]] و [[انفاق]] از آن سخن گفته است<ref>چهل حدیث، ص۴۹۲.</ref>؛ اما در سخنرانی‌های خود بحث‌های فراوانی درباره ایثار و [[فداکاری]] مطرح کرده است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۴، ص۳۱۱؛ ج۱۲، ص۳۸۷؛ ج۱۶، ص۱۹۶ - ۱۹۹.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۶.</ref>
[[امام خمینی]] در کتاب‌های اخلاقی خود، مستقل به این مسئله نپرداخته و تنها ذیل موضوعاتی، مانند [[صدقه]] و [[انفاق]] از آن سخن گفته است<ref>چهل حدیث، ص۴۹۲.</ref>؛ اما در سخنرانی‌های خود بحث‌های فراوانی درباره ایثار و [[فداکاری]] مطرح کرده است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۴، ص۳۱۱؛ ج۱۲، ص۳۸۷؛ ج۱۶، ص۱۹۶ - ۱۹۹.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۶.</ref>


==[[حقیقت]] و منشأ==
== [[حقیقت]] و منشأ ==
برخی علمای اخلاق ایثار را فضیلتی [[نفسانی]] دانسته‌اند که [[انسان]] با آن نه تنها از برخی نیازهایش چشم می‌پوشد، بلکه به [[نیازمندان]] نیز [[بذل و بخشش]] می‌کند<ref>ابن مسکویه، احمد، تهذیب الاخلاق و تطهیرالاعراق، ص۱۰۴.</ref>. سخاوت از اخلاق [[انبیا]]{{عم}}<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۲۵.</ref> و ایثار بالاترین درجه آن است<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۷؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲.</ref>. اهل معرفت ایثار را از ارکان<ref>مستملی بخاری، اسماعیل بن محمد، شرح التعرف لمذهب التصوف، ج۳، ص۱۱۶۷.</ref> و [[آداب]] تصوف<ref>سلمی، محمدبن حسین، تسعة کتب فی اصول التصوف والزهد، ص۲۵۱.</ref> شمرده و آن را منبع [[رشد]] درخت [[محبت]] می‌دانند که با ایثار و انفاق آبیاری می‌شود<ref>ابونعیم اصفهانی، احمد بن عبدالله، حلیة الأولیاء و طبقات الاصفیاء، ج۱۰، ص۲۱۴.</ref>. به [[باور]] ایشان [[ایثار]] [[خُلق]] و [[رفتار]] پسندیده‌ای در [[سلوک]] است که اگر [[ملکه]] نفس شده باشد و ایثارکننده به آسانی و از روی علاقه به این کار [[اقدام]] کند، نیکوست<ref>انصاری، خواجه عبدالله، منازل السائرین، ص۷۵؛ کاشانی، شرح منازل، ص۳۸۶.</ref>. برخی [[اهل معرفت]]، منشأ ایثار را متّصف شدن [[بنده]] به [[اسمای الهی]] می‌دانند<ref>ابن عربی، محی الدین، الفتوحات المکیه، ج۲، ص۱۷۹.</ref>.
برخی علمای اخلاق ایثار را فضیلتی [[نفسانی]] دانسته‌اند که [[انسان]] با آن نه تنها از برخی نیازهایش چشم می‌پوشد، بلکه به [[نیازمندان]] نیز [[بذل و بخشش]] می‌کند<ref>ابن مسکویه، احمد، تهذیب الاخلاق و تطهیرالاعراق، ص۱۰۴.</ref>. سخاوت از اخلاق [[انبیا]]{{عم}}<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۲۵.</ref> و ایثار بالاترین درجه آن است<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۷؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲.</ref>. اهل معرفت ایثار را از ارکان<ref>مستملی بخاری، اسماعیل بن محمد، شرح التعرف لمذهب التصوف، ج۳، ص۱۱۶۷.</ref> و [[آداب]] تصوف<ref>سلمی، محمد بن حسین، تسعة کتب فی اصول التصوف والزهد، ص۲۵۱.</ref> شمرده و آن را منبع [[رشد]] درخت [[محبت]] می‌دانند که با ایثار و انفاق آبیاری می‌شود<ref>ابونعیم اصفهانی، احمد بن عبدالله، حلیة الأولیاء و طبقات الاصفیاء، ج۱۰، ص۲۱۴.</ref>. به [[باور]] ایشان [[ایثار]] [[خُلق]] و [[رفتار]] پسندیده‌ای در [[سلوک]] است که اگر [[ملکه]] نفس شده باشد و ایثارکننده به آسانی و از روی علاقه به این کار [[اقدام]] کند، نیکوست<ref>انصاری، خواجه عبدالله، منازل السائرین، ص۷۵؛ کاشانی، شرح منازل، ص۳۸۶.</ref>. برخی [[اهل معرفت]]، منشأ ایثار را متّصف شدن [[بنده]] به [[اسمای الهی]] می‌دانند<ref>ابن عربی، محی الدین، الفتوحات المکیه، ج۲، ص۱۷۹.</ref>.


