ذوالقرنین در معارف مهدیت: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
}} | }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[جابر بن عبدالله انصاری]] می‌گوید: [[رسول خدا]] {{صل}} فرمود: "[[ذوالقرنین]]، بنده‌ای [[شایسته]] بود که [[خداوند]] او را بر بندگانش [[حجت]] قرار داد. وی [[قوم]] خود را به سوی [[خدا]] [[دعوت]] کرد و به [[تقوا]] [[دستور]] داد، ولی آنان بر سرش ضربه‌ای زدند و او مدّتی از آنان پنهان شد، به‌طوری که آنان [[گمان]] بردند که مرده است. پس از مدّتی نزد قومش بازگشت، ولی باز بر سمت دیگر سرش ضربه‌ای زدند. در میان شما شخصی است که به [[سنّت]] [[رفتار]] می‌کند. خدای عزّ و جلّ برای [[ذو القرنین]] در [[زمین]] اقتداری فراهم آورد و از هرچیز، وسیله‌ای برای او قرار داد و او را به شرق و غرب [[جهان]] رساند. [[خداوند]] [[رفتار]] و روش او را پیرامون [[امام غائب]] جاری می‌کند و او را به شرق و غرب [[زمین]] می‌رساند و هیچ آبگاه و منزلی در کوه و بیابان باقی نمی‌ماند که [[ذو القرنین]] بر آن گام نهاده باشد، جز آن‌که او گام می‌نهد. [[خداوند]] برای او گنج‌ها و معادن [[زمین]] را آشکار می‌سازد و با ایجاد [[ترس]] در [[دل]] [[دشمن]]، او را [[یاری]] می‌دهد و [[زمین]] را به وسیله او پر از [[عدل و داد]] می‌کند، چنان‌که قبل از [[قیام]] پر از [[جور]] و [[ستم]] شده است"<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۳۹۴؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۳؛ ارشاد مفید، ص ۳۶۲؛ اعلام الوری، ص ۴۳۰.</ref>. | [[جابر بن عبدالله انصاری]] می‌گوید: [[رسول خدا]] {{صل}} فرمود: "[[ذوالقرنین]]، بنده‌ای [[شایسته]] بود که [[خداوند]] او را بر بندگانش [[حجت]] قرار داد. وی [[قوم]] خود را به سوی [[خدا]] [[دعوت]] کرد و به [[تقوا]] [[دستور]] داد، ولی آنان بر سرش ضربه‌ای زدند و او مدّتی از آنان پنهان شد، به‌طوری که آنان [[گمان]] بردند که مرده است. پس از مدّتی نزد قومش بازگشت، ولی باز بر سمت دیگر سرش ضربه‌ای زدند. در میان شما شخصی است که به [[سنّت]] [[رفتار]] می‌کند. خدای عزّ و جلّ برای [[ذو القرنین]] در [[زمین]] اقتداری فراهم آورد و از هرچیز، وسیله‌ای برای او قرار داد و او را به شرق و غرب [[جهان]] رساند. [[خداوند]] [[رفتار]] و روش او را پیرامون [[امام غائب]] جاری می‌کند و او را به شرق و غرب [[زمین]] می‌رساند و هیچ آبگاه و منزلی در کوه و بیابان باقی نمی‌ماند که [[ذو القرنین]] بر آن گام نهاده باشد، جز آن‌که او گام می‌نهد. [[خداوند]] برای او گنج‌ها و معادن [[زمین]] را آشکار می‌سازد و با ایجاد [[ترس]] در [[دل]] [[دشمن]]، او را [[یاری]] می‌دهد و [[زمین]] را به وسیله او پر از [[عدل و داد]] می‌کند، چنان‌که قبل از [[قیام]] پر از [[جور]] و [[ستم]] شده است"<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۳۹۴؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۳؛ ارشاد مفید، ص ۳۶۲؛ اعلام الوری، ص ۴۳۰.</ref>. | ||
نام او در [[قرآن کریم]] آمده است<ref>سوره کهف، ۸۳.</ref>. در [[حدیثی]] آمده است که: وی در سن [[دوازده]] سالگی به [[حکومت]] تمامی روی [[زمین]] رسید و سی سال دوران حکومتش بود. وی از [[مردم]] [[روم]] بود. [[پیغمبر]] نبود، ولی بنده‌ای [[شایسته]] بود که [[خدا]] را [[دوست]] می‌داشت و [[خدا]] نیز او را [[دوست]] داشت. [[خداوند]] ابر را در اختیارش قرار داد که مرکب او بود و اسباب و وسایل خویش فراهم نمود و [[نور]] را برایش منبسط کرد، که شب و روز نزد او یکسان بود<ref>معارف و معاریف، ج ۵، ص ۵۶۲.