تحکیم مبانی اعتقادی: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'گرایشات' به 'گرایش‌های'
جز (جایگزینی متن - 'گرایشات' به 'گرایش‌های')
خط ۱۹: خط ۱۹:
این شواهد [[گواه]] بر این است که یک حرکت [[فرهنگی]] منسجم از سوی اهل‌بیت و [[پیشوایان معصوم]] {{عم}} وجود داشته تا ایشان را به عنوان محور [[فکری]] [[مسلمانان]] و الگوی [[رهبری دینی]] و [[سیاسی]] برای آنان معرفی کند. بر این اساس، آن بزرگواران به تبیین صفات [[حاکم]] [[مشروع]] می‌پرداختند و مسلمانان و [[شیعیان]] را از [[همنشینی]] و [[محبت]] به [[حاکمان جور]] برحذر می‌داشتند<ref>در عصر امام باقر {{ع}} از طرف حاکم وقت، فرماندار جدیدی برای مدینه تعیین شده بود و مردم برای عرض تبریک به سوی او می‌رفتند. محمد بن مسلم می‌گوید: در این هنگام ما نزد امام باقر {{ع}} بودیم. آن حضرت وقتی که عبور گروه‌گروه مردم را به سوی خانه فرماندار جدید دید، از حاضران پرسید: در مدینه چه حادثه‌ای رخ داده است؟ گفتند: فرماندار جدید نصب شده و مردم به دیدار او برای عرض تبریک می‌روند. امام فرمود: همانا انسان برای تبریک به خاطر امری حرکت می‌کند ولی (غافل از آنکه) همان شخص خود را به در خانه‌ای می‌رساند که از در خانه‌های آتش دوزخ است. (محمد بن حسن الحر عاملی، وسائل‌الشیعه، ج۱۲، ص۱۳۵).</ref>. در روایتی از [[امام باقر]] {{ع}} آمده که فرمودند: [[زمامداری]] [[شایسته]] نیست جز برای فردی که در او سه ویژگی جمع باشد؛ ورعی داشته باشد که او را از [[معاصی]] [[الهی]] باز دارد، حلمی که در سایه آن بتواند [[مالک]] خشمش شود و زمامداری شایسته و [[نیکو]] برای آنان که در زیر دست او هستند، بدان حد که برای آنان چون [[پدری]] [[مهربان]] باشد<ref>ابوجعفر محمدبن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۴۰۷.</ref>.
این شواهد [[گواه]] بر این است که یک حرکت [[فرهنگی]] منسجم از سوی اهل‌بیت و [[پیشوایان معصوم]] {{عم}} وجود داشته تا ایشان را به عنوان محور [[فکری]] [[مسلمانان]] و الگوی [[رهبری دینی]] و [[سیاسی]] برای آنان معرفی کند. بر این اساس، آن بزرگواران به تبیین صفات [[حاکم]] [[مشروع]] می‌پرداختند و مسلمانان و [[شیعیان]] را از [[همنشینی]] و [[محبت]] به [[حاکمان جور]] برحذر می‌داشتند<ref>در عصر امام باقر {{ع}} از طرف حاکم وقت، فرماندار جدیدی برای مدینه تعیین شده بود و مردم برای عرض تبریک به سوی او می‌رفتند. محمد بن مسلم می‌گوید: در این هنگام ما نزد امام باقر {{ع}} بودیم. آن حضرت وقتی که عبور گروه‌گروه مردم را به سوی خانه فرماندار جدید دید، از حاضران پرسید: در مدینه چه حادثه‌ای رخ داده است؟ گفتند: فرماندار جدید نصب شده و مردم به دیدار او برای عرض تبریک می‌روند. امام فرمود: همانا انسان برای تبریک به خاطر امری حرکت می‌کند ولی (غافل از آنکه) همان شخص خود را به در خانه‌ای می‌رساند که از در خانه‌های آتش دوزخ است. (محمد بن حسن الحر عاملی، وسائل‌الشیعه، ج۱۲، ص۱۳۵).</ref>. در روایتی از [[امام باقر]] {{ع}} آمده که فرمودند: [[زمامداری]] [[شایسته]] نیست جز برای فردی که در او سه ویژگی جمع باشد؛ ورعی داشته باشد که او را از [[معاصی]] [[الهی]] باز دارد، حلمی که در سایه آن بتواند [[مالک]] خشمش شود و زمامداری شایسته و [[نیکو]] برای آنان که در زیر دست او هستند، بدان حد که برای آنان چون [[پدری]] [[مهربان]] باشد<ref>ابوجعفر محمدبن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۴۰۷.</ref>.


