امام علی در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

*سرانجام [[رمضان]] [[سال هشتم هجری]]، به [[دلیل]] [[پیمان‌شکنی]] [[مشرکان]] از [[پیمان]] [[صلح حدیبیه]]، [[پیامبر]] با سپاهی که تعداد آن را تا ده هزار نفر نوشته‌اند، به سمت [[مکه]] حرکت کرد. [[پیامبر]] هنگام ورود به [[مکه]]، خانه [[ابوسفیان]] و مکیان و [[مسجدالحرام]] را امن اعلام کرد. از این‌رو بیشتر مکیان دست از [[مقاومت]] برداشتند و [[تسلیم]] شدند. [[پیامبر]] بانگ برمی‌آورد که امروز روز [[رحمت]] است. بدین سان مکیان از بلندی [[روح]] مردی، که روزی او را مورد [[آزار]] و اذیت قرار داده و از خانه‌اش رانده بودند، به شگفت آمدند. [[پیامبر]] [[پرچم]] [[اسلام]] را به دست [[علی]] {{ع}} سپرد و او پیشاپیش [[سپاه اسلام]] وارد [[مکه]] شد و [[پرچم]] را کنار [[حجر الاسود]] [[نصب]] کرد. [[امام علی]] {{ع}} در کنار [[پیامبر]]، [[خانه خدا]] را از وجود بت‌های [[جاهلیت]] برای همیشه [[پاک]] ساختند. این [[پیروزی]] گرچه بزرگ بود، اما به معنای پایان بت‌پرستی نبود. در این شرایط، کفه [[سیاسی]] و [[اجتماعی]] به نفع [[مسلمانان]] سنگین می‌شد. با [[نزول آیات]] اول و دوم سوره [[توبه]] که وجود [[شرک]] را امری تحمل‌ناپذیر می‌خواند، پیمان‌های بین [[مسلمانان]] و [[قبایل]] و اشخاص [[مشرک]] یک‌طرفه لغو شد و چهار ماه به [[مشرکان]] فرصت داده شد که [[اسلام]] آورند. [[پیامبر]] [[ابوبکر]] را [[مأمور]] [[ابلاغ آیات برائت]] کرد. پس از خروج [[ابوبکر]] از [[مدینه]]، [[جبرئیل]] نازل شد و [[فرمان]] [[الهی]] را به او رساند. [[خداوند]] می‌‎فرماید [[آیات برائت]] را کسی [[ابلاغ]] نکند مگر شخص تو یا کسی که از تو باشد. در پی این [[فرمان]]، [[پیامبر]]، [[امام علی]] {{ع}} را فراخواند و او را در پی [[ابوبکر]] روانه کرد تا [[آیات الهی]] را از او بگیرد و خود [[ابلاغ]] کند.