شخصیت امام حسین در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

افزودن پیوند
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
دیداریویکی‌متن
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85...» ایجاد کرد)
 
خط ۲۵: خط ۲۵:
# [[عبدالله بن حر جعفی]] می‌گوید: هرگز کسی را از حسین{{ع}} زیباتر و چشم پر کن‌تر ندیدم<ref>اعیان الشیعه، ج۴، ق ۱، ص۱۱۸.</ref>.
# [[عبدالله بن حر جعفی]] می‌گوید: هرگز کسی را از حسین{{ع}} زیباتر و چشم پر کن‌تر ندیدم<ref>اعیان الشیعه، ج۴، ق ۱، ص۱۱۸.</ref>.
# [[ابراهیم نخعی]] گفته است: اگر در جمع [[قاتلان]] و کشندگان حسین بودم و سپس وارد [[بهشت]] می‌شدم، از نگریستن به چهره [[رسول اکرم]]{{صل}} [[شرم]] داشتم<ref>الأصابه، ج۱، ص۳۳۵.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۵ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۵]] ص ۳۵-۳۹.</ref>
# [[ابراهیم نخعی]] گفته است: اگر در جمع [[قاتلان]] و کشندگان حسین بودم و سپس وارد [[بهشت]] می‌شدم، از نگریستن به چهره [[رسول اکرم]]{{صل}} [[شرم]] داشتم<ref>الأصابه، ج۱، ص۳۳۵.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۵ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۵]] ص ۳۵-۳۹.</ref>
==[[امام حسین]]{{ع}} در گذر قرن‌ها و نسل‌ها==
# [[ربیع بن خیثم]] به برخی از کسانی که در به [[شهادت]] رساندن امام حسین{{ع}} شرکت داشتند گفت: به [[خدا]] [[سوگند]]! برگزیدگانی را به شهادت رساندید که اگر [[رسول خدا]]{{صل}} در آن [[زمان]] حضور داشت دهانشان را [[غرق]] بوسه می‌ساخت و آنان را در دامانش می‌نشاند<ref>بحار الانوار، ج۱۰، ص۷۹.</ref>.
# [[ابن سیرین]] می‌گوید: پس از [[یحیی بن زکریا]]، [[آسمان]] بر کسی جز [[حسین]]{{ع}} نگریست، وقتی امام حسین به شهادت رسید، آسمان تیره و تار شد به گونه‌ای که در [[روز]] ستاره‌ها پدیدار شدند و [[ستاره]] جوزاء (دو پیکر) هنگام‌ عصر دیده شد و از آسمان [[خاک]] سرخ فروریخت و هفت شبانه روز آسمان چونان [[خون]] بسته پدیدار گشت<ref>تاریخ ابن عساکر، ج۴، ص۳۳۹.</ref>.
