فرهنگ جاهلی: تفاوت میان نسخه‌ها

۵٬۲۳۵ بایت اضافه‌شده ،  ‏۱۸ مهٔ ۲۰۲۴
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = جاهلیت
| عنوان مدخل  =
| مداخل مرتبط = [[فرهنگ جاهلی در فقه سیاسی]]
| پرسش مرتبط  =
}}
== مقدمه ==
== مقدمه ==
در [[کتب اربعه]] موارد متعددی از مسائل [[فرهنگی]] [[عصر جاهلیت]] مطرح شده که [[اسلام]] آنها را [[اصلاح]] کرده است. آنان برای [[زنان]] در زمینه‌های مختلف [[ارزش]] قایل نبودند و سنت‌های آنان به [[ضرر]] زنان و بر خلاف [[عقل]] و [[منطق]] بود. اسلام بسیاری از این [[رسوم]] و [[آداب]] و [[سنت‌های جاهلی]] را دگرگون ساخت. برابر روایتی، در [[دوران جاهلیت]] زنان چیزی به [[ارث]] نمی‌بردند؛ اما اسلام برای زنان در ارث سهم قرار داد<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۷، ص۷۵؛ شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۹، ص۲۶۸.</ref>. در [[جاهلیت]] [[فحشا]] رسمی بود و زنان فاحشه پرچمی بر سردر خانه‌های خود قرار می‌دادند. اسلام با آن [[مبارزه]] کرد و فحشا را در هر شکل و [[شمایل]] آن [[ممنوع]] ساخت. یکی از [[آداب و رسوم]] جاهلیت این بود که مردی که از [[دنیا]] می‌رفت و زنی داشت، پسر وی که از [[همسر]] دیگرش بود، با او [[ازدواج]] می‌کرد، اما اسلام این رسم را ممنوع کرد<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۶، ص۴۰۶.</ref>.
همان گونه که از عنوان [[جاهلیت]] به دست می‌آید، [[فرهنگ جاهلیت]] فاقد [[روح]] [[تفکّر]] بود و عمدتاً بر اساس مشتی [[آداب]] و عادات متعصّبانه شکل گرفته بود. در آن محیط تنها چیزی که به آن اهمیت داده نمی‌شد [[علم]]، [[اندیشه]] و [[آگاهی]] بود و معیار ارزش‌های حیاتی آنها چیزی جز [[زور]]، [[شمشیر]]، نیزه، زبان چرب و نرم، [[شعر]] و [[خطابه]]، [[جنگ]] و [[خونریزی]] و [[انتقام]] و [[ارزش]] نهادن به [[حسب و نسب]] نبود. [[زندگی]]، [[رفتار]]، حرکات فردی و [[اجتماعی]] آن‎ها ناشی از [[جهل]] بوده است<ref>محمد بن احمد قرطبی، البدایة المجتهد و النهایة المقصد، ج۲، ص۱۹۰.</ref>.
از جملۀ [[اعمال]] جاهلیت کشتن [[دختران]] بود تا مبادا به [[اسارت]] گرفته شوند؛ چراکه آن را ننگی برای خود می‌دانستند<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص۱۶۲.</ref>؛ اما اسلام آن را اصلاح کرد و زنان [[مسلمان]] محترم بودند و [[فرزندان رسول خدا]]{{صل}} همه دختر بودند و [[حضرت]] برای آنان، به ویژه زهرا{{س}}، [[احترام]] خاصی قایل بود.
 
از جملۀ این رسوبات [[جاهلی]] این بود که اشراف خود را از دیگران [[برتر]] می‌دانستند و به دیگران (غیر اشراف) [[زن]] نمی‌دادند. [[رسول خدا]]{{صل}} [[مسلمانان]] را کفو یکدیگر معرفی کرد و [[جوانی]] به نام جویبر را برای [[خواستگاری]] دختری به نام ذَلفا نزد پدرش که از بزرگان و [[ثروتمندان]] بود فرستاد<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص۳۴۰.</ref>. برخی از [[تفکرات]] تفاخرآمیز جاهلی در دوران [[اسلامی]] هم وجود داشت. [[امام سجاد]]{{ع}} با کنیزی ازدواج کرد. [[عبدالملک مروان]]، [[خلیفه]] وقت، در نامه‌ای حضرت را [[توبیخ]] کرد. [[امام]] [[تفکر]] وی را [[نادرست]] و بر اساس [[دوران جاهلیت]] دانست و افزود [[رسول خدا]]{{صل}} برای غلامش [[زن]] گرفت و با کنیزش [[ازدواج]] کرد<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص۳۴۶.</ref>. در [[نقلی]] این موضوع به گونه‌ای دیگر آمده<ref>شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۷، ص۳۹۷.</ref> و طبق آن، [[حضرت]] [[سرزنش]] وی را از [[اعمال]] [[جاهلی]] دانست. در خبری [[امام باقر]]{{ع}} بیان می‌کند که [[زید بن ثابت]] در امور [[فرایض]] و [[ارث]] طبق [[حکم جاهلیت]] نظر داده است<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۷، ص۴۰۷.</ref>. این مطلب نشان می‌دهد که [[امامان]] نیز در مواردی به [[اصلاح]] [[آداب]] [[جاهلیت]] می‌پرداختند»<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیره فرهنگی و اجتماعی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|سیره فرهنگی و اجتماعی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۵۴.</ref>
عاملی که نقش اساسی در ایجاد و گسترش [[مفاسد اجتماعی]] در [[عصر بعثت]] داشته است، جهل و [[بی‌سوادی]] وسیع و فراگیر آن دوران بوده است.
