|
|
| (۵۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| {{امامت}}
| | #تغییر_مسیر [[بنی‌کنده در تاریخ اسلامی]] |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| |
| : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''[[کنده]]''' است. "'''[[کنده]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div>
| |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| |
| : <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[کنده در تاریخ اسلامی]]</div>
| |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| |
| | |
| ==مقدمه==
| |
| کندیان در شمار [[قبایل قحطانی]] [[یمن]] و از جایگاه ممتازی در [[جاهلیت]] و نیز قرون نخست [[صدر اسلام]] برخوردار بودند. برخورداری از [[قدرت سیاسی]] و نظامی بالا آنان را در نگاه و مرآی [[پادشاهان]] [[عرب]] و [[غیر عرب]] بزرگ کرد تا حدی که نام آنان در برخی کتیبه‌ها ذکر شده است.
| |
| | |
| کندیان در ایام [[حکومت]] تبع‌ها –از [[ملوک]] [[حمیریان]]- عهده‌دار برخی [[مناصب]] حکومت شدند تا اینکه با [[مهاجرت]] برخی از آنان در نیمه [[قرن پنجم]] میلادی به نجد و مناطقی از شمال شبه‌جزیره [[عربستان]]، خود، مؤسس [[دولت]] [[جوانی]] گردیدند که در [[تاریخ]] به "دولت کنده" شناخته شده است. اما [[عمر]] این دولت مستعجل بود؛ پس از کشته شدن [[حارث بن عمرو]]، [[اختلافات]] و کشمکش‌ها بین [[جانشینان]] بالا گرفت و بر اثر این اختلافات و تبعات آن و نیز کشتاری که [[منذر بن نعمان ماءالسماء]] از آنان به راه انداخت، [[آفتاب]] این دولت غروب کرد. پس از این واقعه، بسیاری از آنان به [[سرزمین]] آباء و اجدادی خود [[حضرموت]] بازگشتند تا این که [[دین مبین اسلام]] [[ظهور]] کرد. کندیان [[اسلام]] آوردند اما دیری نپایید که [[نبی اکرم]]{{صل}} [[رحلت]] کردند و آنان - به [[دلایل]] مختلف - راه [[مخالفت]] و [[ارتداد]] در پیش گرفتند تا این که بر اثر حملات [[مسلمین]] بار دیگر [[مطیع]] و منقاد [[دولت اسلامی]] شدند. پس از این امر و با آغاز [[فتوحات اسلامی]] کندیان نیز به جرگه [[سپاه اسلام]] در آمدند و [[یاری]] گر آنان در امر [[فتح]] دیگر مناطق شدند. با [[فتح عراق]] و تأسیس شهرهای [[کوفه]] و [[بصره]]، بسیاری از آنان به این [[شهرها]] و سپس [[شامات]] و [[مصر]] و [[اندلس]] رفتند و نقش آفرین بسیاری از وقایع و حوادث [[بلاد اسلامی]] در قرون ابتدایی [[اسلامی]] - بخصوص [[قرن اول]] و دوم - شدند.
| |
| | |
| ==[[نسب]] کنده==
| |
| [[کنده]] را از [[قبایل]] بزرگ [[یمن]] و در شمار [[قحطانیان]] گفته‌اند.<ref>ابنکلبی، هشام بن محمدابن کلبی، نسب مَعَد والیمن الکبیر، تحقیق محمود فردوس العظم، دمشق، دارالیقظه، بیتا، ج۱، ص۱۳۷</ref> نسب‌شناسان این [[قبیله]] را به [[ثور بن عُفَیر]] - معروف به کنده - منتسب دانسته، نسب صحیح او را [[ثُور بن عُفیر بن عدی بن حارث بن مرة بن اُّدر بن زید بن یشجب بن عریب بن زید بن قحطان بن سبأ]]<ref>ابنکلبی، هشام بن محمدابن کلبی، نسب مَعَد والیمن الکبیر، تحقیق محمود فردوس العظم، دمشق، دارالیقظه، بیتا، ج۱، ص۱۳۷</ref> عنوان کرده‌اند.