#به گفته [[علی جلال حسینی]]: [[امام ابو عبدالله الحسین]]{{ع}} [[سرور]] [[پاک سرشت]]، فرزند دخت [[نبیّ]] اکرم{{صل}} و گل خوشبوی آن [[حضرت]] و فرزند [[امیر مؤمنان علی]] ([[کرم الله وجهه]]) است. وی از برجسته‌ترین مراتب [[مجد]] و [[شرف]] و [[کرامت]] [[خاندان]] [[نبوّت]] برخوردار بود تمام [[فضایل]] و [[مکارم اخلاق]] و [[رفتار]] [[پسندیده]] را در خود گردآورده بود. از همّتی بالا، شجاعتی فوق‌العاده [[کرم]] و بخششی زاید الوصف بهرمند بود. [[گنجینه علم]] و [[دانش]] به شمار می‌آمد، زبانی گویا داشت، به [[یاری]] [[حق]] می‌شتافت، به [[نهی از منکر]] می‌پرداخت و با [[ظلم و ستم]] [[مبارزه]] و در عین قدرتمندی [[متواضع]] و [[فروتن]] بود. [[عدالت‌خواهی]]، [[شکیبایی]] و [[بردباری]]، [[پاکدامنی]]، [[جوانمردی]]، [[ورع]] و [[تقوا]] و دیگر صفات از ویژگی‌های حسین محسوب می‌شد. از سرشتی [[پاک]]، اندامی [[زیبا]] و [[نیکو]]، [[عقل]] و خردی [[برتر]] و توان [[جسمانی]] فراوانی برخوردار بود. اهتمام زیاد به انجام [[عبادات]] و [[کارهای نیک]]، نظیر [[نماز]]، [[حج]]، [[جهاد در راه خدا]] و [[نیکی]] و [[احسان]] به [[مردم]] را افزون بر آن [[صفات پسندیده]]، دارا بود. هرگاه در [[مدینه]] یا [[شهر]] دیگری حضور داشت، مردم آن سامان را از [[علم]] و دانش خویش بهره‌مندی می‌ساخت و با عمل خود آنان را به [[هدایت]] رهنمون می‌گشت. با [[اخلاق]] نکو و پسندیده‌اش در [[تهذیب]] [[مردم]] می‌کوشید و با سخنان رسا و [[بلیغ]] خود، در [[تربیت]] دیگران کوشا بود، در برابر [[فقرا]] و تهیدستان [[متواضع]] و [[فروتن]] بود. [[خلفا]] بدو [[ارج]] می‌نهادند. به [[یتیمان]] و [[محرومان]] [[یاری]] می‌رساند. [[حق مظلومان]] را از ستم‌پیشگان می‌ستاند و به [[پرستش]] خدای خویش می‌پرداخت و برای انجام [[حج]] بیست و پنج‌بار پیاده از [[مدینه]] رهسپار [[مکه]] شد. [[حسین]]{{ع}} در عصر خویش [[پیشوای هدایت]] یافتگان و [[نور]] [[زمین]] به شمار می‌آمد. سرگذشت [[زندگی]] آن بزرگ مرد با [[انوار]] [[فضائل]] و ویژگی‌های نیکش راهنمای رهپویان و [[پیروان]] اوست<ref>به کتاب «الحسین»، ج۱، ص۶ و نیز به مجمع الزوائد، ج۹، ص۲۰۱ و بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۹۳ مراجعه شود.</ref>.
# [[محمد رضا مصری]] می‌گوید: حسین، فرزند دخت [[رسول اکرم]]{{صل}} و پیشوای هدایت یافتگان و [[امید]] [[اهل]] [[ایمان]] بود<ref>الحسن و الحسین سبطا رسول الله، ص۷۵.</ref>.
#به گفته [[عمر رضا کحاله]]: [[حسین بن علی]]{{ع}} در [[فقه]] و موقعیّت و [[کرم]] و [[بخشش]]، بزرگ [[اهل عراق]] به شمار می‌آمد<ref>اعلام النساء، ج۱، ص۲۸.</ref>.
# [[عبدالله علایی]] می‌گوید: در [[روایات]] مربوط به [[امام حسین]]{{ع}} آمده است که: وی تصویر ترسیم یافته [[شمایل]] جد بزرگوارش [[رسول خدا]]{{صل}} به شمار می‌آمد. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} پرتوی از [[عشق]] و [[محبّت]] و علاقه درونی خود را در مورد حسین{{ع}} ابراز می‌داشت، تا در فراسوی تصویرش، بدان معنا بخشد و پس از آن به حقیقتی تبدیل شود. همان‌گونه که از پیش با گفتن جمله «من از حسینم» انسانیّتی به جایگاه [[نبوّت]] ارتقا یافت و با جمله «حسین از من است» نبوّتی به پایه انسانیّت [[هبوط]] نمود. [[درود]] بر حسین آن [[روز]] که دیده به [[جهان]] گشود<ref>تاریخ الحسین، ص۲۲۶.</ref>.
