سکوت ۲۵ ساله: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '{{عربی|اندازه=155%|' به '{{عربی|') |
جز (جایگزینی متن - '، ص:' به '، ص') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> | ||
'''سکوت ۲۵ ساله''' [[امام علی|امیر المؤمنین]]{{ع}} پس از غصب شدن [[خلافت]]، موضع ستیزجویانه و مخاصمت‌آمیز با خلفا نگرفت و به خاطر حفظ وحدت امت [[اسلام]] و جلوگیری از خطر فروپاشی امّت و اساس دین و سیطرۀ دشمنان، دم فروبست و دوران ۲۵ سالۀ صبر و سکوت و خانه نشینی را تحمّل کرد، آنچنان‌که خار در چشم و استخوان در گلو مانده باشد.<ref>نهج البلاغه خطبه ۳ شقشیه</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، | '''سکوت ۲۵ ساله''' [[امام علی|امیر المؤمنین]]{{ع}} پس از غصب شدن [[خلافت]]، موضع ستیزجویانه و مخاصمت‌آمیز با خلفا نگرفت و به خاطر حفظ وحدت امت [[اسلام]] و جلوگیری از خطر فروپاشی امّت و اساس دین و سیطرۀ دشمنان، دم فروبست و دوران ۲۵ سالۀ صبر و سکوت و خانه نشینی را تحمّل کرد، آنچنان‌که خار در چشم و استخوان در گلو مانده باشد.<ref>نهج البلاغه خطبه ۳ شقشیه</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۱۳.</ref>. | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
*البته تعبیر سکوت و سازش چندان دقیق نیست. آن حضرت برای اثبات حقانیّت خود، بارها با دیگران احتجاج کرد و نسبت به خلاف‌های خلفای سه‌گانه، برخوردی انتقادآمیز و نصیحت‌گرانه داشت و از امر به معروف و نهی از منکر فروگذار نمی‌کرد، تا جایی که گاهی حضور آن حضرت، بخصوص در دوران [[عثمان]] برای حکومت قابل تحمّل نبود و از او می‌خواستند که در مدینه نباشد. آنچه مسلّم است، برای گرفتن حقّ خود از غاصبان، دست به شمشیر نبرد و بر سر قدرت و خلافت با آنان درگیر نشد و کوتاه آمد، یکی به خاطر حفظ و بقای اسلام، دیگری برای حفظ وحدت. در جایی فرموده است: اگر بیم تفرقۀ امّت و نابود شدن اساس [[اسلام]] نبود، وضع و موضع دیگری داشتیم {{عربی|و أیم اللّه لو لا مخافة الفرقة بین المسلمین و أن یعود الکفر و یبور الدّین لکنّا علی غیر ما کنّا لهم علیه}}،<ref>شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید ج ۱ ص۳۰۷</ref> که اشاره به هردو انگیزه برای ترک منازعه با غاصبان [[خلافت]] دارد. آنچه هم نقل شده که در پاسخ به استمداد [[فاطمه زهرا|حضرت زهرا]]{{عم}} از وی در مورد غصب فدک و ظلم به [[فاطمه زهرا|حضرت زهرا]]{{عم}}، فرمود: اگر دوست داری این صدای اذان و فریاد [[توحید]] خاموش شود، اقدام کنم،<ref>سیری در نهج البلاغه ص۱۸۴</ref> اشاره به سیاست صبر و سکوت برای حفظ دین است. [[امام باقر]]{{ع}} نیز دربارۀ آن می‌فرماید: مردم که آن کارها را کرده و با [[ابوبکر]] [[بیعت]] کردند، چیزی مانع نشد که [[امام علی|علی]]{{ع}} مردم را به خود فراخواند جز اینکه مراعات مردم را کند، چون بیم آن داشت که از [[اسلام]] برگردند و بت‌پرستی شوند و [[شهادت]] بر [[توحید]] و [[رسالت]] را کنار بگذارند. برای آن حضرت، اینکه بر آن حال باقی بمانند بهتر از آن بود که از [[اسلام]] برگردند... {{عربی|و کان الأحبّ إلیه أن یقرّهم علی ما صنعوا من أن یرتدّوا عن الإسلام}}<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، | *البته تعبیر سکوت و سازش چندان دقیق نیست. آن حضرت برای اثبات حقانیّت خود، بارها با دیگران احتجاج کرد و نسبت به خلاف‌های خلفای سه‌گانه، برخوردی انتقادآمیز و نصیحت‌گرانه داشت و از امر به معروف و نهی از منکر فروگذار نمی‌کرد، تا جایی که گاهی حضور آن حضرت، بخصوص در دوران [[عثمان]] برای حکومت قابل تحمّل نبود و از او می‌خواستند که در مدینه نباشد. آنچه مسلّم است، برای گرفتن حقّ خود از غاصبان، دست به شمشیر نبرد و بر سر قدرت و خلافت با آنان درگیر نشد و کوتاه آمد، یکی به خاطر حفظ و بقای اسلام، دیگری برای حفظ وحدت. در جایی فرموده است: اگر بیم تفرقۀ امّت و نابود شدن اساس [[اسلام]] نبود، وضع و موضع دیگری داشتیم {{عربی|و أیم اللّه لو لا مخافة الفرقة بین المسلمین و أن یعود الکفر و یبور الدّین لکنّا علی غیر ما کنّا لهم علیه}}،<ref>شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید ج ۱ ص۳۰۷</ref> که اشاره به هردو انگیزه برای ترک منازعه با غاصبان [[خلافت]] دارد. آنچه هم نقل شده که در پاسخ به استمداد [[فاطمه زهرا|حضرت زهرا]]{{عم}} از وی در مورد غصب فدک و ظلم به [[فاطمه زهرا|حضرت زهرا]]{{عم}}، فرمود: اگر دوست داری این صدای اذان و فریاد [[توحید]] خاموش شود، اقدام کنم،<ref>سیری در نهج البلاغه ص۱۸۴</ref> اشاره به سیاست صبر و سکوت برای حفظ دین است. [[امام باقر]]{{ع}} نیز دربارۀ آن می‌فرماید: مردم که آن کارها را کرده و با [[ابوبکر]] [[بیعت]] کردند، چیزی مانع نشد که [[امام علی|علی]]{{ع}} مردم را به خود فراخواند جز اینکه مراعات مردم را کند، چون بیم آن داشت که از [[اسلام]] برگردند و بت‌پرستی شوند و [[شهادت]] بر [[توحید]] و [[رسالت]] را کنار بگذارند. برای آن حضرت، اینکه بر آن حال باقی بمانند بهتر از آن بود که از [[اسلام]] برگردند... {{عربی|و کان الأحبّ إلیه أن یقرّهم علی ما صنعوا من أن یرتدّوا عن الإسلام}}<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۱۳.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
نسخهٔ ۶ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۳۴
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل سکوت ۲۵ ساله (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
سکوت ۲۵ ساله امیر المؤمنین(ع) پس از غصب شدن خلافت، موضع ستیزجویانه و مخاصمت‌آمیز با خلفا نگرفت و به خاطر حفظ وحدت امت اسلام و جلوگیری از خطر فروپاشی امّت و اساس دین و سیطرۀ دشمنان، دم فروبست و دوران ۲۵ سالۀ صبر و سکوت و خانه نشینی را تحمّل کرد، آنچنان‌که خار در چشم و استخوان در گلو مانده باشد.[۱][۲].
مقدمه
- البته تعبیر سکوت و سازش چندان دقیق نیست. آن حضرت برای اثبات حقانیّت خود، بارها با دیگران احتجاج کرد و نسبت به خلاف‌های خلفای سه‌گانه، برخوردی انتقادآمیز و نصیحت‌گرانه داشت و از امر به معروف و نهی از منکر فروگذار نمی‌کرد، تا جایی که گاهی حضور آن حضرت، بخصوص در دوران عثمان برای حکومت قابل تحمّل نبود و از او می‌خواستند که در مدینه نباشد. آنچه مسلّم است، برای گرفتن حقّ خود از غاصبان، دست به شمشیر نبرد و بر سر قدرت و خلافت با آنان درگیر نشد و کوتاه آمد، یکی به خاطر حفظ و بقای اسلام، دیگری برای حفظ وحدت. در جایی فرموده است: اگر بیم تفرقۀ امّت و نابود شدن اساس اسلام نبود، وضع و موضع دیگری داشتیم و أیم اللّه لو لا مخافة الفرقة بین المسلمین و أن یعود الکفر و یبور الدّین لکنّا علی غیر ما کنّا لهم علیه،[۳] که اشاره به هردو انگیزه برای ترک منازعه با غاصبان خلافت دارد. آنچه هم نقل شده که در پاسخ به استمداد حضرت زهرا(ع) از وی در مورد غصب فدک و ظلم به حضرت زهرا(ع)، فرمود: اگر دوست داری این صدای اذان و فریاد توحید خاموش شود، اقدام کنم،[۴] اشاره به سیاست صبر و سکوت برای حفظ دین است. امام باقر(ع) نیز دربارۀ آن می‌فرماید: مردم که آن کارها را کرده و با ابوبکر بیعت کردند، چیزی مانع نشد که علی(ع) مردم را به خود فراخواند جز اینکه مراعات مردم را کند، چون بیم آن داشت که از اسلام برگردند و بت‌پرستی شوند و شهادت بر توحید و رسالت را کنار بگذارند. برای آن حضرت، اینکه بر آن حال باقی بمانند بهتر از آن بود که از اسلام برگردند... و کان الأحبّ إلیه أن یقرّهم علی ما صنعوا من أن یرتدّوا عن الإسلام[۵]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ نهج البلاغه خطبه ۳ شقشیه
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۳۱۳.
- ↑ شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید ج ۱ ص۳۰۷
- ↑ سیری در نهج البلاغه ص۱۸۴
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۳۱۳.