[[امام حسین]] {{ع}} نیز در جای دیگری فرمودند: کسی [[زمامدار]] نتواند بود مگر آن کس که بر اساس [[قرآن]] [[حکم]] دهد، [[قائم]] به [[قسط]] باشد، [[مجری احکام]] [[الهی]] بوده و وجودش را تنها در خط [[خدا]] قرار دهد<ref>محمد بن نعمان بغدادی، الارشاد، ص۲۰۴.</ref>. [[اهل‌بیت]] {{عم}} با این سخنان، [[مسلمانان]] را متوجه این نکته می‌ساختند که [[حکومت]] و [[رهبری]]، به صورت مطلق از آن خداست و فقط کسانی از چنین حقی برخوردار می‌شوند که از طریق خدا و [[پیامبر]] [[مشروعیت]] یافته باشند. آنان در سخت‌ترین شرایط، [[رهبری امت اسلامی]] را برعهده می‌گرفتند و لحظه‌ای از [[حفظ]] و تقویت مبانی [[تشیع]] باز نمی‌ایستادند. شاید یکی از سخت‌ترین شرایط، دوره پس از [[شهادت امام حسین]] {{ع}} است که [[امام سجاد]] {{ع}} رهبری امت اسلامی را برعهده گرفت. در واپسین [[روز]] [[واقعه کربلا]]، [[شیعیان]] در بدترین شرایط [[روحی]] قرار داشتند. آنان از نظر کمی و کیفی و همچنین بعد [[سیاسی]]، [[اجتماعی]] و [[عقیدتی]] وضعیت مطلوبی نداشتند. [[کوفه]] که مرکز گرایشات [[شیعی]] بود، تحت شرایط [[سختی]] که ابن‌زیاد به وجود آورده بود، جرأت ابراز وجود نداشت. بسیاری از شیعیان [[واقعی]] در [[کربلا]] به [[شهادت]] رسیده بودند و باقی مانده آنان نیز در کوفه و [[مدینه]] و دیگر مناطق شیعه‌نشین گرفتار انواع صدمات روحی و فشارهای سیاسی شده بودند. در این [[شرایط امام]] [[سجاد]] {{ع}} رهبری امت اسلامی را برعهده گرفت و با بخشیدن حیاتی نو به تشیع، زمینه را برای فعالیت [[امام باقر]] و [[امام صادق]] {{ع}} در [[زمان]] خویش فراهم ساخت. [[تاریخ اسلام]] [[گواهی]] می‌دهد [[شیعه]] در طول ۳۴ سال فعالیت سیاسی و [[دینی]] امام سجاد {{ع}}، یکی از سخت‌ترین دوران‌های [[حیات]] [[اسلام]] را به خوبی پشت‌سر گذاشت؛ دورانی که جز سرکوبی شیعه توسط زبیریان و [[امویان]] نشان روشنی نداشت، بیست سال [[حاکمیت]] [[حجاج]] بر [[عراق]] و [[سلطه]] [[عبدالملک بن مروان]] بر تمامی قلمرو [[اسلامی]]، بیشترین صدمات و سرکوب‌ها را متوجه شیعیان ساخته و در این شرایط، پیشوای چهارم به [[بهترین]] صورت ممکن سکان [[امامت]] و رهبری [[امت]] را برعهده داشت<ref>به نوشته ابن ابی الحدید، حجاج به قدری در دشمنی بر ضد شیعیان مصمم بود که شنیدن لفظ کافر برایش آرام‌بخش‌تر از لفظ شیعه بود. (عزالدین بن هبة الله ابن ابی الحدید معتزلی، شرح نهج‌البلاغه، ج۱۱، ص۴۴).</ref><ref>[[محمد ملک‌زاده|ملک‌زاده، محمد]]، [[سیره سیاسی معصومان در عصر حاکمیت جور (کتاب)|سیره سیاسی معصومان در عصر حاکمیت جور]]، ص ۱۶۵.</ref>