# [[عباس محمود عقاد]] می‌گوید: امام حسین{{ع}} در هاله‌ای از نور برای‌ مردم نمودار گشت، دیدگان در برابر [[عظمت]] آن نور، [[خاشع]] گردید. آن بزرگوار به افتخاری نائل آمد که نظیرش را [[تاریخ]] [[عرب]] و غیرعرب و قدیم و جدید، سراغ نداشت. در [[جهان]] خاندانی نظیر [[خاندان حسین]] وجود ندارد که شهدایی به تعداد و [[قدرت]] و توان و یاد و نام آنان به [[جامعه]] تقدیم نماید. برای [[حسین]]{{ع}} همین بس که در [[تاریخ]] این [[دنیا]] و طی صدها سال، تنها اوست که [[شهید]] و فرزند شهید و [[پدر]] [[شهیدان]] [[لقب]] یافته است<ref>ابو الشهداء الحسین بن علی{{ع}}، ص۱۵۰، چاپ نجف، مطبعة الغری الحدیثه.</ref>.
# [[عمر ابونصر]] می‌گوید: این سرگذشت خاندانی از [[قریش]] است، که [[پرچم]] [[ایثار]] و [[از خودگذشتگی]] و [[شهادت]] و [[جوانمردی]] را از [[شرق]] تا [[غرب]] [[گیتی]] به دوش کشیدند؛ سرگذشتی که بخش‌های گوناگونش را با جوانانی تدوین نمود که مانند دیگر [[مردم]] نزیستند و چونان سایران نمردند؛ به این دلیل که [[خداوند]]، این گروه از آفریدگانش را با قرار دادن [[نبوّت]] و [[وحی]] و [[الهام]] در خانه‌هایشان، بر دیگران [[فضیلت]] و [[برتری]] بخشید. افزون بر این، بهره [[عبادت]] و [[پرستش]] افراد عادی را برای این [[خاندان]]، نخوانست بلکه آنان را برای آوارگی و شهادت و ارزش‌های والایی چون [[امر به معروف و نهی از منکر]] [[ذخیره]] ساخت و بر آنان [[واجب]] ساخت که تا آخرین فرد دودمانش [[پرچم‌دار]] [[تقوا]] و خیر و [[صلاح]] باشند<ref>آل محمد فی کربلا، ص۳۰.</ref>.
# [[عبد الحفیظ ابوالسعود]] می‌گوید: حسین{{ع}} سمبل [[مبارزه]] [[آزادگی]] و جان‌نثاری و شهادت در راه [[مکتب]] و [[آرمان]] و ذلّت‌ناپذیری در برابر [[جور]] و [[ستم]] و [[طغیان]] [[حاکمان]] [[ستم‌پیشه]]، تلقّی می‌شد<ref>سبطا رسول الله الحسن و الحسین، ص۱۸۸.</ref>.
#به گفته [[احمد حسن لطفی]]: مرگی که مورد نظر [[امام حسین]]{{ع}} بود از نگاه وی برجسته‌ترین الگوی [[زندگی]] به شمار می‌آمد؛ زیرا چنین مرگی راه رسیدن به وصال معبودی محسوب می‌شد که آغاز و فرجام همه‌چیز از آن سرچشمه گرفته و راه [[پیروزی]] و [[جاودانگی]] به شمار می‌آمد. [[حسین بن علی]]{{ع}} بزرگ‌ترین [[قهرمانی]] بود که با [[مرگ]]، بر مرگ [[پیروز]] شد<ref>الشهید الخالد الحسین بن علی، ص۴۷.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۵ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۵]] ص ۴۰.</ref>


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==

نسخهٔ ‏۱۳ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۸:۰۰

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام حسین است. "شخصیت امام حسین" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

جایگاه امام حسین(ع) از دیدگاه معاصران‌

  1. عمر بن خطاب به امام حسین(ع) گفت: آن‌چه را می‌بینی، خدا آفریده و پس از آن شما را به ما ارزانی داشته (یعنی: هرچه در دنیا داریم از خدا داریم)[۱].