 
[[قرآن مجید]] از این موضوع به این صورت یاد می‌کند:
{{متن قرآن|هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ}}<ref>«اوست که در میان نانویسندگان (عرب)، پیامبری از خود آنان برانگیخت که بر ایشان آیاتش را می‌خواند و آنها را پاکیزه می‌گرداند و به آنان کتاب (قرآن) و فرزانگی می‌آموزد و به راستی پیش از آن در گمراهی آشکاری بودند» سوره جمعه، آیه ۲.</ref>..<ref>[[سید صفیه میرحسینی|میرحسینی]] و [[ابراهیم فلاح|فلاح]]، [[شیوه‌های مبارزه پیامبر با فرهنگ جاهلی (کتاب)|شیوه‌های مبارزه پیامبر با فرهنگ جاهلی]]، ص ۳۲.</ref>
 
در ادامه به گوشه‌هایی از فرهنگ جاهلی اشاره می‌شود:


==نخست: [[پندارهای جاهلی|پندارها]] و [[اندیشه‌های جاهلی]] ([[اعتقادات جاهلی|اعتقادات]])==
== نخست: [[پندارهای جاهلی|پندارها]] و [[اندیشه‌های جاهلی]] ([[اعتقادات جاهلی|اعتقادات]]) ==
[[جهل]] و [[خرافه]]، سراسر [[زندگی]] [[اعراب جاهلی]] را فرا گرفته بود که علت آن را می‌‎توان در دوری از [[فرهنگ]] و تمدن‎‌های پیشرفته بررسی کرد.‌ خرافه‎‌های [[جاهلی]] در میان آنان به گونه‎‌ای بود که [[قرآن]] از آن به [[غل و زنجیر]] بر اعضا‎یشان تعبیر می‌‎کند: {{متن قرآن|وَيَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَالْأَغْلَالَ الَّتِي كَانَتْ عَلَيْهِمْ}}<ref>«و بار (تکلیف) های گران و بندهایی را که بر آنها (بسته) بود از آنان برمی‌دارد» سوره اعراف، آیه ۱۵۷.</ref> و برخی از این خرافه‎‌ها عبارت‌اند از: کتک زدن گاو نر برای آب [[نوشیدن]] گاو ماده<ref>ر.ک: شکری آلوسی، محمود، بلوغ الإرب فی معرفة احوال العرب، ج۲، ص۳۰۳.</ref>‌؛ داغ کردن شتر نر سالم موقع مریض شدن شتر ماده‌ و...<ref>ر.ک: شکری آلوسی، محمود، بلوغ الإرب فی معرفة احوال العرب، ج۲، ص۳۰۳ـ۳۶۷.</ref>. [[امام علی]]{{ع}} در مورد [[فرهنگ جاهلی]] [[عرب]] می‌‌فرماید: «[[خداوند]]، [[محمد]]{{صل}} را [[مبعوث]] داشت که [[بیم]] دهندۀ جهانیان باشد و [[امین وحی]] او و شما ای [[جماعت]] عرب‎‌ها، پیش از آن، بدترین [[آیین]] را داشتید و در بدترین مکان‎‌ها به سر می‌‌بردید و در زمین‎‌های سنگلاخ و ناهموار [[زندگی]] می‌‌کردید و با مار‎های سخت و کرّ (مارهای فاقد [[شنوایی]] که از هیچ چیز نمی‌ترسیدند و خطرشان بسیار زیاد بود) همخانه بودید. آبی تیره و ناگوار می‌‌نوشید‎ید و طعامی درشت و [[خشن]](غذاهایی بسیار ناگوار) می‌‌خوردید و [[خون]] یکدیگر می‌‌ریختید و پیوند [[خویشاوندی]] خویش را پیوسته [[قطع]] می‌‌کردید. بتان در میان شما برپا بودند و خود غرقه [[گناه]] بودید»<ref>{{متن حدیث|إِنَّ اللَّهَ [تَعَالَی] بَعَثَ مُحَمَّداً{{صل}} نَذِیراً لِلْعَالَمِینَ وَ أَمِیناً عَلَی التَّنْزِیلِ وَ أَنْتُمْ مَعْشَرَ الْعَرَبِ عَلَی شَرِّ دِینٍ وَ فِی شَرِّ دَارٍ، مُنِیخُونَ بَیْنَ حِجَارَةٍ خُشْنٍ وَ حَیَّاتٍ صُمٍّ تَشْرَبُونَ الْکَدِرَ وَ تَأْکُلُونَ الْجَشِبَ وَ تَسْفِکُونَ دِمَاءَکُمْ وَ تَقْطَعُونَ أَرْحَامَکُمْ، الْأَصْنَامُ فِیکُمْ مَنْصُوبَةٌ وَ الْآثَامُ بِکُمْ مَعْصُوبَةٌ}}؛ نهج البلاغه، خطبۀ ۲۶.</ref>.<ref>ر.ک: دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص ۲۳۹.</ref>
