پیامبر خاتم در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

به طور کلی، آنچه [[پیامبر اسلام]]{{صل}} را در رسالتش [[توفیق]] داد، [[خُلق و خوی]] [[نیک]] و [[مهربانی]] و [[بردباری]] و مردمداری‌اش بود<ref>ر.ک. [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۷۷.</ref>. [[اخلاقی]] والا، [[رفتاری]] [[انسانی]] و بزرگوارانه داشت. صفاتی همچون: خوش [[اخلاقی]]، [[تواضع]]، [[عفو]]، [[ایثار]]، [[مردم]] [[دوستی]]، [[حلم]]، [[عدالت]]، [[کمک به محرومان]]، [[یتیم‌نوازی]]، [[شجاعت]] و... از خصلت‌های برجستۀ او بود. او با [[مردم]] بر [[زمین]] می‌نشست، بر [[زمین]] [[غذا]] می‌خورد و بر [[زمین]] می‌خوابید. [[مقام]] [[دنیایی]] برای خویش نمی‌شناخت. با دست خویش [[کفش]] خود را پینه می‌زد، لباسش را می‌دوخت و گوسفند می‌دوشید. چون می‌نشست، بر چیزی تکیه نمی‌کرد. کار خود را خود انجام می‌داد. هدیه [[مردم]] را می‌پذیرفت. [[صدقه]] از کسی نمی‌گرفت. به کسی [[خیره]] نمی‌شد. [[خشنودی]] و ناخشنودی‌اش برای [[خدا]] بود. هیچ‌گاه غذای [[سیر]] نخورد و [[لباس خشن]] بر تن می‌کرد. [[پاکیزه]] و آراسته بود. آهسته سخن می‌گفت و بر سر کسی فریاد برنمی‌آورد. [[خطاکاران]] را زود می‌بخشید و [[بدی]] را با [[بدی]] پاسخ نمی‌داد. خوشرو بود و [[اهل]] [[مجادله]] و عیبجو نبود. [[اهل]] [[مشورت]] بود و به نظر دیگران [[احترام]] می‌نهاد. [[خرج]] زندگی‌اش اندک بود. هر چه می‌گفت، نخست خود بدان عمل می‌کرد<ref>بحارالانوار، ج ۱۶، ص ۱۹۴؛ مجموعه آثار شهید مطهری‌، ج ۱۶، ص ۴۳.</ref>. [[فرزند]] پسری از خود بر جای نگذاشت و [[نسل]] [[پاک]] او از طریق دختر معصومش [[حضرت فاطمه]]{{س}} و [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} ـ عموزاده و داماد و [[خلیفه]] و وصی‌اش ـ دوام و بقا یافت و یازده [[امام]] [[معصوم]]{{ع}} یکی پس از دیگری [[امامت]] و [[خلافت]] [[مسلمانان]] را بر عهده گرفتند<ref>ر.ک. [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۷۷.</ref>. در میان [[یاران]] خویش، محبوبیتی فراوان داشت و درگذشت او، عظیم‌ترین ضایعه بشری برای [[مسلمانان]] بود<ref>ر.ک. [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۲۰۱؛.</ref>.

==منابع==