[[امام خمینی]] نفسانیت و انانیت را در [[حقیقت]] ایثار دخیل می‌داند و باور دارد ایثار در جایی است که ایثارگر، خود و عمل خود را [[مشاهده]] کند؛ اما اگر خود را نبیند و تنها [[خدا]] را ببیند، این ایثار نیست بلکه بالاتر است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۹، ص۴۹.</ref>. ایشان [[اسلام]] را عامل تحرک و [[جانفشانی]] می‌داند و بر این باور است که [[اعتقاد]] به وجود [[عالم آخرت]] و [[بهشت]] سبب جانفشانی‌های [[صدر اسلام]] و آنچه در [[ایران]] پیدا شد، بوده است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۱، ص۱۸۲ – ۱۸۳.</ref>. ایشان متحول شدن<ref>همان، ج۱۳، ص۴۴۰.</ref> و دست‌برداشتن از [[حجاب]] خودیت و مشاهده [[جمال الهی]] را زمینه‌ساز ایثار معرفی می‌کند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۸، ص۳۳۳ - ۳۳۴.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۷.</ref>
[[امام خمینی]] نفسانیت و انانیت را در [[حقیقت]] ایثار دخیل می‌داند و باور دارد ایثار در جایی است که ایثارگر، خود و عمل خود را [[مشاهده]] کند؛ اما اگر خود را نبیند و تنها [[خدا]] را ببیند، این ایثار نیست بلکه بالاتر است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۹، ص۴۹.</ref>. ایشان [[اسلام]] را عامل تحرک و [[جانفشانی]] می‌داند و بر این باور است که [[اعتقاد]] به وجود [[عالم آخرت]] و [[بهشت]] سبب جانفشانی‌های [[صدر اسلام]] و آنچه در [[ایران]] پیدا شد، بوده است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۱، ص۱۸۲ – ۱۸۳.</ref>. ایشان متحول شدن<ref>همان، ج۱۳، ص۴۴۰.</ref> و دست‌برداشتن از [[حجاب]] خودیت و مشاهده [[جمال الهی]] را زمینه‌ساز ایثار معرفی می‌کند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۸، ص۳۳۳ - ۳۳۴.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۷.</ref>


==مراتب ایثار==
== مراتب ایثار ==
[[قرآن کریم]] به مراتبی از ایثار، مانند ایثار [[مال]]<ref>حشر/ ۹؛ انسان/ ۸.</ref> و ایثار نفس<ref>بقره/، ۲۰۷؛ توبه/ ۱۱۱؛ غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین ج۴، ص۴۹.</ref> اشاره کرده است. [[اندیشمندان اسلامی]] [[بذل جان]] و مال را بالاترین مراتب [[سخاوت]] می‌دانند<ref>فیض کاشانی، ملامحسن، المحجة البیضاء فی تهذیب الأحیاء، ج۱، ص۷۸؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲.</ref>. برخی [[عارفان]] برای ایثار مراتبی برشمرده‌اند که عبارت‌اند از: ۱. ترجیح و [[برگزیدن]] [[خلق]] بر خود، در اموری که [[حرام]] نیست. ۲. مقدّم‌داشتن [[رضای خدا]] بر رضای دیگران، هرچند [[دشواری‌ها]] و ناهمواری‌هایی در پی داشته باشد. ۳. خود را ندیدن و ایثار را از [[خداوند]] دانستن که بالاترین مرتبه ایثار است<ref>انصاری، خواجه عبدالله، منازل السائرین، ص۷۵ - ۷۶.</ref>. برخی، از این مراتب به ایثار [[شریعت]] و ایثار [[طریقت]] و [[ایثار]] [[حقیقت]] تعبیر کرده‌اند<ref>کاشانی، لطائف الإعلام فی اشارات اهل الالهام، ص۱۲۸.</ref>.