  2. عثمان بن عفان درباره امام حسن و امام حسین(ع) و عبدالله بن جعفر گفت: اینان در علم و دانش، گوی سبقت را از دیگران ربوده و به خیر و حکمت دست یافته‌اند[۲].
  3. ابو هریره می‌گوید: روزی حسین بن علی که عمّامه به سر نهاده بود بر ما وارد شد، پنداشتم پیامبر اکرم زنده شده است[۳]. امام حسین(ع) در تشییع جنازه‌ای شرکت جسته بود، خسته شد در بین راه نشست، ابو هریره با گوشه لباسش غبار کف پاهای آن حضرت را برگرفت. امام(ع) فرمود: ابو هریره! چرا چنین می‌کنی؟ در پاسخ گفت: مرا به خود واگذار، به خدا سوگند! اگر آن‌چه را من درباره‌ات می‌دانم، مردم می‌دانستند؛ شما را بر دوش خود بلند می‌کردند[۴].
  4. روزی عبدالله بن عباس برای امام حسن و امام حسین(ع) رکاب گرفت تا سوار شوند، از ناحیه برخی افراد مورد نکوهش قرار گرفت و به او گفته شد: سنّ شما از آنها بیشتر است! ابن عباس گفت: این دو، فرزندان رسول خدا هستند، آیا سعادت نصیب من نشده که رکاب آنها را بگیرم؟[۵] معاویه پس از شهادت امام مجتبی(ع) به ابن عباس گفت: اکنون تو به سالاری قبیله‌ات درآمده‌ای. ابن عباس در پاسخ معاویه گفت: تا آن هنگام که ابو عبدالله الحسین زنده باشد، من کاره‌ای نیستم[۶].
  5. انس بن مالک -آن‌گاه که امام حسین(ع) را مشاهده کرده بود- گفت: حسین(ع) بیش از همه به رسول خدا(ص) شباهت داشت[۷].
  6. زمانی که ابن زیاد در مجلس خود بر لب و دندان (سر بریده) ابا عبد الله‌ الحسین(ع) چوب می‌نواخت، زید بن ارقم به او گفت: ابن زیاد! چوبت را از این لبان بردار، به خدایی که جز او معبودی نیست، با چشم خود دیدم رسول خدا(ص) لبان مبارکش را بر این دو لب نهاده و آنها را می‌بوسد. این را گفت و به گریه افتاد. ابن زیاد به او گفت: خدا چشمت را همواره بگریاند، اگر پیری فرتوت و بی‌خرد نبودی، تو را گردن می‌زدم. زید از مجلس ابن زیاد بیرون رفت و اظهار می‌داشت: ای مردم عرب! از امروز به بعد، به بردگی درآمدید! زیرا پسر فاطمه را به شهادت رساندید و پسر مرجانه را بر خود حاکمیت دادید! او شایستگانتان را از دم تیغ می‌گذراند و تبهکارانتان را زنده نگاه می‌دارد.
  7. ابو برزه اسلمی وقتی دید یزید با چوبه‌دستی‌اش بر دندان‌های مبارک (سر بریده) امام حسین(ع) می‌زند، یزید را مورد اعتراض قرار داد و گفت: یزید! بر دندان‌های حسین چوب می‌زنی؟! چوب تو بر جایی می‌خورد که چه بسیار دیدم رسول خدا(ص) آنجا را غرق بوسه می‌ساخت. یزید! روز قیامت وارد می‌شوی و شفیع تو ابن زیاد است، ولی حسین که وارد می‌شود، شفیع او محمد رسول خداست[۸].
  8. وقتی معاویه به عبدالله بن جعفر گفت: تو سرور و بزرگ بنی هاشم هستی، عبدالله به او پاسخ داد: سروران و بزرگان بنی هاشم، حسن و حسین‌اند[۹]. عبدالله بن جعفر طی نامه‌ای به امام حسین اظهار داشت: اگر تو امروز از دنیا بروی، نور اسلام به خاموشی می‌گراید؛ زیرا تو رهبر هدایت‌یافتگان و سرور مؤمنان هستی[۱۰].
