ابوصالح: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - 'خدامراد]]،فرهنگ‌نامه' به 'خدامراد، [[فرهنگ‌نامه')
خط ۹: خط ۹:
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">


'''ابوصالح''' از کنیه‏‌های [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} است<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]،[[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص:۳۴-۳۵.</ref>.
'''ابوصالح''' از کنیه‏‌های [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} است<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص:۳۴-۳۵.</ref>.


==مقدمه==
==مقدمه==
*در برخی از کتاب‏ها، "ابو صالح" یکی از کنیه‌‏های [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} یاد شده است. در هیچ روایتی به این کنیه اشاره نشده است. آنچه گفته‏ شده این‏که شاید این کنیه با استفاده از این روایت باشد که [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: هرگاه راه خود را در سفر گم کردی، بانگ برآور: ای ابا صالح یا ای صالح! خداوند سبحانه و تعالی رحمتش را بر تو فرود آورد! راه را به ما نشان ده<ref> {{عربی|اندازه=150%|" إِذَا ضَلَلْتَ‏ عَنِ‏ الطَّرِيقِ‏ فَنَادِ يَا صَالِحُ‏ أَوْ يَا أَبَا صَالِحٍ‏ أَرْشِدُونَا إِلَى‏ الطَّرِيقِ‏ يَرْحَمُكُمُ‏ اللَّهُ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج ۲، ص ۲۹۸</ref>.
*در برخی از کتاب‏ها، "ابو صالح" یکی از کنیه‌‏های [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} یاد شده است. در هیچ روایتی به این کنیه اشاره نشده است. آنچه گفته‏ شده این‏که شاید این کنیه با استفاده از این روایت باشد که [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: هرگاه راه خود را در سفر گم کردی، بانگ برآور: ای ابا صالح یا ای صالح! خداوند سبحانه و تعالی رحمتش را بر تو فرود آورد! راه را به ما نشان ده<ref> {{عربی|اندازه=150%|" إِذَا ضَلَلْتَ‏ عَنِ‏ الطَّرِيقِ‏ فَنَادِ يَا صَالِحُ‏ أَوْ يَا أَبَا صَالِحٍ‏ أَرْشِدُونَا إِلَى‏ الطَّرِيقِ‏ يَرْحَمُكُمُ‏ اللَّهُ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج ۲، ص ۲۹۸</ref>.
*معروف است برخی از عرب‌‏های شهری و بیابان‌‏گرد، پیوسته در توسلات و یاری خواستن‏های خود، آن حضرت را به این اسم می‌‏خوانند و شعرا و ادبا نیز در قصیده‌‏ها و مدح‌‏های خود، از این کنیه استفاده کرده‌‏اند<ref>  میرزا حسین طبرسی نوری، نجم الثاقب، ص ۶۰</ref>. از این‏رو در برخی از حکایت‏‌های مربوط به آن حضرت، عنوان "ابا صالح" یاد شده است<ref>  ر. ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۲۹۲</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]،[[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص:۳۴-۳۵.</ref>.
*معروف است برخی از عرب‌‏های شهری و بیابان‌‏گرد، پیوسته در توسلات و یاری خواستن‏های خود، آن حضرت را به این اسم می‌‏خوانند و شعرا و ادبا نیز در قصیده‌‏ها و مدح‌‏های خود، از این کنیه استفاده کرده‌‏اند<ref>  میرزا حسین طبرسی نوری، نجم الثاقب، ص ۶۰</ref>. از این‏رو در برخی از حکایت‏‌های مربوط به آن حضرت، عنوان "ابا صالح" یاد شده است<ref>  ر. ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۲۹۲</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص:۳۴-۳۵.</ref>.
*کنیه معروف [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} است. در میان عرب‌ها، بلدی و بادیه‌نشین و پیوسته در توسّلات و استغاثات خود، آن حضرت را به این اسم می‌خوانند و شاعران و ادیبان در قصاید و مدایح خود ذکر می‌کنند<ref>نجم الثاقب، باب دوم</ref>.  
*کنیه معروف [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} است. در میان عرب‌ها، بلدی و بادیه‌نشین و پیوسته در توسّلات و استغاثات خود، آن حضرت را به این اسم می‌خوانند و شاعران و ادیبان در قصاید و مدایح خود ذکر می‌کنند<ref>نجم الثاقب، باب دوم</ref>.  
* از [[امام صادق]] {{ع}} روایت است که فرمود: "هرگاه گم شدی در راه، ندا کن یا بگو: {{عربی|اندازه=155%|یا صالح! یا ابا صالح! ارشدنا الی الطریق رحمکم الله}}<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۷۲. </ref> و آورده‌اند که صالح، اسم جنّی است که سیر می‌کند در بلاد به جهت ارشاد گم شده و حبس کردن حیوان فرار کرده؛ چنان‌چه در "خصال" از [[امام علی|امیرالمؤمنین]] {{ع}} روایت شده است<ref>نجم الثاقب، باب دوم. </ref>.  
* از [[امام صادق]] {{ع}} روایت است که فرمود: "هرگاه گم شدی در راه، ندا کن یا بگو: {{عربی|اندازه=155%|یا صالح! یا ابا صالح! ارشدنا الی الطریق رحمکم الله}}<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۷۲. </ref> و آورده‌اند که صالح، اسم جنّی است که سیر می‌کند در بلاد به جهت ارشاد گم شده و حبس کردن حیوان فرار کرده؛ چنان‌چه در "خصال" از [[امام علی|امیرالمؤمنین]] {{ع}} روایت شده است<ref>نجم الثاقب، باب دوم. </ref>.  