[[قرآن کریم]] به مراتبی از ایثار، مانند ایثار [[مال]]<ref>حشر/ ۹؛ انسان/ ۸.</ref> و ایثار نفس<ref>بقره/، ۲۰۷؛ توبه/ ۱۱۱؛ غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین ج۴، ص۴۹.</ref> اشاره کرده است. [[اندیشمندان اسلامی]] [[بذل جان]] و مال را بالاترین مراتب [[سخاوت]] می‌دانند<ref>فیض کاشانی، ملامحسن، المحجة البیضاء فی تهذیب الأحیاء، ج۱، ص۷۸؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲.</ref>. برخی [[عارفان]] برای ایثار مراتبی برشمرده‌اند که عبارت‌اند از: ۱. ترجیح و [[برگزیدن]] [[خلق]] بر خود، در اموری که [[حرام]] نیست. ۲. مقدّم‌داشتن [[رضای خدا]] بر رضای دیگران، هرچند [[دشواری‌ها]] و ناهمواری‌هایی در پی داشته باشد. ۳. خود را ندیدن و ایثار را از [[خداوند]] دانستن که بالاترین مرتبه ایثار است<ref>انصاری، خواجه عبدالله، منازل السائرین، ص۷۵ - ۷۶.</ref>. برخی، از این مراتب به ایثار [[شریعت]] و ایثار [[طریقت]] و [[ایثار]] [[حقیقت]] تعبیر کرده‌اند<ref>کاشانی، لطائف الإعلام فی اشارات اهل الالهام، ص۱۲۸.</ref>.


[[امام خمینی]] کمال ایثار را در [[اخلاص]]، [[حضور قلب]] و جهات [[باطنی]] آن می‌داند که برای [[اولیای الهی]] حاصل می‌شود<ref>امام خمینی، سرّالصلاة، ص۱۶؛ امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۱۹۷ – ۱۹۸.</ref>؛ همان‌طور که [[نزول آیه]] {{متن قرآن|وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ}}<ref>«و خوراک را با دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند» سوره انسان، آیه ۸.</ref>؛ در [[مدح]] [[اهل بیت]]{{عم}} به سبب ایثار چند قرص نان نبوده، بلکه جهات باطنی و [[نورانی]] عمل در نظر بوده است<ref>امام خمینی، سرّالصلاة، ص۱۶.</ref>. ایشان ایثار در [[راه خدا]] همراه با اخلاص را آن‌چنان [[ارزشمند]] می‌داند که حتی در ترازوی عالم سنجیدنی نیست و تنها نزد [[خداوند متعال]] سنجیده می‌شود<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۱۹۸.</ref>. ایشان ایثار [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} و [[پیامبر اسلام]]{{صل}} در فداکردن ثمره وجودشان را نهایت ایثار و [[فداکاری]] دانسته و [[باور]] دارد مراتب فداکاری به سبب تفاوت [[معرفت]] افراد متفاوت است و هر چه معرفت [[انسان]] بیشتر باشد، مرتبه فداکاری او بالاتر خواهد بود<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۸، ص۱۲۱.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۷.</ref>
[[امام خمینی]] کمال ایثار را در [[اخلاص]]، [[حضور قلب]] و جهات [[باطنی]] آن می‌داند که برای [[اولیای الهی]] حاصل می‌شود<ref>امام خمینی، سرّالصلاة، ص۱۶؛ امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۱۹۷ – ۱۹۸.</ref>؛ همان‌طور که [[نزول آیه]] {{متن قرآن|وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ}}<ref>«و خوراک را با دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند» سوره انسان، آیه ۸.</ref>؛ در [[مدح]] [[اهل بیت]]{{عم}} به سبب ایثار چند قرص نان نبوده، بلکه جهات باطنی و [[نورانی]] عمل در نظر بوده است<ref>امام خمینی، سرّالصلاة، ص۱۶.