[[جهل]] و [[خرافه]]، سراسر [[زندگی]] [[اعراب جاهلی]] را فرا گرفته بود که علت آن را می‌‎توان در دوری از [[فرهنگ]] و تمدن‎‌های پیشرفته بررسی کرد. ‌ خرافه‎‌های [[جاهلی]] در میان آنان به گونه‎‌ای بود که [[قرآن]] از آن به [[غل و زنجیر]] بر اعضا‎یشان تعبیر می‌‎کند: {{متن قرآن|وَيَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَالْأَغْلَالَ الَّتِي كَانَتْ عَلَيْهِمْ}}<ref>«و بار (تکلیف) های گران و بندهایی را که بر آنها (بسته) بود از آنان برمی‌دارد» سوره اعراف، آیه ۱۵۷.</ref> و برخی از این خرافه‎‌ها عبارت‌اند از: کتک زدن گاو نر برای آب [[نوشیدن]] گاو ماده<ref>ر. ک: شکری آلوسی، محمود، بلوغ الإرب فی معرفة احوال العرب، ج۲، ص۳۰۳.</ref>‌؛ داغ کردن شتر نر سالم موقع مریض شدن شتر ماده‌ و...<ref>ر. ک: شکری آلوسی، محمود، بلوغ الإرب فی معرفة احوال العرب، ج۲، ص۳۰۳ـ۳۶۷.</ref>. [[امام علی]] {{ع}} در مورد فرهنگ جاهلی [[عرب]] می‌‌فرماید: «[[خداوند]]، [[محمد]] {{صل}} را [[مبعوث]] داشت که [[بیم]] دهندۀ جهانیان باشد و [[امین وحی]] او و شما ای [[جماعت]] عرب‎‌ها، پیش از آن، بدترین [[آیین]] را داشتید و در بدترین مکان‎‌ها به سر می‌‌بردید و در زمین‎‌های سنگلاخ و ناهموار [[زندگی]] می‌‌کردید و با مار‎های سخت و کرّ (مارهای فاقد [[شنوایی]] که از هیچ چیز نمی‌ترسیدند و خطرشان بسیار زیاد بود) همخانه بودید. آبی تیره و ناگوار می‌‌نوشید‎ید و طعامی درشت و [[خشن]](غذاهایی بسیار ناگوار) می‌‌خوردید و [[خون]] یکدیگر می‌‌ریختید و پیوند [[خویشاوندی]] خویش را پیوسته [[قطع]] می‌‌کردید. بتان در میان شما برپا بودند و خود غرقه [[گناه]] بودید»<ref>{{متن حدیث|إِنَّ اللَّهَ [تَعَالَی] بَعَثَ مُحَمَّداً {{صل}} نَذِیراً لِلْعَالَمِینَ وَ أَمِیناً عَلَی التَّنْزِیلِ وَ أَنْتُمْ مَعْشَرَ الْعَرَبِ عَلَی شَرِّ دِینٍ وَ فِی شَرِّ دَارٍ، مُنِیخُونَ بَیْنَ حِجَارَةٍ خُشْنٍ وَ حَیَّاتٍ صُمٍّ تَشْرَبُونَ الْکَدِرَ وَ تَأْکُلُونَ الْجَشِبَ وَ تَسْفِکُونَ دِمَاءَکُمْ وَ تَقْطَعُونَ أَرْحَامَکُمْ، الْأَصْنَامُ فِیکُمْ مَنْصُوبَةٌ وَ الْآثَامُ بِکُمْ مَعْصُوبَةٌ}}؛ نهج البلاغه، خطبۀ ۲۶.</ref>.<ref>ر. ک: دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص ۲۳۹.</ref>
خخخخ
===[[علم]] و [[دانش]] در [[عصر جاهلیت]]===
در شبه [[جزیره عربستان]] که عمدۀ ساکنان آن کوچ نشین بودند، سطح سواد نسبت به دیگر مناطق [[پایین‌تر]] بود؛ اما شمار افراد باسواد هر [[شهر]]، [[طایفه]] یا [[قبیله]] نیز قابل توجه بود. از جمله در [[مدینه]] افرادی همچون [[سعد بن عباده]]، حضیر و پسرش اسید، سوید بن [[صامت]]،... که [[لقب]] کامل داشتند و در [[مکه]] نیز افرادی همچون [[علی بن ابی طالب]]، بغیض بن عامر،... و افراد فراوان دیگری که به احناف معروف و از [[پرستش]] [[بت]] سر باز زده بودند، جزء باسوادهای [[مکه]] شمرده شده اند<ref>المفصل، ج ۸، ص ۱۱۲ ـ ۱۴۳؛ مکاتیب الرسول، ج ۱، ص ۱۰۰ ـ ۱۰۱.