طفیل بن عمرو دوسی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{ویرایش غیرنهایی}} +)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-]] | + - [[)) |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | ||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[طفیل بن عمرو دوسی در تراجم و رجال]] | : <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[طفیل بن عمرو دوسی در تراجم و رجال]] - [[طفیل بن عمرو دوسی در تاریخ اسلامی]]</div> | ||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
نسخهٔ ۱ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۱۹
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
طفیل بن عمرو، ملقب به ذو النور[۱] از طایفه ازد و قبیله دوس و مردی دانا، عاقل، شاعر، رئیس قبیله و با گذشت بود [۲]. او در مسافرتی که به مکه (با وجود جلوگیری قریش) کرد، با پیامبر(ص) ملاقات کرد و اسلام آورد. و پیامبر(ص) او را مأمور کرد تا اسلام را در میان قوم خود تبلیغ کند[۳]. او در جنگ خیبر[۴] شرکت کرد و بتخانه ذوالکفین به دست وی به آتش کشیده شد[۵] و در جنگ یمامه، در زمان ابوبکر به شهادت رسید [۶].[۷]
اسلام آوردن طفیل
طفیل و مأموریت تبلیغ
سریه طفیل
شهادت طفیل
منابع
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ الاصابه، ابن حجر، ج۲، ص۳۴۹؛ معجم الصحابه، ابن قانع، ج۸، ص۴۸۹.
- ↑ الاعلام، زرکلی، ج۳، ص۲۲۷.
- ↑ السیرة النبویه، ابن هشام، ج۱، ص۳۸۲-۳۸۵؛ عیون الاثر، ابن سید الناس، ج۱، ص۱۶۲-۱۶۳.
- ↑ السیرة النبویه، ابن هشام، ج۱، ص۳۸۵؛ عیون الاثر، ابن سید الناس، ج۱، ص۱۶۲.
- ↑ السیرة النبویة، ابن هشام، ج۱، ص۳۸۵؛ المغازی، واقدی، ج۳، ص۹۲۳.
- ↑ السیرة النبویه، ابن هشام، ج۱، ص۳۸۵؛ البدایة و النهایه، ابن کثیر، ج۳، ص۱۰۰.
- ↑ علی‌زاده، فرهاد، مقاله «طفیل بن عمرو دوسی»، دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم، ج۵، ص:۵۱۱.