  9. مردی از عبدالله بن عمر پرسید: اگر در لباس کسی خون پشه یافت شود آیا می‌تواند با آن لباس نماز بخواند؟ عبدالله از او پرسید: اهل کجایی؟ گفت: از عراق. فرزند عمر به اطرافیان خود گفت: به این شخص بنگرید! مسأله خون پشه را از من می‌پرسد، در صورتی که اینان خون فرزند رسول خدا(ص) را به زمین ریختند و من از نبیّ اکرم(ص) شنیدم که می‌فرمود: «هُمَا رَيْحَانَتَايَ مِنَ الدُّنْيَا»؛ حسن و حسین دو گل خوشبوی دنیای منند[۱۱].
  10. محمد بن حنفیه می‌گوید: دانش امام حسین(ع) از همه ما برتر، حلم و بردباری‌اش از همه فزون‌تر و از همه ما به رسول خدا(ص) نزدیک‌تر بوده و پیشوایی آگاه به شمار می‌آمد...[۱۲].
  11. روزی امام حسین از کنار عبدالله پس عمرو عاص که در سایه خانه کعبه نشسته بود، گذارش افتاد. عبدالله به اطرافیانش گفت: این شخص مزبور محبوب‌ترین انسان‌ها نزد زمینیان و اهل آسمان است[۱۳].
  12. عبدالله پسر عمرو عاص که امام حسین(ع) از کنارش عبور کرده بود درباره وی اظهار داشت: هرکس دوست دارد نظاره‌گر محبوب‌ترین انسان‌ها نزد زمینیان و اهل آسمان باشد، به فردی که از اینجا عبور کرد بنگرد[۱۴].
  13. آن‌گاه که یزید از پدرش معاویه خواست در پاسخ نامه‌ای که امام حسین(ع) به او فرستاده بود، نامه‌ای بنگارد و آن حضرت را در آن نامه تحقیر نماید، معاویه در پاسخ فرزند گفت: ممکن است من درصدد عیب‌جویی حسین‌ برآیم، ولی به خدا سوگند! هیچ‌گونه عیبی در او نمی‌بینم[۱۵].
  14. هنگامی که مروان حکم از ولید بن عتبة بن ابی سفیان (فرماندار مدینه) خواست امام حسین(ع) را در صورت بیعت نکردن به قتل برساند، در پاسخ او گفت: مروان! به خدا سوگند! اگر دنیا و آنچه را در آن است در اختیار داشته باشم، دوست ندارم دستم را به خون حسین آغشته سازم. سبحان الله! به جرم اینکه حسین گفت: بیعت نمی‌کنم او را بکشم؟! به خدا سوگند! پندار من این است هرکه به روی حسین(ع) تیغ بکشد روز قیامت کفه میزان عملش سبک خواهد بود[۱۶].
  15. زمانی که ابن زیاد، قیس بن مسهر صیداوی، پیک امام حسین(ع) را دستگیر کرد به او فرمان داد بر فراز منبر رود و حسین(ع) و پدر بزرگوارش را دشنام دهد، وی بر منبر بالا رفت و پس از حمد و ثنای خدا، اظهار داشت: مردم! حسین بن علی، بهترین آفریده خداست، او فرزند فاطمه دخت نبیّ اکرم(ص) و من پیک او به نزد شمایم من در منطقه «حاجر بطن ذی الرمه» از او جدا شده و نزد شما آمدم، سخن آن بزرگوار را بشنوید و از او اطاعت کنید و پس از این سخنان، عبید الله بن زیاد و پدرش را لعنت فرستاد و برای امیر مؤمنان علی(ع) و فرزندش حسین، رحمت و مغفرت مسئلت نمود. ابن زیاد دستور داد او را از بلندای کاخ به زیر افکنند و بدن پاکش قطعه قطعه شد[۱۷].
