تاریخچه یهود چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

== پاسخ نخست ==

[[پرونده:991395.jpg|بندانگشتی|100px|راست|]]

«یهودیان از نژاد عبرانی هستند. این نژاد با اعراف، آشوریان و چند قوم دیگر خاورمیانه اصالتی مشترک دارند. برخی از دانشمندان معتقدند که نام "عبرانی" را کنعانیان پس از ورود [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} به سرزمین کنعان به او داده‌اند و این لقب در خاندان وی باقی مانده است. گفتنی است که عظمت [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} به حدّی است که وی همواره موجب نزاع یهودیت، مسیحیت و اسلام بوده است و هر یک، آن حضرت را از خود می‌داند. [[قرآن کریم]] می‌فرماید: {{متن قرآن|مَا كَانَ إِبْرَاهِيمُ يَهُودِيًّا وَلَا نَصْرَانِيًّا وَلَٰكِن كَانَ حَنِيفًا مُّسْلِمًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ}}<ref>ابراهیم، نه یهودی بوده است و نه نصرانی؛ بلکه او بر آیین توحید اسلام بوده و از مشرکان نبوده است؛ سوره آل عمران: ۶۷.</ref>؛ نکته جالب، اینکه "تورات" کتاب آسمانی یهود، درباره [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} و نسب و نیای او و نیز همسران و فرزندانش و سفرهای او به سرزمین کنعان و الخلیل، مطالب فراوانی گفته است؛ ولی به دو حادثۀ مهم در زندگی آن حضرت یعنی جریان بت‌شکنی و پس از آن به آتش افکندن وی به وسیله مشرکان و دیگری داستان بنای کعبه مقدّس خانۀ خدا، اشاره نکرده است. یهودیان خود را از نسل [[حضرت یعقوب]]، نوه [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} می‌دانند و افتخار می‌کنند که فرزند جسمانی و روحانی [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} هستند. در تورات آمده است که دوازده فرزند [[حضرت یعقوب]]{{ع}} در مصر درگذشتند و نسل ایشان یعنی دوازده قبیله بنی‌اسرائیل به سبب پیشرفت در علوم و فنون، مورد حسادت مصریان قرار گرفتند و از سوی آنها به استضعاف کشیده شدند. طبق بیان تورات، خدا به [[حضرت موسی]]{{ع}} وعده داد بنی‌اسرائیل را از دست مصریان نجات داده، سرزمین کنعان و حدود آن را که اماکن پربرکتی بودند به ایشان عطا کند.<ref> آشنایی با ادیان بزرگ، ص ۷۹.</ref> پس از خروج بنی اسرائیل از مصر، [[حضرت موسی]]{{ع}} به امر خدا به کوه طور رفت و الواحی گرفت که فرمان‌های خداوند بر آنها نقش بسته بود. از جمله آن دستورات این بود که: برای خود خدایی جز من نگیرید و به بت سجده نکنید و پدر و مادر را احترام کنید.<ref> سفر تثنیه، باب ۵.</ref> همچنین از کارهایی چون قتل، زنا، دزدی، شهادت دروغ و طمع‌ورزی به اموال و ناموس همسایه نهی کرده بود. امّا طبق نقل تورات به سبب تأثیر [[حضرت موسی]]{{ع}} در بازگشت از طور، بنی اسرائیل گوساله‌پرستی کردند و با این کار، خدا را نافرمانی و رسولش [[حضرت موسی]]{{ع}} را خشمگین کردند. [[حضرت موسی]]{{ع}} آن گوساله را سوزاند و خاکسترش را به آب ریخت. به هر حال [[حضرت موسی]]{{ع}} در صحرای سینا حکومتی برپا کرد و تا آخر عمر، رهبری دینی و سیاسی قوم خود را بر عهده داشت و طبق گفته تورات در ۱۲۰ سالگی در حوالی بحرالمیت درگذشت.<ref> جناب هارون نیز که وزیر موسی {{ع}} بود در همین مدت و پیش از حضرت موسی درگذشت.</ref> پس از [[حضرت موسی]]{{ع}} [[یوشع بن نون]]{{ع}} به امر خدا، رهبر یهود شد. پس از او مردان بزرگی در بنی اسرائیل رهبری کردند که داوران بنی اسرائیل نامیده می‌شوند و تاریخ ایشان در سفرِ داوران آمده است. آخرین داور بنی اسرائیل، [[حضرت سموئیل]]{{ع}} بود و چون یهود پادشاهی نداشتند از او خواستند رئیسی برایشان تعیین کند که آنها را در برابر هجوم همسایگان مهاجم بسیج کند. او جوانی به نام شاؤل (طالوت) را برگزید و او را با روغن مسح کرد. این "مسح"، پادشاه را حاکمی الهی می‌ساخت و اطاعت از مسیح (ماشِیَح) شرعاً بر همه واجب می‌شد. به هر حال یهود به فرماندهی طالوب با فلسطینیان آن زمان جنگیدند و پیروز شدند و پس از آن [[حضرت داوود]]{{ع}} که از جنگاوران بنی اسرائیل بود جانشین طالوت شد پس از [[حضرت داوود]]{{ع}}، فرزندش [[حضرت سلیمان]]{{ع}} به [[حکومت]] رسید و با شکوه‌ترین دوران بنی اسرائیل را به وجود آورد. کتاب مقدّس یهود به "تورات" معروف است.<ref> هنگام ارجاع متن به کتاب مقدس، ابتدا نام کتاب و پس از آن شماره باب و سرانجام، شماره جمله مورد نظر آورده می‌شود؛ مثلاً می‌نویسند: پیدایش ۱: ۲۷ یعنی سفرِ پیدایش، باب ۱، فقرۀ ۲۷.</ref> این واژه عِبری به معنای قانون و شریعت است. تورات بخشی از "عهد عتیق" است که نزد مسیحیان معتبر است. این کتاب سه بخش دارد: ۱. بخش تاریخی؛ ۲. حکمت مناجات و شعر؛ ۳. پیشگویی‌های انبیا.