</ref>. ایشان ایثار در [[راه خدا]] همراه با اخلاص را آن‌چنان [[ارزشمند]] می‌داند که حتی در ترازوی عالم سنجیدنی نیست و تنها نزد [[خداوند متعال]] سنجیده می‌شود<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۱۹۸.</ref>. ایشان ایثار [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} و [[پیامبر اسلام]]{{صل}} در فداکردن ثمره وجودشان را نهایت ایثار و [[فداکاری]] دانسته و [[باور]] دارد مراتب فداکاری به سبب تفاوت [[معرفت]] افراد متفاوت است و هر چه معرفت [[انسان]] بیشتر باشد، مرتبه فداکاری او بالاتر خواهد بود<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۸، ص۱۲۱.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۷.</ref>


==ثمره‌ها و آفات==
== ثمره‌ها و آفات ==
در [[روایات]] برای ایثار آثاری، مانند به دست آوردن [[قلوب]] دیگران و رسیدن به مرتبه [[مروت]] بیان شده است<ref>آمدی، عبدالواحد، تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص۳۹۶.</ref>. [[اهل معرفت]]، ایثار را سبب و علامت [[محبت]] و [[معرفت الهی]] می‌دانند<ref>تستری، سهل بن عبدالله، تفسیر التستری، تحقیق باسل عیون السود، ص۱۶۷؛ مکی، ابوطالب محمد بن علی، قوت القلوب فی معاملة المحبوب، ج۲، ص۹۰.</ref>. امام خمینی باور دارد اگر انسان به واسطه [[صدقه دادن]] و ایثار دیگران بر نفس خویش بتواند علاقه‌مندی و محبت به [[مال]] را از میان ببرد یا کم کند، ماده [[فساد]] را در وجود خودش از میان برده و راه به دست آوردن [[معارف]] و [[انقطاع]] به [[عالم غیب]] و [[ملکوت]] و تحصیل [[ملکات فاضله]] را بر خود گشوده است<ref>چهل حدیث، ص۴۹۲.</ref>. ایشان [[روحیه]] [[ایثارگری]] را مقدمه‌ای بر این می‌داند که انسان قابلیت [[خدمت]] کردن به [[اسلام]] را پیدا کند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۹، ص۵۰.</ref>. همچنین از جمله ثمرهای [[ایثار]] را [[سرافرازی]] و [[روسفیدی]] در پیشگاه [[پروردگار]]، الگوشدن نزد دیگران و [[نجات]] از [[سلطه]] [[مستکبران]] می‌داند<ref>امام خمینی، ج۱۶، ص۲۰۴؛ ج۲۰، ص۲۰۷ و ۲۱۸.</ref>.
در [[روایات]] برای ایثار آثاری، مانند به دست آوردن [[قلوب]] دیگران و رسیدن به مرتبه [[مروت]] بیان شده است<ref>آمدی، عبدالواحد، تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص۳۹۶.</ref>. [[اهل معرفت]]، ایثار را سبب و علامت [[محبت]] و [[معرفت الهی]] می‌دانند<ref>تستری، سهل بن عبدالله، تفسیر التستری، تحقیق باسل عیون السود، ص۱۶۷؛ مکی، ابوطالب محمد بن علی، قوت القلوب فی معاملة المحبوب، ج۲، ص۹۰.</ref>. امام خمینی باور دارد اگر انسان به واسطه [[صدقه دادن]] و ایثار دیگران بر نفس خویش بتواند علاقه‌مندی و محبت به [[مال]] را از میان ببرد یا کم کند، ماده [[فساد]] را در وجود خودش از میان برده و راه به دست آوردن [[معارف]] و [[انقطاع]] به [[عالم غیب]] و [[ملکوت]] و تحصیل [[ملکات فاضله]] را بر خود گشوده است<ref>چهل حدیث، ص۴۹۲.</ref>. ایشان [[روحیه]] [[ایثارگری]] را مقدمه‌ای بر این می‌داند که انسان قابلیت [[خدمت]] کردن به [[اسلام]] را پیدا کند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۹، ص۵۰.</ref>. همچنین از جمله ثمرهای [[ایثار]] را [[سرافرازی]] و [[روسفیدی]] در پیشگاه [[پروردگار]]، الگوشدن نزد دیگران و [[نجات]] از [[سلطه]] [[مستکبران]] می‌داند<ref>امام خمینی، ج۱۶، ص۲۰۴؛ ج۲۰، ص۲۰۷ و ۲۱۸.</ref>.