</ref>. [[عرب پیش از اسلام]] به برخی [[دانش‌ها]] از جمله نسب‌شناسی اهمیت بیشتری می‌‌داد و به عالم آن نسابه می‌‌گفتند. [[عقیل بن ابی طالب]]،<ref>الاستیعاب، ج ۱، ص ۳۳۲، ج ۳، ص ۱۰۷۸؛ ج ۴، ص ۱۶۲۳.</ref>، [[مخرمة بن نوفل]] و [[حویطب بن عبدالعزی]] و... جزء [[نسب]] شناسان معروف بودند<ref>البیان والتبیین، ج ۱، ص ۲۵۹ ـ ۲۶۳.</ref>. در [[تاریخ]] [[جاهلی]] حکمای<ref>حکیم به فرد با تجربه‌ای گفته می‌‌شد که با سخنان، عبارات، داستان‌ها و ضرب المثل‌های خود راه درست را به دیگران می‌‌آموخت و آنان را از خطا می‌‌رهانید.</ref> برجسته‌ای چون [[لقمان]] بود و [[سلیمان]] [[حکیم]] نیز از شخصیت‌های معروف به [[حکمت]] در دوره [[جاهلی]] است<ref>کتاب مقدس، پادشاه اول، ۴: ۳۲؛ دوم تواریخ ۹: ۵ - ۶.</ref>. دربارۀ پزشکان [[عرب]] در دوره [[جاهلی]] اطلاعات فراوانی در [[اختیار]] نیست. [[حارث]] بن کَلَدَه ثقفی<ref>المغازی، ج ۳، ص ۱۱۱۶؛ الاوائل، ابوهلال، ص ۲۲۱؛ العقد الفرید، ج ۸، ص ۸۴.</ref>، ابن ابی رِمثَه تمیمی<ref>الطبقات، ج ۱، ص ۳۲۸؛ سنن ابی داود، ج ۲، ص ۲۹۰.</ref>، ضماد [[ازدی]]<ref>الاستیعاب، ج ۲، ص ۷۵۱؛ اسدالغابه، ج ۳، ص ۴۱.</ref> و فردی [[انصاری]]<ref>انساب الاشراف، ج ۱۰، ص ۴۲۴؛ الطبقات، ج ۳، ص ۲۶۳؛ تاریخ دمشق، ج ۴۴، ص ۴۱۴.</ref> را از پزشکان [[عصر جاهلی]] دانسته‌اند و زنانی نیز چون حمنه دختر جحش (دختر عمه [[پیامبر]])، رفیده [[انصاری]]<ref>الاستیعاب، ج ۴، ص ۱۸۳۸؛ المغازی، ج ۱، ص ۲۴۹؛ الطبقات، ج ۸، ص ۱۹۱.</ref>، ام عطیه [[انصاری]]<ref>الاستیعاب، ج ۴، ص ۱۹۴۷؛ الطبقات، ج ۸، ص ۳۳۳.</ref> و لیلا از قبیلۀ [[غفار]]<ref>الاستیعاب، ج ۴، ص ۱۹۱۰؛ اسدالغابه، ج ۵، ص ۵۴۳.</ref> در نبردهای [[پیامبر]] به مداوای زخمیان می‌‌پرداختند. [[مردمان]] [[جاهلی]] به جابه جایی و [[صعود]] و فرود سیارات ([[نجوم]]) اهمیت می‌‌دادند<ref>ر.ک: اسماعیلی، مهران، مقاله «جاهلیت»، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۹.</ref>.
===[[شرک جاهلی]]===
[[اعراب]] به خاطر همجواری با [[ملل]] مختلف با [[ادیان]] متنوع (از جنوب با [[حبشه]] [[مسیحی]] از [[مغرب]] امپراتوری [[مسیحی]] [[روم]]، از شمال با [[ایران]] [[مجوس]] و در سایر نقاط مثل [[هند]] و [[مصر]] و حضور [[قبایل]] [[یهودی]] در داخل جزیرة‌العرب) به [[بت‌پرستی]] و [[شرک]] روی آورده بودند و [[زندگی]] قبیله‌ای و بیابان‌نشینی آنان با اختلاطی از [[رسوم]] و [[عقاید یهودیت]]، [[مسیحیت]] و [[مجوس]] همراه شده بود<ref>طباطبایی، سیدمحمدحسین، المیزان، ج۴، ص۱۵۱ـ۱۵۳.</ref>.<ref>ر.ک: نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص۲۰۱ـ۲۰۳.</ref> برخی از [[عقاید]] [[اعراب جاهلی]] عبارت‎اند از: (۱): [[تقدیس]] حیوانات؛ (۲): [[اعتقاد]] به مؤثر بودن نیروی پنهانی در بعضی حیوانات، پرندگان، گیاهان و بعضی از مظاهر طبیعی، نظیر [[ستارگان]]، در [[سرنوشت انسان]]؛ (۳): [[بت پرستی]]؛ (۴): [[عدم اعتقاد به معاد]].<ref>ر.ک: میرزایی، عباس، سلطانی مقدم، سعیده، عصر جاهلیت، فرهنگ‎نامۀ تاریخ زندگانی پیامبر اعظم، ج۲، ص۹۱ـ۹۳.</ref>.


