امنیت اعتقادی: تفاوت میان نسخه‌ها
| خط ۹: | خط ۹: | ||
[[امنیت در عقیده]] و [[ایمان]]، به دو جنبه درونی و بیرونی قابل تقسیم است: | [[امنیت در عقیده]] و [[ایمان]]، به دو جنبه درونی و بیرونی قابل تقسیم است: | ||
# جنبه درونی (همراهی با آرامش اطمینان) | |||
== جنبه درونی (همراهی با [[آرامش]] [[اطمینان]]) == | |||
{{همچنین|آرامش|اطمینان}} | |||
در این جنبه تأکید بر بُعد درونی و روانی امنیت اعتقادی است. امنیت اعتقادی در بعد درونی، به معنای احساس ایمنی و آرامش درونی ناشی از [[باورها]] و [[اعتقادات دینی]] است. امنیت اعتقادی زمانی شکل می‌گیرد که فرد یا [[جامعه]] به باورها و ارزش‌های دینی [[معتقد]] باشد و بر اساس آن [[زندگی]] کند. | در این جنبه تأکید بر بُعد درونی و روانی امنیت اعتقادی است. امنیت اعتقادی در بعد درونی، به معنای احساس ایمنی و آرامش درونی ناشی از [[باورها]] و [[اعتقادات دینی]] است. امنیت اعتقادی زمانی شکل می‌گیرد که فرد یا [[جامعه]] به باورها و ارزش‌های دینی [[معتقد]] باشد و بر اساس آن [[زندگی]] کند. | ||
نسخهٔ ۲۰ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۳۱
مقدمه
امنیت در عقیده و ایمان، به دو جنبه درونی و بیرونی قابل تقسیم است:
- جنبه درونی (همراهی با آرامش اطمینان)
جنبه درونی (همراهی با آرامش اطمینان)
در این جنبه تأکید بر بُعد درونی و روانی امنیت اعتقادی است. امنیت اعتقادی در بعد درونی، به معنای احساس ایمنی و آرامش درونی ناشی از باورها و اعتقادات دینی است. امنیت اعتقادی زمانی شکل می‌گیرد که فرد یا جامعه به باورها و ارزش‌های دینی معتقد باشد و بر اساس آن زندگی کند.
برخی از مهم‌ترین ویژگی‌های امنیت اعتقادی عبارت‌اند از:
- اعتقاد راسخ به خدا و اصول دین؛
- پایبندی به احکام و ارزش‌های الهی؛
- اطمینان به عدالت و رحمت خداوند؛
- احساس آرامش در برابر سختی‌ها با توکل به خداغ
- رضایت از قضا و قدر الهی؛
- دوری از شبهات و تردیدهای اعتقادی.
امنیت اعتقادی منشأ اثرات مثبتی همچون آرامش روحی، امیدواری، هدفمندی در زندگی، مصونیت در برابر انحرافات اخلاقی و پایبندی به ارزش‌های اخلاقی است. تقویت امنیت اعتقادی در جامعه مستلزم ترویج معارف دینی و الگوسازی از سوی پیامبران، امامان، مراجع و رهبران دینی است.
جنبه بیرونی (مصونیت در برابر تهدیدات و انحرافات)
در این جنبه تأکید بر حفظ اعتقادات در برابر تهدیدات و انحرافات است. هر انسانی باید از امنیت در عقیده برخوردار باشد. اسلام با راهزنان اعتقادات مردم برخورد شدید دارد و از آن به عنوان «ایجاد فساد در زمین» یاد می‌کند ﴿الْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ﴾[۱].[۲] و نخستین نشانه استضعاف را فشار و تأثیر عوامل اثرگذرانده در انحراف اعتقادی و یا موانع آزادی اعتقاد می‌داند که پاگرفتن این نوع استضعاف، مراحل سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و نظامی را نیز به دنبال دارد[۳].
منابع
پانویس
- ↑ «(بدانید که) آشوب (شرک) از کشتار بدتر است» سوره بقره، آیه ۱۹۱.
- ↑ نهج‌البلاغه، خطبه ۱۳۱ و نامه ۵۳؛ اصول کافی، ج۲، ص۲۷۳-۲۷۴؛ وسائل‌الشیعه، ج۱۱، ص۴۲۴؛ سفینةالبحار، ج۱، ص۴۱؛ تحریرالوسیله، ج۱، ص۴۹۱.
- ↑ عمید زنجانی، عباس علی، دانشنامه فقه سیاسی ج۱، ص۳۲۳.