الله در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[خدا]] که بر گردان «اللّه‏» در [[عربی]] می‌‏باشد، ذاتی است جامع تمامی [[کمالات]] و منزّه و پیراسته از همه کاستی‌ها<ref>رسائل الشهید الثانی، ج ۲، ص۶۹۹؛ مدارک العروة (اشتهاردی)، ج ۴، ص۸۵؛ نجاة العباد (امام خمینی)، ص۳۱۵</ref>.

به تصریح [[قرآن کریم]]، سرلوحه [[دعوت]] همه [[انبیا]] و [[پیامبران الهی]] بندگی خدا و دوری گزیدن از [[طاغوت]] است {{متن قرآن|وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ فَمِنْهُمْ مَنْ هَدَى اللَّهُ وَمِنْهُمْ مَنْ حَقَّتْ عَلَيْهِ الضَّلَالَةُ فَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ}}<ref>«و به راستی ما، در میان هر امّتی پیامبری برانگیختیم (تا بگوید) که خداوند را بپرستید و از طاغوت دوری گزینید آنگاه برخی از آنان را خداوند راهنمایی کرد و بر برخی دیگر گمراهی سزاوار گشت پس، در زمین گردش کنید تا بنگرید سرانجام دروغ‌انگاران چگونه بوده است» سوره نحل، آیه ۳۶.</ref>؛ چرا که [[انسان‌ها]] برای بندگی خدا [[آفریده]] شده‌‏اند. {{متن قرآن|وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ}}<ref>«و پریان و آدمیان را نیافریدم جز برای آنکه مرا بپرستند» سوره ذاریات، آیه ۵۶.</ref> [[خداوند متعال]] [[پیامبران]] را فرستاد و [[شریعت]] و [[کتاب آسمانی]] را بر آنان نازل کرد تا راه و رسم [[عبودیت]] را به بندگانش بیاموزند؛ از این رو، محتوای تمامی [[شرایع]] و [[کتب آسمانی]] [[تعلیم]] [[شیوه]] [[بندگی]] و بیان حدود آن است.

اسم‌های خدا توقیفی است، از این رو، خواندن خدا به نام‌هایی که در [[شرع]] رخصتی برای خواندن خدا بدانها نرسیده، جایز نیست. <ref>الرسالة السعدیة، ص۴۶؛ الحبل المتین، ص۳۹۶؛ مرآة العقول، ج ۲، ص۷۷.</ref> [[احترام]] به [[اسمای الهی]] [[واجب]] است؛ از این رو مسّ نام‌های [[خداوند]] بدون طهارت ([[وضو]]، [[غسل]] یا تیمّم) [[حرام]] است و استنجا با دستی که انگشتر منقوش به اسمی از اسم‌های خدا در آن است، در صورت [[علم]] به [[نجس]] شدن آن، حرام و در غیر این صورت، [[مکروه]] است<ref>الحدائق الناضرة، ج ۲، ص۷۶؛ جواهر الکلام، ج ۲، ص۷۱ ـ ۷۲؛ مصباح الهدی، ج ۳، ص۱۵۲ ـ ۱۵۵؛ کشف اللثام، ج ۱، ص۲۴۱.</ref>.

قسم<ref>جواهر الکلام، ج ۳۵، ص۲۲۷</ref> [[نذر]]<ref>جواهر الکلام، ج ۳۵، ص۳۷۳.</ref> و [[عهد]]<ref>جواهر الکلام، ج ۳۵، ص۴۴۵.</ref> تنها با نام‌های مختص به [[خدا]] منعقد می‌‏شوند؛ چنان که تغلیظ در لعان و قسم با نام‌های بیانگر [[انتقام]] و سطوت ذات [[حقّ]] حاصل می‏‌شود<ref>جواهر الکلام، ج ۳۴، ص۶۱؛ مستند الشیعة، ج ۱۷، ص۴۷۸؛ المبسوط، ج ۸، ص۲۰۳.</ref>. [[جدال]] نیز که از [[محرّمات]] [[احرام]] به شمار می‌‏رود، بنابر مشهور تنها با نام [[جلاله]] «اللّه‏» ـ نه دیگر [[اسمای الهی]] ـ تحقق می‌‏یابد<ref>جواهر الکلام، ج ۱۸، ص۳۵۹.</ref>.

بردن [[نام خدا]] در آغاز هر کار [[مستحب]] است<ref>وسائل الشیعة، ج ۱، ص۴۲۳.،</ref> چنان که از شرایط حلّیت ذبیحه<ref>جواهر الکلام، ج ۳۶، ص۱۱۳ ـ ۱۱۴.</ref> و شکار<ref>جواهر الکلام، ج ۳۶، ص۱۱۳ ـ ۱۱۴.</ref> بردن نام خدا است<ref>[[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۳، صفحه ۴۳۶-۴۳۷.</ref>.