==دوم: [[گفتارهای جاهلی|گفتارها]] و [[بیان‌های جاهلی]]==
=== [[علم]] و [[دانش]] در [[عصر جاهلیت]] ===
==سوم: [[رفتارهای جاهلی|رفتارها]] و [[مناسک جاهلی]]==
در [[شبه جزیره عربستان]] که عمدۀ ساکنان آن کوچ نشین بودند، سطح سواد نسبت به دیگر مناطق [[پایین‌تر]] بود؛ اما شمار افراد باسواد هر [[شهر]]، [[طایفه]] یا [[قبیله]] نیز قابل توجه بود. از جمله در [[مدینه]] افرادی همچون [[سعد بن عباده]]، حضیر و پسرش اسید، [[سوید بن صامت]] ... که [[لقب]] کامل داشتند و در [[مکه]] نیز افرادی همچون [[علی بن ابی طالب]]، [[بغیض بن عامر]] ... و افراد فراوان دیگری که به [[احناف]] معروف و از [[پرستش]] [[بت]] سر باز زده بودند، جزء باسوادهای [[مکه]] شمرده شده اند<ref>المفصل، ج ۸، ص ۱۱۲ ـ ۱۴۳؛ مکاتیب الرسول، ج ۱، ص ۱۰۰ ـ ۱۰۱.</ref>. [[عرب پیش از اسلام]] به برخی [[دانش‌ها]] از جمله نسب‌شناسی اهمیت بیشتری می‌‌داد و به عالم آن نسابه می‌‌گفتند. [[عقیل بن ابی طالب]]،<ref>الاستیعاب، ج ۱، ص ۳۳۲، ج ۳، ص ۱۰۷۸؛ ج ۴، ص ۱۶۲۳.</ref>، [[مخرمة بن نوفل]] و [[حویطب بن عبدالعزی]] و... جزء [[نسب‌شناسان]] معروف بودند<ref>البیان والتبیین، ج ۱، ص ۲۵۹ ـ ۲۶۳.</ref>. در [[تاریخ]] [[جاهلی]] حکمای<ref>حکیم به فرد با تجربه‌ای گفته می‌‌شد که با سخنان، عبارات، داستان‌ها و ضرب المثل‌های خود راه درست را به دیگران می‌‌آموخت و آنان را از خطا می‌‌رهانید.</ref> برجسته‌ای چون [[لقمان]] بود و [[سلیمان حکیم]] نیز از شخصیت‌های معروف به [[حکمت]] در دوره [[جاهلی]] است<ref>کتاب مقدس، پادشاه اول، ۴: ۳۲؛ دوم تواریخ ۹: ۵ - ۶.</ref>. دربارۀ پزشکان [[عرب]] در دوره [[جاهلی]] اطلاعات فراوانی در [[اختیار]] نیست. [[حارث بن کلده ثقفی]]<ref>المغازی، ج ۳، ص ۱۱۱۶؛ الاوائل، ابوهلال، ص ۲۲۱؛ العقد الفرید، ج ۸، ص ۸۴.</ref>، [[ابن ابی رمثه تمیمی]]<ref>الطبقات، ج ۱، ص ۳۲۸؛ سنن ابی داود، ج ۲، ص ۲۹۰.</ref>، [[ضماد ازدی]]<ref>الاستیعاب، ج ۲، ص ۷۵۱؛ اسدالغابه، ج ۳، ص ۴۱.</ref> و فردی [[انصاری]]<ref>انساب الاشراف، ج ۱۰، ص ۴۲۴؛ الطبقات، ج ۳، ص ۲۶۳؛ تاریخ دمشق، ج ۴۴، ص ۴۱۴.</ref> را از پزشکان [[عصر جاهلی]] دانسته‌اند و زنانی نیز چون [[حمنه دختر جحش]] (دختر عمه [[پیامبر]])، [[رفیده انصاری]]<ref>الاستیعاب، ج ۴، ص ۱۸۳۸؛ المغازی، ج ۱، ص ۲۴۹؛ الطبقات، ج ۸، ص ۱۹۱.</ref>، [[ام عطیه انصاری]]<ref>الاستیعاب، ج ۴، ص ۱۹۴۷؛ الطبقات، ج ۸، ص ۳۳۳.</ref> و [[لیلا از قبیلۀ غفار]]<ref>الاستیعاب، ج ۴، ص ۱۹۱۰؛ اسدالغابه، ج ۵، ص ۵۴۳.</ref> در نبردهای [[پیامبر]] به مداوای زخمیان می‌‌پرداختند. [[مردمان]] [[جاهلی]] به جابه جایی و صعود و فرود سیارات ([[نجوم]]) اهمیت می‌‌دادند<ref>ر. ک: [[مهران اسماعیلی|اسماعیلی، مهران]]، [[جاهلیت (مقاله)|مقاله «جاهلیت»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۹ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۹]] ص ۴۴۱-۴۶۴.</ref>.
===[[بت پرستی]]===
 
===[[پرستش فرشتگان]]===
=== [[شرک جاهلی]] ===
===[[سنت جاهلی|سنت]] و [[رسوم جاهلی]]===
[[اعراب]] به خاطر همجواری با [[ملل]] مختلف با [[ادیان]] متنوع (از جنوب با [[حبشه]] [[مسیحی]] از [[مغرب]] امپراتوری [[مسیحی]] [[روم]]، از شمال با [[ایران]] [[مجوس]] و در سایر نقاط مثل [[هند]] و [[مصر]] و حضور [[قبایل]] [[یهودی]] در داخل جزیرة‌العرب) به [[بت‌پرستی]] و [[شرک]] روی آورده بودند و [[زندگی]] قبیله‌ای و بیابان‌نشینی آنان با اختلاطی از [[رسوم]] و [[عقاید یهودیت]]، [[مسیحیت]] و [[مجوس]] همراه شده بود<ref>طباطبایی، سیدمحمدحسین، المیزان، ج۴، ص۱۵۱ـ۱۵۳.</ref>.<ref>ر. ک: [[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص۲۰۱ـ۲۰۳.</ref> برخی از [[عقاید]] [[اعراب جاهلی]] عبارت‎اند از: (۱): [[تقدیس]] حیوانات؛ (۲): [[اعتقاد]] به مؤثر بودن نیروی پنهانی در بعضی حیوانات، پرندگان، گیاهان و بعضی از مظاهر طبیعی، نظیر [[ستارگان]]، در [[سرنوشت انسان]]؛ (۳): [[بت پرستی]]؛ (۴): [[عدم اعتقاد به معاد]].<ref>ر. ک: [[عباس میرزایی|میرزایی]]، [[سعیده سلطانی مقدم|سلطانی مقدم]]، [[عصر جاهلیت (مقاله)|مقاله «عصر جاهلیت»]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲]]، ص۹۱ـ۹۳.</ref>.
