(۱۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱:
خط ۱:
{{خرد}}
#تغییر_مسیر [[سکوت امام علی]]
{{امامت}}
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[سکوت ۲۵ ساله در قرآن]] | [[سکوت ۲۵ ساله در حدیث]] | [[سکوت ۲۵ ساله در کلام اسلامی]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[سکوت ۲۵ ساله (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
'''سکوت ۲۵ ساله''' [[امام علی|امیر المؤمنین]]{{ع}} پس از غصب شدن [[خلافت]]، موضع ستیزجویانه و مخاصمت‌آمیز با خلفا نگرفت و به خاطر حفظ وحدت امت [[اسلام]] و جلوگیری از خطر فروپاشی امّت و اساس دین و سیطرۀ دشمنان، دم فروبست و دوران ۲۵ سالۀ صبر و سکوت و خانه نشینی را تحمّل کرد، آنچنان‌که خار در چشم و استخوان در گلو مانده باشد.<ref>نهج البلاغه خطبه ۳ شقشیه</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص:۳۱۳.</ref>.
==مقدمه==
*البته تعبیر سکوت و سازش چندان دقیق نیست. آن حضرت برای اثبات حقانیّت خود، بارها با دیگران احتجاج کرد و نسبت به خلاف‌های خلفای سه‌گانه، برخوردی انتقادآمیز و نصیحت‌گرانه داشت و از امر به معروف و نهی از منکر فروگذار نمی‌کرد، تا جایی که گاهی حضور آن حضرت، بخصوص در دوران [[عثمان]] برای حکومت قابل تحمّل نبود و از او می‌خواستند که در مدینه نباشد. آنچه مسلّم است، برای گرفتن حقّ خود از غاصبان، دست به شمشیر نبرد و بر سر قدرت و خلافت با آنان درگیر نشد و کوتاه آمد، یکی به خاطر حفظ و بقای اسلام، دیگری برای حفظ وحدت. در جایی فرموده است: اگر بیم تفرقۀ امّت و نابود شدن اساس [[اسلام]] نبود، وضع و موضع دیگری داشتیم {{عربی|و أیم اللّه لو لا مخافة الفرقة بین المسلمین و أن یعود الکفر و یبور الدّین لکنّا علی غیر ما کنّا لهم علیه}}،<ref>شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید ج ۱ ص۳۰۷</ref> که اشاره به هردو انگیزه برای ترک منازعه با غاصبان [[خلافت]] دارد. آنچه هم نقل شده که در پاسخ به استمداد [[فاطمه زهرا|حضرت زهرا]]{{عم}} از وی در مورد غصب فدک و ظلم به [[فاطمه زهرا|حضرت زهرا]]{{عم}}، فرمود: اگر دوست داری این صدای اذان و فریاد [[توحید]] خاموش شود، اقدام کنم،<ref>سیری در نهج البلاغه ص۱۸۴</ref> اشاره به سیاست صبر و سکوت برای حفظ دین است. [[امام باقر]]{{ع}} نیز دربارۀ آن می‌فرماید: مردم که آن کارها را کرده و با [[ابوبکر]] [[بیعت]] کردند، چیزی مانع نشد که [[امام علی|علی]]{{ع}} مردم را به خود فراخواند جز اینکه مراعات مردم را کند، چون بیم آن داشت که از [[اسلام]] برگردند و بت‌پرستی شوند و [[شهادت]] بر [[توحید]] و [[رسالت]] را کنار بگذارند. برای آن حضرت، اینکه بر آن حال باقی بمانند بهتر از آن بود که از [[اسلام]] برگردند... {{عربی|و کان الأحبّ إلیه أن یقرّهم علی ما صنعوا من أن یرتدّوا عن الإسلام}}<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص:۳۱۳.</ref>