  16. یزید بن مسعود نهشلی در خطبه‌ای می‌گوید: حسین بن علی فرزند گران‌مایه امیر مؤمنان و نواده ارجمند رسول خدا(ص) و انسانی‌ شرافتمند دارای بینشی ژرف و برخوردار از فضیلتی وصف‌ناشدنی و علم و دانشی بیکران است. دارای سابقه‌ای درخشان و پرافتخار و در سنّ‌وسال باتجربه و کارآمدتر و خویشاوندی‌اش به پیامبر ناگسستنی‌تر و از هرکس دیگر به خلافت سزاوارتر است. نسبت به کودکان دلسوز و به بزرگان احترام قائل است. او پیشوای راستین مردمی است که خدا حجّت خود را به وسیله او بر آنها تمام گردانید و اندرزهای خود را به وسیله او به آنان رسانده است[۱۸].
  17. عبدالله بن حر جعفی می‌گوید: هرگز کسی را از حسین(ع) زیباتر و چشم پر کن‌تر ندیدم[۱۹].
  18. ابراهیم نخعی گفته است: اگر در جمع قاتلان و کشندگان حسین بودم و سپس وارد بهشت می‌شدم، از نگریستن به چهره رسول اکرم(ص) شرم داشتم[۲۰].[۲۱]

امام حسین(ع) در گذر قرن‌ها و نسل‌ها

  1. ربیع بن خیثم به برخی از کسانی که در به شهادت رساندن امام حسین(ع) شرکت داشتند گفت: به خدا سوگند! برگزیدگانی را به شهادت رساندید که اگر رسول خدا(ص) در آن زمان حضور داشت دهانشان را غرق بوسه می‌ساخت و آنان را در دامانش می‌نشاند[۲۲].
  2. ابن سیرین می‌گوید: پس از یحیی بن زکریا، آسمان بر کسی جز حسین(ع) نگریست، وقتی امام حسین به شهادت رسید، آسمان تیره و تار شد به گونه‌ای که در روز ستاره‌ها پدیدار شدند و ستاره جوزاء (دو پیکر) هنگام‌ عصر دیده شد و از آسمان خاک سرخ فروریخت و هفت شبانه روز آسمان چونان خون بسته پدیدار گشت[۲۳].
  3. به گفته علی جلال حسینی: امام ابو عبدالله الحسین(ع) سرور پاک سرشت، فرزند دخت نبیّ اکرم(ص) و گل خوشبوی آن حضرت و فرزند امیر مؤمنان علی (کرم الله وجهه) است. وی از برجسته‌ترین مراتب مجد و شرف و کرامت خاندان نبوّت برخوردار بود تمام فضایل و مکارم اخلاق و رفتار پسندیده را در خود گردآورده بود. از همّتی بالا، شجاعتی فوق‌العاده کرم و بخششی زاید الوصف بهرمند بود. گنجینه علم و دانش به شمار می‌آمد، زبانی گویا داشت، به یاری حق می‌شتافت، به نهی از منکر می‌پرداخت و با ظلم و ستم مبارزه و در عین قدرتمندی متواضع و فروتن بود. عدالت‌خواهی، شکیبایی و بردباری، پاکدامنی، جوانمردی، ورع و تقوا و دیگر صفات از ویژگی‌های حسین محسوب می‌شد. از سرشتی پاک، اندامی زیبا و نیکو، عقل و خردی برتر و توان جسمانی فراوانی برخوردار بود. اهتمام زیاد به انجام عبادات و کارهای نیک، نظیر نماز، حج، جهاد در راه خدا و نیکی و احسان به مردم را افزون بر آن صفات پسندیده، دارا بود. هرگاه در مدینه یا شهر دیگری حضور داشت، مردم آن سامان را از علم و دانش خویش بهره‌مندی می‌ساخت و با عمل خود آنان را به هدایت رهنمون می‌گشت. با اخلاق نکو و پسندیده‌اش در تهذیب مردم می‌کوشید و با سخنان رسا و بلیغ خود، در تربیت دیگران کوشا بود، در برابر فقرا و تهیدستان متواضع و فروتن بود. خلفا بدو ارج می‌نهادند. به یتیمان و محرومان یاری می‌رساند. حق مظلومان را از ستم‌پیشگان می‌ستاند و به پرستش خدای خویش می‌پرداخت و برای انجام حج بیست و پنج‌بار پیاده از مدینه رهسپار مکه شد. حسین(ع) در عصر خویش پیشوای هدایت یافتگان و نور زمین به شمار می‌آمد. سرگذشت زندگی آن بزرگ مرد با انوار فضائل و ویژگی‌های نیکش راهنمای رهپویان و پیروان اوست[۲۴].
