حاکم نیشابوری در معارف و سیره رضوی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←مقدمه) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
}} | }} | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
محمد بن | محمد بن عبد الله بن محمد [[حمدویه]]، معروف به «[[حاکم نیشابوری]]»<ref>چون در زمان سامانیان و به روزگار حکومت عتبی در سال ۳۵۹ هجری قمری، در شهر نساء که از شهرهای خراسان بزرگ بود، به عنوان حاکم و قاضی منصوب گردید، نام حاکم نیشابوری بر او ماند. (مقدمه تاریخ نیشابور)</ref>، در [[روز]] دوشنبه، سوم [[ربیع الاول]] سال ۳۲۱ هجری قمری، در [[نیشابور]] متولد و در [[سال ۴۰۵ هجری]] قمری، در همان [[شهر]] بدرود [[حیات]] گفت<ref>آمده است که حاکم، در روزی که وفات یافت، به حمام رفته بود و هنوز لنگ را از خودش باز نکرده بود که سکته نمود و درگذشت. (الوافی بالوفیات، ج۳، ص۳۲۰).</ref>. ایشان در شمار بزرگترین عالمان [[اهل سنت]] در [[زمان]] خود محسوب می‌شد و دارای آثار و تألیفات متعدد و ارزنده بود. وی کتابی در [[فضائل]] [[امام رضا]]{{ع}} با عنوان «فضائل [[الرضا]]{{ع}}» و کتابی در [[فضیلت]] [[فاطمه زهرا]]{{س}} با عنوان «فضائل فاطمة الزهراء{{س}}» نوشته است. | ||
وی در توصیف امام رضا{{ع}} می‌نویسد: «[[سلطان]] [[اولیاء]] [[خدا]]، [[برهان]] [[اهل تقوا]]، میراث‌بر [[دانش]] [[پیامبران]]، فرودگاه [[اسرار]] [[پروردگار]] [[جهان]]، [[ولی خدا]] و برگزیده او، پاره جگر [[رسول الله]]{{صل}}، [[پناهگاه]] [[امت]] و اندوه‌زدای خاطره‌ها در [[قیامت]]،... آنگونه که خود آن حضرت و عده فرموده که در سه موقف، یکی در برابر [[میزان]]، دیگری به هنگام پراکنده شدن [[نامه اعمال]] و دیگری بر [[پل صراط]]، سفره [[شفاعت]] و [[بخشندگی]] بگسترد. آن سلطان [[مقربان]] درگاه [[حق]]، در روز [[حشر]] و [[پاداش]]، [[امام]] [[ابو الحسن علی بن موسی الرضا]]{{ع}} که [[درود]] و [[رحمت الهی]] بر [[پیامبر خدا]]{{صل}} و [[ائمه معصومین]] و پیروانش تا [[روز قیامت]] باد»<ref>سیره امام رضا{{ع}}، ص۳۰۷.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص۲۲۳.</ref> | وی در توصیف امام رضا{{ع}} می‌نویسد: «[[سلطان]] [[اولیاء]] [[خدا]]، [[برهان]] [[اهل تقوا]]، میراث‌بر [[دانش]] [[پیامبران]]، فرودگاه [[اسرار]] [[پروردگار]] [[جهان]]، [[ولی خدا]] و برگزیده او، پاره جگر [[رسول الله]]{{صل}}، [[پناهگاه]] [[امت]] و اندوه‌زدای خاطره‌ها در [[قیامت]]،... آنگونه که خود آن حضرت و عده فرموده که در سه موقف، یکی در برابر [[میزان]]، دیگری به هنگام پراکنده شدن [[نامه اعمال]] و دیگری بر [[پل صراط]]، سفره [[شفاعت]] و [[بخشندگی]] بگسترد. آن سلطان [[مقربان]] درگاه [[حق]]، در روز [[حشر]] و [[پاداش]]، [[امام]] [[ابو الحسن علی بن موسی الرضا]]{{ع}} که [[درود]] و [[رحمت الهی]] بر [[پیامبر خدا]]{{صل}} و [[ائمه معصومین]] و پیروانش تا [[روز قیامت]] باد»<ref>سیره امام رضا{{ع}}، ص۳۰۷.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]]، ص۲۲۳.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۳ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۰۶
این مدخل زیرشاخهٔ بحث حاکم نیشابوری است. حاکم نیشابوری از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: حاکم نیشابوری در معارف و سیره رضوی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
محمد بن عبد الله بن محمد حمدویه، معروف به «حاکم نیشابوری»[۱]، در روز دوشنبه، سوم ربیع الاول سال ۳۲۱ هجری قمری، در نیشابور متولد و در سال ۴۰۵ هجری قمری، در همان شهر بدرود حیات گفت[۲]. ایشان در شمار بزرگترین عالمان اهل سنت در زمان خود محسوب می‌شد و دارای آثار و تألیفات متعدد و ارزنده بود. وی کتابی در فضائل امام رضا(ع) با عنوان «فضائل الرضا(ع)» و کتابی در فضیلت فاطمه زهرا(س) با عنوان «فضائل فاطمة الزهراء(س)» نوشته است.
وی در توصیف امام رضا(ع) می‌نویسد: «سلطان اولیاء خدا، برهان اهل تقوا، میراث‌بر دانش پیامبران، فرودگاه اسرار پروردگار جهان، ولی خدا و برگزیده او، پاره جگر رسول الله(ص)، پناهگاه امت و اندوه‌زدای خاطره‌ها در قیامت،... آنگونه که خود آن حضرت و عده فرموده که در سه موقف، یکی در برابر میزان، دیگری به هنگام پراکنده شدن نامه اعمال و دیگری بر پل صراط، سفره شفاعت و بخشندگی بگسترد. آن سلطان مقربان درگاه حق، در روز حشر و پاداش، امام ابو الحسن علی بن موسی الرضا(ع) که درود و رحمت الهی بر پیامبر خدا(ص) و ائمه معصومین و پیروانش تا روز قیامت باد»[۳].[۴]
منابع
پانویس
- ↑ چون در زمان سامانیان و به روزگار حکومت عتبی در سال ۳۵۹ هجری قمری، در شهر نساء که از شهرهای خراسان بزرگ بود، به عنوان حاکم و قاضی منصوب گردید، نام حاکم نیشابوری بر او ماند. (مقدمه تاریخ نیشابور)
- ↑ آمده است که حاکم، در روزی که وفات یافت، به حمام رفته بود و هنوز لنگ را از خودش باز نکرده بود که سکته نمود و درگذشت. (الوافی بالوفیات، ج۳، ص۳۲۰).
- ↑ سیره امام رضا(ع)، ص۳۰۷.
- ↑ محمدی، حسین، رضانامه، ص۲۲۳.