محمد بن منصور مرادی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴: خط ۴:


==مقدمه==
==مقدمه==
[[ابو جعفر محمد بن منصور مرادی]] [[زیدی]] [[مذهب]]، روایت‌ کننده از [[امام صادق]] و [[امام کاظم]]{{عم}}، دارای تألیفاتی از جمله کتاب «التفسیر الکبیر»، کتاب «التفسیر الصغیر»<ref>ابن ندیم، الفهرست، ص۲۴۴؛ خویی، معجم رجال الحدیث، ج۱۷، ص۲۷۴، رقم ۱۱۸۲۸.</ref>.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۲۴۵.</ref>
[[ابوجعفر محمد بن منصور بن یزید مرادی زیدی کوفی]] از برجستگان [[شیعه]] [[اهل بیت]]{{ع}} در [[عراق]] بود.<ref>شرح الازهار ۱/۱۲۵.</ref> [[حدیث]] را از کسانی چون [[حسن بن عبدالواحد کوفی]]<ref>مقاتل الطالبیین ۳۴۸.</ref> و [[سلیمان بن خالد]]<ref>بحار الانوار ۸۳/۷۰.</ref> فرا گرفت. ابوجعفر استاد قرائت بود و آن را از [[اصحاب]] [[حمزة بن حبیب]]، از [[پیشوایان]] هفت‌گانه [[علم قرائت]] آموخت.<ref> غایة النهایه ۲/۲۶۷.</ref> از [[شاگردان]] وی در [[حدیث]] و قرائت افرادی چون [[احمد بن محمد بن سعید همدانی]]،<ref>مقاتل الطالبیین ۳۴۸.</ref> [[حسین بن سعدان]]<ref> فلاح السائل ۱۱۷.</ref> و [[عبدالله بن عبدالمجید]] را می‌‌توان نام برد.<ref>غایة النهایه ۲/۲۶۷.</ref>
 
[[عمر کحاله]] با استفاده از آثار بر جای مانده از او نوشته که مرادی در علومی چون [[تفسیر]]، [[حدیث]]، [[فقه]]، [[تاریخ]] و [[قرآن]] [[مهارت]] داشت.<ref>معجم المؤلفین ۱۲/۵۳.</ref> الندیم او را از علمای [[زیدیه]] دانسته و آثار متعددی را برای او ذکر کرده که عبارت‌اند از: التفسیر الکبیر، التفسیر الصغیر، کتاب [[احمد بن عیسی]] (امالی) سیرة الائمة العادله کتاب‌هایی در [[احکام]] مثل طهارة و [[صلوة]] الخمیس رساله‌ای از زبان برخی از [[سادات علوی]] خطاب به [[حسن بن زید علوی]] در [[طبرستان]]<ref> الفهرست (الندیم) ۲۴۴. </ref> [[علوم آل محمد]]{{صل}} کتاب الذکر المناهی<ref>مسند زید بن علی ۲۲ و پاورقی.</ref> و عدد سور القرآن وعدد آیاته وعدد کلماته و حروفه ونصفه و اثلاثه و اخماسه و اسداسه و اسباعه و اثمانه و اتساعه و اعشاره و اجزاء عشرین و اجزاء ثلاثین. کتاب اخیر در جای دیگری به [[اختلاف]] المصاحف تعبیر شده است.<ref>سعد السعود ۲۴ و ۲۸۷ کتابخانه ابن طاووس ۱۶۷ و ۳۰۲. </ref> تاریخ [[وفات]] وی حدود ۲۹۰هـ است<ref>کتابخانه ابن طاووس ۳۰۲.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۷۴۰.</ref>.


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
خط ۱۰: خط ۱۲:
== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
# [[پرونده:IM009972.jpg|22px]] [[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|'''تاریخ تفسیر قرآن''']]
# [[پرونده:9030760879.jpg|22px]] [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}



نسخهٔ ‏۲۸ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۰۲

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

ابوجعفر محمد بن منصور بن یزید مرادی زیدی کوفی از برجستگان شیعه اهل بیت(ع) در عراق بود.[۱] حدیث را از کسانی چون حسن بن عبدالواحد کوفی[۲] و سلیمان بن خالد[۳] فرا گرفت. ابوجعفر استاد قرائت بود و آن را از اصحاب حمزة بن حبیب، از پیشوایان هفت‌گانه علم قرائت آموخت.[۴] از شاگردان وی در حدیث و قرائت افرادی چون احمد بن محمد بن سعید همدانی،[۵] حسین بن سعدان[۶] و عبدالله بن عبدالمجید را می‌‌توان نام برد.[۷]

عمر کحاله با استفاده از آثار بر جای مانده از او نوشته که مرادی در علومی چون تفسیر، حدیث، فقه، تاریخ و قرآن مهارت داشت.[۸] الندیم او را از علمای زیدیه دانسته و آثار متعددی را برای او ذکر کرده که عبارت‌اند از: التفسیر الکبیر، التفسیر الصغیر، کتاب احمد بن عیسی (امالی) سیرة الائمة العادله کتاب‌هایی در احکام مثل طهارة و صلوة الخمیس رساله‌ای از زبان برخی از سادات علوی خطاب به حسن بن زید علوی در طبرستان[۹] علوم آل محمد(ص) کتاب الذکر المناهی[۱۰] و عدد سور القرآن وعدد آیاته وعدد کلماته و حروفه ونصفه و اثلاثه و اخماسه و اسداسه و اسباعه و اثمانه و اتساعه و اعشاره و اجزاء عشرین و اجزاء ثلاثین. کتاب اخیر در جای دیگری به اختلاف المصاحف تعبیر شده است.[۱۱] تاریخ وفات وی حدود ۲۹۰هـ است[۱۲].[۱۳].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. شرح الازهار ۱/۱۲۵.
  2. مقاتل الطالبیین ۳۴۸.
  3. بحار الانوار ۸۳/۷۰.
  4. غایة النهایه ۲/۲۶۷.
  5. مقاتل الطالبیین ۳۴۸.
  6. فلاح السائل ۱۱۷.
  7. غایة النهایه ۲/۲۶۷.
  8. معجم المؤلفین ۱۲/۵۳.
  9. الفهرست (الندیم) ۲۴۴.
  10. مسند زید بن علی ۲۲ و پاورقی.
  11. سعد السعود ۲۴ و ۲۸۷ کتابخانه ابن طاووس ۱۶۷ و ۳۰۲.
  12. کتابخانه ابن طاووس ۳۰۲.
  13. فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص۷۴۰.