  4. محمد رضا مصری می‌گوید: حسین، فرزند دخت رسول اکرم(ص) و پیشوای هدایت یافتگان و امید اهل ایمان بود[۲۵].
  5. به گفته عمر رضا کحاله: حسین بن علی(ع) در فقه و موقعیّت و کرم و بخشش، بزرگ اهل عراق به شمار می‌آمد[۲۶].
  6. عبدالله علایی می‌گوید: در روایات مربوط به امام حسین(ع) آمده است که: وی تصویر ترسیم یافته شمایل جد بزرگوارش رسول خدا(ص) به شمار می‌آمد. پیامبر اکرم(ص) پرتوی از عشق و محبّت و علاقه درونی خود را در مورد حسین(ع) ابراز می‌داشت، تا در فراسوی تصویرش، بدان معنا بخشد و پس از آن به حقیقتی تبدیل شود. همان‌گونه که از پیش با گفتن جمله «من از حسینم» انسانیّتی به جایگاه نبوّت ارتقا یافت و با جمله «حسین از من است» نبوّتی به پایه انسانیّت هبوط نمود. درود بر حسین آن روز که دیده به جهان گشود[۲۷].
  7. عباس محمود عقاد می‌گوید: امام حسین(ع) در هاله‌ای از نور برای‌ مردم نمودار گشت، دیدگان در برابر عظمت آن نور، خاشع گردید. آن بزرگوار به افتخاری نائل آمد که نظیرش را تاریخ عرب و غیرعرب و قدیم و جدید، سراغ نداشت. در جهان خاندانی نظیر خاندان حسین وجود ندارد که شهدایی به تعداد و قدرت و توان و یاد و نام آنان به جامعه تقدیم نماید. برای حسین(ع) همین بس که در تاریخ این دنیا و طی صدها سال، تنها اوست که شهید و فرزند شهید و پدر شهیدان لقب یافته است[۲۸].
  8. عمر ابونصر می‌گوید: این سرگذشت خاندانی از قریش است، که پرچم ایثار و از خودگذشتگی و شهادت و جوانمردی را از شرق تا غرب گیتی به دوش کشیدند؛ سرگذشتی که بخش‌های گوناگونش را با جوانانی تدوین نمود که مانند دیگر مردم نزیستند و چونان سایران نمردند؛ به این دلیل که خداوند، این گروه از آفریدگانش را با قرار دادن نبوّت و وحی و الهام در خانه‌هایشان، بر دیگران فضیلت و برتری بخشید. افزون بر این، بهره عبادت و پرستش افراد عادی را برای این خاندان، نخوانست بلکه آنان را برای آوارگی و شهادت و ارزش‌های والایی چون امر به معروف و نهی از منکر ذخیره ساخت و بر آنان واجب ساخت که تا آخرین فرد دودمانش پرچم‌دار تقوا و خیر و صلاح باشند[۲۹].