خط ۳۶: خط ۳۸:


امام خمینی برای ایثار و [[فداکاری]] آفاتی نیز قائل است که مانع از به ثمر نشستن آن است؛ از جمله: ۱. نداشتن [[اخلاص]]: یکی از اموری که عمل را به [[تباهی]] می‌کشاند، انجام دادن عمل برای [[هوای نفس]] و [[شیطان]] است. از این جهت [[ایثار]] و [[فداکاری]] باید برای رضای [[خداوند]] باشد<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۲۰۲.</ref>؛ ۲. [[غرور]]: [[ابتلا]] به غرور سبب می‌شود [[انسان]] به جای [[توکل به خداوند]]، به نیروی خود متکی باشد و از [[کمک‌های غیبی]] [[محروم]] بماند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۲۰۲.</ref> و این یکی از کیدهای شیطان است که انسان را از توجه به خداوند بازمی‌دارد و به [[پیروی از هوا]] و [[شرک خفی]] می‌کشاند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۸، ص۱۴۸.</ref>. ۳. نداشتن [[تحمل]]: یکی از عواملی که سبب می‌شود ایثار و فداکاری‌ها به نتیجه نرسد، نداشتن [[صبر]] در برابر [[مشکلات]] و تخریب‌های [[دشمنان]] است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۵، ص۶۳.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۸.</ref>
امام خمینی برای ایثار و [[فداکاری]] آفاتی نیز قائل است که مانع از به ثمر نشستن آن است؛ از جمله: ۱. نداشتن [[اخلاص]]: یکی از اموری که عمل را به [[تباهی]] می‌کشاند، انجام دادن عمل برای [[هوای نفس]] و [[شیطان]] است. از این جهت [[ایثار]] و [[فداکاری]] باید برای رضای [[خداوند]] باشد<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۲۰۲.</ref>؛ ۲. [[غرور]]: [[ابتلا]] به غرور سبب می‌شود [[انسان]] به جای [[توکل به خداوند]]، به نیروی خود متکی باشد و از [[کمک‌های غیبی]] [[محروم]] بماند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۶، ص۲۰۲.</ref> و این یکی از کیدهای شیطان است که انسان را از توجه به خداوند بازمی‌دارد و به [[پیروی از هوا]] و [[شرک خفی]] می‌کشاند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۸، ص۱۴۸.</ref>. ۳. نداشتن [[تحمل]]: یکی از عواملی که سبب می‌شود ایثار و فداکاری‌ها به نتیجه نرسد، نداشتن [[صبر]] در برابر [[مشکلات]] و تخریب‌های [[دشمنان]] است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۵، ص۶۳.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۸.</ref>
== نمونه‌های ایثار ==
برخی علمای [[اخلاق]] با استناد به بعضی [[آیات]]<ref>حشر/ ۹.</ref> و برخی گزارش‌های [[تاریخی]]، نمونه‌های گوناگونی از ایثار در [[زندگی پیامبران]]{{عم}} و [[اولیا]] ذکر کرده‌اند<ref>غزالی، ابوحامد، احیاء علوم الدین، ج۱۰، ص۴۸؛ نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۲ – ۱۲۳.</ref>: همانند ایثار [[حضرت علی]]{{ع}} در [[لیلة‌المبیت]] (شب بیتوته) که با [[خوابیدن در بستر پیامبر]]{{صل}}، [[جان]] آن [[حضرت]] را بر جان خود مقدّم داشت<ref>نراقی، ملامهدی، جامع السعادات، ج۲، ص۱۲۳.</ref> و [[ایثار اهل بیت]]{{عم}} در [[اطعام]] افطاری در سه [[روز]] پیاپی به [[فقیر]] و [[یتیم]] و [[اسیر]] که [[سبب نزول]] [[سوره انسان]] شد<ref>زمخشری، محمود، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل وعیون الأقاویل فی وجوه التأویل، ج۴، ص۶۷۰؛ طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲۰، ص۱۳۲.</ref>؛ همچنین ایثار [[مالی]] [[حضرت خدیجه]]{{س}} که سبب شد [[فقر]] و [[تنگدستی]] [[مسلمانان]] را از پای در نیاورد<ref>مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۱۶، ص۱۸۱.</ref>.
