ثابت بن ربیع انصاری: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{امامت}} {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = صحابه | عنوان مدخل = ثابت بن ربیع انصاری | مداخل مرتبط = ثابت بن ربیع انصاری در تاریخ اسلامی | پرسش مرتبط = }} == آشنایی اجمالی == ابن حجر<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۵۰۳.</ref> شرح حال او را در قسم نخست (صحابه) آورد...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
جز (جایگزینی متن - 'رده:صحابه' به 'رده:صحابه پیامبر') |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
[[رده:مدخل]] | [[رده:مدخل]] | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده:صحابه]] | [[رده:صحابه پیامبر]] | ||
نسخهٔ ۱۵ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۰۵
این مدخل زیرشاخهٔ بحث صحابه است. ثابت بن ربیع انصاری از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ثابت بن ربیع انصاری در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردآشنایی اجمالی
ابن حجر[۱] شرح حال او را در قسم نخست (صحابه) آورده و ابن اثیر[۲] گفته است که عَبدان مروزی [۳] از او یاد و حدیثی را که درباره اوست، گزارش کرده است. براساس این حدیث، هنگامی که ثابت بن ربیع در بستر مرگ بود، رسول خدا(ص) بر بالین او حاضر شد و صدایش زد، ولی پاسخی نشنید. آن حضرت گریست و فرمود: اگر صدایم را می‌شنید، اجابت می‌کرد. زنان حاضر گریستند و اسامة بن زید آنان را بازداشت. رسول خدا(ص) فرمود: «بگذار تا زمانی که وی در میانشان است، بگریند، ولی هنگامی که درگذشت، دیگر صدای گریه‌ای شنیده نشود»[۴].
این حدیث در منابع حدیثی از طریق دیگر نیز آمده و فرد بیمار، شخص دیگری به نام عبدالله بن ثابت معرفی شده است[۵]. ابن حجر[۶] احتمال داده که این حادثه دوبار و برای دو نفر رخ داده باشد، ولی به نظر می‌رسد این حادثه تنها برای عبدالله بن ثابت رخ داده و چون کنیه وی «ابو الربیع» بوده، برخی میان آن دو خلط کرده و داستان را مربوط به ثابت بن ربیع دانسته‌اند که صحیح نیست.[۷]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۵۰۳.
- ↑ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۴۴۱.
- ↑ صاحب کتاب معرفة الصحابه.
- ↑ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۴۴۱؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۵۰۳.
- ↑ مالک بن أنس، کتاب الموطأ، ج۱، ص۲۳۳؛ شافعی، محمد بن ادریس، کتاب الام، ج۱، ص۳۱۹؛ ابوداود، سلیمان بن اشعث، سنن، ج۲، ص۶۰؛ عبدالرزاق بن همام، مصنف، ج۳، ص۵۶۲.
- ↑ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۵۰۴.
- ↑ داداش‌نژاد، منصور، مقاله «ثابت بن ربیع انصاری»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص: ۲۹۶.