برخی از [[اعمال]] و [[آداب و رسوم دینی]] [[عصر جاهلی]] عبارت‌اند از: (۱): داشتن معبدهایی برای [[بت پرستی]] یا [[پرستش]] موجوات دیگر؛ (۲): قرار دادن محلی در [[معابد]] برای بخور و [[قربانی]]؛ تقدیم [[قربانی]] و [[هدایا]] و [[نذری]] به [[خدایان]]<ref>ر.ک: اسماعیلی، مهران، مقاله «جاهلیت»، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۹، ص؟؟؟</ref>.
 
===[[اخلاق جاهلی]]===
== دوم: [[گفتارهای جاهلی|گفتارها]] و [[بیان‌های جاهلی]] ==
===[[تعصب جاهلی]]===
== سوم: [[رفتارهای جاهلی|رفتارها]] و [[مناسک جاهلی]] ==
عنصر "[[تعصب]]" نقطۀ مشترک و قوام و [[همبستگی]] [[قبیله]] را تشکیل می‎‌داد و این [[تعصب]] به ویژه در [[نبردها]]، [[ضرورت]] کامل داشت<ref>ابن خلدون، تاریخ ابن خلدون، ج۱، ص۱۶۰ـ۱۶۱.</ref> و بر اساس این عنصر هر فرد [[قبیله]]، حاضر بود هر نوع [[فداکاری]] و ایثاری را در [[راه]] [[قبیله]] بپذیرد و اگر به فردی از افراد [[قبیله]] [[ظلم]] و یا ستمی می‌شد، افراد [[قبیله]]، خود را ملزم به [[یاری]] او می‌دانستند. آنان [[معتقد]] بودند "[[خون]] را جز [[خون]] نمی‌شوید" و حتی حاضر بودند به [[جهنم]] بروند؛ ولی [[انتقام]] خود را بگیرند<ref> نویری، شهاب الدین احمد، نهایة الارب فی فنون الأدب، ج۶، ص۶۷.</ref>. این [[احساس]]، [[حمیت]] ([[عصبیت]]) یا "[[فرهنگ جاهلی]]" نامیده می‎‌شد<ref>ر.ک: دانشنامۀ نهج البلاغه، ج۱، ص ۲۴۰.</ref>. [[عصبیت]] قبیله‌ای همواره تنش‎‌هایی را میان [[قبایل]] رقیب یا همجوار پدید می‌‌آورد. در [[سال هشتم هجری]] که تقریبا عمدۀ [[قبایل]] [[حجاز]]، [[اسلام]] را پذیرفته بودند، همچنان [[تصفیه]] حساب‌های [[قبیله]] ای وجود داشت و در گزارش‌هایی منسوب به [[پیامبر]]{{صل}}، ایشان از آن با عنوان "امر الجاهلیه" یاد کرده‌اند<ref>المغازی، ج ۳، ص ۸۸۲؛ السیرة النبویه، ج ۲، ص ۴۳۰ ـ ۴۳۱؛ شرح الاخبار، ج ۱، ص ۳۰۹ ـ۳۱۰.</ref>.<ref>ر.ک: اسماعیلی، مهران، مقاله «جاهلیت»، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۹، ص؟؟؟</ref> [[امام علی]]{{ع}} در [[نهج البلاغه]] به این [[سنت]] [[زشت]] اشاره کرده و فرموده: «پس شراره‎‌های [[تعصّب]] و کینه‎‌های [[جاهلی]] را در [[قلب]] خود خاموش سازید، که [[تکبّر]] و خود پرستی در [[دل]] [[مسلمان]] از آفت‎‌های [[شیطان]]، غرور‎ها و کشش‎‌ها و وسوسه‎‌های او‎ست.»<ref>{{متن حدیث|فَأَطْفِئُوا مَا کَمَنَ فِی قُلُوبِکُمْ مِنْ نِیرَانِ الْعَصَبِیَّةِ وَ أَحْقَادِ الْجَاهِلِیَّةِ فَإِنَّمَا تِلْکَ الْحَمِیَّةُ تَکُونُ فِی الْمُسْلِمِ مِنْ خَطَرَاتِ الشَّیْطَانِ وَ نَخَوَاتِهِ وَ نَزَغَاتِهِ وَ نَفَثَاتِهِ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۹۲.</ref>. [[عرب]] بیابانی برای ابراز [[قدرت]] خود [[عادت]] کرده بود بلند سخن بگوید و کمتر [[مهربان]]، خوش [[اخلاق]] و [[خنده]] رو باشد و در [[وصف]] [[کرم]]، [[شجاعت]] و دیگر صفات نیکوی خود [[مبالغه]] کند<ref>الرسائل، ص ۴۷۷، ۵۲۲؛ المفصل، ج ۴، ص ۲۹۱ ـ ۲۹۹.</ref>.<ref>ر.ک: اسماعیلی، مهران، مقاله «جاهلیت»، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۹، ص؟؟؟</ref>
=== [[بت پرستی]] ===
==پانویس==
=== [[پرستش فرشتگان]] ===
=== [[سنت جاهلی|سنت]] و [[رسوم جاهلی]] ===
برخی از [[اعمال]] و [[آداب و رسوم دینی]] [[عصر جاهلی]] عبارت‌اند از: (۱): داشتن معبدهایی برای [[بت پرستی]] یا [[پرستش]] موجوات دیگر؛ (۲): قرار دادن محلی در [[معابد]] برای بخور و [[قربانی]]؛ تقدیم [[قربانی]] و [[هدایا]] و [[نذری]] به [[خدایان]]<ref>ر. ک: [[مهران اسماعیلی|اسماعیلی، مهران]]، [[جاهلیت (مقاله)|مقاله «جاهلیت»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۹ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۹]]، ص ۴۴۱-۴۶۴</ref>.
