اسحاق در علوم قرآنی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== +== پانویس ==)) |
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == == منابع ==' به '== منابع ==') |
||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
درباره ذبیح بودن وی [[اختلاف]] است. به گفته تورات و برخی از [[مسلمانان]]، مراد از ذبیح، [[اسحاق]] است؛ اما بیشتر [[مفسران]] به‌ویژه [[مفسران شیعه]]، مراد از ذبیح را [[اسماعیل]] می‌دانند<ref>موسوی بجنوردی، محمد کاظم، ۱۳۲۱؛ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، جلد۸، صفحه ۲۲۴؛ خزائلی، محمد،۱۲۹۲-۱۳۵۳؛ اعلام القرآن، صفحه ۱۱۴؛ هاکس، جیمز؛ قاموس کتاب مقدس، صفحه ۵۱و۴؛ خرمشاهی، بهاء الدین، ۱۳۲۴؛ دانش نامه قرآن و قرآن پژوهی، جلد۱، صفحه ۲۱۰.</ref>.<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ج۱، ص ۳۸۳۵.</ref> | درباره ذبیح بودن وی [[اختلاف]] است. به گفته تورات و برخی از [[مسلمانان]]، مراد از ذبیح، [[اسحاق]] است؛ اما بیشتر [[مفسران]] به‌ویژه [[مفسران شیعه]]، مراد از ذبیح را [[اسماعیل]] می‌دانند<ref>موسوی بجنوردی، محمد کاظم، ۱۳۲۱؛ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، جلد۸، صفحه ۲۲۴؛ خزائلی، محمد،۱۲۹۲-۱۳۵۳؛ اعلام القرآن، صفحه ۱۱۴؛ هاکس، جیمز؛ قاموس کتاب مقدس، صفحه ۵۱و۴؛ خرمشاهی، بهاء الدین، ۱۳۲۴؛ دانش نامه قرآن و قرآن پژوهی، جلد۱، صفحه ۲۱۰.</ref>.<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ج۱، ص ۳۸۳۵.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۴ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۰:۳۰
مقدمه
حضرت اسحاق از پیامبران و فرزند حضرت ابراهیم خلیل(ع) و نیای قوم بنی‌اسرائیل است که خداوند نوید تولد او را در سال‌های پیری به حضرت ابراهیم(ع) و همسرش ساره داد. نام او هفده بار در قرآن کریم آمده و در تورات به ایساک معروف است.
قرآن کریم، وی را به نام‌هایی همچون عطیه الهی ﴿الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي وَهَبَ لِي عَلَى الْكِبَرِ إِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ إِنَّ رَبِّي لَسَمِيعُ الدُّعَاءِ﴾[۱]، ﴿فَلَمَّا اعْتَزَلَهُمْ وَمَا يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَكُلًّا جَعَلْنَا نَبِيًّا﴾[۲]، صالح و عابد ﴿وَوَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ نَافِلَةً وَكُلًّا جَعَلْنَا صَالِحِينَ﴾[۳]، ﴿وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلَاةِ وَإِيتَاءَ الزَّكَاةِ وَكَانُوا لَنَا عَابِدِينَ﴾[۴]، ﴿وَبَشَّرْنَاهُ بِإِسْحَاقَ نَبِيًّا مِنَ الصَّالِحِينَ﴾[۵]، پیامبری که از جمله برگزیدگان بوده و مورد هدایت قرار گرفته ﴿وَوَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ كُلًّا هَدَيْنَا وَنُوحًا هَدَيْنَا مِنْ قَبْلُ وَمِنْ ذُرِّيَّتِهِ دَاوُودَ وَسُلَيْمَانَ وَأَيُّوبَ وَيُوسُفَ وَمُوسَى وَهَارُونَ وَكَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ﴾[۶]، ﴿وَاذْكُرْ عِبَادَنَا إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ أُولِي الْأَيْدِي وَالْأَبْصَارِ﴾[۷] و خیر و برکت ﴿وَبَشَّرْنَاهُ بِإِسْحَاقَ نَبِيًّا مِنَ الصَّالِحِينَ﴾[۸] وصف کرده است.
درباره ذبیح بودن وی اختلاف است. به گفته تورات و برخی از مسلمانان، مراد از ذبیح، اسحاق است؛ اما بیشتر مفسران به‌ویژه مفسران شیعه، مراد از ذبیح را اسماعیل می‌دانند[۹].[۱۰]
منابع
پانویس
- ↑ «سپاس خداوند را که با پیری، اسماعیل و اسحاق را به من بخشید به راستی پروردگارم شنوای دعاست» سوره ابراهیم، آیه ۳۹.
- ↑ «پس چون از آنان و آنچه به جای خداوند می‌پرستیدند کناره گرفت، اسحاق و (نوه‌اش) یعقوب را بدو بخشیدیم و همه را پیامبر کردیم» سوره مریم، آیه ۴۹.
- ↑ «و اسحاق را و افزون بر آن (نوه‌اش) یعقوب را به او بخشیدیم و همه را (مردمی) شایسته کردیم» سوره انبیاء، آیه ۷۲.
- ↑ «و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند و به آنها انجام کارهای نیک و برپا داشتن نماز و دادن زکات را وحی کردیم و آنان پرستندگان ما بودند» سوره انبیاء، آیه ۷۳.
- ↑ «و بدو اسحاق را نوید دادیم که پیامبری از شایستگان بود» سوره صافات، آیه ۱۱۲.
- ↑ «و به او اسحاق و یعقوب را بخشیدیم و همه را راهنمایی کردیم- نوح را پیش‌تر راهنمایی کرده بودیم- و داود و سلیمان و ایوب و یوسف و موسی و هارون را که از فرزندزادگان وی بودند (نیز راهنمایی کردیم)؛ و این چنین نیکوکاران را پاداش می‌دهیم» سوره انعام، آیه ۸۴.
- ↑ «و از بندگان توانمند و روشن‌بین ما ابراهیم و اسحاق و یعقوب، یاد کن» سوره ص، آیه ۴۵.
- ↑ «و بدو اسحاق را نوید دادیم که پیامبری از شایستگان بود» سوره صافات، آیه ۱۱۲.
- ↑ موسوی بجنوردی، محمد کاظم، ۱۳۲۱؛ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، جلد۸، صفحه ۲۲۴؛ خزائلی، محمد،۱۲۹۲-۱۳۵۳؛ اعلام القرآن، صفحه ۱۱۴؛ هاکس، جیمز؛ قاموس کتاب مقدس، صفحه ۵۱و۴؛ خرمشاهی، بهاء الدین، ۱۳۲۴؛ دانش نامه قرآن و قرآن پژوهی، جلد۱، صفحه ۲۱۰.
- ↑ فرهنگ نامه علوم قرآنی، ج۱، ص ۳۸۳۵.