←نتیجه گیری
| خط ۱۲۳: | خط ۱۲۳: | ||
==نتیجه گیری== | ==نتیجه گیری== | ||
*از مجموع مباحث یاد شده که از تحلیل مفهوم امام و ادله قرآنی و روایی به دست آمد، می‌توان عبارت | *از مجموع مباحث یاد شده که از تحلیل مفهوم [[امام]] و ادله قرآنی و روایی به دست آمد، می‌توان عبارت {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا }}﴾}} را که در [[قرآن]] به عنوان وصف خاص برای "[[امام]]" به کار رفته، بدین صورت معنا کرد؛ "با" در {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا }}﴾}} به معنای مصاحبت یا ملابست است، {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|بِأَمْرِنَا }}﴾}} به معنای "خواست و مطلوب حق تعالی" است. نتیجه آنکه [[امام]]، مردم را در صحبت یا کسوت خواست خداوند، به آنچه که مطلوب و مقصود خداست [[هدایت]] می‌کند و امر خدا و حکم او را بر مطلوب و خواست دیگران مقدم می‌دارد و بر مردم نیز فرض است که از او اطاعت کنند. این اطاعت مستقل است. در [[نبوت]] و [[رسالت]] مجرد از [[امامت]]، اطاعت [[رسول]] عین اطاعت خداست و دو نوع اطاعت وجود ندارد چون هر آنچه که [[رسول]] دستور می‌دهد، تنها ابلاغی است که از ناحیه حق‌تعالی با [[وحی]] رسالی دریافت کرده است. اما آن‌گاه که با جعل و نصب الهی به مقام [[امامت]] می‌رسد، حق اطاعت مستقل پیدا می‌کند. هر چند در این مقام چون این جعل از ناحیه خدا بوده و اراده او مظهر اراده حق‌تعالی شده، اطاعت از او اطاعتی مستقل در عرض اطاعت خدا نامیده نمی‌شود. روشن است این معنا از هدایت به امر با هدایت ملکوتی تکوینی همخوان نیست<ref>[[فتح‌الله نجارزادگان|نجارزادگان، فتح‌الله]]، [[بررسی دیدگاه علامه طباطبایی در باب امامت به معنای هدایت به امر (مقاله)|بررسی دیدگاه علامه طباطبایی در باب امامت به معنای هدایت به امر]]، [[پژوهش‌های قرآن و حدیث (نشریه)|دوفصلنامه پژوهش‌های قرآن و حدیث]]، ص:۱۲۲.</ref>. | ||
==منابع== | ==منابع== | ||