اذان در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

به قول مشهور، جمله {{متن حدیث|أَشْهَدُ أَنَّ عَلیَّاً وَلیُّ اللّه}} جزء اذان نیست، لیکن از آنجا که [[شهادت به توحید]] و [[نبوّت]] جدا از [[شهادت به ولایت]] نیست، و امروزه [[شعار]] [[شیعه]] امامی گردیده است جهت [[حفظ]] این شعار و [[تبلیغ ولایت]] و نیز محتوا بخشیدن به شهادت به توحید و نبوّت، مطلوب و [[مستحب]] است که بعد از جمله {{متن حدیث|أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللّه‌}} [[شهادت]] به [[ولایت امیرالمؤمنین]] و سایر [[اهل بیت]]{{عم}} نیز گفته شود.<ref>العروة الوثقی، ج ۱، ص۶۰۲؛ مستند العروة (الصلاة)، ج ۲، ص۲۸۷ ـ ۲۸۸؛ الأنوار الإلهیة، ص۱۱۰ ـ ۱۱۱</ref>

بحثی در [[مشروعیّت]] اذان برای نمازهای یومیّه، اعم از ادا و [[قضا]] نیست، لیکن در [[وجوب]] و [[استحباب]] آن [[اختلاف]] است. بیشتر [[فقها]] قائل به استحباب آنند. اذان برای غیر نمازهای [[واجب]] یومیّه از دیگر نمازهای واجب و مستحب، مشروعیّت ندارد.

در اینکه سقوط در موارد یاد شده به نحو عزیمت است یا [[رخصت]] در ترک آن، [[اختلاف]] است. بنابر قول اوّل، اذان گفتن به قصد [[استحباب]] در آن موارد جایز نیست؛ لیکن به قصد [[رجا]] جایز است. سقوط به نحو رخصت در ترک در مورد اوّل به مشهور نسبت داده شده است.<ref>مستمسک العروة، ج۵، ص۵۵۹ ـ ۵۶۲</ref>

به قول مشهور، گرفتن مزد بر اذان حرام است، لیکن پرداخت [[حقوق]] از [[بیت المال]] به اذان گو جایز است <ref>جواهر الکلام، ج ۹، ص۷۱ ـ ۷۲.</ref>.<ref> [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۲، صفحه ۳۵۵ - ۳۵۷.</ref>