تاریخچه یهود چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۳) |
جز (جایگزینی متن - '\|\sموضوعات\sوابسته\s\=(.*)↵\|\sپاسخ‌دهنده\s=(.*)↵\|\sپاسخ‌دهندگان\s\=(.*)↵\}\}' به '| تعداد پاسخ = ۱ }}') |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
| نمایه وابسته = | | نمایه وابسته = | ||
| مدخل اصلی = [[مهدویت]] | | مدخل اصلی = [[مهدویت]] | ||
| | | تعداد پاسخ = ۱ | ||
}} | }} | ||
'''تاریخچه یهود چیست؟''' یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث '''[[مهدویت (پرسش)|مهدویت]]''' است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی '''[[مهدویت]]''' مراجعه شود. | '''تاریخچه یهود چیست؟''' یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث '''[[مهدویت (پرسش)|مهدویت]]''' است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی '''[[مهدویت]]''' مراجعه شود. | ||
نسخهٔ ۲۳ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۱۷
| تاریخچه یهود چیست؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
| مدخل اصلی | مهدویت |
| تعداد پاسخ | ۱ پاسخ |
تاریخچه یهود چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
پاسخ نخست
- نویسندگان کتاب «نگین آفرینش» در این باره گفته‌اند:
«یهودیان از نژاد عبرانی هستند. این نژاد با اعراف، آشوریان و چند قوم دیگر خاورمیانه اصالتی مشترک دارند. برخی از دانشمندان معتقدند که نام "عبرانی" را کنعانیان پس از ورود حضرت ابراهیم(ع) به سرزمین کنعان به او داده‌اند و این لقب در خاندان وی باقی مانده است. گفتنی است که عظمت حضرت ابراهیم(ع) به حدّی است که وی همواره موجب نزاع یهودیت، مسیحیت و اسلام بوده است و هر یک، آن حضرت را از خود می‌داند. قرآن کریم می‌فرماید: 
مَا كَانَ إِبْرَاهِيمُ يَهُودِيًّا وَلَا نَصْرَانِيًّا وَلَٰكِن كَانَ حَنِيفًا مُّسْلِمًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ
[۱]؛ نکته جالب، اینکه "تورات" کتاب آسمانی یهود، درباره حضرت ابراهیم(ع) و نسب و نیای او و نیز همسران و فرزندانش و سفرهای او به سرزمین کنعان و الخلیل، مطالب فراوانی گفته است؛ ولی به دو حادثۀ مهم در زندگی آن حضرت یعنی جریان بت‌شکنی و پس از آن به آتش افکندن وی به وسیله مشرکان و دیگری داستان بنای کعبه مقدّس خانۀ خدا، اشاره نکرده است. یهودیان خود را از نسل حضرت یعقوب، نوه حضرت ابراهیم(ع) می‌دانند و افتخار می‌کنند که فرزند جسمانی و روحانی حضرت ابراهیم(ع) هستند. در تورات آمده است که دوازده فرزند حضرت یعقوب(ع) در مصر درگذشتند و نسل ایشان یعنی دوازده قبیله بنی‌اسرائیل به سبب پیشرفت در علوم و فنون، مورد حسادت مصریان قرار گرفتند و از سوی آنها به استضعاف کشیده شدند. طبق بیان تورات، خدا به حضرت موسی(ع) وعده داد بنی‌اسرائیل را از دست مصریان نجات داده، سرزمین کنعان و حدود آن را که اماکن پربرکتی بودند به ایشان عطا کند.[۲] پس از خروج بنی اسرائیل از مصر، حضرت موسی(ع) به امر خدا به کوه طور رفت و الواحی گرفت که فرمان‌های خداوند بر آنها نقش بسته بود. از جمله آن دستورات این بود که: برای خود خدایی جز من نگیرید و به بت سجده نکنید و پدر و مادر را احترام کنید.