ابراهیم بن عبده نیشابوری: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام هادی| عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | ||
== آشنایی اجمالی == | == آشنایی اجمالی == | ||
ابراهیم بن عبده نیشابوری از [[علمای امامیه]] و از [[اصحاب]] [[امام هادی]] و [[امام حسن عسکری]]{{عم}} است. او یکی از [[ثقات]] [[نیشابور]] بود<ref>طوسی، رجال، ص۴۱۰؛ اختیار معرفة رجال، ص۸۴۸؛ تنقیح المقال، ج۱، ص۲۴.</ref>. | ابراهیم بن عبده نیشابوری از [[علمای امامیه]] و از [[اصحاب]] [[امام هادی]] و [[امام حسن عسکری]]{{عم}} است. او یکی از [[ثقات]] [[نیشابور]] بود<ref>طوسی، رجال، ص۴۱۰؛ اختیار معرفة رجال، ص۸۴۸؛ تنقیح المقال، ج۱، ص۲۴.</ref>. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۰۸
آشنایی اجمالی
ابراهیم بن عبده نیشابوری از علمای امامیه و از اصحاب امام هادی و امام حسن عسکری(ع) است. او یکی از ثقات نیشابور بود[۱].
امام حسن عسکری(ع) در توقیعی که به نام اسحاق بن اسماعیل نیشابوری - از روات بزرگ و از اصحاب امام حسن عسکری(ع) که از سوی امام در نیشابور عامل مواظبت از شریعت بود - صادر کرده است؛ از ابراهیم بن عبده به عنوان وکیل خود یاد کرده است[۲].
امام حسن عسکری(ع) او را برای دریافت حقوق شرعیه وکیل خود قرار داد[۳]. آن حضرت، ابراهیم را نزد عبدالله بن حمدویه بیهقی فرستاد و به او نامه‌ای داد که در آن نامه آمده است: ...باری ابراهیم بن عبده را به سوی شما فرستادم تا آن نواحی و مردم ناحیه شما حقوقی را که از ما بر گردن شماست به او بپردازند، او مورد اطمینان و امین من نزد دوستان ما در آنجاست. پس باید از خدا بترسند و حقوق واجبه را به او بپردازند و هیچ بهانه‌ای در ترک و تأخیر آن ندارند.
از خادم ابراهیم نقل شده است که در صفا با ابراهیم ایستاده بودیم که حضرت مهدی(ع) نزد ابراهیم آمد و دست مبارک خود را بر مناسک وی نهاد و مطالبی به او فرمود [۴].
این حکایت، حاکی از آن است که ابراهیم در عصر غیبت صغرا نیز زنده بود و مورد عنایت امام عصر(ع) قرار داشت.[۵]
منابع
پانویس
- ↑ طوسی، رجال، ص۴۱۰؛ اختیار معرفة رجال، ص۸۴۸؛ تنقیح المقال، ج۱، ص۲۴.
- ↑ نیشابور شهر فیروز، ص۵۲۸.
- ↑ کشی، رجال، ص۴۸۵.
- ↑ دایرة المعارف شیعه، ج۱، ص۲۷۶.
- ↑ قریشی، سید حسن، اصحاب ایرانی ائمه اطهار، ص 294-295.