| |
| | |
| در وجه تسمیه کنده به این نام، برخی گفته‌اند: {{عربی|"انّما سمّي كندة لكنوده أي انفصالۀ من كهلان و نزوحۀ الى حضرموت"}}.<ref>ابن درید، الاشتقاق، به کوشش عبدالسلام، بیروت، دار الجیل، ۱۴۱۱ ه.ق، ص۳۶۲</ref> برخی نیز براین اعتقادند که وی بواسطه {{عربی|"كند اباه"}} یعنی [[کفران نعمت]] [[پدر]] و [[پیوستن]] به دایی‌های خود یا بواسطه {{عربی"كند اخوه"}} یعنی [[فریفتن]] و سپس [[قتل]] برادرش به این نام ملقب گردیده است.<ref>اسامه اختیار، مقاله کنده، الموسوعة العربیه</ref>
| |
| | |
| [[نسل]] کنده از طریق دو پسرش [[معاویه]] و [[أشرس]] ادامه یافت. از نسل بنو معاویه، [[قبایل]] [[وهب]]، [[بداء]] و [[رائش]] پدید آمدند<ref>ابنحزم، ص۴۲۵. نیز ر. ک. ابنکلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۳۷</ref> و قبایل بزرگ [[سکاسک]] و [[سکون]] با [[بطونی]] مانند [[خِداش]]، [[صَعب]]، [[ضِمام]]، [[الأحُدَر]]، [[هَجعَم]] و دیگر قبایل از نسل [[اشرس]].<ref>اسامه اختیار، مقاله کنده، الموسوعة العربیه</ref> ضمن این که از قبایل بزرگ [[بنی‌عدی]] و [[بنی‌سعد]] نیز که به جهت انتساب به نام مادرشان - [[تجیب بنت ثوبان بن سلیم بن ذهل (رُهاء) مذحجی]]- به "تجیب" معروف شده‌اند، هم، به عنوان شاخه‌های بزرگ [[قبیله کنده]] یاد شده است.<ref>ابنکلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۸۱؛ ابنحزم، ص۴۲۹</ref> هر یک از این قبایل، خود، دارای بطون گسترده و فراوانی هستند که در برخی منابع مفصل بدان‌ها پرداخته شده است.<ref>ر. ک. ابنکلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۳۶-۱۹۷</ref>
| |
| | |
| ==[[سرزمین کنده]]==
| |
| از خاستگاه و محل اولیه سکونت این قبیله تا پیش از [[مهاجرت]] به حَضرموت و نیز [[تاریخ]] دقیق این کوچ که به [[دلایل]] نامعلوم و در پی بروز حوادث اتفاق افتاده است،<ref>ر. ک. احمدحسین شرف الدین، دراسات فی أنساب قبائل الیمن، ریاض، بیتا، ۱۴۰۵ ه.ق، ص۷۱</ref> اطلاع دقیقی در دست نیست. آنان پس از [[مهاجرت]] به [[یمن]] در [[سلسله]] جبال اطراف حضرموت مأوا گزیدند.<ref>کحاله، ۳/۹۹۸</ref> سکونتگاه آنان از «غمر» تا «ذات العرق» امتداد داشت <ref>اسامه اختیار، مقاله کنده، الموسوعة العربیه</ref> و جبال یمن، حضرموت و غمر ذی کنده عمده مناطقی بودند که کندیان در آن سکنی گزیده بودند.<ref>عبدالعزیز سالم، تاریخ العرب قبل السلام، اسکندریه، شباب الجامعة، ۲۰۰۸ م، ج ۳، ص۳۱۵-۳۱۹</ref> غمر ذی کنده - که در بیست مایلی [[مکه]] قرار داشت -<ref>حسن بن احمد بن یعقوب همدانی، صفة جزیرة العرب، تحقیق محمد بن علی اکوع، بغداد، بیتا، ۱۹۸۹ ه.ق، ص۱۶۶-۱۶۹</ref> پیوسته به نام کندیان مشهور و معروف بود و چهار [[قبیله]] «[[صدف]]»، «[[تجیب]]»، «[[عباد]]» و «[[بنی معاویه]]» [[کنده]] در آن سکونت داشتند.<ref>حسن بن احمد بن یعقوب همدانی، صفة جزیرة العرب، تحقیق محمد بن علی اکوع، بغداد، بیتا، ۱۹۸۹ ه.ق، ص۱۶۶-۱۶۹</ref> حضرموت هم که در پیش و پس از [[اسلام]]، بطون عمده‌ای از کندیان را - عمدتاً در قسمت شرقی یمن - در خود جا داده بود، از مناطق اصلی کندیان به شمار میرفت.<ref>حسن بن احمد بن یعقوب همدانی، صفة جزیرة العرب، تحقیق محمد بن علی اکوع، بغداد، بیتا، ۱۹۸۹ ه.ق، ص۸۸</ref>
| |
| | |