[[امام حسین]] {{ع}} نیز در جای دیگری فرمودند: کسی [[زمامدار]] نتواند بود مگر آن کس که بر اساس [[قرآن]] [[حکم]] دهد، [[قائم]] به [[قسط]] باشد، [[مجری احکام]] [[الهی]] بوده و وجودش را تنها در خط [[خدا]] قرار دهد<ref>محمد بن نعمان بغدادی، الارشاد، ص۲۰۴.</ref>. [[اهل‌بیت]] {{عم}} با این سخنان، [[مسلمانان]] را متوجه این نکته می‌ساختند که [[حکومت]] و [[رهبری]]، به صورت مطلق از آن خداست و فقط کسانی از چنین حقی برخوردار می‌شوند که از طریق خدا و [[پیامبر]] [[مشروعیت]] یافته باشند. آنان در سخت‌ترین شرایط، [[رهبری امت اسلامی]] را برعهده می‌گرفتند و لحظه‌ای از [[حفظ]] و تقویت مبانی [[تشیع]] باز نمی‌ایستادند. شاید یکی از سخت‌ترین شرایط، دوره پس از [[شهادت امام حسین]] {{ع}} است که [[امام سجاد]] {{ع}} رهبری امت اسلامی را برعهده گرفت. در واپسین [[روز]] [[واقعه کربلا]]، [[شیعیان]] در بدترین شرایط [[روحی]] قرار داشتند. آنان از نظر کمی و کیفی و همچنین بعد [[سیاسی]]، [[اجتماعی]] و [[عقیدتی]] وضعیت مطلوبی نداشتند. [[کوفه]] که مرکز گرایش‌های [[شیعی]] بود، تحت شرایط [[سختی]] که ابن‌زیاد به وجود آورده بود، جرأت ابراز وجود نداشت. بسیاری از شیعیان [[واقعی]] در [[کربلا]] به [[شهادت]] رسیده بودند و باقی مانده آنان نیز در کوفه و [[مدینه]] و دیگر مناطق شیعه‌نشین گرفتار انواع صدمات روحی و فشارهای سیاسی شده بودند. در این [[شرایط امام]] [[سجاد]] {{ع}} رهبری امت اسلامی را برعهده گرفت و با بخشیدن حیاتی نو به تشیع، زمینه را برای فعالیت [[امام باقر]] و [[امام صادق]] {{ع}} در [[زمان]] خویش فراهم ساخت. [[تاریخ اسلام]] [[گواهی]] می‌دهد [[شیعه]] در طول ۳۴ سال فعالیت سیاسی و [[دینی]] امام سجاد {{ع}}، یکی از سخت‌ترین دوران‌های [[حیات]] [[اسلام]] را به خوبی پشت‌سر گذاشت؛ دورانی که جز سرکوبی شیعه توسط زبیریان و [[امویان]] نشان روشنی نداشت، بیست سال [[حاکمیت]] [[حجاج]] بر [[عراق]] و [[سلطه]] [[عبدالملک بن مروان]] بر تمامی قلمرو [[اسلامی]]، بیشترین صدمات و سرکوب‌ها را متوجه شیعیان ساخته و در این شرایط، پیشوای چهارم به [[بهترین]] صورت ممکن سکان [[امامت]] و رهبری [[امت]] را برعهده داشت<ref>به نوشته ابن ابی الحدید، حجاج به قدری در دشمنی بر ضد شیعیان مصمم بود که شنیدن لفظ کافر برایش آرام‌بخش‌تر از لفظ شیعه بود. (عزالدین بن هبة الله ابن ابی الحدید معتزلی، شرح نهج‌البلاغه، ج۱۱، ص۴۴).</ref><ref>[[محمد ملک‌زاده|ملک‌زاده، محمد]]، [[سیره سیاسی معصومان در عصر حاکمیت جور (کتاب)|سیره سیاسی معصومان در عصر حاکمیت جور]]، ص ۱۶۵.</ref>


== [[هدایت امت]] با ابزار مناسب ==
== [[هدایت امت]] با ابزار مناسب ==
۲۱۸٬۸۵۱

ویرایش