محمد بن منصور مرادی: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۱) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[محمد بن منصور مرادی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[محمد بن منصور مرادی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
| خط ۶: | خط ۵: | ||
[[عمر کحاله]] با استفاده از آثار بر جای مانده از او نوشته که مرادی در علومی چون [[تفسیر]]، [[حدیث]]، [[فقه]]، [[تاریخ]] و [[قرآن]] [[مهارت]] داشت.<ref>معجم المؤلفین ۱۲/۵۳.</ref> الندیم او را از علمای [[زیدیه]] دانسته و آثار متعددی را برای او ذکر کرده که عبارت‌اند از: التفسیر الکبیر، التفسیر الصغیر، کتاب [[احمد بن عیسی]] (امالی) سیرة الائمة العادله کتاب‌هایی در [[احکام]] مثل طهارة و [[صلوة]] الخمیس رساله‌ای از زبان برخی از [[سادات علوی]] خطاب به [[حسن بن زید علوی]] در [[طبرستان]]<ref> الفهرست (الندیم) ۲۴۴. </ref> [[علوم آل محمد]]{{صل}} کتاب الذکر المناهی<ref>مسند زید بن علی ۲۲ و پاورقی.</ref> و عدد سور القرآن وعدد آیاته وعدد کلماته و حروفه ونصفه و اثلاثه و اخماسه و اسداسه و اسباعه و اثمانه و اتساعه و اعشاره و اجزاء عشرین و اجزاء ثلاثین. کتاب اخیر در جای دیگری به [[اختلاف]] المصاحف تعبیر شده است.<ref>سعد السعود ۲۴ و ۲۸۷ کتابخانه ابن طاووس ۱۶۷ و ۳۰۲. </ref> تاریخ [[وفات]] وی حدود ۲۹۰هـ است<ref>کتابخانه ابن طاووس ۳۰۲.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۷۴۰.</ref>. | [[عمر کحاله]] با استفاده از آثار بر جای مانده از او نوشته که مرادی در علومی چون [[تفسیر]]، [[حدیث]]، [[فقه]]، [[تاریخ]] و [[قرآن]] [[مهارت]] داشت.<ref>معجم المؤلفین ۱۲/۵۳.</ref> الندیم او را از علمای [[زیدیه]] دانسته و آثار متعددی را برای او ذکر کرده که عبارت‌اند از: التفسیر الکبیر، التفسیر الصغیر، کتاب [[احمد بن عیسی]] (امالی) سیرة الائمة العادله کتاب‌هایی در [[احکام]] مثل طهارة و [[صلوة]] الخمیس رساله‌ای از زبان برخی از [[سادات علوی]] خطاب به [[حسن بن زید علوی]] در [[طبرستان]]<ref> الفهرست (الندیم) ۲۴۴. </ref> [[علوم آل محمد]]{{صل}} کتاب الذکر المناهی<ref>مسند زید بن علی ۲۲ و پاورقی.</ref> و عدد سور القرآن وعدد آیاته وعدد کلماته و حروفه ونصفه و اثلاثه و اخماسه و اسداسه و اسباعه و اثمانه و اتساعه و اعشاره و اجزاء عشرین و اجزاء ثلاثین. کتاب اخیر در جای دیگری به [[اختلاف]] المصاحف تعبیر شده است.<ref>سعد السعود ۲۴ و ۲۸۷ کتابخانه ابن طاووس ۱۶۷ و ۳۰۲. </ref> تاریخ [[وفات]] وی حدود ۲۹۰هـ است<ref>کتابخانه ابن طاووس ۳۰۲.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۷۴۰.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۰۷
محمد بن منصور مرادی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: محمد بن منصور مرادی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
ابوجعفر محمد بن منصور بن یزید مرادی زیدی کوفی از برجستگان شیعه اهل بیت(ع) در عراق بود.[۱] حدیث را از کسانی چون حسن بن عبدالواحد کوفی[۲] و سلیمان بن خالد[۳] فرا گرفت. ابوجعفر استاد قرائت بود و آن را از اصحاب حمزة بن حبیب، از پیشوایان هفت‌گانه علم قرائت آموخت.[۴] از شاگردان وی در حدیث و قرائت افرادی چون احمد بن محمد بن سعید همدانی،[۵] حسین بن سعدان[۶] و عبدالله بن عبدالمجید را می‌‌توان نام برد.[۷]
عمر کحاله با استفاده از آثار بر جای مانده از او نوشته که مرادی در علومی چون تفسیر، حدیث، فقه، تاریخ و قرآن مهارت داشت.[۸] الندیم او را از علمای زیدیه دانسته و آثار متعددی را برای او ذکر کرده که عبارت‌اند از: التفسیر الکبیر، التفسیر الصغیر، کتاب احمد بن عیسی (امالی) سیرة الائمة العادله کتاب‌هایی در احکام مثل طهارة و صلوة الخمیس رساله‌ای از زبان برخی از سادات علوی خطاب به حسن بن زید علوی در طبرستان[۹] علوم آل محمد(ص) کتاب الذکر المناهی[۱۰] و عدد سور القرآن وعدد آیاته وعدد کلماته و حروفه ونصفه و اثلاثه و اخماسه و اسداسه و اسباعه و اثمانه و اتساعه و اعشاره و اجزاء عشرین و اجزاء ثلاثین. کتاب اخیر در جای دیگری به اختلاف المصاحف تعبیر شده است.[۱۱] تاریخ وفات وی حدود ۲۹۰هـ است[۱۲].[۱۳].
منابع
پانویس
- ↑ شرح الازهار ۱/۱۲۵.
- ↑ مقاتل الطالبیین ۳۴۸.
- ↑ بحار الانوار ۸۳/۷۰.
- ↑ غایة النهایه ۲/۲۶۷.
- ↑ مقاتل الطالبیین ۳۴۸.
- ↑ فلاح السائل ۱۱۷.
- ↑ غایة النهایه ۲/۲۶۷.
- ↑ معجم المؤلفین ۱۲/۵۳.
- ↑ الفهرست (الندیم) ۲۴۴.
- ↑ مسند زید بن علی ۲۲ و پاورقی.
- ↑ سعد السعود ۲۴ و ۲۸۷ کتابخانه ابن طاووس ۱۶۷ و ۳۰۲.
- ↑ کتابخانه ابن طاووس ۳۰۲.
- ↑ فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص۷۴۰.