</ref>. [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: [[ذوالقرنین]] مخیر گردید که یکی از دو [[ابر سخت]] و رام را برگزیند. او [[ابر رام]] را برگزید و [[ابر سخت]]، برای [[حضرت صاحب الامر]] {{ع}} [[ذخیره]] شد<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۱؛ اختصاص مفید، ص ۱۹۹.</ref>. [[ذوالقرنین]] با [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} همزمان بود و نخستین دو نفری که در روی [[زمین]] باهم [[مصافحه]] کردند، او و [[ابراهیم]] {{ع}} بودند. شهر اسکندریه را او بنا کرد و مسجدی عظیم در آن ساخت<ref>معارف و معاریف، ج ۵، ص ۵۶۳.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۴۱.</ref> | نام او در [[قرآن کریم]] آمده است<ref>سوره کهف، ۸۳.</ref>. در [[حدیثی]] آمده است که: وی در سن [[دوازده]] سالگی به [[حکومت]] تمامی روی [[زمین]] رسید و سی سال دوران حکومتش بود. وی از [[مردم]] [[روم]] بود. [[پیغمبر]] نبود، ولی بنده‌ای [[شایسته]] بود که [[خدا]] را [[دوست]] می‌داشت و [[خدا]] نیز او را [[دوست]] داشت. [[خداوند]] ابر را در اختیارش قرار داد که مرکب او بود و اسباب و وسایل خویش فراهم نمود و [[نور]] را برایش منبسط کرد، که شب و روز نزد او یکسان بود<ref>معارف و معاریف، ج ۵، ص ۵۶۲.</ref>. [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: [[ذوالقرنین]] مخیر گردید که یکی از دو [[ابر سخت]] و رام را برگزیند. او [[ابر رام]] را برگزید و [[ابر سخت]]، برای [[حضرت صاحب الامر]] {{ع}} [[ذخیره]] شد<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۱؛ اختصاص مفید، ص ۱۹۹.</ref>. [[ذوالقرنین]] با [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} همزمان بود و نخستین دو نفری که در روی [[زمین]] باهم [[مصافحه]] کردند، او و [[ابراهیم]] {{ع}} بودند. شهر اسکندریه را او بنا کرد و مسجدی عظیم در آن ساخت<ref>معارف و معاریف، ج ۵، ص ۵۶۳.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۴۱.</ref> | ||
==پرسش مستقیم== | == پرسش مستقیم == | ||
* [[چه شباهت‌هایی میان فعالیت‌های ذوالقرنین و امام مهدی وجود دارد؟ (پرسش)]] | * [[چه شباهت‌هایی میان فعالیت‌های ذوالقرنین و امام مهدی وجود دارد؟ (پرسش)]] | ||
نسخهٔ ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۰:۱۰
این مدخل زیرشاخهٔ بحث ذوالقرنین است. ذوالقرنین از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ذوالقرنین در قرآن - ذوالقرنین در علوم قرآنی - ذوالقرنین در معارف مهدیت - پرسش مرتبط نداردمقدمه
جابر بن عبدالله انصاری می‌گوید: رسول خدا (ص) فرمود: "ذوالقرنین، بنده‌ای شایسته بود که خداوند او را بر بندگانش حجت قرار داد. وی قوم خود را به سوی خدا دعوت کرد و به تقوا دستور داد، ولی آنان بر سرش ضربه‌ای زدند و او مدّتی از آنان پنهان شد، به‌طوری که آنان گمان بردند که مرده است. پس از مدّتی نزد قومش بازگشت، ولی باز بر سمت دیگر سرش ضربه‌ای زدند. در میان شما شخصی است که به سنّت رفتار می‌کند. خدای عزّ و جلّ برای ذو القرنین در زمین اقتداری فراهم آورد و از هرچیز، وسیله‌ای برای او قرار داد و او را به شرق و غرب جهان رساند. خداوند رفتار و روش او را پیرامون امام غائب جاری می‌کند و او را به شرق و غرب زمین می‌رساند و هیچ آبگاه و منزلی در کوه و بیابان باقی نمی‌ماند که ذو القرنین بر آن گام نهاده باشد، جز آن‌که او گام می‌نهد. خداوند برای او گنج‌ها و معادن زمین را آشکار می‌سازد و با ایجاد ترس در دل دشمن، او را یاری می‌دهد و زمین را به وسیله او پر از عدل و داد می‌کند، چنان‌که قبل از قیام پر از جور و ستم شده است"[۱].