  9. عبد الحفیظ ابوالسعود می‌گوید: حسین(ع) سمبل مبارزه آزادگی و جان‌نثاری و شهادت در راه مکتب و آرمان و ذلّت‌ناپذیری در برابر جور و ستم و طغیان حاکمان ستم‌پیشه، تلقّی می‌شد[۳۰].
  10. به گفته احمد حسن لطفی: مرگی که مورد نظر امام حسین(ع) بود از نگاه وی برجسته‌ترین الگوی زندگی به شمار می‌آمد؛ زیرا چنین مرگی راه رسیدن به وصال معبودی محسوب می‌شد که آغاز و فرجام همه‌چیز از آن سرچشمه گرفته و راه پیروزی و جاودانگی به شمار می‌آمد. حسین بن علی(ع) بزرگ‌ترین قهرمانی بود که با مرگ، بر مرگ پیروز شد[۳۱].[۳۲]

جستارهای وابسته

منابع

  1. حکیم، سید منذر، پیشوایان هدایت ج۵

پانویس

  1. ↑ الاصابة، ج۱، ص۳۳۳ و سند آن را صحیح دانسته است.
  2. ↑ خصال، ص۱۳۶.
  3. ↑ بحار الانوار، ج۱۰، ص۸۲.
  4. ↑ تاریخ ابن عساکر، ج۴، ص۳۲۲.
  5. ↑ تاریخ ابن عساکر، ج۴، ص۳۲۲.
  6. ↑ حیاة الامام الحسین، ج۲، ص۵۰۰.
  7. ↑ اعیان الشیعه، ج۱، ص۵۶۳.
  8. ↑ الحسن و الحسین سبطا رسول الله، ص۱۹۸.
  9. ↑ الحسن بن علی، از کامل سلیمان، ص۱۷۳.
  10. ↑ البدایة و النهایة، ج۸، ص۱۶۸.
  11. ↑ تاریخ ابن عساکر، ج۴، ص۳۱۴.
  12. ↑ بحار الانوار، ج۱۰، ص۱۴۰.
  13. ↑ تاریخ ابن عساکر، ج۴، ص۳۲۲.
  14. ↑ بحار الانوار، ج۱۰، ص۸۳
  15. ↑ اعیان الشیعه، ج۱، ص۵۸۳.
  16. ↑ البدایة و النهایة، ج۸، ص۱۴۷.
  17. ↑ البدایة و النهایة، ج۱۸، ص۱۶۸.
  18. ↑ اعیان الشیعه، ج۱، ص۵۹۰.
  19. ↑ اعیان الشیعه، ج۴، ق ۱، ص۱۱۸.
  20. ↑ الأصابه، ج۱، ص۳۳۵.
  21. ↑ حکیم، سید منذر، پیشوایان هدایت ج۵ ص ۳۵-۳۹.
  22. ↑ بحار الانوار، ج۱۰، ص۷۹.
  23. ↑ تاریخ ابن عساکر، ج۴، ص۳۳۹.
  24. ↑ به کتاب «الحسین»، ج۱، ص۶ و نیز به مجمع الزوائد، ج۹، ص۲۰۱ و بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۹۳ مراجعه شود.
  25. ↑ الحسن و الحسین سبطا رسول الله، ص۷۵.
  26. ↑ اعلام النساء، ج۱، ص۲۸.
  27. ↑ تاریخ الحسین، ص۲۲۶.
  28. ↑ ابو الشهداء الحسین بن علی(ع)، ص۱۵۰، چاپ نجف، مطبعة الغری الحدیثه.
  29. ↑ آل محمد فی کربلا، ص۳۰.
  30. ↑ سبطا رسول الله الحسن و الحسین، ص۱۸۸.
  31. ↑ الشهید الخالد الحسین بن علی، ص۴۷.
  32. ↑ حکیم، سید منذر، پیشوایان هدایت ج۵ ص ۴۰.
برگرفته از «https://fa.imamatpedia.com/w/index.php?title=شخصیت_امام_حسین_در_تاریخ_اسلامی&oldid=529912»