| [[سرزمین کنده]] در [[حضرموت]]، محصور بین دو درۀ "عین" و "دَوعن" -که در بالای آن قلاع و در پایین آن، مزارع و نخلستان قرار داشت -، بود.<ref>حسن بن احمد بن یعقوب همدانی، صفة جزیرة العرب، تحقیق محمد بن علی اکوع، بغداد، بیتا، ۱۹۸۹ ه.ق، ص۱۶۸</ref> در میان این دو دره، قلعه نُجَیر و [[شهر]] تَرِیم<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، الجزء الثانی، ص۲۸ (ذیل کلمه تَریم)</ref> که مقر [[پادشاهان]] [[بنی عمرو بن معاویه]] بود رخ نموده بود.<ref>حسن بن احمد همدانی، الاکلیل، تحقیق نبیه امین فارس، الجزء الثامن، ص۹۰</ref> منطقه حضرموت در کُل، شامل مناطق مختلفی از جمله: «خَوار»، «حَرَیم»، «اَبَیورد»، «المَی»، «یشرح»، «کَفیل»، «تسریر»، «حَبُوطه»، «مَدُوده»، «تَرَیم» و «الحیق» است که بطون مختلف کنده در این مناطق به شکل پراکنده [[زندگی]] میکردند.<ref>رمضان محمدی، قبیله کِنْدِه و نقش آن در مهمترین رویدادهای عصر جاهلی و صدر اسلام، فصلنامه علمی پژوهشی تاریخ اسلام، سال شانزدهم، شماره سوم، پاییز ۱۳۹۴، شماره مسلسل ۶۳، ص۱۱۳. </ref> ضمن این که از بلاد رِیدَة اَرَضین - که با روستاهای زیادش [[مسکن]] بنی‌عباد کنده بود-، سَدَبه محل سکونت طایفه‌ای از بنی‌تجیب کنده، حَوره از منازل [[بنی‌حارثه]] [[کنده]]، قارة الاشبا، العجلانیه، شَبام، قلاع حَذیِه و نُجیر، شَزَن و ذو [[صبح]]-سکونتگاه بنی واحد از [[طوایف]] [[بنی معاویه]] کنده-، الیَحَق [[منزل]] بنی‌بنایه از تیره‌های صدف کنده، <ref>حسن بن احمد بن یعقوب همدانی، پیشین، ص۱۶۶-۱۶۹</ref> عندل، خودون و هدون از مساکن صدف کنده<ref>حسن بن احمد بن یعقوب همدانی، پیشین، ص۱۶۸</ref><ref>رمضان محمدی، قبیله کِنْدِه و نقش آن در مهمترین رویدادهای عصر جاهلی و صدر اسلام، فصلنامه علمی پژوهشی تاریخ اسلام، سال شانزدهم، شماره سوم، پاییز ۱۳۹۴، شماره مسلسل ۶۳، ص۱۱۲-۱۱۳.</ref> و دمّون به عنوان یکی دیگر از شهرهای تیره صدف<ref>حسن بن احمد بن یعقوب همدانی، پیشین، ص۸۸</ref> و به [[نقلی]] از منازل [[بنوالحارث بن عمرو بن حجر آکل‌المُرار]] در حضرموت<ref>حسن بن احمد همدانی، صفة جزیرة العرب، ص۱۶۸ </ref> می‌توان به عنوان دیگر منزلگاه‌های [[قبیله کنده]] نام برد. همچنین منطقه «کسرقُشاقِش» -در وسط حضرموت که شامل روستاهای زیاد از جمله روستاهای بزرگ هَینَن-<ref>همان، ص۱۷۱</ref> میشد هم به عنوان یکی دیگر از سکونتگاه‌های شاخه تُجیب یاد شده است. علاوه بر مناطق یاد شده، در مناطقی مانند کر و شبوه، وجود چند [[قبیله]] از کندیان گزارش شده است.<ref>محمد بن احمد بن عمر، ادوار تاریخ الحضری، جده، مکتبة الارشاد، بیتا، ص۵۸</ref> ضمن این که در [[دوران پیش از اسلام]]، برخی از [[قبایل]] کنده به [[منطقه نجد]] رفتنند که [[خانواده]] [[امرؤالقیس شاعر]] از جمله این گروه هستند. چنان که بعضی دیگر به مناطق [[مضر]] مثل «بَیا»، «عین الشمس» و «اثریب» رفتند و به نام «حضارمه» معروف گشتند.<ref>ابن حزم، پیشین، ص۴۲۸؛ ابن داود الدینوری، اخبار الطوال، به کوشش عبدالمنعم، قم، الرضی،۱۴۱۲ ه.ق، ص۱۷۵؛ احمد حسین شرف الدین، پیشین، ص۷۲؛ محمد بن احمد بن عمر، پیشین، ص۵۸</ref>
| |
| | |