[[امام خمینی]] نیز [[عید قربان]] را نماد ایثار و فداکاری در [[اسلام]] و [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} را بنیانگذار آن می‌داند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۹، ص۴۸ – ۴۹.</ref> و بر این [[باور]] است که قربانی‌کردن اسماعیل{{ع}} در [[راه خدا]] به دست پدرش، [[ابراهیم]]{{ع}}، پیش از آنکه جنبه [[توحیدی]] و [[عبادی]] داشته باشد، عبادتی با جنبه‌های [[سیاسی]] و ارزش‌های [[اجتماعی]] است؛ زیرا به معنای فداکردن عزیزان خویش در راه [[خداوند]] است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۸، ص۸۶.</ref> و ثمره آن برپایی [[دین خدا]] و [[نظام]] [[عدل و داد]] است. به [[باور]] ایشان، ابراهیم{{ع}} به همه [[دینداران]] آموخت که [[مکه]] و [[منا]] [[قربانگاه]] [[عاشقان]] و محل نشر [[توحید]] و [[نفی شرک]] است و [[دلبستگی]] به [[جان]] و عزیزان از مصادیق [[شرک]] به شمار می‌آید و لازم است در این مکان [[عظیم]]، [[ایثار]]، [[فداکاری]] و [[از خودگذشتگی]] در راه [[حق]] و [[اقامه عدل]] [[الهی]] و کوتاه کردن دست [[مشرکان]] [[زمان]] به جهانیان [[ابلاغ]] شود؛ البته به باور ایشان کار ابراهیم{{ع}} و اسماعیل{{ع}} که در نگاه عرف، ایثار و کمال بزرگی است، برای آنان معنای دیگری دارد؛ زیرا ایثار در جایی است که نفسانیت و خودیت [[انسان]] باقی باشد و ایثارکننده، خود و عمل ایثار و شخصی را که برای او ایثار می‌کند، ببیند؛ اما آنان خود را نمی‌بینند تا ایثاری کرده باشند. دیدن خود و عمل خود و دیدن دیگری به جز [[حق تعالی]] در نگاه بزرگان [[معرفت]] و [[اولیای خدا]] شرک است<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۹، ص۴۹.</ref>. نمونه روشن دیگر ایثار، [[شهادت]] [[سیدالشهدا]]{{ع}} است که با ایثار [[خون]] خود و عزیزانش، [[اسلام]] و [[عدالت]] را [[نجات]] داد و دستگاه [[بنی‌امیه]] را نابود کرد<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۵، ص۲۸۳.</ref>. به باور [[امام خمینی]]، [[الهام]] گرفتن از [[ایثارگری]] و [[شهادت امام علی]]{{ع}} و [[امام حسین]]{{ع}} و [[روز عاشورا]] سبب شد [[مردم]] [[قیام]] کنند و خود را ادامه‌دهنده آن راه بدانند و در نتیجه از ایثار و شهادت در راه [[انقلاب]] به هیچ‌وجه، هراسی به [[دل]] راه ندهند و حتی مشتاقانه به سوی آن گام بردارند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۲۰، ص۱۹۷ – ۱۹۹.</ref>. همان‌گونه که در [[جنگ]] تحمیلی هشت ساله [[عراق]] علیه [[ایران]]، مفهوم ایثار و [[شهادت]] در میان [[رزمندگان]] بسیار [[مقدس]] و [[الهی]] شد. [[امام خمینی]] [[باور]] داشت در حوادث پس از [[پیروزی انقلاب]]، گروه‌های فراوانی با [[ایثار]] و [[فداکاری]] و [[شهادت‌طلبی]]، [[کشور]] را بیمه کردند که مصداق کامل آن بسیجیان‌اند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۲۱، ص۱۹۴.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[ایثار - گرامی (مقاله)| مقاله «ایثار»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۰۹.</ref>


== منابع ==
== منابع ==
خط ۴۴: خط ۵۱:
== پانویس ==
== پانویس ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}
[[رده:ایثار]]
[[رده:مدخل‌های تلخیص شده]]
۲۴٬۴۶۴

ویرایش