نسخهٔ ‏۱۱ آوریل ۲۰۱۹، ساعت ۱۲:۲۴

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

ابوصالح از کنیه‏‌های حضرت مهدی(ع) است[۱].

مقدمه

  • در برخی از کتاب‏ها، "ابو صالح" یکی از کنیه‌‏های حضرت مهدی(ع) یاد شده است. در هیچ روایتی به این کنیه اشاره نشده است. آنچه گفته‏ شده این‏که شاید این کنیه با استفاده از این روایت باشد که امام صادق(ع) فرمود: هرگاه راه خود را در سفر گم کردی، بانگ برآور: ای ابا صالح یا ای صالح! خداوند سبحانه و تعالی رحمتش را بر تو فرود آورد! راه را به ما نشان ده[۲].
  • معروف است برخی از عرب‌‏های شهری و بیابان‌‏گرد، پیوسته در توسلات و یاری خواستن‏های خود، آن حضرت را به این اسم می‌‏خوانند و شعرا و ادبا نیز در قصیده‌‏ها و مدح‌‏های خود، از این کنیه استفاده کرده‌‏اند[۳]. از این‏رو در برخی از حکایت‏‌های مربوط به آن حضرت، عنوان "ابا صالح" یاد شده است[۴][۵].
  • کنیه معروف حضرت مهدی (ع) است. در میان عرب‌ها، بلدی و بادیه‌نشین و پیوسته در توسّلات و استغاثات خود، آن حضرت را به این اسم می‌خوانند و شاعران و ادیبان در قصاید و مدایح خود ذکر می‌کنند[۶].
  • از امام صادق (ع) روایت است که فرمود: "هرگاه گم شدی در راه، ندا کن یا بگو: یا صالح! یا ابا صالح! ارشدنا الی الطریق رحمکم الله[۷] و آورده‌اند که صالح، اسم جنّی است که سیر می‌کند در بلاد به جهت ارشاد گم شده و حبس کردن حیوان فرار کرده؛ چنان‌چه در "خصال" از امیرالمؤمنین (ع) روایت شده است[۸].
  • بسیاری از منتظران، با جمله "یا ابا صالح المهدی ادرکنی" از حضرت مدد می‌گیرند[۹].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۳۴-۳۵.
  2. " إِذَا ضَلَلْتَ‏ عَنِ‏ الطَّرِيقِ‏ فَنَادِ يَا صَالِحُ‏ أَوْ يَا أَبَا صَالِحٍ‏ أَرْشِدُونَا إِلَى‏ الطَّرِيقِ‏ يَرْحَمُكُمُ‏ اللَّهُ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج ۲، ص ۲۹۸
  3. میرزا حسین طبرسی نوری، نجم الثاقب، ص ۶۰
  4. ر. ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۲۹۲
  5. سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۳۴-۳۵.
  6. نجم الثاقب، باب دوم
  7. بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۷۲.
  8. نجم الثاقب، باب دوم.
  9. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص:۶۶.