| پس از [[اسلام]] نیز، [[کوفه]] از بزرگترین مراکز حضور [[قبایل]] [[کنده]] به شمار میرفت. این [[شهر]] در [[قرن اول هجری]] [[شاهد]] حضور قبایلی مانند [[بنی‌مرة بن حجر]] -از بطون [[بنی معاویه الأکرمین]] و [[بنی‌شجره]] از [[نسل]] بنی‌معاویه- بود که علاوه بر [[مسجد]] عمومی کندیان، خود دارای مسجد مستقلی در این شهر بودند. [[بنی شیطان]] نیز از دیگر قبایل مهم کنده در [[کوفه]] محسوب میشد.<ref>رمضان محمدی، قبیله کِنْدِه و نقش آن در مهمترین رویدادهای عصر جاهلی و صدر اسلام، فصلنامه علمی پژوهشی تاریخ اسلام، سال شانزدهم، شماره سوم، پاییز ۱۳۹۴، شماره مسلسل ۶۳، ص۱۱۶-۱۱۷</ref> حضور پُر رنگ کندیان در کوفه هنگامی ملموس‌تر میشود که بنابر نقل گزارشات [[تاریخی]]، زمانی که [[زیاد بن ابیه]] -[[فرماندار کوفه]]-، در [[سال ۵۰ هجری]]، [[نظام]] ارباع<ref>در نظام ارباع، کل قبایل کوفه به چهار قسمت اهل مدینه، تمیم و همدان، ربیعة و کنده و مذحج و اسد تقسیم می‌‌شدند. فرماندهانی که زیاد برای ارباع انتخاب کرده بود به ترتیب عبارت بودند از: عمروبن حریث، خالد بن عرفطه، قیس بن ولید و ابوبردة بن ابوموسی اشعری</ref> را جایگزین نظام اسباع<ref>قبل از بنیان نهادن شهر کوفه، قبایل مختلفی در فتوحات شرکت داشتند.این قبایل در جنگ تحت نظام اعشار اداره می‌‌شدند به این معنا که سعد بن ابی وقاص، لشکر خود را به ده قسدت تقسیم میکرد و برای هر قسمت فرماندهی انتخاب می‌‌نمود و در هر قسمت که به نام عشر خوانده میشد، دو یا چند قبیل یا تیره‌هایی از قبایل مختلف، فعالیت میکردند. پس از شهرنشین شدن لشکریان، سعد بن وقاص به دستور عمربن خطاب، نظام اسباع را به جای نظام اعشار در کوفه تأسیس کرد. به این ترتیب که از نسب شناسان عرب دعوت کرد، قبایل و تیره‌هایی را که به‌هم نزدیک بودند در یک گروه قرار دهند. او کل جمعیت عرب کوفة را به هفت قسمت تقسیم کرد. هر قسدت به نام سبع خوانده میشد و برای هر سبع، فرماندهی تعیین شد. نعمت الله صفری فروشانی، مردم‌شناسی کوفه، مشکوة، شماره ۵۳، زمستان ۵۷، ص۲۹-۳۰</ref> کرد، [[قبایل]] [[ربیعه]] و [[کنده]] به [[تنهایی]] یک چهارم [[جمعیت]] [[کوفه]] را به خود اختصاص داده بودند.<ref>نعمت الله صفری فروشانی، مردم‌شناسی کوفه، مشکوة، شماره ۵۳، زمستان ۵۷، ص۲۹-۳۰</ref> «سکاسک» از تیره‌های مهم [[بنی‌الأشرس]] در [[شام]] [[اموال]] بسیاری داشتند؛ ضمن این که برخی نیز از حضور تیره‌هایی از [[قبیله تجیب]] –از دیگر بطون مشهور کنده- مانند [[بنی‌صمادخ]]، [[بنی‌ذی البؤن]] و [[بنی‌الأفطس]] در [[شام]] و [[مصر]] و [[اندلس]] خبر داده‌اند.<ref>ابن‌خلدون، تاریخ، بیروت، داراحیا،التراث العربی، ۱۳۹۱ه.ق.، ج ۲، ص۲۷۶</ref> همچنین، درباره سکونت کندیان در [[حیره]] و اندلس، به ویژه درباره تجیبی‌ها که در اندلس دارای حکومت‌های [[ملوک]] الطوائفی بودند،<ref>طبری، تاریخ الرسل و الملوک، به کوشش محمد ابوالفضل، بیروت، دار احیاء التراث العربی، بیتا، ج۵، ص۶۰ و ج۳، ص۴۰۶</ref> گزارش‌هایی وجود دارد.<ref>رمضان محمدی، قبیله کِنْدِه و نقش آن در مهمترین رویدادهای عصر جاهلی و صدر اسلام، فصلنامه علمی پژوهشی تاریخ اسلام، سال شانزدهم، شماره سوم، پاییز ۱۳۹۴، شماره مسلسل ۶۳، ص۱۱۲-۱۱۳</ref>
| |
| | |
| | |
| ==جستارهای وابسته==
| |
| | |
| ==منابع==
| |
| {{منابع}}
| |
| | |
| {{پایان منابع}}
| |
| | |
| ==پانویس==
| |
| {{پانویس}}
| |
| {{قبایل عرب}}
| |
| | |
| [[رده:کنده]]
| |
| [[:رده مدخل]]
| |