=== [[اخلاق جاهلی]] ===
=== [[تعصب جاهلی]] ===
عنصر "[[تعصب]]" نقطۀ مشترک و قوام و [[همبستگی]] [[قبیله]] را تشکیل می‎‌داد و این [[تعصب]] به ویژه در [[نبردها]]، [[ضرورت]] کامل داشت<ref>ابن خلدون، تاریخ ابن خلدون، ج۱، ص۱۶۰ـ۱۶۱.</ref> و بر اساس این عنصر هر فرد [[قبیله]]، حاضر بود هر نوع [[فداکاری]] و ایثاری را در [[راه]] [[قبیله]] بپذیرد و اگر به فردی از افراد [[قبیله]] [[ظلم]] و یا ستمی می‌شد، افراد [[قبیله]]، خود را ملزم به [[یاری]] او می‌دانستند. آنان [[معتقد]] بودند "[[خون]] را جز [[خون]] نمی‌شوید" و حتی حاضر بودند به [[جهنم]] بروند؛ ولی [[انتقام]] خود را بگیرند<ref> نویری، شهاب الدین احمد، نهایة الارب فی فنون الأدب، ج۶، ص۶۷.</ref>. این [[احساس]]، [[حمیت]] ([[عصبیت]]) یا "فرهنگ جاهلی" نامیده می‎‌شد<ref>ر. ک: دانشنامۀ نهج البلاغه، ج۱، ص ۲۴۰.</ref>. [[عصبیت]] قبیله‌ای همواره تنش‎‌هایی را میان [[قبایل]] رقیب یا همجوار پدید می‌‌آورد. در [[سال هشتم هجری]] که تقریبا عمدۀ [[قبایل]] [[حجاز]]، [[اسلام]] را پذیرفته بودند، همچنان [[تصفیه]] حساب‌های [[قبیله]] ای وجود داشت و در گزارش‌هایی منسوب به [[پیامبر]] {{صل}}، ایشان از آن با عنوان "امر الجاهلیه" یاد کرده‌اند<ref>المغازی، ج ۳، ص ۸۸۲؛ السیرة النبویه، ج ۲، ص ۴۳۰ ـ ۴۳۱؛ شرح الاخبار، ج ۱، ص ۳۰۹ ـ۳۱۰.</ref>.<ref>ر. ک: [[مهران اسماعیلی|اسماعیلی، مهران]]، [[جاهلیت (مقاله)|مقاله «جاهلیت»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۹ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۹]]، ص ۴۴۱-۴۶۴</ref> [[امام علی]] {{ع}} در [[نهج البلاغه]] به این [[سنت]] [[زشت]] اشاره کرده و فرموده: «پس شراره‎‌های [[تعصّب]] و کینه‎‌های [[جاهلی]] را در [[قلب]] خود خاموش سازید، که [[تکبّر]] و خود پرستی در [[دل]] [[مسلمان]] از آفت‎‌های [[شیطان]]، غرور‎ها و کشش‎‌ها و وسوسه‎‌های او‎ست.»<ref>{{متن حدیث|فَأَطْفِئُوا مَا کَمَنَ فِی قُلُوبِکُمْ مِنْ نِیرَانِ الْعَصَبِیَّةِ وَ أَحْقَادِ الْجَاهِلِیَّةِ فَإِنَّمَا تِلْکَ الْحَمِیَّةُ تَکُونُ فِی الْمُسْلِمِ مِنْ خَطَرَاتِ الشَّیْطَانِ وَ نَخَوَاتِهِ وَ نَزَغَاتِهِ وَ نَفَثَاتِهِ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۹۲.</ref>. [[عرب]] بیابانی برای ابراز [[قدرت]] خود [[عادت]] کرده بود بلند سخن بگوید و کمتر [[مهربان]]، خوش [[اخلاق]] و [[خنده]] رو باشد و در وصف [[کرم]]، [[شجاعت]] و دیگر صفات نیکوی خود [[مبالغه]] کند<ref>الرسائل، ص ۴۷۷، ۵۲۲؛ المفصل، ج ۴، ص ۲۹۱ ـ ۲۹۹.</ref>.<ref>ر. ک: [[مهران اسماعیلی|اسماعیلی، مهران]]، [[جاهلیت (مقاله)|مقاله «جاهلیت»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۹ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۹]]، ص ۴۴۱-۴۶۴</ref>
== برخورد اسلام با فرهنگ جاهلی ==
موارد متعددی از مسائل [[فرهنگی]] [[عصر جاهلیت]] وجود دارد که [[اسلام]] آنها را [[اصلاح]] کرده است. آنان برای [[زنان]] در زمینه‌های مختلف [[ارزش]] قایل نبودند و سنت‌های آنان به [[ضرر]] زنان و بر خلاف [[عقل]] و [[منطق]] بود. اسلام بسیاری از این [[رسوم]] و [[آداب]] و [[سنت‌های جاهلی]] را دگرگون ساخت. برابر روایتی، در [[دوران جاهلیت]] زنان چیزی به [[ارث]] نمی‌بردند؛ اما اسلام برای زنان در ارث سهم قرار داد<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۷، ص۷۵؛ شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۹، ص۲۶۸.</ref>. در [[جاهلیت]] [[فحشا]] رسمی بود و زنان فاحشه پرچمی بر سردر خانه‌های خود قرار می‌دادند. اسلام با آن [[مبارزه]] کرد و فحشا را در هر شکل و [[شمایل]] آن [[ممنوع]] ساخت. یکی از [[آداب و رسوم]] جاهلیت این بود که مردی که از [[دنیا]] می‌رفت و زنی داشت، پسر وی که از [[همسر]] دیگرش بود، با او [[ازدواج]] می‌کرد، اما اسلام این رسم را ممنوع کرد<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۶، ص۴۰۶.</ref>.