نام او در قرآن کریم آمده است[۲]. در حدیثی آمده است که: وی در سن دوازده سالگی به حکومت تمامی روی زمین رسید و سی سال دوران حکومتش بود. وی از مردم روم بود. پیغمبر نبود، ولی بنده‌ای شایسته بود که خدا را دوست می‌داشت و خدا نیز او را دوست داشت. خداوند ابر را در اختیارش قرار داد که مرکب او بود و اسباب و وسایل خویش فراهم نمود و نور را برایش منبسط کرد، که شب و روز نزد او یکسان بود[۳]. امام باقر (ع) فرمود: ذوالقرنین مخیر گردید که یکی از دو ابر سخت و رام را برگزیند. او ابر رام را برگزید و ابر سخت، برای حضرت صاحب الامر (ع) ذخیره شد[۴]. ذوالقرنین با حضرت ابراهیم (ع) همزمان بود و نخستین دو نفری که در روی زمین باهم مصافحه کردند، او و ابراهیم (ع) بودند. شهر اسکندریه را او بنا کرد و مسجدی عظیم در آن ساخت[۵].[۶]
پرسش مستقیم
- چرا در روایات به بیان ویژگی‌های امام مهدی توجه زیادی شده است؟ (پرسش)
- چگونه می‌توان شخصیت امام مهدی را توصیف کرد؟ (پرسش)
- آیا امام مهدی باید عصمت داشته باشد؟ (پرسش)
- از دیدگاه اهل سنت امام مهدی چه اوصافی دارد؟ (پرسش)
- در روایات و منابع اسلامی چه اوصاف و خصال ظاهری برای امام مهدی بیان شده و علت بیان این ویژگیها چیست؟ (پرسش)
- ویژگی‌های امام مهدی چیست؟ (پرسش)
- توصیفات امام مهدی در کتب آسمانی چیستند؟ (پرسش)
- امام مهدی دارای چه خصایص و ویژگیهایی است که او را متمایز و برتر می‌کند؟ (پرسش)
- شاهد بر خلق در هر زمان دارای چه صفاتی باید باشد؟ (پرسش)
- آیا امام مهدی سایه دارند؟ (پرسش)
- در روایات اخلاق امام مهدی چگونه توصیف شده است؟ (پرسش)
- چه شواهدی بر داشتن علم غیب امام مهدی وجود دارد؟ (پرسش)
- بشارات کتب آسمانی درباره ویژگی‌های امام مهدی چیست؟ (پرسش)
- چه شباهت‌هایی میان فعالیت‌های ذوالقرنین و امام مهدی وجود دارد؟ (پرسش)
منابع
پانویس
- ↑ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۳۹۴؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۳؛ ارشاد مفید، ص ۳۶۲؛ اعلام الوری، ص ۴۳۰.
- ↑ سوره کهف، ۸۳.
- ↑ معارف و معاریف، ج ۵، ص ۵۶۲.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۱؛ اختصاص مفید، ص ۱۹۹.
- ↑ معارف و معاریف، ج ۵، ص ۵۶۳.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۴۱.