عصمت اهل بیت در حدیث

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث عصمت اهل بیت است. "عصمت اهل بیت" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

عصمت اهل بیت در قرآن - عصمت اهل بیت در حدیث - عصمت اهل بیت در کلام اسلامی - عصمت اهل بیت در عرفان اسلامی - مقام عصمت

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل عصمت اهل بیت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

حدیث ثقلین از جهاتی بر عصمت اهل بیت دلالت می‌کند:

1. اهل بیت قرین و همتای قرآن می‌باشند، قرآن کریم حق خالص است و باطل در آن راه ندارد: ﴿لَا يَأْتِيهِ الْبَاطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَلَا مِنْ خَلْفِهِ﴾ بنابراین، اهل‌بیت نیز از هر گونه باطلی در گفتار، رفتار، علم و اعتقاد مصون‌اند.
2. قرآن و اهل بیت هرگز از هم جدا نمی‌شوند، یکی از وجوه جدایی ناپذیری آن دو این است که در هدایت‌گری بشر موافق یکدیگرند، و هیچ گاه قرآن حکمی بر خلاف حکم اهل بیت ندارد، و هیچ گاه گفتار و رفتار و علم و اعتقاد اهل بیت بر خلاف قرآن نخواهد بود.
3. تمسّک به اهل بیت، همانند تمسّک به قرآن، انسان را از ضلالت می‌رهاند، لازمه این مطلب آن است که در اهل بیت- همانند قرآن- ضلالت راه نداشته باشد و علم و اعتقاد، قول و فعل آنان یکپارچه هدایت باشد. محمد مبین سندی در این باره گفته است: “در حدیث ثقلین با تأکیدی ویژه بیان شده است که اهل بیت، همانند قرآن، بر حق بوده و همان گونه که وحی منزل، از خطا مصون است، آنان نیز همواره از خطا مصون می‌باشند”.

با توجه به دلایل عقلی و نقلی بر لزوم عصمت امام، و عدم دلیل بر عصمت غیر اهل بیت، امامت آنان ثابت می‌شود.

منابع

1. ربانی گلپایگانی، علی، امامت اهل بیت

پانویس