[۳] همچنین از کارهایی چون قتل، زنا، دزدی، شهادت دروغ و طمع‌ورزی به اموال و ناموس همسایه نهی کرده بود. امّا طبق نقل تورات به سبب تأثیر حضرت موسی(ع) در بازگشت از طور، بنی اسرائیل گوساله‌پرستی کردند و با این کار، خدا را نافرمانی و رسولش حضرت موسی(ع) را خشمگین کردند. حضرت موسی(ع) آن گوساله را سوزاند و خاکسترش را به آب ریخت. به هر حال حضرت موسی(ع) در صحرای سینا حکومتی برپا کرد و تا آخر عمر، رهبری دینی و سیاسی قوم خود را بر عهده داشت و طبق گفته تورات در ۱۲۰ سالگی در حوالی بحرالمیت درگذشت.[۴] پس از حضرت موسی(ع) یوشع بن نون(ع) به امر خدا، رهبر یهود شد. پس از او مردان بزرگی در بنی اسرائیل رهبری کردند که داوران بنی اسرائیل نامیده می‌شوند و تاریخ ایشان در سفرِ داوران آمده است. آخرین داور بنی اسرائیل، حضرت سموئیل(ع) بود و چون یهود پادشاهی نداشتند از او خواستند رئیسی برایشان تعیین کند که آنها را در برابر هجوم همسایگان مهاجم بسیج کند. او جوانی به نام شاؤل (طالوت) را برگزید و او را با روغن مسح کرد. این "مسح"، پادشاه را حاکمی الهی می‌ساخت و اطاعت از مسیح (ماشِیَح) شرعاً بر همه واجب می‌شد. به هر حال یهود به فرماندهی طالوب با فلسطینیان آن زمان جنگیدند و پیروز شدند و پس از آن حضرت داوود(ع) که از جنگاوران بنی اسرائیل بود جانشین طالوت شد پس از حضرت داوود(ع)، فرزندش حضرت سلیمان(ع) به حکومت رسید و با شکوه‌ترین دوران بنی اسرائیل را به وجود آورد. کتاب مقدّس یهود به "تورات" معروف است.[۵] این واژه عِبری به معنای قانون و شریعت است. تورات بخشی از "عهد عتیق" است که نزد مسیحیان معتبر است. این کتاب سه بخش دارد: ۱. بخش تاریخی؛ ۲. حکمت مناجات و شعر؛ ۳. پیشگوییهای انبیا.
- بخش تاریخی شامل هفده کتاب است که پنج کتاب اول آن "تورات" نامیده می‌شود که عبارتند از: سفرِ پیدایش، سفر خروج، سفر لاویان، سفر اعداد و سفر تثنیه، بخش پیشگوییهای انبیا نیز شامل هفده کتاب است؛ مانند کتاب اِشَعْیا، کتاب اِرمیا، کتاب دانیال، کتاب یونس. علاوه بر تورات، کتابِ تَلمود نیز نزد یهود مهم است[۶] البته به علت بدگویی این کتاب از حضرت عیسی(ع)، مسیحیان همواره با آن مخالفت کرده‌اند و حتی در دوره‌ای از تاریخ، تلمودسوزی راه انداختند. یهودیت تبلیغ ندارد؛ زیرا یهودیان، دین خدا را نعمتی الهی می‌دانند که مخصوص نژاد بنی اسرائیل است؛ با این حال اگر کسی یهودی شود، او را می‌پذیرند. در تلمود، توصیه شده است که هرگاه کسی خواست یهودی شود، باید لذّت‌های این قوم را به او تفیهم کرد، تا اگر مرد این میدان نیست پا در ان نگذارد.[۷] اغلب یهودیان مردم را به صهیونیسم دعوت می‌کنند»[۸].
منبع‌شناسی جامع مهدویت
پانویس
- ↑ ابراهیم، نه یهودی بوده است و نه نصرانی؛ بلکه او بر آیین توحید اسلام بوده و از مشرکان نبوده است؛ سوره آل عمران: ۶۷.
- ↑ آشنایی با ادیان بزرگ، ص ۷۹.
- ↑ سفر تثنیه، باب ۵.
- ↑ جناب هارون نیز که وزیر موسی (ع) بود در همین مدت و پیش از حضرت موسی درگذشت.
- ↑ هنگام ارجاع متن به کتاب مقدس، ابتدا نام کتاب و پس از آن شماره باب و سرانجام، شماره جمله مورد نظر آورده می‌شود؛ مثلاً می‌نویسند: پیدایش ۱: ۲۷ یعنی سفرِ پیدایش، باب ۱، فقرۀ ۲۷.
- ↑ تلمود که به "تورات شفاهی" معروف است گفته‌های حکیمانه دانشمندان یهود است. به عقیده آنان، این گفته‌ها نسل به نسل از زمان حضرت موسی(ع) برای یهود، باقی مانده و در تلمود جمع‌آوری و زیربنای فکری و اعتقادی بنی اسرائیل شده است.
- ↑ ر.ک: گنجینه‌ای ازتلمود، ص ۸۴.
- ↑ بالادستان، محمد امین؛ حائریپور، محمد مهدی؛ یوسفیان، مهدی، نگین آفرینش، ج۲، ص ۴۸ - ۵۱.