از جملۀ [[اعمال]] جاهلیت کشتن [[دختران]] بود تا مبادا به [[اسارت]] گرفته شوند؛ چراکه آن را ننگی برای خود می‌دانستند<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص۱۶۲.</ref>؛ اما اسلام آن را اصلاح کرد و زنان [[مسلمان]] محترم بودند و [[فرزندان رسول خدا]] {{صل}} همه دختر بودند و [[حضرت]] برای آنان، به ویژه زهرا {{س}}، [[احترام]] خاصی قایل بود.
 
از جملۀ این رسوبات [[جاهلی]] این بود که اشراف خود را از دیگران [[برتر]] می‌دانستند و به دیگران (غیر اشراف) [[زن]] نمی‌دادند. [[رسول خدا]] {{صل}} [[مسلمانان]] را کفو یکدیگر معرفی کرد و [[جوانی]] به نام جویبر را برای [[خواستگاری]] دختری به نام ذَلفا نزد پدرش که از بزرگان و [[ثروتمندان]] بود فرستاد<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص۳۴۰.</ref>. برخی از [[تفکرات]] تفاخرآمیز جاهلی در دوران [[اسلامی]] هم وجود داشت. [[امام سجاد]] {{ع}} با کنیزی ازدواج کرد. [[عبدالملک مروان]]، [[خلیفه]] وقت، در نامه‌ای حضرت را [[توبیخ]] کرد. [[امام]] [[تفکر]] وی را [[نادرست]] و بر اساس [[دوران جاهلیت]] دانست و افزود [[رسول خدا]] {{صل}} برای غلامش [[زن]] گرفت و با کنیزش [[ازدواج]] کرد<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص۳۴۶.</ref>. در [[نقلی]] این موضوع به گونه‌ای دیگر آمده<ref>شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۷، ص۳۹۷.</ref> و طبق آن، [[حضرت]] [[سرزنش]] وی را از [[اعمال]] [[جاهلی]] دانست. در خبری [[امام باقر]] {{ع}} بیان می‌کند که [[زید بن ثابت]] در امور [[فرایض]] و [[ارث]] طبق [[حکم جاهلیت]] نظر داده است<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۷، ص۴۰۷.</ref>. این مطلب نشان می‌دهد که [[امامان]] نیز در مواردی به [[اصلاح]] [[آداب]] [[جاهلیت]] می‌پرداختند<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیره فرهنگی و اجتماعی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|سیره فرهنگی و اجتماعی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۵۴.</ref>.
 
== [[مبارزه با فرهنگ جاهلی]] ==
 
== منابع ==
{{منابع}}
# [[پرونده:1100519.jpg|22px]] [[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیره فرهنگی و اجتماعی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|'''سیره فرهنگی و اجتماعی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه''']]
# [[پرونده:000060.jpg|22px]] [[مهران اسماعیلی|اسماعیلی، مهران]]، [[جاهلیت (مقاله)|مقاله «جاهلیت»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۹ (کتاب)|'''دائرة المعارف قرآن کریم ج۹''']]
# [[پرونده:1379779.jpg|22px]] [[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|'''فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم''']]
# [[پرونده:42439.jpg|22px]] [[عباس میرزایی|میرزایی]]، [[سعیده سلطانی مقدم|سلطانی مقدم]]، [[عصر جاهلیت (مقاله)|مقاله «عصر جاهلیت»]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲''']]
# [[پرونده:13681350.jpg|22px]] [[سید صفیه میرحسینی|میرحسینی]] و [[ابراهیم فلاح|فلاح]]، [[شیوه‌های مبارزه پیامبر با فرهنگ جاهلی (کتاب)|'''شیوه‌های مبارزه پیامبر با فرهنگ جاهلی''']]
{{پایان منابع}}
 
== پانویس ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}
[[رده:جاهلیت]]
[[رده:فرهنگ]]
۱۱۷٬۶۹۵

ویرایش